Consult bij OrthoCare: Moeilijke puzzels zijn er om te leggen

Na een ontspannende dag en nacht in het Van der Valk hotel in Amersfoort mocht ik mij gisteren weer melden bij OrthoCareClinics. Eindelijk, ik had weer zó toegeleefd naar deze afspraak, waar ik hoopte dat we tot een nieuw plan zouden komen om de issues met mijn knie de baas te worden. Ik meldde me aan bij Erica, die mijn gezicht inmiddels kent. "Dat is geen goed teken, hè", zeiden we lachend tegen elkaar. Inderdaad, je kan er maar beter niet te vaak komen...

Een warm welkom en meteen een compliment

Nadat ik plaatsnam in de wachtkamer en de patiënt vóór mij bij Jacco naar buiten kwam, liep Martijn zijn kamer binnen. Ik wist wat er achter die deur gebeurde, wilde ook horen wat ze over mij te zeggen hadden. Na enkele minuten werd ik naar binnen geroepen en kreeg ik meteen een compliment dat ik er een stuk beter uitzag dan de vorige keer, 6 weken geleden. Jacco heeft me inmiddels een aantal keren gezien en tijdens onze laatste ontmoeting zat ik er echt niet lekker bij. Ik zei het ook eerlijk: “Ik zat toen helemaal stuk, ik voelde me zó teleurgesteld.”

Hij merkte op dat de vakantie me goed had gedaan en zei dat ik weer een energieke uitstraling heb. Dat deed me goed om te horen. "Nu de rest nog", zei ik terwijl ik naar mijn knie wees. "Ja, dat is complex", zei Jacco. Beide heren wilden eerst mijn knie checken, om vervolgens het gesprek aan te gaan over de mogelijke opties.

Lichamelijk onderzoek: zien, horen en voelen wat ik al zo lang beschrijf

Ik verruilde mijn jeans voor een sportbroekje en nam plaats op de behandeltafel. Terwijl Martijn toekeek checkte Jacco mijn knie. De testen laten een stabiele knie zien. Toen hij mijn knie van extensie naar flexie bewoog, gebeurde het: die harde, pijnlijke knoep waar ik het steeds over heb. Het was allesbehalve prettig (lees: pijnlijk), maar misschien wel eens goed dat beide heren het ook eens zagen, hoorden en voelden. "Oh, je hoofd wordt er rood van", zei Jacco. "Ja, sorry, dit doet echt veel zeer", zei ik, terwijl ik de pijn probeerde te verbijten. Het zweet brak me uit, een beetje bang dat die beweging nog eens gemaakt zou worden en er nóg een knoep zou volgen. Het werd eens te meer duidelijk dat er mechanisch iets niet klopt en ik hoefde me van Jacco ook echt niet te verontschuldigen. Hij zei er ook nog bij dat ik het mechanische disfunctioneren erg goed kan omschrijven op mijn blog. En ik heb ook gewoon gelijk, het functioneert niet goed.

Vóór het lichamelijk onderzoek heb ik eveneens aangegeven dat ik weer wat lastiger richting extensie kom. Direct na de operatie kon ik mijn been ontspannen en plat voor me uit laten liggen. Nu lukt dat niet goed meer. Ik haal m'n extensie wel nog, maar het gaat niet van harte en het voelt bovendien stugger dan voorheen. Jacco voelde dat ook. Voor mij geeft dat vertrouwen: mijn klachten worden gezien en erkend. Zelf denk ik dat er weer littekenweefsel in de weg zit.

Nadat Jacco mijn knie had gevoeld en getest, deed Martijn het nog dunnetjes over. Hij begon met zeggen dat ik niet bang hoefde te zijn voor eenzelfde beweging van extensie naar flexie als enkele minuten daarvoor. Thankgod, ik was er nog steeds van bij aan het komen. Als ik eenmaal door die 'knoep' heen ben, gaat de beweging wel vloeiend. Het gebeurt me vooral als ik vanuit volledige extensie naar flexie wil bewegen, in het eerste stuk van de buiging.

Alle opties op tafel

Na het lichamelijk onderzoek volgde een uitgebreid gesprek over de opties. We zetten samen alles op een rij. Mijn verhaal, het lichamelijk onderzoek, de video over het instabiliteitsmoment die ik doorstuurde. Daarvan denken ze dat het een moment van instabiliteit is ten gevolge van een pijnprikkel, waardoor de spieren rondom mijn knie er even mee stoppen en ik doorzak. En dus geen instabiliteit door een niet functionerende voorste kruisband. Het klinkt plausibel, echter kan ik door de snelheid waarmee dit gebeurt zelf niet voelen wat eerder is: de pijn of het doorzakmoment. In ieder geval komt het met enige regelmaat voor.

Enfin, er kwamen drie opties op tafel te liggen:

• Afwachten - die optie veegde ik direct van tafel, iets wat Jacco en Martijn met me eens waren. Maar ze wilden 'm wel even benoemen. In mijn situatie levert het simpelweg niets op.
• Injectie - werd ik niet meteen enthousiast van. De vorige gaf slechts twee dagen verlichting. Ik kwam niet naar het consult met het idee om voor een tweede injectie te gaan.
• Operatie - om het gewricht schoon te maken. Kan, maar wordt door beide heren niet als eerste optie gezien. Mijn voorkeur had het in eerste instantie wel.

We praatten uitgebreid over optie twee en optie drie. Belangrijk punt hierbij: ze willen niet zomaar aan het vetlichaam van Hoffa opereren, mede omdat wetenschappelijk onderzoek laat zien dat resultaten vaak niet zaligmakend zijn. Bovendien lijkt die pijnlijke knoep niet eens dáár vandaan te komen. Daarnaast zou weer een operatie nattevingerwerk zijn. Een operatie zonder dat er een concreet doel of duidelijke verklaring is, voelt als gokken. Na drie operaties weet ik inmiddels: elke ingreep heeft impact, zowel fysiek als mentaal, en ik wil alleen nog een stap zetten als de kans op verbetering reëel en onderbouwd is. Nog een teleurstelling kan ik echt niet aan. Eigenlijk willen we dus eerst weten waar die knoep vandaan komt. Wat klemt daar? 

Het plan - gericht zoeken naar de oorzaak

Na uitgebreid overleg hebben we samen besloten dat ik een dynamische echo laat maken. Dat is een echo waarbij mijn knie in beweging wordt onderzocht. Het doel is om tijdens dat onderzoek de knoep te reproduceren en zo hopelijk eindelijk te zien wat er precies misgaat in die knie. Ik ben tamelijk overtuigd dat het reproduceren van die knoep gaat lukken, want het is een dagelijks issue. De echo zal in ieder geval ander beeld opleveren dan de 'statische' beelden van bijvoorbeeld een MRI-scan.

Tegelijkertijd wordt er tijdens de dynamische echo gekeken naar het vetlichaam van Hoffa en zet de radioloog toch nog een Kenacort-injectie in het gebied met neovascularisatie. Ik ben niet heel enthousiast over nog een injectie, maar begrijp wel de voorkeur van Jacco en Martijn hierin. Meer benieuwd ben ik naar de oorzaak van de knoep, waarvan ik hoop dat we 'm gaan vinden, zodat er wellicht met een kijkoperatie gericht gehandeld kan worden. 

Voor de dynamische echo en de echogeleide injectie ga ik op aanraden van Jacco naar een Musculoskeletaal (MSK) Radioloog bij Sports Valley (het sportmedisch centrum van Ziekenhuis Gelderse Vallei) in Ede. Dat betekent wederom een stuk rijden, maar ik ga graag naar een echte specialist wat verder weg die precies weet waar hij naar moet kijken. Ik heb er veel voor over om dit complexe probleem opgelost te krijgen. Jacco heeft de radioloog zelf alvast een bericht gestuurd en zodra er een reactie is, kan ik een afspraak maken. Hopelijk op korte termijn.

De vaart erin houden

In eerste instantie werd voorgesteld om 6 tot 8 weken na de injectie follow-up te doen. Ai, die kwam niet lekker binnen. "Eerlijk gezegd vind ik dat erg moeilijk", zei ik tegen Jacco. "Ik ben vandaag precies 15 maanden na de voorste kruisbandreconstructie en ik sta nog steeds nergens. Straks zijn we wéér twee maanden verder. Ik ben bang dat de accu dan weer leegloopt."

Omdat het vertrouwd voelt durf ik open te zijn richting Jacco. Hij begreep me ook helemaal. Hopelijk doet deze injectie wel iets, maar we spraken af dat ik meteen contact opneem zodra ik merk dat de injectie onvoldoende helpt. Ik kan dat goed zelf monitoren. Zo houden we de vaart erin en voorkomen we dat ik weer in dezelfde dip beland als vóór de zomervakantie. Deze pro-activiteit geeft me wel wat rust.

Moed houden en stap voor stap vooruit

Aan het eind van het gesprek nam Jacco nog even de tijd om me moed in te spreken. Hij zei: “Het is niet makkelijk, maar probeer de energie die je nu hebt vast te houden. Blijf moed houden.” Dat vond ik fijn om te horen. Het voelt goed dat hij ziet dat ik er nu anders bij zit dan 6 weken geleden, en dat hij erkent hoe zwaar dit traject soms is.

Die energie voel ik zelf ook. Ik heb mezelf herpakt. Er ligt weer een plan en dat geeft houvast. Tegelijkertijd moet ik ook voorzichtig zijn met die energie. Vooruitdenken over mogelijke scenario's grijpt me soms letterlijk bij de keel. Dus kies ik er heel bewust voor om dat niet te doen. Ik probeer klein te denken: dag voor dag, stap voor stap. Gisteren het consult bij Jacco en Martijn. Op korte termijn de echo. Daarna kijken we verder. Niet drie stappen vooruit, maar telkens één. Dat maakt het voor mij behapbaar. En zo sluit ik dit consult af met weer een stukje vertrouwen. En héél veel lof voor beide heren die alles uit de kast halen om deze moeilijke puzzel te leggen. Dank, Jacco en Martijn!

Met Martijn Brinkman en Jacco Zijl

Imagineren

Na een terugreis vol met files en slecht weer, waardoor ik bijna 3 uur onderweg was, parkeerde ik de auto op de oprit en liep via de achterdeur naar binnen. Mijn oog viel direct op het schoenenrek, waar mijn nieuwe voetbalschoenen nog altijd in het vizier staan. Het is een stil maar duidelijk symbool van wat er nog te overwinnen valt. Ze wachten op me. Ooit gaan ze aan. Zoals Louis van Gaal zegt: je moet het eerst imagineren voordat je het kunt bereiken. Dat doe ik, iedere dag.

Quitting is never an option; persistence is the warrior’s way.