Vertrouwen herwinnen, plezier terugvinden en een vervolg bij OrthoCare

Drie weken geleden schreef ik: "Voor het eerst sinds anderhalf jaar is 'niets doen' mijn belangrijkste en zwaarste taak. Ook dit is topsport: de drang om door te gaan herkennen, maar er bewust voor kiezen om dat nu niet te doen. Helemaal terug naar '0'. Het vraagt discipline om uit de actiestand te blijven."

Twee weken lang hield ik het vol om niet te trainen. Ik nam volledig rust. Toch kroop het al snel weer in mijn lijf: de drang om te bewegen en het ongemakkelijke gevoel van 'niets doen'. Bewegingsdrang. Mijn lichaam was niet alleen toe aan rust, het verlangde ook naar beweging. Ik probeerde het tegen te houden, maar uiteindelijk kon ik niet anders dan eraan toegeven. Aangezien ik slechts twee dagen heb mogen profiteren van enig effect van de injectie en ik qua klachten inmiddels toch alweer terug bij af was, koos ik na twee weken voor mentale rust in plaats van fysieke onrust. Mijn trainingskleding bleef niet opgevouwen in mijn koffer zitten, want daags na mijn laatste blog, waarin ik al aangaf dat het me serieus moeite kostte om mij in te houden, dook ik de gym in. Drie keer deed ik het op vakantie. Het voelde verslavend lekker, waarbij mijn lichaam werd getrakteerd op een dosis endorfine en dopamine.

Geen grenzen opzoeken

Ik ging niet trainen met het doel vooruit te komen en nee, ik was ook niet op zoek naar progressie. Diep van binnen weet ik dat die er niet zomaar gaat komen. Daarvoor speelt dit probleem al veel te lang en is het te hardnekkig. Mijn enige doel was om even in beweging te zijn en daarmee mentale rust te creëren. Low intensity, high satisfaction. Dus stapte ik de hometrainer op om een half uur de trappers rond te laten gaan en deed ik wat core-oefeningen. Mijn knie liet ik verder helemaal met rust. Ik trainde onder het genot van een goede Spotify-playlist in mijn oren en uitzicht op het zwembad omringd met palmbomen. Oh, wat voelde dat goed.

Wiebelig

Op deze blog heb ik al vaker benoemd dat ik wel eens door mijn knie heen zak. Dat het wel eens wiebelig voelt. Op vakantie gebeurde het meermaals: op het strand waar de ondergrond nogal ongelijk was, op onregelmatige paadjes in het stadje dat we bezochten en op momenten dat ik aan de wandel was en niet gefocust was op het lopen. Dit soort momenten gaat gepaard met een forse pijnscheut, waardoor ik erdoorheen zak in plaats van dat het puur een kwestie van instabiliteit is, denk ik. Als zoiets gebeurt moet ik even rustig op m'n plek blijven staan om het te laten zakken. Per toeval werd zo'n moment ditmaal op camera vastgelegd. Toen ik de zee in liep knakte ik er goed doorheen. Ik heb het filmpje vaak teruggekeken om te zien wat er gebeurde. Wellicht geeft het Jacco binnenkort ook wat informatie. Hoewel ik het filmpje hier graag zou willen tonen, vind ik de beelden niet geschikt om publiekelijk te delen. Immers, what goes on the internet stays on the internet.

Back to basics - fysio start weer

Inmiddels hebben wij weer voet op Nederlandse bodem gezet en gaan we weer back to basics. Na een pauze van drie weken ga ik vanmiddag weer voor het eerst naar de fysio. Op vakantie appte ik nog met Maud, met wie ik fijn contact heb en die Eric de komende twee weken vervangt tijdens zijn vakantie. Ze vroeg hoe het met me ging, waarop ik antwoordde dat het goed was om even weg te zijn. Mijn tank is wat gevuld, ik kan er weer tegenaan. Ik moet zorgen dat die tank voorlopig vol blijft en niet meteen weer leegloopt. Vóór de vakantie is die tank in het rood gekomen door het continu struggelen tijdens het trainen. De muur waar ik steeds weer tegenaan liep. Het steeds weer geconfronteerd worden met een knie die niet werkt zoals het zou moeten. Het was ook de teleurstelling na de derde operatie die ik niet meer kon verkroppen. Natuurlijk, het resultaat (extensie) werd bereikt en daar ben ik erg blij mee. Maar waar ik had gehoopt na de derde operatie echt te kunnen gaan revalideren richting het voetbalveld, blijf ik maar sukkelen. Ik had geen rekening gehouden met deze uitkomst. Niemand, denk ik.

Maud reageerde begripvol en legt 'de bal' volledig bij mij neer: 'Alles is goed, jij bepaalt'. Ze zei dat ik ook gewoon mag komen om de frustraties eruit te gooien of waar ik op dat moment ook behoefte aan heb. Vanmiddag ga ik naar haar toe. En hoewel ik de fysio verrassend genoeg absoluut niet heb gemist de afgelopen weken, kijk ik er nu toch weer naar uit. Ik heb zin om weer aan de bak te gaan binnen de mogelijkheden die er zijn. 

Ik moet eerlijk bekennen dat de frustraties tijdens de vakantie wel wat zijn gezakt. Fysiek heb ik geen winst geboekt, wel is er ruimte in mijn hoofd gekomen. Waarschijnlijk mede omdat de fysio even werd gepauzeerd en ik niet steeds tegen beperkingen aan liep tijdens het trainen. Ja, mijn knie was behoorlijk aanwezig en dat heb ik zoveel mogelijk zo laten 'zijn'. Het is wat het is. Ik weet dat ik in goede handen ben en er op korte termijn een vervolg bij OrthoCare komt. We komen steeds dichter bij de kern van het probleem. Dat stemt mij positief en ik geloof er weer in dat mijn probleem opgelost kan worden. Wat er ook voor nodig zal zijn. Dat brengt een soort van rust.

Vervolg bij OrthoCare

In de tussentijd is er ook alweer contact geweest met OrthoCare. We hebben samen besloten om niet af te wachten tot de follow-up eind september, maar nu alvast weer in actie te komen. Ik heb daarbij aangegeven dat ik het gevoel heb geen winst meer te gaan boeken. Het is fijn dat Jacco en ik hetzelfde 'in de wedstrijd' zitten, met veel wederzijds begrip. Hij belt me binnenkort even op om bij te praten en er is een fysieke afspraak met hem en collega Martijn Brinkman gepland op donderdag 28 augustus. 

Waar het vertrouwen voor de vakantie even ver te zoeken was, voel ik het nu langzaam weer terugkomen. Het helpt dat er op korte termijn een afspraak gepland staat met Jacco en Martijn. Dat geeft houvast. Er komt weer actie. Iets wat ik nodig heb om mijn energie niet opnieuw te laten weglekken. De komende tijd wil ik me daarom vooral richten op de dingen die wél goed gaan en het plezier dat ik daarbij (her)vind. Niet meer alleen de strijd, maar vooral het herstel opnieuw omarmen. Dat is ook precies waar ik nu sta: midden in mijn revalidatie, met meer vertrouwen en de focus op wat mogelijk is. Mijn einddoel - terug het veld op - staat weer scherp op mijn vizier. De mentale rust heeft goed gedaan. Laten we dat gevoel vooral vasthouden.

Sometimes we need a safe harbor to rest before we sail on.

Effecten van de injectie: voortgang en inzichten uit de eerste weken

De opdracht is helder: drie weken rust. Geen fysieke inspanning, mijn knie met rust laten, mentaal afschakelen en bijtanken. We boekten last minute een vakantie naar de zon, weg uit de vertrouwde omgeving, om ook letterlijk afstand te nemen. We zijn op reis. 

De eerste dagen bracht die rust vooral onrust. Ik ben de afgelopen tijd diep gegaan en het kost tijd om de rust te hervinden. Nog steeds. Hoewel ook de bewegingsdrang me in ruime mate uitdaagt, zit mijn trainingskleding nog steeds opgevouwen in mijn reiskoffer. De rebel in mij weet toch te gehoorzamen, al kost het moeite. Alles om die injectie, die op 17 juli werd gezet, z'n werk te laten doen. Of? Tijd voor een update. Iedere dag schrijf ik alles wat ik voel in een schriftje, zodat ik het proces zelf goed kan monitoren.

Dag 1 t/m 3 na de injectie

De eerste twee dagen na de injectie voelde ik nog geen verschil. Het maakte me niet onrustig, omdat ik wist dat de Kenacort tijd nodig had om te gaan werken. Daags na de injectie ben ik nog een laatste keer bij Eric gaan trainen, rustig aan. Toen ik op dag 3 uit bed stapte en de trap af liep voelde ik subtiel verschil. De scherpe pijn die ik in de beweging vanuit extensie naar flexie voel leek iets doffer te zijn. Betekent dit dat de Kenacort zijn werk gaat doen? Hope so! Ik moest mezelf inhouden om niet telkens te testen of bepaalde bewegingen 'al beter gingen'. Niks provoceren, rustig afwachten. Al kun je je waarschijnlijk voorstellen dat de tijd niet snel genoeg kon gaan voor mij.

Dag 4 t/m 6 na de injectie

Mijn knie voelt 'vol' en geïrriteerd, met druk aan de voorzijde. De pijn vermindert, de scherpe randjes zijn er vanaf. Trap aflopen gaat steeds beter. Fijn! Toch voel ik me wat onzeker. Gaan we de goede kant op? Op dag 6 lijk ik die bevestiging te krijgen. Bij het schrijven van deze blog lees ik in mijn schriftje terug: 'Mijn knie voelt minder vol. Minder druk. De injectie lijkt een positieve invloed te hebben. Gevoel: hoopvol.' Super!

Dag 7 en 8 na de injectie

Met een goed gevoel en bijna pijnvrij sta ik op. Ik kom eenvoudig de trap af, voor het eerst sinds lange tijd op een normale manier. Niet schuin, maar recht, zoals het hoort. Zonder al te veel na te denken kan ik doorstappen. Er zijn geen pijnlijke 'knoeps'. Het lukt me zelfs om op mijn rechterbeen te staan en pijnvrij wat in flexie door te zakken. Wat ook lukt is om vanuit leg extension terug naar flexie te bewegen. Zonder hapering, zonder pijn. Iets wat ondenkbaar was voordat de injectie geplaatst werd. Onvoorstelbaar, ik durf het bijna niet te geloven. Wat een heerlijk gevoel. Het enige dat ik deze dagen voel is het 'volle' gevoel, stug en wat stijf. Daar kan ik mee leven. Vanuit het thuisfront krijg ik in ieder geval te horen dat ze een andere Cindy zien. Een Cindy met meer energie, een oprechte glimlach en een gevoel van hoop, optimisme en perspectief. In mijn schriftje concludeer ik op dag 8: 'Wat een goede dag! Mijn knie heeft in tijden niet zo gevoeld. Jacco en Martijn zitten goed. Ik durf weer te dromen.'

Dag 9 t/m 11 na de injectie

Op dag 9 lees ik terug: 'Niet goed opgestaan. Vol, zeurend gevoel. Slecht de trap af. Mijn knie doet zeer en moet weer 'ergens doorheen bewegen' met pijnlijke knoeps tot gevolg (Hoffa impingement?). Ik blijf meer dan de afgelopen dagen uit extensie, omdat ik niet goed terugkom richting flexie. Vallen we terug?' Ik voel me onzeker. Na twee goede dagen kan het effect toch niet alweer op z'n retour zijn? No way, die Kenacort heeft gewoon langer de tijd nodig, overtuig ik mezelf.

Op dag 10 en 11 lijkt de terugval door te zetten.‘Het voelt alsof ik weer terug bij af ben. Extensie lukt prima, maar ik blijf er liever weg. Lang staan is vervelend. Zeurend en geïrriteerd gevoel, druk aan de voorzijde neemt toe, pijnlijke knoeps. Beweging van extensie naar flexie lukt niet meer zonder haperingen en het doet weer pijn. Dit gaat niet goed,’ schrijf ik gefrustreerd. 

Dag 12 t/m 15 na de injectie

Helaas, we zijn echt terug bij af. Het voelt stug en stijf als ik even heb gezeten. Druk aan de voorzijde, pijn binnenin de knie. Het zeurt continu. Traplopen gaat niet soepel. De beweging van extensie naar flexie verloopt weer erg moeizaam. Het schuurt. Onverwachte bewegingen veroorzaken scherpe pijnscheuten. Lopen gaat niet pijnvrij. Ik heb dit zó niet gemist op die twee uitstekende dagen waar ik in een eerdere alinea over schreef. Even heb ik mogen proeven aan hoe het enigszins zou moeten zijn, maar het voelt nu weer helemaal als vóór de injectie. Ik ben op vakantie en kan niet eens fatsoenlijk zwemmen. De beenslag vraagt om een soepele beweging van extensie naar flexie en dat doet gewoonweg veel zeer. Er zit een voelbare mechanische beperking, ik moet weer ergens doorheen bewegen. Dat frustreert me. De drang om te gaan trainen groeit, ik mis de uitlaatklep, maar ik beheers me.

Diagnostische waarde

Ik vind het jammer (ok, dat is een understatement) dat de klachten zo snel zijn teruggekeerd. Toch heb ik op dag 7 en 8 een voor mijn doen goede knie mogen voelen. Dat heeft me moed en perspectief gegeven. De injectie gaf verlichting, dus dat is ontzettend waardevolle diagnostiek. Ik durf daarom met zekerheid te zeggen dat in ieder geval een deel van de klachten afkomstig is uit het vetlichaam van Hoffa. Er zit een inflammatoire component in mijn klachten, zoals ook op de MRI werd gezien. 

Overigens kwam het vetlichaam van Hoffa er ook al uit op de MRI van september vorig jaar, is er tijdens de operatie op 4 oktober vorig jaar ook al fibrose rondom het vetlichaam van Hoffa verwijderd, was er neovascularisatie te zien op een echo in december, kwam het uit de MRI van januari dit jaar en nu, bij de meest recente MRI van juli, dus weer. Het is een probleem dat al lange tijd lijkt te bestaan. Het vetlichaam lijkt chronisch geprikkeld te zijn. Het effect van de injectie is misschien niet blijvend, maar wel diagnostisch waardevol gebleken. De prik kwam op de juiste plek en mijn knie heeft laten zien dat het kan reageren op behandeling. Helaas slechts kort, maar dat het iets deed is duidelijk. Dat is positief. 

Daarnaast vermoed ik zelf dat het littekenweefsel misschien toch wat in de weg zit. Zoals het nu voelt, voelde het vóór de vorige operaties namelijk ook: 'vol', een drukgevoel en stug-/stijfheid. Wat veranderd is, is dat ik me niet meer zo hopeloos voel als een paar weken geleden. Deze ervaring heeft me vertrouwen gegeven dat gerichte interventie mijn klachten misschien wel structureel kan oplossen. Wat de vervolgstap zal zijn moet ik met Jacco bespreken. Ik heb mezelf voorgenomen om niet af te wachten tot de belafspraak eind september. Dat duurt me veel te lang en met alles wat ik nu voel en ervaar denk ik dat het goed is om na de vakantie te overleggen.

Genieten en opladen

Enfin, mijn sportkleding heb ik voor even ingeruild voor luchtige zomerjurkjes. Ik probeer me te richten op het hier-en-nu: de zon op mijn gezicht, het ruisen van de palmbomen, de zilte geur van de zee, het dobberen op mijn luchtbed, een goed boek, lekker eten en af en toe een cocktail. Soms rolt er een bal voorbij van spelende kinderen, en dan móet ik er even op reageren. Ik probeer te ontspannen en gewoon te ‘zijn’. Leven in het nu. We hebben gelukkig nog een week te gaan. Niet terugkijken, niet vooruitdenken, maar het moment pakken zoals het is. Het is misschien wel het mooiste wat ik mezelf nu kan geven...

Groeten vanuit een zonnig oord!