Eén week na de Kenacort-injectie: effecten en vooruitblik

Na mijn vorige blog, waarin ik schreef over de dynamische echo en de echogeleide Kenacort-injectie bij Sports Valley, zijn we inmiddels iets meer dan een week verder. Het was een week vol contrasten: momenten van vertrouwen en hoop, afgewisseld met de onzekerheid die onvermijdelijk bij dit proces hoort. Het is een traject waarin hoop en vrees elkaar in hoog tempo afwisselen. Daarom is het verlangen naar een volgende stap groot. Gelukkig duurt dat niet lang meer.

Effecten van de injectie

Net als de vorige keer besloot ik na de injectie alles weer bij te houden in mijn schriftje. Daar ben ik inmiddels alweer mee gestopt, omdat het verslag iedere dag dezelfde inhoud had. Same shit. Different day. Waar ik na de vorige injectie op dag zeven en acht nog heel even wat verlichting ervaarde, is het resultaat nu nul. Helemaal niks. Ik weet dat een Kenacort-injectie tijd nodig heeft om zijn werk te doen, maar dat ik nu nog steeds geen enkel verschil merk zegt voor mij genoeg. Het bevestigt wederom mijn overtuiging dat er echt iets niet lekker zit. Er zijn klachten die met een injectie niet gedempt en al zeker niet verholpen kunnen worden. Het enige 'effect' dat ik tot nu toe heb gemerkt, is dat mijn cyclus opnieuw volledig overhoop ligt, met alle bijbehorende klachten in het kwadraat. De radioloog temperde vorige week mijn verwachtingen van de injectie en zelf verwachtte ik er op voorhand ook niet veel van. Ik schreef al eerder dat ik weerstand voelde om de injectie überhaupt te laten zetten. Toch besloot ik het met frisse tegenzin te doen, omdat je ergens hoop blijft houden dat er íets verandert.

Spijt? Nee.

Ik krijg wel eens de vraag of ik dingen anders aangepakt zou hebben met de kennis van nu en of ik wel eens spijt heb van mijn voorste kruisbandoperatie. Over dat antwoord hoef ik nooit na te denken: nee, absoluut niet. Tijdens mijn revalidatie heb ik keuzes gemaakt waarvan ik op dat moment dacht dat ze het beste voor me waren. Altijd goed voorbereid en verdiept. Met de kennis die ik nu heb, zou ik het niet anders hebben gedaan. 

De operatie was de juiste keuze voor mijn sportieve doelen, voor mijn toekomst en voor wie ik ben als persoon. Heb ik het onderschat? Zeker, 100%. Al heeft dat vooral te maken met de reeks tegenslagen, waardoor mijn traject een behoorlijk afwijkend beloop heeft gekregen. De cyclops, de te nauwe femorale notch, de nabloeding na de laatste operatie, het littekenweefsel dat tot drie keer toe terug is gekomen, mijn ROM die ik na iedere operatie weer verloor, de strubbelingen in daily life, de frustraties over het gebrek aan progressie ondanks alle inzet en de totale duur van deze revalidatie. Het is een keihard en intens traject.

Wat het me óók brengt

En toch... Ondanks alles heeft het me ook enorm veel gebracht. Ik heb mezelf nog beter leren kennen, durf meer op mijn eigen gevoel te vertrouwen en weet nu hoeveel veerkracht en wilskracht er écht in me zit. Discipline is voor mij een manier van leven en het woord 'opgeven' staat niet gedrukt in mijn woordenboek. Ook zijn er mooie nieuwe contacten uit dit traject voortgekomen.

Het hele traject is behoorlijk uit de hand gelopen, net als deze blog trouwens. Dat laatste vooral in positieve zin. Wat begon als een manier om mijn verhaal kwijt te kunnen, is uitgegroeid tot iets groters. Mijn blogs worden duizenden keren gelezen en er volgen ontzettend veel mensen: orthopeden, fysiotherapeuten, lotgenoten, mensen uit de zorg en de voetbalwereld. Dagelijks ontvang ik berichten. Deze blog is voor mij een serieuze aangelegenheid geworden, iets waar ik veel tijd en energie in stop omdat ik het ook écht goed wil doen.

Op naar de volgende stap

Dit alles maakt dat ik, hoe uitdagend het ook is, trots ben op mezelf en het pad dat ik tot nu toe heb afgelegd. Ooit kijk ik terug op dit traject en weet ik dat ik er werkelijk alles aan heb gedaan. Heb ik vertrouwen? Ja. Ben ik bang? Ook. Of mijn revalidatie eindigt op het voetbalveld? Dat is geen zekerheid, maar het blijft wel mijn ultieme doel. En juist dát doel houdt me 'op de been'. 

Aanstaande dinsdag bel ik met Jacco voor een tussentijdse evaluatie van de injectie en om de vervolgstap te bespreken. Er zijn een aantal onderwerpen die ik graag op tafel wil gooien, omdat het voor mij belangrijk is om alles goed in overweging te nemen en daarbij helderheid en richting te hebben. De beslissing die we nu gaan nemen voelt als een soort laatste kans op herstel. Dat gevoel weegt zwaar voor me en de onzekerheid die erbij komt kijken kost me energie. 

Niemand kan me beloven dat het goedkomt. Na alle ervaringen lukt het me ook niet altijd om daar zelf nog zonder meer op te vertrouwen. Het vertrouwen dat ik nu voel, komt vooral voort uit de mogelijkheden die Jacco nog ziet en de woorden die hij sprak: "We houden nog steeds de bestaande doelen. Ik wil de strijd graag samen met je winnen." Als ik zelf rationeel denk, is er altijd een reden geweest waarom mijn knie na iedere operatie reactie gaf, met alle gevolgen van dien. Een cyclops komt vaak voor. De te nauwe notch heeft zeker een rol gespeeld. De nabloeding na de laatste operatie was een gevalletje pech. Het is realistisch om te denken dat ik bij een volgende ingreep meer kans maak op een goede uitkomst. Daar overtuig ik mezelf ook van. Ik wil zo graag vooruit. Daarom hoop ik dat ik komende dinsdag samen met Jacco een goed doordacht en snel uitvoerbaar plan kan smeden. Liever gisteren dan vandaag. Wat het ook wordt, ik ga er wéér alles aan doen om het maximale eruit te halen. 'Ze' staan nog altijd in het zicht: Keep your eyes on the prize. Wat zijn ze mooi, hè? ⬇️

De dynamische echo bij Sports Valley in Ede galmt nog even na

Poeh, in de week voorafgaand aan mijn afspraak bij Sports Valley voelde ik me nogal onstuimig. Ik sliep onrustig, piekerde veel en voelde me opgejaagd. Ik liep mezelf behoorlijk in de weg, mijn gedachten gingen steeds weer naar de echo en de onrust die ik voelde straalde ik ook uit naar de mensen om mij heen. Voor mij was deze dynamische echo geen gewoon onderzoek. Het was een cruciale stap in een al lang slepend voorste kruisbandtraject. Alles in mij verlangde naar duidelijkheid. Misschien zou de echo eindelijk laten zien wat er mechanisch nu écht misgaat in mijn knie. Dat vooruitzicht maakte me hoopvol, maar ook ontzettend zenuwachtig. Er hing zoveel van af. Gisteren was het eindelijk zover. 

We schrijven 16 september 2025, dag 591 na het afscheuren van mijn voorste kruisband en precies 4 maanden na de laatste operatie. We vertrokken al vroeg richting Ede. Als je dan toch zo ver moet rijden, kun je er maar beter iets van proberen te maken: een beetje slenteren door de binnenstad en ergens op het gemak een hapje eten. Prima afleiding, al bleef het lastig de zenuwen naar de achtergrond te verdringen. In de loop van de middag stapten we weer in de auto en reden we richting het ziekenhuis, op naar Sports Valley. Mijn hart klopte in mijn keel. Bij route 41, Radiologie voor Topsport, mocht ik me melden. In de wachtkamer was ik in mezelf gekeerd, gefocust op wat komen ging.

De knoep opwekken

Na even wachten werd ik naar binnen geroepen en mocht ik plaatsnemen op de onderzoeksbank. De radioloog zou erbij geroepen worden. Tot mijn verbazing kwam er een vrouwelijke radioloog de kamer binnen. Even dacht ik: gaat dit wel goed? "Ik had verwacht dat Bas Maresch binnen zou komen lopen", checkte ik bij haar. "Ja hoor, hij komt ook zo, ik ga alvast even kijken." Oké, gelukkig. We bespraken het doel van de echo. Ze zette de echokop op mijn knie en verwachtingsvol keek ik naar het scherm. Uiteraard had ik me van tevoren alweer verdiept door filmpjes van echo's te bekijken, zodat ik in elk geval íets zou begrijpen van wat ik zag.

De radioloog vroeg me of ik de knoep kon opwekken. Ik zette me schrap, want ik wist dat dit pijn ging doen. Ik probeerde mijn been zo ver mogelijk richting extensie te drukken en vanuit daar terug naar flexie te bewegen. Het opwekken van de knoep lukte gelukkig eenvoudig en snel. De radioloog voelde de knoep ook. Meerdere keren kort achter elkaar knakte mijn knie in de beweging van extensie naar flexie. Eén keer zelfs zó hard, dat de radioloog aangaf dat haar eigen knie er bijna zeer van deed. Alleen leek de echokop niet op de juiste plek te staan, waardoor er niets op beeld kwam. Op dat moment kwam Bas Maresch binnen gelopen. Het lukte me inmiddels niet meer om de knoep zelf op te wekken. We stopten met provoceren. Fijn, want het deed flink zeer. Onderstaand een video van één van de knoeps. Tip: geluid aan.

Wat zichtbaar werd

Ook zonder de knoep vast te leggen, leverde de echo duidelijke beelden op. Aan de voorzijde van mijn knie was een forse band artrofibrose zichtbaar, die verkleefd is met het gewrichtskapsel. Dit was ook al op de meest recente MRI van 17 juli zichtbaar. Daarnaast werd er op meerdere plekken neovascularisatie waargenomen, een teken van activiteit en irritatie. Ook Hoffa oogde onrustig. Gezien de locatie van het littekenweefsel acht de radioloog de kans zeer aanwezig dat dit waarschijnlijk de oorzaak is van mijn pijnlijke knoep, de bewegingsbeperking en de voortdurend reactieve en pijnlijke knie.

De radioloog nam de tijd om zijn bevindingen uit te leggen. Hij was open en eerlijk. Volgens hem is dit geen situatie om zomaar te opereren. Het gaat niet om één afgebakend bolletje littekenweefsel (zoals een cyclops), maar om verspreide banden die lastig te verwijderen zijn. Ik probeerde nog aan te geven dat ik inmiddels alle conservatieve opties heb uitgeput. Dat intensieve fysiotherapie, rust, NSAID's, injecties en alles ertussenin al zijn geprobeerd. Ik opperde voorzichtig of 'schoonmaken' van het gewricht dan misschien toch een oplossing zou zijn. Volgens de radioloog zou de kans groot zijn dat het 'plakkaat' littekenweefsel na een operatie toch gewoon weer terugkomt. Zijn suggestie: misschien nog een traject met intensieve fysiotherapie of shockwave. Ik hoorde hem wel, maar sloeg zijn woorden niet goed meer op. Is dit dan wat het is? 

Het voelde alsof al mijn dromen en doelen door mijn vingers glipten. Alsof dit mijn nieuwe werkelijkheid moest worden: iedere dag pijn, altijd beperkt, niet eens normaal kunnen functioneren. Ik hield me groot, maar van binnen ging ik stuk. De vrouwelijke radioloog zag me staren en vroeg nog voorzichtig of het ging. Ik antwoordde dat ik 'veel stof tot nadenken' had. Eigenlijk kon ik niet veel woorden meer uitbrengen.

Toch een stap zetten

Gelukkig was mijn partner erbij en nam hij grotendeels het woord voor me. Samen besloten we uiteindelijk toch een stap te zetten: een echogeleide Kenacort-injectie om de meest actieve gebieden met neovascularisatie te dempen. Ook daarbij temperde de radioloog de verwachtingen. Toch deden we het, in het kader van: al helpt het maar een klein beetje. De radioloog spoot op meerdere plekken de vloeistof in en liep ook tegen stug weefsel aan. Littekenweefsel wordt nu eenmaal stugger naarmate de tijd vordert. Het lijkt de reden dat ik mijn mobiliteit weer aan het verliezen ben. De injectie was vervelend, maar over het algemeen prima te doen. Het was bijzonder en interessant om de injectienaald op beeld mijn gewricht in te zien gaan en de vloeistof te zien verspreiden. Zie ook onderstaande video.

Zorgvuldig maar confronterend

Wat ik wil benadrukken, is dat de radioloog alle tijd nam en zijn best deed alles zorgvuldig te beoordelen. Hij dacht hardop, zocht naar afwijkingen, overlegde ter plekke met zijn collega en deed zijn best om het maximale uit dit onderzoek te halen. Tegelijkertijd raakten sommige uitspraken me diep, omdat ze direct raakten aan mijn hoop en toekomstbeeld. En dát maakte dat ik het ziekenhuis verliet met tranen die over mijn wangen rolden. Waar ik me in de onderzoekskamer nog groot hield, kwam in de auto alles los. Ik was overstuur, zat vol emotie en deed daardoor behoorlijke uitspraken.

Rust na de storm

Bij thuiskomst heb ik nog even met Jacco gebeld. Ik probeerde mijn gevoel zo netjes mogelijk onder woorden te brengen, maar kon emoties en gevloek niet goed onderdrukken. Jacco toonde begrip en stelde me gerust. Hij begreep heel goed waarom ik overstuur was en benadrukte dat de uiteindelijke beslissing over een operatie niet bij de radioloog ligt, maar bij hem, bij Martijn en bij mijzelf. 

Het deed me goed dat Jacco zei: "als de knoep inderdaad uit dit littekenweefsel komt en daar lijkt het nu op, dan kan ik er wél iets aan doen." Hij is bereid te opereren en wil mijn knie een kans geven, al gaf hij nu wel al eerlijk aan dat er geen garanties zijn dat het probleem niet terugkomt. Als we die keuze samen maken moeten wij een goed gesprek voeren over verwachtingen, mogelijke uitkomsten en risico's.

Ik heb zelf geconcludeerd dat de kans op een betere uitkomst nu groter is. Na mijn vorige operatie was er een forse nabloeding, die mogelijk heeft bijgedragen aan het littekenweefsel dat er nu zit. Bij een nieuwe ingreep hoeft er niet meer aan het bot gewerkt te worden, waardoor de kans op herhaling dáárdoor afwezig is. Het is alleen de vraag hoe mijn eigen lichaam reageert op weer een ingreep.

Na het telefoongesprek met Jacco zakten de emoties. De gemoederen zijn wat bedaard. Jacco staat achter me, we kiezen samen de volgende stap en het einddoel blijft onveranderd. We spraken af dat we over anderhalve week bellen om te kijken of de injectie dan al enig effect heeft. Dat geeft me nu even de tijd om bij te komen van de rollercoaster in Ede en heel voorzichtig weer een beetje ruimte te maken voor hoop. Iets wat je als patiënt in zo'n langdurig traject hard nodig hebt, is een arts die je vertrouwen geeft. Jacco is daarin van onschatbare waarde. 

Op weg naar antwoorden: aftellen naar de dynamische echo bij Sports Valley

In mijn vorige blog schreef ik over de complexe puzzel die we aan het leggen zijn in mijn voorste kruisbandtraject. Ik sprak alle lof uit naar Jacco en Martijn, die er werkelijk alles aan doen om het volgende puzzelstuk in deze zoektocht te vinden. Dat is beslist geen sinecure. Nadat Jacco na ons consult rechtstreeks een bericht naar de radioloog had gestuurd en hier ook vlot reactie op kwam, kreeg ik groen licht om contact op te nemen met Sports Valley, onderdeel van Ziekenhuis Gelderse Vallei in Ede. Binnen een paar minuten na Jacco’s bericht hing ik aan de lijn met het ziekenhuis. Vamos! 

Een stip op de horizon

In overleg met de vriendelijke mevrouw van de afdeling Radiologie kon er een afspraak gepland worden voor een dynamische echo. Toen ik vertelde waarvoor ik de afspraak graag wilde maken, vroeg ze eerst door wie ik verwezen was. "Dokter Zijl van OrthoCare Clinics in Amersfoort", zei ik. "Wie? Dokter van Zijl? Dat is een gynaecoloog. Dat kan niet kloppen toch? Hebben we al een verwijsbrief? Sta je hier in het systeem?"

Ik legde mijn situatie nogmaals uit, vertelde dat dokter Zijl mijn orthopeed is en dat hij al rechtstreeks contact had gehad met radioloog Bas Maresch. De assistente belde Bas op zijn sein om een en ander te verifiëren, en ja hoor, hij was al op de hoogte van mijn casus. In de tussentijd mailde ik de verwijsbrief door, zodat mijn dossier compleet gemaakt kon worden. Uiteindelijk legden we onze agenda’s naast elkaar en kwamen uit op dinsdag 16 september.

Hèhè, we hebben een datum. Wéér een kleine stip op de horizon. Ik tel de dagen. Nog maar anderhalve week. Natuurlijk probeer ik, zoals ik in mijn vorige blog schreef, dag voor dag te leven. Met zo’n concrete datum in zicht is het echter bijna onmogelijk om niet vooruit te denken. Onbewust ben ik er continu mee bezig en daarbij heb ik hoge verwachtingen van deze echo. Misschien moet ik het niet doen, maar ik heb al mijn pijlen erop gericht. Want hoe zou het zijn als we eindelijk de oorzaak vinden? Hoe kunnen we het probleem dan tackelen? Wat betekent het voor mijn revalidatie? Zou dit dan het puzzelstuk zijn dat zó lang ontbrak? Welke richting bewegen we op? Hoeveel energie zou het geven als ik niet langer in het duister tast? Hoe anders zou mijn dagelijks leven eruitzien zonder die constante struggle? En dat ik weer kan lopen zonder bij iedere stap na te hoeven denken? Maar stel dat dit niet de verklaring is… wat dan? Er is veel stof tot nadenken.

Stel je toch eens voor...

Dat de echo alles onthult. Dat we er nu eindelijk achter komen wat er mechanisch misgaat in die knie. Misschien ligt er dan een plan met een gerichte behandeling en een concreet doel op tafel. Richting in ieder geval. Iets om mijn energie en discipline in kwijt te kunnen. Dáár hunker ik naar. Geef me dat perspectief maar en ik ga. Volle bak.

En dan is er nog de Kenacort-injectie, die echogeleid gegeven gaat worden in het gebied met neovascularisatie in het vetlichaam van Hoffa. Het is de derde injectie in 10 maanden tijd. Ik zei eerder al dat het me niet enthousiast maakt, omdat de vorige twee ook geen wezenlijk verschil maakten. Desondanks ga ik toch mee in de beweegredenen van Jacco en Martijn. Wat moet ik anders? Niks doen is ook geen optie. Geen idee, maar misschien helpt het deze keer wel nu ze met meer precisie kunnen injecteren. Ik ga alles weer netjes per dag bijhouden in mijn schriftje.  

Trainingsdilemma's

In de tussentijd gaat het trainen bij de fysio lekker door. Drie keer per week ga ik, altijd met veel zin en bewegingsdrang die zijn weg zoekt. Het is fijn en het gaat best aardig binnen de mogelijkheden die we hebben, anderzijds blijft het ook beperkt en moeizaam. De druk bouwt flink op tijdens de oefeningen. Het blijft zoeken naar balans. Wat kan wel? Wat kan niet? Regelmatig ga ik over de grens. Dat ligt voor een stukje bij mezelf, maar meestal ligt het gewoon aan een knie die niet doet wat 'ie moet doen.

Ik ben na het trainen een paar keer thuisgekomen met flink reactie. Daar baal ik dan van, het zet me aan het denken en ik merk dat de frustraties dan ook weer beginnen te borrelen. Bij dat gevoel moet ik wegblijven, dus ik probeer het te temperen. Eric en Maud zien ook dat mijn extensie achteruit gaat, dat het weer minder is dan na de laatste operatie. Wat dát betreft voelt het soms alsof ik weer terug bij af ben. Ik heb afgelopen week ook naar Eric uitgesproken dat we op moeten passen, dat we het trainen leuk moeten houden, zodat mijn energielevel op peil blijft. In de afgelopen periode heb ik geleerd om daar open over te communiceren. Dat lukt me nu beter dan voorheen.

Dat is pech, extensie weg.

Binnen de grenzen

Trainen. Voor ieders beeldvorming: bij de juiste focus en met gecontroleerde, kleine bewegingen kan ik mijn oefeningen goed uitvoeren. Zolang ik recht vooruit beweeg, zonder rotaties, en wegblijf uit extensie en diepe flexie, gaat het prima. Dat is ook terug te zien in bovenstaande trainingsvideo. Laat me squatten in die kleine beweging en het gaat best goed. Split squats in dezelfde beperktere ROM? Check. Hamstring curls in die kleine beweging? Prima. Zodra er correctie of behoorlijke impact bij komt kijken, wordt het lastig. Iets te ver richting extensie bewegen? Sucks big time. Het hoort niet zo te zijn, maar op dit moment moet ik zorgen dat ik daar wegblijf, anders doet het echt pijn en kom ik moeilijk terug richting flexie, al helemaal als er druk op mijn been staat. Met of zonder pijnlijke knoep. En ja, afsluitend een open deur: geef me een bal en ik voel me gelukkig. Aan dat geluksgevoel wordt óók aandacht besteed. Heel belangrijk voor mij. In onderstaande video zie je dat ik eerst een pijnscheut met een knoep moet doorstaan en mijn houding moet corrigeren voordat ik de oefening kan uitvoeren. Goed staan is voor mij de eerste en belangrijkste stap van iedere oefening. Als ik eenmaal in de juiste positie sta, gaat het goed. 

Hoewel ik behoorlijk wat spiermassa heb ingeleverd in het afgelopen anderhalf jaar, ben ik toch sterk in mijn benen. Mijn quads en mijn glutes zijn altijd dominant geweest. En natuurlijk weet ik dat mijn quads niet goed aangesproken kunnen worden met een extensiebeperking. Eric zegt dat het wel meevalt met spierverlies en benadrukt overtuigd te zijn dat mijn problemen nooit aan mijn spierkracht gelegen kunnen hebben. Het is duidelijk een mechanisch probleem. Ondanks het feit dat we nooit optimaal hebben kunnen trainen, zit er wel power in mijn benen. Helaas hebben we de LSI nooit kunnen testen, omdat ik niet voluit kracht kan leveren met mijn geopereerde been en dit een vertekend beeld zou opleveren.

Regie en perspectief

Anyway, of het nu moeizaam gaat of niet, we gaan gestaag verder en hebben weer iets om naar uit te kijken: nog anderhalve week tot de dynamische echo. Ik ga de radioloog vragen om meteen met mij te delen wat hij waarneemt op beeld, zodat ik niet hoef te wachten op het verslag dat wordt uitgebracht naar Jacco. Ik geloof erin dat we eindelijk helderheid gaan krijgen. Daarbij blijf ik doen wat ik vanaf dag één doe: initiatief en regie nemen, me blijven verdiepen en vragen stellen. Als er over één ding geen enkele twijfel mag bestaan, dan is het wel: ik stop pas als die puzzel ligt. Linksom, rechtsom, dwars erdoorheen. Het maakt me niet uit hoe, maar ik zal 'm leggen, samen met de professionals om me heen.