Dag 1 t/m 10 post-OK: doorzetten, afhankelijk zijn en eindigen met véél positieve vibes

"Being positive doesn't mean you can't have bad days. It means that even on days that absolutely suck you always trust that beter ones are coming."

Uur voor uur, dag voor dag. Van pijnstiller tot pijnstiller. Van dutje naar dutje. Dat is hoe ik de eerste week na mijn kruisbandoperatie door ben gekomen. Op dag 10 heb ik een mooie mijlpaal bereikt, die zorgt voor positieve vibes. Die mijlpaal vind je verderop in deze blog. 😁

"Wil jij écht nog gaan voetballen?" - Deze vraag is vaak aan mij gesteld voordat ik de operatie in ging. Ook door sporters die door hetzelfde traject zijn gegaan en aangaven een mentale blokkade op te hebben gebouwd. Angst dat het nog een keer zou gebeuren en dit traject wéér door te moeten maken. Ik heb dat voor mijzelf altijd weggewimpeld. Nog ín het ziekenhuis, toen mijn ruggenprik was uitgewerkt, gingen deze mensen door mijn hoofd. In de eerste dagen na de operatie kwam er steeds meer begrip voor ze. Ik had veel tijd om na te denken. Deze blessure gun je je grootste rivaal nog niet. Tijdens mijn eerste dagen op de bank zijn er ook wel eens wat twijfels door mijn hoofd gegaan. Heel kort maar. Het zal zeker spannend zijn om straks weer het veld op te stappen, vooral het veld waar 'het' is gebeurd, maar ik ben nog altijd vastbesloten om terug te keren. It's in my DNA.

Weer thuis

Toen ik op 28 mei thuis kwam vanuit het ziekenhuis, ben ik om 18.00 uur op de bank gaan liggen, om er vervolgens niet meer vanaf te komen. Alleen om te plassen. Mensen met een hamstring graft zullen de struggle om op het toilet te gaan zitten vast herkennen. 😁 Jeetje, het lijkt wel of je de dag ervoor een aantal sets deadlifts met 300 kg hebt gedaan. 

De oxycodon heeft mij, in combinatie met paracetamol en naproxen, door de eerste dagen heen gesleept. Het zenuwblok was al vrij snel uitgewerkt. Ik ging stuk. Aan de andere kant probeerde ik het ook goed te relativeren, want het is 'maar' een knie die pijn doet. En die pijn is tijdelijk. Het gaat voorbij. Maar als je er middenin zit, het perspectief ontbreekt en je niet slaapt, is dat een uitdaging.

De eerste nacht heb ik doorgebracht op de bank. Normaal gesproken een hartstikke comfortabele bank, waar ik ook wekenlang heb geslapen na het oplopen van mijn blessure. Toch was dit anders. Het vinden van een prettige houding leek onmogelijk. Ik heb geen oog dicht gedaan. Niet alleen door de pijn, maar ook omdat ik de operatiedag nog heel vaak in mijn hoofd heb afgespeeld.

De ochtend na de operatie heb ik zelf het drukverband verwijderd en zag ik voor het eerst de wonden. Die zijn super netjes gehecht door Dr. Bogie. Zie je straks niks (lees: weinig) meer van. Met name (de snede aan) de buitenzijde, waar de Lemaire is uitgevoerd, was (en is) behoorlijk gevoelig. Na het verwijderen van het drukverband heb ik de Tubigrip aangetrokken. Dit geeft wel een prettige druk en het voelt toch als een soort van bescherming. Ik probeerde de oefeningen die ik vanuit het ziekenhuis mee had gekregen te doen. Het waren er drie: ankle pumps, heel slides en het aanspannen van mijn quadriceps. Meerdere malen per dag. Gedisciplineerd. Iets wat ik ook structureel doe is koelen. Koelen, koelen, koelen. De hele dag door. Dat laat de pijn tijdelijk vervagen.

Bloeduitstorting buitenzijde bovenbeen. In de loop van de week trok dit naar beneden richting kuit en ook scheenbeen.

Overdag heb ik tussendoor wat kunnen dutten. Verder zocht ik wat afleiding door het spelen van een spelletje op mijn telefoon en met wat mensen te appen. De tv is overigens een aantal dagen uit gebleven. Ik kon niks volgen.

Ook de tweede nacht lag ik weer op de bank, maar wederom deed ik geen oog dicht. Tegen de ochtend had ik zó'n last van mijn rug en was ik zó moe, dat ik tegen mijn man zei: "ik moet naar boven, ik wil in bed liggen." Koste wat het kost. Dus ben ik voorzichtig de trap naar boven gegaan. Wat een opluchting toen ik in bed lag. Daar heb ik van 7 tot 8 uur geslapen. Het is iets.

Eerste keer fysio

Op dag 2 na de operatie, amper 48 uur post-OK, stond mijn eerste afspraak bij de fysio gepland. Ik heb me hardop afgevraagd wat ik daar überhaupt te zoeken had. De pijn overheerste, ik was doodmoe en totaal niet scherp door de medicatie. Toch ben ik gegaan, want ik wil er alles aan doen om het herstel zo goed mogelijk in te zetten. Een snelle afspraak bij de fysio wordt hiervoor aangeraden. Met Eric praatte ik over de operatie, hij bekeek mijn knie en we testten de beweeglijkheid. De heel slides in liggende positie zijn echt killing. Zittend op de rand van de behandeltafel met mijn geopereerde been hangend en ondersteund door mijn andere been gaat het bewegen beter. Mijn quadriceps kan ik al goed aanspannen en de strekking zit er voor een tweede dag post-OK best aardig in. Het strekken voelt trouwens nú al beter dan vóór de operatie. Eric was tevreden en ik dus ook. Fijn, blij dat ik toch ben geweest. Na de sessie gauw terug naar de bank.

Help, de pijnstillers raken op

Mijn voorraad oxycodon raakte op. Ik had nog tot en met vrijdagavond. Shit. Hoe ga ik het verder redden? Alleen op paracetamol en naproxen? Hóe dan? Ik kom de dagen amper door, om over de nachten nog maar te zwijgen. Ach, komt goed, het moet maar. "Gewoon doorzetten, het wordt vanzelf beter", sprak ik mezelf toe. In de medicijnkast thuis vond ik nog een strip tramadol, die ik van de huisarts kreeg toen ik mijn blessure opliep. Dat zou me vast ook goed helpen. Archel was het hier niet mee eens. Hij vond dat ik meer comfort verdiende en besloot, tegen mijn zin, de poli te bellen met de vraag of er nog iets voorgeschreven kon worden. De assistente zou overleggen en iets laten weten. In de namiddag ontving ik een telefoontje dat er iets bij onze apotheek opgehaald kon worden. Bleek het een voorraad naproxen en maagbeschermers te zijn. Ik heb dus toch maar mijn tramadol-voorraad aangesproken. Gelukkig ging ik daar tamelijk oké op. Ik gebruik ze nu alleen nog om de nacht door te komen. Overdag red ik het op paracetamol en naproxen.

Met ups en downs

Afgelopen zondag (5 dagen post-OK) dacht ik dat ik over de berg heen was, dat ik het ergste had gehad. De oefeningen waren redelijk goed te doen en ik ben die dag een keer of 4 buiten geweest om de oprit heen en weer te 'lopen'. Frisse lucht! Een goede motivatie om even van de bank af te komen. Dat voelde goed. 

Op maandag ging Archel na een week thuiswerken weer naar kantoor. Dit betekende dat ik er voor het eerst een hele dag alleen voor zou staan. Van zondag op maandag heb ik een héél slechte nacht gehad. Veel pijn, geen houding kunnen vinden. Ik was kapot moe die dag, voelde me alleen, nutteloos, er leek geen einde aan de dag te komen, de oefeningen gingen kut, ik ben maar één keer op de oprit gaan 'lopen' en ook daar kwam ik geen stap vooruit. Ik at bijna niks want het was alleen maar gedoe. Mijn knie was warm en rood, ik had koorts, voelde me niet lekker. Wat een shitzooi. 

Verwacht ik te veel? Wil ik te veel? Ga ik wel snel genoeg? Kan ik al wat ik zou moeten kunnen? Ervaringen op diverse (Engelstalige) fora maken mij wat onrustig. Ik haalde er een les uit. Na les 1 (een kruisbandrevalidatie is een marathon, geen sprint!), leerde ik nu les 2: een kruisbandrevalidatie is een individueel traject. Het gaat niet om snel herstellen (>kans op re-ruptuur!), maar om goed herstellen. Dat kost tijd. Het is geen wedstrijd. Deze keer niet. Dus stop met vergelijken. Hoewel er 'checkpoints' zijn om een volgende fase van de revalidatie in te gaan, is het moment waarop iemand een checkpoint bereikt voor iedereen anders. En hallo, wees even realistisch, op deze off-day was ik niet eens 1 week post-OK. Wat wíl je nou?

Some things only heal with time. Be patient with yourself and have grace for your recovery. It's a journey.

Dagelijkse wandeling; de oprit heen en weer

Positieve vibes bij Eric 

Afgelopen dinsdag had ik weer een afspraak bij Eric. Ik keek ernaar uit, want ik wilde graag weten waar ik sta en had enorm behoefte aan positieve vibes. Het voelt bijna als een uitje. Ik vertelde hem over mijn off-day en mijn twijfels. Ik wil vooruit. Mijn lijf wordt onrustig als ik niet sport. Niet alleen mijn lijf, ook mentaal merk ik dat. Maar het is nu even niet anders. Er komen betere dagen aan.

Ik vertelde Eric ook over de hevige pijn in mijn kuit. Sinds een aantal dagen is het alsof ik een diepe spierpijn heb, continu zeurend aanwezig. Het beperkt me. Enkele mensen in mijn omgeving raadden mij aan om de poli te bellen, zeker omdat ik ook koorts had en gewoon niet lekker was. Ik heb het niet gedaan. Wachtte liever de afspraak bij Eric af. Die zou er ook wel een mening over kunnen vormen. Hij wist precíes de plekken in mijn kuit te raken. M'n kuitspier is even uit balans, staat flink op spanning. Mede doordat ik nu anders beweeg en geen fatsoenlijk looppatroon heb. Hij heeft 'm wat los gemasseerd en gerekt. 

Daarna bekeek hij m'n vorderingen, o.a. met de heel slides, zowel liggend op de rug als de bewegingen zittend op de rand van de behandeltafel met m'n benen hangend. Het goede nieuws? Deze dag ben ik 1 week post-OK en ik tik de 90º buiging aan. Mijlpaal nummer 1. Qua beweging, strekking en buiging ben ik precies waar ik moet zijn op dit moment. Zo, die positieve vibes kon ik wel even gebruiken. Het gaat dus gewoon goed. 

Daarna gingen we nog even naar de trainingszaal. "Woohoo, gaan we trainen?", vroeg ik blij aan Eric. "Soort van", zei hij. We liepen naar binnen en hij zei: "Je gaat fietsen, ofja, een soort van." - Woohoo! "Eric, dit moeten we vastleggen!", zei ik. Hij lachte. Mijn telefoon lag nog in de behandelkamer, dus het is helaas niet vastgelegd. Ik vroeg me af hoe ik op de fiets moest stappen, maar met de juiste begeleiding van Eric ging dit best vloeiend. Het fietsen voor vandaag hield in: hoog zadel, de trappers beneden heen en weer bewegen, niet verder dan 90º voor mijn knie. Zo ontspannen mogelijk bewegen. En vooral niet te ver. Vertel mij wat, ik wil het randje opzoeken. "Vooral niet te ver", herhaalde Eric. Oké, oké. Het was heavy. Ik kwam er verzuurd vanaf. Bleek niet helemaal de bedoeling te zijn. Mijn spieren staan flink op spanning. Toch was het fijn om even het gevoel te krijgen dat ik echt weer iets aan beweging doe. Voordat ik het weet gaan de trappers weer rond.

De sessie vloog voorbij en ik liep met een glimlach naar buiten: Ik ben precies waar ik moet zijn. Na thuiskomst plofte ik op de bank en viel ik als een blok in slaap. Rust.

Nóg meer positieve vibes bij Eric 😁

Vandaag mocht ik weer naar Eric. M'n buiging gaat met relatief gemak tot 100º en de strekking zit er goed in. Yes, we maken stappen. Dat voelt zó goed. Ik mocht deze keer ook proberen een straight leg raise te maken, iets wat ik thuis ook al eens had geprobeerd om te kijken of het lukte. Dat is nog wat uitdagend, maar komt er wel aan. Nadat Eric m'n kuit behandelde en mijn knie mobiliseerde gingen we naar de trainingszaal. "Gaan we vandaag rond?", vroeg ik aan Eric, doelend op de fiets. "Hmm... misschien", zei hij. Bij één van de fietsen in de trainingszaal kan de cranklengte aangepast worden, waardoor je een kleinere buiging maakt om het pedaal rond te krijgen. Ideaal voor mij op dit moment, omdat ik dan niet verder dan 90º hoef te buigen en tóch rond kan gaan. 

Ik stapte de fiets op en begon te trappen, eerst even beneden rustig heen en weer. "Mag ik rond?", vroeg ik aan Eric. "Het gaat me wel lukken." - Hij stemde in en daar ging ik, in z'n achteruit, rustig een aantal keren rond. We zijn 'pas' 10 dagen post-OK, maar wat voelde dit als een bevrijding. Daarna ook nog even vooruit. Dat is iets lastiger dan achteruit. In totaal heb ik 5 minuten de pedalen rond getrapt. Het stelt eigenlijk niet zoveel voor, maar het betekent wel veel voor mijn gemoedstoestand. Wat een overwinning... die overigens is vastgelegd op camera. 😉

Controle in het Anna Ziekenhuis

Volgende week vrijdag heb ik een afspraak in het Anna Ziekenhuis. Helaas niet bij mijn eigen orthopeed en ook niet bij Job, maar bij collega Dorien Geertsema. We zijn dan 17 dagen post-OK. Ik ben super benieuwd hoe zij vindt dat ik ervoor sta. In mijn volgende blog kom ik hierop terug.

En dan nog even dit...

Na een kruisbandoperatie ben je even totaal afhankelijk. Een liefdevol thuisfront en de helpende hand van mensen om je heen zijn bijna noodzaak. Vóór de operatie heb ik voor de komende 6 weken een schema opgesteld voor alle taxi-momenten voor onze zoon Micah (7), die naar school gebracht en weer opgehaald moet worden, speelafspraakjes met vriendjes heeft en daarnaast 3 keer per week in de turnhal staat.

Mijn man doet sinds mijn operatie thuis álles: hij zorgt voor Micah, het huishouden, boodschappen, koken, helpt mij overal bij. Hij motiveert en stimuleert. Beschermt me als ik de trap op en af loop. Helpt me met douchen. Loopt tig keer samen met mij de oprit op en af. Wát een steun. Hij vervult zijn rol met glans. Lieve Archel, je bent mijn rots in de branding. Alle credits zijn voor jou.