4 weken post-OK: oefenen, oefenen, oefenen & stap voor stap vooruit

Het is bijna niet te geloven dat het alweer 4 weken geleden is dat ik mijn nieuwe kruisband kreeg. Op de eerste anderhalve week na zijn die vier weken werkelijk voorbij gevlogen. Dit betekent ook dat de eerste maand van mijn revalidatie er al bijna op zit. Nog een stuk of 8 (tot 11) te gaan tot ik hopelijk weer wedstrijdfit ben. Al realiseer ik mij meer en meer dat ik me niet zo moet vastpinnen op het aantal maanden, maar op kwalitatief goed revalideren en het voldoen aan alle criteria om terug te keren op het voetbalveld. Ik visualiseer nu al vaak de dag dat ik voor het eerst weer minuten mag maken. Dat zorgt voor een flinke motivatieboost.

Oefenen, oefenen, oefenen...

Een boost aan motivatie om thuis mijn oefeningen te doen. Zeven dagen per week, meerdere malen per dag. Niet altijd met evenveel plezier, maar wel steady en gedisciplineerd, omdat ik weet dat het me vooruit zal helpen. Het begint direct na het opstaan al. Als ik m'n bed uit ben gerold en mijzelf heb opgefrist, stap ik de hometrainer op om mijn knie, die 's nachts nog altijd hartstikke stijf wordt en voor het nodige slaapgebrek zorgt (😖), los te maken. De eerste paar omwentelingen gaan met de nodige moeite, maar eenmaal op gang gaan de trappers goed rond, op +-65 RPM. Dat doe ik overigens 3 tot 5 keer per dag een minuut of 8.

Daarna ga ik aan de slag met het strekken van mijn knie. Waar ik het gevoel heb dat dit direct na de operatie als vanzelf ging en bovendien een stuk makkelijker dan vóór de operatie, heb ik daar nu meer moeite mee. Super irritant, want die beperkte strekking heeft bepaald geen positieve invloed op mijn looppatroon.

Meestal laat ik mijn been 'uithangen', als ik mijn voet op de tafel óf op een kussen leg, zonder iets onder mijn knie. Het kost wat tijd, maar uiteindelijk komt de strekking er wel in, al is dat nog niet echt in ontspannen toestand. Verder doe ik heel slides (waarvan 3x per week met BFR-band), single leg raises, span ik m'n quadriceps aan, rek ik mijn kuit en hamstrings, werk ik aan mijn buiging en doe ik, zittend op onze bar, leg extensions gefocust op mijn quadriceps. Bij de leg extensions krijg ik mijn knie nog niet volledig gestrekt en mis ik net de laatste paar graden. Volgens Eric valt dit te wijten aan de nog wat verzwakte vastus medialis, de spier in het bovenbeen die als functie het strekken van de knie heeft. Wordt aan gewerkt... Als dat beter gaat, mag ik ook m'n leg extensions met BFR-band gaan doen.

3 weken post OK: heel slides / BFR 150 mmHg

Daarnaast ga ik 3x per dag buiten een stuk wandelen, maximaal een minuut of 10, een klein blokje om, nog altijd met twee krukken. Eigenlijk ben ik de hele dag door wel bezig met die knie en probeer ik regelmatig in beweging te blijven om te voorkomen dat het weer stijf wordt. Want eenmaal in rust, ben ik binnen no time weer terug bij af en is m'n strekking verdwenen. Kan ik weer opnieuw beginnen. Zucht.

Balans is 'key'

Het gevoel van 'willen blijven bewegen om te voorkomen dat...' is sterk aanwezig. Het gevaar van 'te veel' doen ligt bij mij altijd op de loer. Ofja, op de loer, ik hoef maar om de hoek te kijken en daar ligt het. Het is echt als balanceren op een dun koord. Hoewel m'n hoofd onstuimig wordt als ik op de bank lig, moet ik er af en toe toch écht aan toegeven en mezelf toestaan om m'n rust te nemen. Het scheelt dat het EK in volle gang is en er nogal wat te kijken valt. Daar ga ik graag eens goed voor zitten en ik heb geluk dat er een aantal mooie wedstrijden tussen zitten. Hopelijk kunnen we vanavond weer juichen voor Oranje.

Een keer of 5 per dag doe ik m'n oefeningen en tussendoor herhaal ik ook vaak ieder uur de simpele oefeningen zoals m'n quad contracties. Dat gaat prima liggend op de bank. Iedere keer nadat ik m'n oefeningen heb gedaan gaat er een coldpack op. Koelen doet goed en haalt de warmte eruit. 

Er zijn soms dagen bij dat ik denk wel meer aan te kunnen of denk dat het nu wel klaar is geweest: hey, voelt goed, ik loop nog een extra rondje buiten, laten we lekker gaan overdrijven. Maar geheid dat ik het dan gewoon terug krijg. Recht in m'n face. Ik betaal de prijs met een dikke, warme knie die ik dan helemáál niet meer gestrekt krijg en waarbij de buiging dan zelfs weer even op 90º blijft hangen. Balans is key. Ik blijf leren.

Alles willen weten

Vóór de operatie was ik ervan overtuigd dat ik Netflix uit zou gaan spelen en enkele boeken zou gaan verslinden. De balans? In de afgelopen 4 weken heb ik 1 documentaire gekeken en 0 boeken uit gelezen. Verder heb ik 387 levels van m'n lievelingspuzzelspelletje op m'n telefoon gespeeld en speel ik af en toe een potje FIFA. Waar ik wél veel tijd aan heb besteed is het verder verdiepen in de kruisband. Dat doe ik overigens al sinds 'het' gebeurde in februari, toen ik in mijn achterhoofd wel wist dat er iets goed mis was, nog vóórdat ik überhaupt bij TopSupport was geweest. Ik heb héél veel informatie op diverse websites gelezen en talloze wetenschappelijke publicaties doorgespit over uiteenlopende onderwerpen. Over prehab, soorten grafts met hun voor- en nadelen, de Lemaire, revalidatie, testen, criteria voor return to sports, het ontwikkelen van een cyclops, artrofibrose, kansen op reruptuur en ga zo maar door. Súper interessant vind ik deze materie en alle informatie die ik tot me kan nemen slurp ik op. Ik wil er echt álles over weten.

Vorderingen bij de fysio

Momenteel ben ik twee keer per week bij Eric te vinden. Vorige week, na het weekend dat ik er een paar keer kort op uit was geweest, is hij bijna een kwartier bezig geweest om de knie wat soepel te krijgen. Daarna voelt het echt zóveel beter. Het is alleen jammer dat het resultaat van korte duur is, want eenmaal thuis vervalt mijn knie weer snel in stijfheid. Enfin, het zal vast snel wat soepeler gaan worden, hoop ik.

Onlangs mocht ik voor het eerst minisquats doen. Terwijl ik mij vasthield aan het squatrek mocht ik een graad of 30 buigen door de knieën. Mijn god zeg, ik moet echt weer van voren af aan beginnen. Na een aantal herhalingen schoot het in m'n hamstring. Ik moest lachen, maar het voelde even niet zo oké en het leek alsof ik iets verrekte. Van zo'n kleine beweging, tsjonge jonge, dit slaat nergens op. Tot zover de minisquats.😂

Vorige week werkten we ook weer verder aan de strekking. Zittend in een stoel, met mijn hak steunend op een stoel die tegenover mij stond mocht ik m'n knieholte wat naar beneden duwen en mijn beenspieren aanspannen. Dat voelt goed als Eric mijn knie gemobiliseerd heeft. Eén keer spande ik zo stevig aan dat ik een hevige pijnscheut kreeg in mijn knieholte met bijbehorende kreet. Au, kut! Als ik eraan terugdenk moet ik er nog om lachen. Echt voor schut.

We werken ook samen aan mijn looppatroon. In de trainingszaal hebben we eerst één kruk aan de kant gelegd en afgelopen vrijdag heb ik zelfs voor het eerst een klein stukje zonder krukken gelopen. Dat voelde onwennig en ik merkte dat ik voorzichtig was (dûh!), maar ook dít lukte weer. Boven verwachting goed zelfs. Ik moet nog proberen om wat ontspanning in mijn looppatroon te krijgen, het is nog wat geforceerd. We spraken af dat ik binnenshuis kleine stukken (bijv. van de bank naar de keuken) zonder krukken mag lopen als mijn knie goed los is en ik een goed gevoel van controle over mijn knie heb. In de afgelopen dagen heb ik ermee geoefend. Ik merk dat ik m'n knie thuis nog niet zo goed vertrouw, waarschijnlijk omdat ik 'm niet zo gemobiliseerd krijg als Eric dat wel kan. Met als gevolg dat ik niet goed loop (met licht gebogen knie, want strekking ontbreekt) en ik er, toen ik ontspannen probeerde te lopen, een paar keer doorheen ben geknakt in overstrekking. Autsj, dat is nu ook weer niet de bedoeling. Ik heb dus braaf weer een kruk erbij gepakt, met name in de ochtend en tegen het einde van de dag.

Een rustige zomer

"Eric, over een maand heb ik vakantie en ik wil eigenlijk wel wat leuks gaan ondernemen. Normaal doen we actieve uitjes. Klimparken, trampolineparken, indoor skydiven, dat soort dingen. I know, gaat 'm dit jaar niet worden, maar kan ik wel al naar een pretpark?", vroeg ik hoopvol. Het blijkt nog niet zo'n goed idee te zijn. Het kán wel, maar wij lopen meestal een kilometer of 12 op zo'n dag en dat gaat m'n knie op die termijn, zo'n 8 weken post-OK, écht niet chill vinden. In de zin van: Daar komt zeker reactie op. Laat ook maar zitten, we doen het goed of we doen het niet. Mocht er iemand zijn die tips heeft voor een bijzondere plek om te overnachten of leuke (niet al te actieve) uitjes in Nederland met kind (7 jaar), stuur me even een berichtje. Musea á la NEMO, Aviodrome, Spoorwegmuseum vinden we ook leuk. Als het maar interactief is.

Stap voor stap vooruit

Anyway, ik zit nu bijna op 5 maanden na het oplopen van mijn blessure en vandaag is de kruisbandoperatie exact 4 weken geleden. Mijn routine en de bezoeken aan Eric helpen me om stap voor stap vooruitgang te boeken. Het is niet altijd gemakkelijk, maar ik zie vooruitgang en dat houdt me gemotiveerd. Ik hoop dat de komende weken soepeler verlopen, de actieve strekking erin komt en ik steeds meer vertrouwen krijg in mijn knie, zodat ik steeds meer terugkeer naar een normaal niveau van functioneren (inclusief slaap). Ook al zal deze zomer een stuk rustiger zijn dan normaal, ik ben positief gestemd en probeer te genieten van iedere kleine 'overwinning'.

Dag 11 t/m 20 post-OK: volop emoties, de trappers rond en op controle in het Anna Ziekenhuis

Afgelopen week kwam in het nieuws dat Victoria Pelova, speelster van Arsenal en de Oranjeleeuwinnen, de volgende in het rijtje is met een voorste kruisbandblessure. Die lijst wordt alleen maar langer. Het is een groot probleem in het vrouwenvoetbal. Het nieuws hield me wel even bezig. De fysieke impact is groot, de mentale impact mogelijk nog groter... Waar ik zelf fysiek nu wel een soort van gewend ben aan mijn tijdelijk nieuwe werkelijkheid, probeer ik mijn mentale struggles om te zetten in kracht.

De man met de hamer

"Je komt jezelf tegen, hè?", troostte mijn man me terwijl mijn tranen rijkelijk vloeiden. De man met de hamer kwam begin vorige week op bezoek. Alles kwam eruit. De fysieke beperkingen, vele slapeloze nachten, het lange traject dat voor me ligt en de mentale uitdagingen stellen mij even op de proef. Het hoort er even bij. Eruit gooien, van me afschudden en weer door.

Het kost me 's morgens meer dan normaal tijd om uit bed te komen en mijzelf klaar te maken voor de dag. Die knie wordt 's nachts stijf en daarmee ook pijnlijk. Van nature ben ik al geen geweldige slaper. Ik blijf maar draaien en zoeken naar een comfortabele lighouding. Het is de belangrijkste reden dat ik veel te weinig slaap. En slaap is nu eenmaal heilig... Eenmaal beneden start ik meteen met m'n oefeningen om mijn knie wat los te maken.

Mijn wereld is momenteel klein en draait vooral om rust en herstel. Archel is er dit weekend een paar keer even met mij op uit gegaan. Even een andere omgeving heeft mij goed gedaan, al reageerde mijn knie heftig. Ik voel me in m'n hoofd wel weer wat frisser. Dat was nodig. Als ik straks mijn krukken kwijt ben, ik wat zelfredzaamheid terug heb en daarmee ook mijn vrijheid, komt het 'normale' leven weer wat meer terug en gaat het vast nóg veel beter. Better days are coming.

Note to self: niet zo streng zijn

Ik ben altijd erg streng voor mijzelf, in alles wat ik doe. Als het nu om werk of sport gaat, mijn lat ligt hoog. Deels zit dat in mij, maar het is ook de erfenis van topsport op jonge leeftijd. Het zit ingebakken mijzelf te pushen tot het uiterste. Nu moet ik leren luisteren naar mijn lichaam en geduld hebben. Limieten accepteren. Als ik dat niet doe, word ik onherroepelijk gestraft. Ik struggle soms met mijn eigen verwachtingen en de realiteit van mijn herstelproces. "Rustig aan, niks overhaasten, het is nog zo kort geleden", hoor ik regelmatig van mensen om me heen. Ik leg heel veel op beeld vast en als ik dan foto's en filmpjes van mijzelf terugkijk, realiseer ik me dat ook wel en zie ik ook wat voor stappen ik al heb gemaakt. Het is een waardevolle les. Dit traject gaat mij hopelijk leren wat milder voor mezelf te zijn, dat het oké is om niet altijd op mijn best te zijn. In plaats van zelfkritisch te zijn, mag ik ook trots zijn op stappen die ik zet. Ik hoop een mindset aan te leren waarin ik mijn lichaam respecteer en waardeer, en waarin ik mijzelf de tijd en ruimte geef om te groeien en te herstellen op mijn eigen tempo. Op mijn eigen tempo, maar wel met 100% toewijding en de absolute wil om te slagen.

Vorderingen met mijn knie: babysteps every day

Mijn knie gaat goed voor deze termijn. Strekken lukt prima zodra de (ochtend)stijfheid eruit is, buigen zit rond de 110 graden. De knie wordt gedurende de dag snel stijf, dus ik probeer wat in beweging te blijven en af en toe kleine stukjes te lopen. Daarbij probeer ik bewust bezig te zijn met mijn looppatroon. Het gaat de goede kant op, maar hey, we zijn pas bijna 3 weken post-OK, dus dit gaat vast goedkomen. Stap voor stap. De bloeduitstortingen beginnen langzaam te verdwijnen. De zwelling is onder controle. Ik houd mijn been veel hoog, laat 'm gestrekt liggen en koel regelmatig. De buitenzijde van mijn knie, waar de Lemaire is uitgevoerd blijft het meest gevoelig. Lang(er) staan wordt minder prettig, dan voel ik mijn knie 'vol lopen' en neemt de zwelling toe, met als gevolg irritatie, warmte en bewegingsbeperking. Dit was afgelopen weekend het geval en ik ervaar er deze ochtend nog steeds de gevolgen van, maar het was wel fijn even thuis weg te zijn. 

De oefeningen thuis gaan goed. Te weinig doen is niet goed, maar te veel ook niet. Dat eerste zal mij niet snel gebeuren, integendeel, ik doe eerder te veel. Dinsdag vroeg ik aan Eric of hij mij concreet kon aangeven welke oefeningen ik thuis kan doen en hoe vaak. Ik was het overzicht even kwijt. Nu heb ik weer goede handvatten, zodat ik thuis niet in de overdrive ga. Vrijdagochtend is het mij voor het eerst gelukt om een volledige omwenteling op de hometrainer te maken, nadat ik m'n knie eerst losmaakte met strekken, heel slides etc. Eerst even beneden heen en weer met de trappers, vervolgens een aantal omwentelingen achteruit, daarna ook vooruit. Yeah! Uiteindelijk fietste ik 5 minuten. Ik zette nog geen kracht met m'n rechterbeen, maar bewoog wel goed mee. Mijn hart maakte een sprongetje. Vooruitgang, dat doet een mens goed. Op onderstaande video is de progressie van 1 week te zien. Links 10 dagen post-OK, rechts 17 dagen post-OK. Als ik de beelden zo naast elkaar zet, zie ik zelf ook het verschil en wordt duidelijk dat ik écht wel vooruit ga. Met grote stappen zelfs. Good vibes.

Op controle in het Anna Ziekenhuis

Na het geluksmomentje op de fiets vrijdagochtend, mocht ik deze dag eindelijk ook weer naar het Anna Ziekenhuis. Het zijn van die dagen waar ik naar uitkijk. Een soort checkpoints om af te vinken. Deze dag was ik 17 dagen post-OK. Om 9.30u stapten wij in de auto, zodat wij ruim op tijd zouden arriveren in Geldrop. Ik begaf me naar route 49, poli Orthopedie, waar ik om 10.30u een afspraak had met orthopeed Dorien Geertsema.

Rond de klok van 10.30u werd ik eerst door de assistente naar binnen geroepen. Ze vroeg hoe de vlag erbij hangt. Ik vertelde dat ik zó naar de operatie had uitgekeken en zó druk in de weer was geweest met trainen, dat ik helemaal niet heb stilgestaan bij de impact in de periode ná de operatie. Dat ik me op dat stukje een beetje heb verkeken. Die eerste week viel mij fysiek heel zwaar. Dat hoort de assistente regelmatig terug. Gelukkig maar, ik ben daarin dus geen uitzondering. De assistente zou de knoopjes van de (oplosbare) hechtingen even verwijderen. "Ik ben gisteren zelf al aan de slag gegaan en heb de hechtingen van de kleine gaatjes zelf al eruit gehaald", zei ik. Ik kon er niet langer meer vanaf blijven en vond het té verleidelijk om ze er zelf uit te halen. Pincet erbij, knoopje omhoog trekken, doorknippen en ze waren er zo uit. Dat durfde ik niet bij de grotere sneden op mijn scheenbeen en aan de zijkant van mijn knie. Die hechtingen waren overigens ook wat naar binnen 'gegroeid' en één voelde wat geïrriteerd. Daar kwam de afgelopen dagen ook af en toe wat pus/wondvocht uit. De assistente tilde de knoopjes met een pincet op. Drie van de vier knoopjes lieten vanzelf al los, een vierde heeft ze los geknipt. Fijn, de hechtingen zijn eruit!

Nu was het wachten op Dorien Geertsema. Enkele minuten later kwam ze de kamer binnen. Ze vroeg hoe het met mij gaat, waarop ik antwoordde dat de eerste week pittig was, maar dat mijn knie nu best goed gaat. "Ziet er goed uit!", zei ze, terwijl ze van een afstandje een blik wierp op mijn knie. "Hoe gaat het met buigen en strekken?" - Ik liet mijn strekking en buiging zien. "Netjes, dat gaat al heel goed. Waar zit je bij de fysio?" - "Bij Van der Zanden in Weert." - "Oké, mooi, ga zo door de komende tijd, rustig aan. In augustus kom je nog een keer bij Dr. Bogie", zei Dorien. Nog vragen? Nee? Oké, dat was 'm dan. De controle was voorbij en binnen enkele minuten stond ik weer buiten. 

Nadat ik mijn brace, die nog altijd in mijn bezit was, inleverde op de gipskamer, ging ik nog even door naar route 90. Ik wilde daar namelijk nog iets afgeven.

Niet alle superhelden dragen een cape

Ik heb mijn verblijf op 28 mei jl. als zeer prettig ervaren en ben de betrokken verpleegkundigen (dankjewel Susan, Evelien en Anneke!) erg dankbaar voor de manier waarop zij met mij zijn omgegaan. Daarom kocht ik voor de verpleegafdeling Orthopedie (route 90 😉) een kleinigheidje en liet ik ook een presentje achter voor de recoveryverpleegkundige en anesthesist die mij hebben begeleid. Vaak gaan alle credits naar de (snijdend) specialisten (ook terecht hoor!), maar een specialist kan zijn werk onmogelijk uitvoeren zonder het team achter hem. Ook deze mensen mogen wat mij betreft eens in het zonnetje worden gezet. Al sluit ik niet uit dat ik aan het einde van het traject óók wat voor Job Veldhuis en Rob Bogie zal meenemen. Maar eerst is er nog een hele hoop werk aan de winkel.

De hechtingen zijn eruit.
Links: 1 dag post OK
Rechts: 19 dagen post OK

De fysio schept vertrouwen

Vrijdag was een drukke dag, want in de middag mocht ik ook weer naar Eric. Tijd om wat vertrouwen en positiviteit te tanken. De hechtingen waren in de ochtend verwijderd, dus ik hoopte dat we vandaag konden starten met BFR-training. Na wat mobilisatie pakte Eric de BFR-band erbij. Ik heb er 1 oefening mee mogen doen: heel slides (30-15-15-15 herhalingen). De laatste set was uitdagend, maar het lukte. Top! Ik vertelde Eric dat ik vind dat mijn been veel dunner is geworden, maar volgens hem valt dat écht mee en ben ik niet zoveel kwijtgeraakt. Prehab werpt nu z'n vruchten af en BFRT gaat me helpen om, wat het verlies van spiermassa betreft, de schade te beperken. Na de BFRT hebben we nog wat buigingen gedaan met mijn been afhangend langs de behandeltafel. Iedere keer kom ik weer wat verder. 

Vervolgens liepen we naar de trainingszaal om te gaan fietsen. Ik heb 5 minuten gefietst op 40 watt met 60-70 RPM. Wat een verademing om die trappers nu rond te krijgen. 

Ik heb het met Eric ook nog even gehad over slaap, of beter gezegd, het gebrek eraan in mijn geval. Dit moet in de komende weken echt wel beter gaan worden. Dat zou mijn gemoedstoestand ook goed doen. Verder vertelde ik hem dat ik deze week wat zware momenten heb gehad, mentaal. Net zoals ik in het ziekenhuis tegen de assistente vertelde, deelde ik ook met Eric dat ik zó had uitgekeken naar de operatie en me zó heb gefocust op mijn prehab, dat ik bijna vergat wat de impact ná de operatie zou zijn.

Ik voel me wat onzeker en merk dat ik bevestiging nodig heb dat het goed gaat. "Heb je het protocol van een voorste kruisband revalidatie er wel eens bij gepakt?", vroeg Eric. Ja, niet geheel toevallig staat er een tabblad op m'n telefoon open met dit protocol. Regelmatig lees ik er eens doorheen, om te toetsen of ik al voldoe aan wat criteria. Eric zei dat de operatie niet 'al' 2,5 week geleden is, maar 'pas' 2,5 week geleden. Dat is nog maar heel kort. Hij somde op wat ik al allemaal kan. Qua strekken, buigen, quadriceps aanspannen, straight leg raise, fietsen en mijn looppatroon. Eric heeft gelijk. Het ís voor deze fase gewoon echt dikke prima. 

En er ís nu eenmaal geen shortcut voor herstel. Mijn nieuwe kruisband heeft tijd nodig om in te groeien. Mijn lichaam moet herstellen. Dit soort processen kan niet versneld worden. Voor nu is het 'gewoon' de situatie accepteren, loslaten, mild voor mezelf zijn, m'n oefeningen uitvoeren, netjes luisteren, m'n rust pakken en verder de tijd z'n werk laten doen. 

Ik kwam van de week een quote tegen op een pagina van een fysiotherapeut die ACL'ers begeleidt. Een quote die meer dan ooit van toepassing is:

"Steady and consistent. Doing the work but not rushing. Living in the moment while building a foundation for the future. That's the recipe."

🙏🏼💪🏽

Dag 1 t/m 10 post-OK: doorzetten, afhankelijk zijn en eindigen met véél positieve vibes

"Being positive doesn't mean you can't have bad days. It means that even on days that absolutely suck you always trust that beter ones are coming."

Uur voor uur, dag voor dag. Van pijnstiller tot pijnstiller. Van dutje naar dutje. Dat is hoe ik de eerste week na mijn kruisbandoperatie door ben gekomen. Op dag 10 heb ik een mooie mijlpaal bereikt, die zorgt voor positieve vibes. Die mijlpaal vind je verderop in deze blog. 😁

"Wil jij écht nog gaan voetballen?" - Deze vraag is vaak aan mij gesteld voordat ik de operatie in ging. Ook door sporters die door hetzelfde traject zijn gegaan en aangaven een mentale blokkade op te hebben gebouwd. Angst dat het nog een keer zou gebeuren en dit traject wéér door te moeten maken. Ik heb dat voor mijzelf altijd weggewimpeld. Nog ín het ziekenhuis, toen mijn ruggenprik was uitgewerkt, gingen deze mensen door mijn hoofd. In de eerste dagen na de operatie kwam er steeds meer begrip voor ze. Ik had veel tijd om na te denken. Deze blessure gun je je grootste rivaal nog niet. Tijdens mijn eerste dagen op de bank zijn er ook wel eens wat twijfels door mijn hoofd gegaan. Heel kort maar. Het zal zeker spannend zijn om straks weer het veld op te stappen, vooral het veld waar 'het' is gebeurd, maar ik ben nog altijd vastbesloten om terug te keren. It's in my DNA.

Weer thuis

Toen ik op 28 mei thuis kwam vanuit het ziekenhuis, ben ik om 18.00 uur op de bank gaan liggen, om er vervolgens niet meer vanaf te komen. Alleen om te plassen. Mensen met een hamstring graft zullen de struggle om op het toilet te gaan zitten vast herkennen. 😁 Jeetje, het lijkt wel of je de dag ervoor een aantal sets deadlifts met 300 kg hebt gedaan. 

De oxycodon heeft mij, in combinatie met paracetamol en naproxen, door de eerste dagen heen gesleept. Het zenuwblok was al vrij snel uitgewerkt. Ik ging stuk. Aan de andere kant probeerde ik het ook goed te relativeren, want het is 'maar' een knie die pijn doet. En die pijn is tijdelijk. Het gaat voorbij. Maar als je er middenin zit, het perspectief ontbreekt en je niet slaapt, is dat een uitdaging.

De eerste nacht heb ik doorgebracht op de bank. Normaal gesproken een hartstikke comfortabele bank, waar ik ook wekenlang heb geslapen na het oplopen van mijn blessure. Toch was dit anders. Het vinden van een prettige houding leek onmogelijk. Ik heb geen oog dicht gedaan. Niet alleen door de pijn, maar ook omdat ik de operatiedag nog heel vaak in mijn hoofd heb afgespeeld.

De ochtend na de operatie heb ik zelf het drukverband verwijderd en zag ik voor het eerst de wonden. Die zijn super netjes gehecht door Dr. Bogie. Zie je straks niks (lees: weinig) meer van. Met name (de snede aan) de buitenzijde, waar de Lemaire is uitgevoerd, was (en is) behoorlijk gevoelig. Na het verwijderen van het drukverband heb ik de Tubigrip aangetrokken. Dit geeft wel een prettige druk en het voelt toch als een soort van bescherming. Ik probeerde de oefeningen die ik vanuit het ziekenhuis mee had gekregen te doen. Het waren er drie: ankle pumps, heel slides en het aanspannen van mijn quadriceps. Meerdere malen per dag. Gedisciplineerd. Iets wat ik ook structureel doe is koelen. Koelen, koelen, koelen. De hele dag door. Dat laat de pijn tijdelijk vervagen.

Bloeduitstorting buitenzijde bovenbeen. In de loop van de week trok dit naar beneden richting kuit en ook scheenbeen.

Overdag heb ik tussendoor wat kunnen dutten. Verder zocht ik wat afleiding door het spelen van een spelletje op mijn telefoon en met wat mensen te appen. De tv is overigens een aantal dagen uit gebleven. Ik kon niks volgen.

Ook de tweede nacht lag ik weer op de bank, maar wederom deed ik geen oog dicht. Tegen de ochtend had ik zó'n last van mijn rug en was ik zó moe, dat ik tegen mijn man zei: "ik moet naar boven, ik wil in bed liggen." Koste wat het kost. Dus ben ik voorzichtig de trap naar boven gegaan. Wat een opluchting toen ik in bed lag. Daar heb ik van 7 tot 8 uur geslapen. Het is iets.

Eerste keer fysio

Op dag 2 na de operatie, amper 48 uur post-OK, stond mijn eerste afspraak bij de fysio gepland. Ik heb me hardop afgevraagd wat ik daar überhaupt te zoeken had. De pijn overheerste, ik was doodmoe en totaal niet scherp door de medicatie. Toch ben ik gegaan, want ik wil er alles aan doen om het herstel zo goed mogelijk in te zetten. Een snelle afspraak bij de fysio wordt hiervoor aangeraden. Met Eric praatte ik over de operatie, hij bekeek mijn knie en we testten de beweeglijkheid. De heel slides in liggende positie zijn echt killing. Zittend op de rand van de behandeltafel met mijn geopereerde been hangend en ondersteund door mijn andere been gaat het bewegen beter. Mijn quadriceps kan ik al goed aanspannen en de strekking zit er voor een tweede dag post-OK best aardig in. Het strekken voelt trouwens nú al beter dan vóór de operatie. Eric was tevreden en ik dus ook. Fijn, blij dat ik toch ben geweest. Na de sessie gauw terug naar de bank.

Help, de pijnstillers raken op

Mijn voorraad oxycodon raakte op. Ik had nog tot en met vrijdagavond. Shit. Hoe ga ik het verder redden? Alleen op paracetamol en naproxen? Hóe dan? Ik kom de dagen amper door, om over de nachten nog maar te zwijgen. Ach, komt goed, het moet maar. "Gewoon doorzetten, het wordt vanzelf beter", sprak ik mezelf toe. In de medicijnkast thuis vond ik nog een strip tramadol, die ik van de huisarts kreeg toen ik mijn blessure opliep. Dat zou me vast ook goed helpen. Archel was het hier niet mee eens. Hij vond dat ik meer comfort verdiende en besloot, tegen mijn zin, de poli te bellen met de vraag of er nog iets voorgeschreven kon worden. De assistente zou overleggen en iets laten weten. In de namiddag ontving ik een telefoontje dat er iets bij onze apotheek opgehaald kon worden. Bleek het een voorraad naproxen en maagbeschermers te zijn. Ik heb dus toch maar mijn tramadol-voorraad aangesproken. Gelukkig ging ik daar tamelijk oké op. Ik gebruik ze nu alleen nog om de nacht door te komen. Overdag red ik het op paracetamol en naproxen.

Met ups en downs

Afgelopen zondag (5 dagen post-OK) dacht ik dat ik over de berg heen was, dat ik het ergste had gehad. De oefeningen waren redelijk goed te doen en ik ben die dag een keer of 4 buiten geweest om de oprit heen en weer te 'lopen'. Frisse lucht! Een goede motivatie om even van de bank af te komen. Dat voelde goed. 

Op maandag ging Archel na een week thuiswerken weer naar kantoor. Dit betekende dat ik er voor het eerst een hele dag alleen voor zou staan. Van zondag op maandag heb ik een héél slechte nacht gehad. Veel pijn, geen houding kunnen vinden. Ik was kapot moe die dag, voelde me alleen, nutteloos, er leek geen einde aan de dag te komen, de oefeningen gingen kut, ik ben maar één keer op de oprit gaan 'lopen' en ook daar kwam ik geen stap vooruit. Ik at bijna niks want het was alleen maar gedoe. Mijn knie was warm en rood, ik had koorts, voelde me niet lekker. Wat een shitzooi. 

Verwacht ik te veel? Wil ik te veel? Ga ik wel snel genoeg? Kan ik al wat ik zou moeten kunnen? Ervaringen op diverse (Engelstalige) fora maken mij wat onrustig. Ik haalde er een les uit. Na les 1 (een kruisbandrevalidatie is een marathon, geen sprint!), leerde ik nu les 2: een kruisbandrevalidatie is een individueel traject. Het gaat niet om snel herstellen (>kans op re-ruptuur!), maar om goed herstellen. Dat kost tijd. Het is geen wedstrijd. Deze keer niet. Dus stop met vergelijken. Hoewel er 'checkpoints' zijn om een volgende fase van de revalidatie in te gaan, is het moment waarop iemand een checkpoint bereikt voor iedereen anders. En hallo, wees even realistisch, op deze off-day was ik niet eens 1 week post-OK. Wat wíl je nou?

Some things only heal with time. Be patient with yourself and have grace for your recovery. It's a journey.

Dagelijkse wandeling; de oprit heen en weer

Positieve vibes bij Eric 

Afgelopen dinsdag had ik weer een afspraak bij Eric. Ik keek ernaar uit, want ik wilde graag weten waar ik sta en had enorm behoefte aan positieve vibes. Het voelt bijna als een uitje. Ik vertelde hem over mijn off-day en mijn twijfels. Ik wil vooruit. Mijn lijf wordt onrustig als ik niet sport. Niet alleen mijn lijf, ook mentaal merk ik dat. Maar het is nu even niet anders. Er komen betere dagen aan.

Ik vertelde Eric ook over de hevige pijn in mijn kuit. Sinds een aantal dagen is het alsof ik een diepe spierpijn heb, continu zeurend aanwezig. Het beperkt me. Enkele mensen in mijn omgeving raadden mij aan om de poli te bellen, zeker omdat ik ook koorts had en gewoon niet lekker was. Ik heb het niet gedaan. Wachtte liever de afspraak bij Eric af. Die zou er ook wel een mening over kunnen vormen. Hij wist precíes de plekken in mijn kuit te raken. M'n kuitspier is even uit balans, staat flink op spanning. Mede doordat ik nu anders beweeg en geen fatsoenlijk looppatroon heb. Hij heeft 'm wat los gemasseerd en gerekt. 

Daarna bekeek hij m'n vorderingen, o.a. met de heel slides, zowel liggend op de rug als de bewegingen zittend op de rand van de behandeltafel met m'n benen hangend. Het goede nieuws? Deze dag ben ik 1 week post-OK en ik tik de 90º buiging aan. Mijlpaal nummer 1. Qua beweging, strekking en buiging ben ik precies waar ik moet zijn op dit moment. Zo, die positieve vibes kon ik wel even gebruiken. Het gaat dus gewoon goed. 

Daarna gingen we nog even naar de trainingszaal. "Woohoo, gaan we trainen?", vroeg ik blij aan Eric. "Soort van", zei hij. We liepen naar binnen en hij zei: "Je gaat fietsen, ofja, een soort van." - Woohoo! "Eric, dit moeten we vastleggen!", zei ik. Hij lachte. Mijn telefoon lag nog in de behandelkamer, dus het is helaas niet vastgelegd. Ik vroeg me af hoe ik op de fiets moest stappen, maar met de juiste begeleiding van Eric ging dit best vloeiend. Het fietsen voor vandaag hield in: hoog zadel, de trappers beneden heen en weer bewegen, niet verder dan 90º voor mijn knie. Zo ontspannen mogelijk bewegen. En vooral niet te ver. Vertel mij wat, ik wil het randje opzoeken. "Vooral niet te ver", herhaalde Eric. Oké, oké. Het was heavy. Ik kwam er verzuurd vanaf. Bleek niet helemaal de bedoeling te zijn. Mijn spieren staan flink op spanning. Toch was het fijn om even het gevoel te krijgen dat ik echt weer iets aan beweging doe. Voordat ik het weet gaan de trappers weer rond.

De sessie vloog voorbij en ik liep met een glimlach naar buiten: Ik ben precies waar ik moet zijn. Na thuiskomst plofte ik op de bank en viel ik als een blok in slaap. Rust.

Nóg meer positieve vibes bij Eric 😁

Vandaag mocht ik weer naar Eric. M'n buiging gaat met relatief gemak tot 100º en de strekking zit er goed in. Yes, we maken stappen. Dat voelt zó goed. Ik mocht deze keer ook proberen een straight leg raise te maken, iets wat ik thuis ook al eens had geprobeerd om te kijken of het lukte. Dat is nog wat uitdagend, maar komt er wel aan. Nadat Eric m'n kuit behandelde en mijn knie mobiliseerde gingen we naar de trainingszaal. "Gaan we vandaag rond?", vroeg ik aan Eric, doelend op de fiets. "Hmm... misschien", zei hij. Bij één van de fietsen in de trainingszaal kan de cranklengte aangepast worden, waardoor je een kleinere buiging maakt om het pedaal rond te krijgen. Ideaal voor mij op dit moment, omdat ik dan niet verder dan 90º hoef te buigen en tóch rond kan gaan. 

Ik stapte de fiets op en begon te trappen, eerst even beneden rustig heen en weer. "Mag ik rond?", vroeg ik aan Eric. "Het gaat me wel lukken." - Hij stemde in en daar ging ik, in z'n achteruit, rustig een aantal keren rond. We zijn 'pas' 10 dagen post-OK, maar wat voelde dit als een bevrijding. Daarna ook nog even vooruit. Dat is iets lastiger dan achteruit. In totaal heb ik 5 minuten de pedalen rond getrapt. Het stelt eigenlijk niet zoveel voor, maar het betekent wel veel voor mijn gemoedstoestand. Wat een overwinning... die overigens is vastgelegd op camera. 😉

Controle in het Anna Ziekenhuis

Volgende week vrijdag heb ik een afspraak in het Anna Ziekenhuis. Helaas niet bij mijn eigen orthopeed en ook niet bij Job, maar bij collega Dorien Geertsema. We zijn dan 17 dagen post-OK. Ik ben super benieuwd hoe zij vindt dat ik ervoor sta. In mijn volgende blog kom ik hierop terug.

En dan nog even dit...

Na een kruisbandoperatie ben je even totaal afhankelijk. Een liefdevol thuisfront en de helpende hand van mensen om je heen zijn bijna noodzaak. Vóór de operatie heb ik voor de komende 6 weken een schema opgesteld voor alle taxi-momenten voor onze zoon Micah (7), die naar school gebracht en weer opgehaald moet worden, speelafspraakjes met vriendjes heeft en daarnaast 3 keer per week in de turnhal staat.

Mijn man doet sinds mijn operatie thuis álles: hij zorgt voor Micah, het huishouden, boodschappen, koken, helpt mij overal bij. Hij motiveert en stimuleert. Beschermt me als ik de trap op en af loop. Helpt me met douchen. Loopt tig keer samen met mij de oprit op en af. Wát een steun. Hij vervult zijn rol met glans. Lieve Archel, je bent mijn rots in de branding. Alle credits zijn voor jou.

Het begin van herstel: mijn kruisbandoperatie in het Anna Ziekenhuis in Geldrop

Na een korte, onrustige nacht en een frisse douche stapte ik afgelopen dinsdag, 28 mei, vol spanning, maar met goede moed om 6.10 uur in de auto richting het Anna Ziekenhuis in Geldrop. De grote dag was aangebroken. Het was al druk op de snelweg richting Eindhoven, maar ruim op tijd kwamen we in Geldrop aan. Om 6.50 uur liepen we het ziekenhuis binnen. Rugzak op m'n rug, krukken in de hand, op naar route 90 op de 2e etage. 

Ik meldde me aan de balie en werd opgevangen door verpleegkundige Susan, die mij naar mijn kamer bracht en uitleg gaf over het bed, het kluisje en de 'operatiekleding'. Die mocht ik alvast aantrekken. Er was verder nog niemand op de kamer, die 4 bedden telde. Nadat ik me had omgekleed ging ik in bed liggen en nam ik met Susan alle gegevens door. Alle controles werden gedaan. "Mijn bloeddruk zal wel skyhigh zijn", zei ik. "Je ziet er ogenschijnlijk rustig uit", zei Susan. Dat was de buitenkant. Van binnen raasden er allerlei emoties door me heen. "Je bent zometeen als eerste aan de beurt, om 7.30u brengen wij je naar het OK-complex." - Wauw, dat gaat snel. Zo fijn om als eerste aan de beurt te zijn. Ik ging vlug nog even naar het toilet, voor de zoveelste keer.

Het is tijd

Om 7.30u mocht ik afscheid nemen van Archel en werd ik naar de recovery gebracht. Alle eerste patiënten van de dag worden daar opgevangen, omdat daar net wat meer ruimte is dan op de holding. Ik werd ontvangen door recoveryverpleegkundige Margreet. Aan de blik in m'n ogen zag ze dat ik gespannen was. Ze probeerde mij zo goed en zo kwaad als het kon gerust te stellen. En hoe! Wat een fijn mens. Ze prikte een infuus en gaf me antibiotica, sloot me aan op de monitor, plaatste de saturatiemeter op mijn vinger en gaf me naproxen en paracetamol. Nu was het wachten op Dr. Bogie, die nog even langs zou komen. Shit, ik moet weer plassen. Zal ik het ophouden? Nah, dit gaat nog lang duren, geen goed plan. "Margreet, ik heb het gevoel dat ik moet plassen...". Lachend kwam ze even later met de pan aan gelopen. Oké, het zal moeten. Terwijl ik m'n uiterste best deed hoorde ik achter het gordijn de stem van Dr. Bogie. Niet nú! Het plassen lukte me niet. Jammer... Margreet bladderde me en zag dat er 260 ml urine in mijn blaas zat. Op de OK zouden ze me na de operatie nog een keer bladderen en eventueel katheteriseren. Daar zou ik dan toch niks van voelen. Dr. Bogie kwam er nog even bij voor een kort gesprekje. Ik heb in totaal een keer of 5 aan moeten geven om welke operatie en welke knie het gaat. Met stift werd er een pijl op mijn rechterbovenbeen geplaatst. We zijn startklaar.

Naar de operatiekamer

Even later werd ik door de anesthesieverpleegkundige naar operatiekamer 6 gebracht, waar ik vanuit mijn bed mocht overstappen op de operatietafel. Ik keek zó op tegen de ruggenprik. Als die er eenmaal in zat, wist ik dat ik kon ontspannen. Het was koud op de operatiekamer. In combinatie met de zenuwen zorgde dit ervoor dat ik begon te rillen. Anesthesist Kathleen kwam erbij. Ze was op de hoogte van mijn mindere ervaringen met de ruggenprik, stelde mij gerust, hield ontzettend veel rekening met mij en gaf iets via het infuus waar ik iets meer ontspannen van zou raken. Wat een heerlijk spul was dat! Ik ging rechtop zitten met een bolle rug, tussen mijn armen voor mij een kussen geklemd en twee OK-assistenten die mijn schouders vasthielden. 1, 2, 3 daar komt de prik. Het viel me reuze mee. Voordat ik het wist zat de ruggenprik erin en was het wachten tot de verdoving z'n werk zou gaan doen. Dat duurde overigens een hele tijd. Tijd die Dr. Bogie o.a. gebruikte om mijn MRI nog eens te bekijken en om wat testen uit te voeren. "Die knie kraakt goed, hè", zei hij toen hij mijn knie van buiging naar strekking heen en weer bewoog. "We gaan zo eens even kijken."

De operatie

Om 8.40 uur werd de eerste incisie gemaakt door Dr. Bogie. Er werd een stuk hamstringpees weggenomen. (voor de kenners: Semitendinosus (ST)). Hier werd een nieuwe kruisband van geprepareerd (quadruple, 9mm graft). In de tussentijd werd mijn knie van binnen geïnspecteerd. Op het scherm kon ik meekijken. Door alle video's die ik ter voorbereiding op deze OK al had gezien, wist ik tamelijk goed waar ik naar keek. Er zat een stukje afgescheurde kruisband in de weg. Dat moest eerst opgeruimd worden. Dat stukje zou goed de reden kunnen zijn van mijn aanhoudende klachten én het feit dat ik nog altijd moeite had met volledig strekken. Ik wíst en voelde wel dat er iets in de weg zat! Beide menisci zijn godzijdank intact. De buitenmeniscus had een klein rafeltje, maar niets noemenswaardigs. Wat een opluchting.

Dr. Bogie wilde verder gaan met de Lemaire en maakte een incisie aan de buitenzijde van mijn knie. "Au!", riep ik. "Dat doet pijn!" - De anesthesiemedewerker reageerde alert en binnen de kortste keren kreeg ik weer een cocktail door mijn infuus. Dr. Bogie vervolgde even met iets anders, voordat hij terugkeerde naar de buitenzijde. 

De exacte volgorde van de operatie staat mij niet meer helemaal bij. Er gebeurde veel en ik probeerde zoveel mogelijk te registreren. "Cindy, ben je nog aan het kijken?", vroeg Dr. Bogie tussendoor. Jazeker! Ik vond het echt fascinerend om te zien. Het 'stofzuigertje' die alle rotzooi in m'n knie opruimde, het maken van de boortunnels in mijn onder- en bovenbeen, de nieuwe kruisband op z'n plek. Dr. Bogie was tevreden met de 9mm graft. "Kijk dan", zei hij, "hij blinkt zelfs helemaal. Hier moeten we een foto van maken!" De manier waarop hij het zei maakte mij duidelijk dat hij tevreden was met het resultaat. Ook met de Lemaire-procedure. De ingreep verliep voorspoedig. "We gaan sluiten", zei Dr. Bogie. Aan de voorzijde heb ik niets gevoeld van het hechten, maar aan de buitenzijde was mijn huid nog steeds niet helemaal goed verdoofd. Ik voelde continu de prikken van het hechten, maar besloot er niets meer van te zeggen.

Bladderscan

Toen de wonden waren gehecht en het drukverband was aangelegd, deed de anesthesieverpleegkundige nog een check met de bladderscan. Er zat inmiddels 700 ml in mijn blaas. Boven de 500 ml gaan ze katheteriseren. Ach, ik liet het maar allemaal over me heen komen, want ik had er toch geen invloed op. Ze hebben vast ergere dingen gezien en bovendien had ik geen gevoel dankzij de ruggenprik, dus merkte ik er toch niks van. 

Naar de uitslaapkamer

Nadat ik weer in mijn eigen bed werd gelegd, werd ik omstreeks 10.00 uur terug naar de uitslaapkamer gereden. Hier zou ik nog even blijven voordat ik terug naar de afdeling zou gaan. Ik keek wat rond, maar zag vooral mensen die sliepen / uit narcose kwamen. Gelukkig mocht ik om 10.45 uur terug naar mijn eigen kamer. Vóórdat ik de recovery verliet, bedankte ik Margreet voor de goede zorgen en zei ik dat ik hoopte haar, in ieder geval hier, niet meer te zien...

Terug op de afdeling

Eenmaal terug mocht ik eindelijk weer wat eten en drinken. Ik was wat misselijk en had hoofdpijn, misschien ook wel doordat ik al zo lang nuchter was. Ik bestelde twee sneetjes brood en een kopje thee. Dat ging er goed in. Nu was het wachten op het uitwerken van de ruggenprik. Rond de klok van 11.15 uur begon het eerste gevoel een klein beetje terug te komen. Mijn tenen kon ik heen en weer wiebelen. De verpleegkundige had aangegeven dat dit bekend staat als een pijnlijke operatie en dat ik direct aan de bel moest trekken als ik pijn begon te voelen. Daar hadden ze immers iets voor. Naarmate de tijd vorderde kreeg de verpleegkundige gelijk. De pijn nam snel toe. En hóe. Mijn been stond in de fik. Ik wist me bijna geen houding te geven, maar wilde ook niet te snel aan de bel trekken. Het gordijn tussen mij en de patiënt naast me was dicht, dus ik lag lekker alleen. Niemand die me zag. Even op de tanden bijten. Het komt vast goed. Dacht ik. Ik zocht afleiding op mijn telefoon. Om 11.45 uur heb ik toch maar op de bel gedrukt, met de vraag of ik iets voor de pijn kon krijgen. Ik kreeg een tabletje oxycodon. Als de pijn binnen 45 minuten niet af zou nemen, zou ik er nog een krijgen. Kak man, wat een ellende. De pijn nam niet af. Hoe meer gevoel er terugkwam, hoe erger de pijn werd. Om 12.45 uur heb ik nog een tabletje oxycodon gehad. Inmiddels moest ik ook plassen. Ik werd uit bed geholpen. "Waar ben ik toch aan begonnen?", vroeg ik mezelf hardop af. Een heel normale en vaak gehoorde reactie volgens de verpleegkundige. Op krukken strompelde ik naar de wc. Het plassen lukte. Mooi! Als we de pijn nu onder controle krijgen, mag ik naar huis. Positief puntje: toen ik het gevoel in mijn benen terug kreeg checkte ik direct of ik mijn quadriceps kon aanspannen. Dat lukte, wauw! 

Naar huis. Of toch niet?

De oxycodon deed zijn werk. Ik kon wat meer ontspannen en kreeg weer wat meer praatjes. Archel was inmiddels onderweg naar het ziekenhuis om mij op te halen. Mijn infuus werd verwijderd, ik werd in mijn gewone kleding geholpen, mijn schoenen werden aangetrokken en mijn spullen gepakt. Ik kon niet wachten om weer thuis te zijn. Om 14.00 uur werd ik uit bed geholpen en in een rolstoel gezet. Een vlaag van hevige pijn overviel me. Ik werd kotsmisselijk, voelde me helemaal niet goed. "Gaat het wel?", vroeg de verpleegkundige. "Ja hoor, het gaat wel", antwoordde ik terwijl ik de pijn verbeet. Maar de verpleegkundige las iets anders van mijn gezicht af en liet me niet gaan. Ik kon wel janken. Ze legde me terug in bed om even bij te komen. De pijn nam weer toe. Drie kwartier later heb ik gevraagd of ze me hiervoor nog iets konden geven, zodat dit kon inwerken en ik alsnog naar huis zou kunnen gaan. Helaas zat ik al op de max van paracetamol, naproxen én oxycodon. De verpleegkundige had inmiddels ook al met de anesthesist overlegd en ik mocht terug naar de OK voor een zenuwblokkade. Wacht even... dit gaat wel erg snel. "Ik ga hier echt geen nacht blijven, ik wil naar huis", zei ik. "Met dat zenuwblok mag je naar huis." - Daarmee was de keuze snel gemaakt. Mijn gewone kleding werd vervangen door operatiekleding en tien minuten later, om 15.15 uur, werd ik naar de recovery gereden.

Zenuwblokkade

Ik was teleurgesteld en baalde als een stekker. Van de situatie, maar misschien nog wel meer van mezelf. Hoe kan dit nou? Ik kan heus wel tegen een stootje. Maar deze pijn ging door merg en been, zó heftig. Toen ik de recovery op werd gereden stond Margreet daar. Ze was super lief en zorgzaam. Ik schaamde me dood, zou me het liefst verstoppen onder mijn deken. Er rolde een traan over mijn wang. Deze dag is echt too much. Ook anesthesist Kathleen kwam er weer bij en gaf uitleg over het zenuwblok. Alvorens hiermee aan de slag te gaan, werd er een nieuw infuus geprikt. Met een echo ging Kathleen in mijn bovenbeen op zoek naar de zenuwen richting mijn knie. Ze zou niet mijn hele knie kunnen verdoven, maar slechts een deel daarvan (de buitenzijde niet). Maakt me niet uit, als het maar minder wordt, dacht ik bij mezelf. Toen ze de juiste plek had gevonden, zag ik de naald tevoorschijn komen. Godsamme, wat een exemplaar. Ik sloot mijn ogen, want wilde er niets van zien. Mijn ademhaling probeerde ik onder controle te houden. Rustig inademen door de neus, rustig uitademen door de mond. Het aanprikken ging goed. Het zou een minuut of 20 tot een uur duren tot ik iets van de verdoving zou merken. Na ongeveer een half uur vlakte de pijn wat af. Mijn grimas veranderde, raakte iets meer ontspannen en er kon zelfs een glimlach vanaf. Dr. Bogie kwam er ook nog even bij en zei dat een blokverdoving bij deze operatie helemaal niet gek is. Met andere woorden: ik moest me er dus maar niet rot om voelen. Margreet gaf me een waterijsje, die ik op m'n gemak oppeuzelde. Om 16.15 uur mocht ik terug naar de kamer, waar de laatste controles werden uitgevoerd. 

Naar huis

Om 16.45 kwam er eindelijk groen licht om naar huis te gaan. Het infuus werd verwijderd, ik werd weer in mijn eigen kleding gehesen en in de rolstoel gezet. Deze keer met succes. Nu was het écht tijd om naar huis te gaan. Om 18.00 uur lag ik thuis op de bank. En zo kwam er een einde aan een lange, intensieve dag...

Inmiddels zijn we bijna een week verder. In de volgende blog ga ik alles vertellen over de eerste uitdagende periode na de operatie, want jeetje, deze operatie is geen grap.

Voor nu een groot woord van dank aan alle zorgmedewerkers die mijn verblijf in het ziekenhuis draaglijk hebben gemaakt. Ik heb mij begrepen en gehoord gevoeld. De kwaliteit van de zorg lag hoog. Duizendmaal dank voor alle goede zorgen!