2 weken post-OK: Op controle in het Anna Ziekenhuis te Geldrop

De teller loopt op... vorige week ging ik voor de 70e keer dit jaar naar de fysio en bracht ik voor de 11e keer dit jaar een bezoek aan het ziekenhuis. Tel al die uren, samen met de blog en de contacten die eruit voortvloeien, bij elkaar op en het is inmiddels een heus project geworden. 'Even' je kruisband afscheuren. Het gebeurde in een split-second, de impact met alle (onvoorziene) gevolgen is behoorlijk. Ik had het me wel wat anders voorgesteld. Dit traject is voor mij veel meer dan een revalidatie geworden. 

In deze blog neem ik je mee op controle in het Anna Ziekenhuis, afgelopen donderdag.

Controle bij de fysio

Toen ik de wachtkamer van de afdeling Fysiotherapie, route 25, binnen kwam zat daar een bekend gezicht. Het was iemand bij wie ik op 4 oktober jl. op de kamer lag. We hebben toen best veel gekletst en ik heb die dag helaas geen gedag meer kunnen zeggen. Leuk om hem weer even te zien en zijn ervaringen van de afgelopen twee weken terug te horen. De tijd vloog voorbij en voor ik het wist kwam Daan, de fysio, me oppikken. Hij kwam op de operatiedag ook aan mijn bed om de oefeningen voor de eerste dagen thuis door te nemen.

Op weg naar de behandelkamer vroeg hij hoe het met mij ging. "Mwoah", antwoordde ik ietwat aarzelend. "Te langzaam", reageerde hij, alsof hij mij direct helemaal begreep. Eenmaal binnen opende hij mijn dossier en las hij wat Rob tijdens de operatie heeft gedaan: Het verwijderen van een cyclops anterieur aan de voorste kruisband, er is iets gedaan aan het vetlichaam van Hoffa, er is littekenweefsel verwijderd en er is goed schoongemaakt. Daarna vertelde ik over het herstel tot nu toe. Dat ik de strekking uiteindelijk wel haal (yeah!😁), maar dat dit veel pijn doet. Net als Eric kwam ook Daan tot de conclusie dat dit waarschijnlijk afkomstig is van het botoedeem. Nadat we hier nog even op doorgingen, vroeg Daan mij plaats te nemen op de behandeltafel.

Blogmateriaal

Ik vroeg meteen of ik wat foto's mocht (laten) maken voor mijn blog. Daan reageerde er gelukkig positief op en vroeg direct verder. Leuk, hij was heel geïnteresseerd. Het is ook een onderwerp waar ik mij helemaal in heb vastgebeten. Álles wil ik erover weten. Ik legde hem uit dat dit hele traject veel voor mij betekent, dat ik er alles aan doe om mijn URL waar te maken: Terug op het voetbalveld. Dat vond hij mooi om te horen. Daan heeft trouwens al veel collega's in het Anna die meelezen.

Complexe casus: Extensie vs. botoedeem

Hij checkte mijn mobiliteit en hoe de knie op bepaalde bewegingen reageert. De buiging is voor deze termijn prima, de (eindstandige) strekking laat nog wat te wensen over. Hij constateerde ook dat er nog behoorlijk wat vocht in mijn knie zit. Daan vroeg me een straight leg raise te doen. Daarna vroeg hij me mijn quadriceps aan te spannen. Dat doet zeer in mijn knie. Niet geheel verrassend merkte hij op dat er wel wat spiermassa verloren is gegaan. "Maar je hebt natuurlijk ook nooit meer echt fatsoenlijk kunnen trainen", reageerde Daan begripvol. Hij duwde de knie wat verder door naar extensie. Bij die oplopende druk werd het al snel pijnlijk, op de welbekende plek. 

Ik vertelde Daan ook over de reactie die ik een dag ervoor na de behandeling bij de fysio had gehad. Tijdens mobilisatie was er die dag vrij weinig aan de hand (en heus, ik geef mijn grens aan hoor en we doen het voorzichtig!). Na thuiskomst kon ik wel door de grond zakken. Bij iedere stap die ik zette was het alsof er iemand met een mes in mijn knie stak. Intens. Het zwakte pas op donderdag wat af.

Daan noemde mijn casus complex. Zeker met wat er allemaal al in die knie is gebeurd dit jaar, maar ook met wat er nu nog speelt. Dat botoedeem is niet bepaald standaard in deze revalidatie en vergt wat aandacht en extra hersteltijd. Het is perfect dat ik 3x per week naar de fysio ga en het is daar samen met Eric aanvoelen wat wel en niet kan. De enige die het écht kan aanvoelen, ben ik natuurlijk zelf. Ik zei tegen Daan dat het lastig is, met als voorbeeld dat het daags ervoor bij de fysio best goed te verdragen was. Hoe kan ik op zo'n moment tijdens de behandeling al inschatten dat er zó'n heftige reactie op komt? Niet. Het is alleen een teken om het de volgende keer rustiger aan te doen. En misschien niet alleen op mobilisatie te focussen, maar o.a. ook wat oefeningen te doen waar ik zelf de strekking ga opzoeken. "De bekende oefeningen die je waarschijnlijk de strot uit komen." No shit.

"Het helpt volgens mij ook niet dat ik de strekking vóór de voorste kruisbandreconstructie nooit lekker heb gehaald. Het was altijd een struggle en ik vrees dat dit me niet heeft geholpen." Daan beaamde dit. Ik heb er ook veel over gelezen. Er is nu niks meer aan te doen, dus we moeten er het beste van maken.

Balans tussen belasting en belastbaarheid

Daan hamerde op het belang van balans tussen belasting en belastbaarheid. Die lijn is flinterdun. Dat bot moet niet steeds getriggerd worden, anders gaat het niet beter worden of wordt het zelfs erger. We willen het liefst volledig strekken, maar ook dat bot rust gunnen. Het is een slechte combi, want bij strekking komt er druk op het tibiaplateau. Hij raadde mij met klem aan om de krukken te blijven gebruiken. Totdat ik een fatsoenlijk en pijnvrij looppatroon heb. Liever met krukken lopen en met minder belasting wél de strekking op proberen te zoeken, dan volle belasting en de strekking niet halen. En dan gaat het met name om de zwaaifase naar voren, die nu het meeste zeer doet. Het is maar een kwestie van accepteren en ik ga wat strenger voor mezelf zijn om de krukken steeds te blijven gebruiken, zodat de druk eraf blijft en het bot de kans krijgt te herstellen. Daar valt nog wat winst te behalen, weet ik van mezelf.

Volgens Daan móet er in de komende weken vooruitgang zitten in dat bot. Zo niet, dan is het belangrijk dit met Rob Bogie te bespreken. Hoewel ik er heilig in geloof dat het beter gaat worden, vroeg ik voor de zekerheid aan Daan wat er zou gebeuren als dat bot niet beter wordt. Hij was daar eerlijk over en zei dat hij het antwoord op die vraag liever aan Rob Bogie overlaat. Die reactie zette me aan het denken. Er zijn verschillende scenario's die ik natuurlijk allang heb uitgespit. Als het goed is gaat het vanzelf over, maar ik voelde direct een bepaalde druk op mijn schouders. De afspraak met Rob Bogie over 4 weken voelt nu een beetje als een soort deadline. Ik ga echt alles op alles zetten om nóg meer de juiste balans te vinden, zodat ik over 4 weken met beter nieuws richting het meetmoment bij TopSupport ga.

Daan wilde nog even mijn looppatroon checken, door mij op de gang een klein stukje te laten lopen. Mijn looppatroon is gezien mijn klachten best redelijk, al is duidelijk waar het aan schort. Het lukt me niet om tijdens het lopen extensie te bereiken. Dit is zeer pijnlijk. Hij drukte me nogmaals op het hart om de krukken erbij te houden en op die manier verder te werken aan mijn herstel en een goed looppatroon. Als het bot tot rust komt en het vocht uit mijn knie wordt weggedreven, zal de strekking ook vanzelf wat beter gaan. 

Aan het einde van de afspraak deelde ik de link naar de blog, waarbij ik aangaf Daan te zullen vermelden naar aanleiding van mijn bezoek aan hem. Hij was erg duidelijk in zijn communicatie en uitleg en begreep precies waar ik tegenaan loop. Heel prettig. Toen ik de URL naar de blog op zijn computer intypte, glimlachte Daan: "Dat is een mooi doel."

Gemengde gevoelens

Op weg naar huis ging er opnieuw van alles door me heen. Er moest weer het een en ander 'landen'. Ik zat in de auto met gemengde gevoelens. Had gedacht dat ik allang van de krukken verlost zou zijn en weer (bijna) een normaal looppatroon zou hebben. Gehoopt op en verlangd naar meer. Niets is minder waar. Mijn geduld wordt al lange tijd hevig op de proef gesteld. Ik probeer in de flow mee te gaan. En hoewel ik er soms even helemaal klaar mee ben, is opgeven geen optie. It's not over until I win.

Dag 1 t/m 10 post-OK: Over strekking, reactie, balans, hoop en onzekerheid

De eerste 10 dagen post-OK zitten erop. Tijdens de operatie gaf Rob al aan dat het zaak is het rustig aan te doen en veel aandacht te besteden aan de strekking. Ik heb braaf de adviezen van hem en Eric opgevolgd. Tijd om voor het eerst de balans op te maken.

Wat een verademing

Daags na de ingreep, op zaterdag 5 oktober, heb ik in de ochtend het drukverband verwijderd. Rob heeft de gaatjes van de vorige keer weer geopend, dus dat betekent geen extra littekens. Uiteraard is er sprake van zwelling en ongemak, maar het gevoel dat direct overheerste is dat er ruimte is ontstaan in de knie. Eerst voelde mijn knie 'vol', met name aan de voorzijde. Logisch, omdat daar de cyclops in de weg zat. Dat volle gevoel is verdwenen. De blokkade is weg en ik kan vrij eenvoudig richting strekking bewegen. De operatie is nog maar een dag geleden, maar het voelt nu al zóveel beter. Wel voel ik me intens moe. Het zal de ontlading wel zijn. Op de bank heb ik zelfs voor het eerst in 8 maanden enkele uren achter elkaar op mijn rug geslapen. Dat doet een mens goed. De hoop en het vertrouwen zijn terug.

1 dag post-OK. Drukverband eraf.

Ter vergelijking: Wát een verschil al!

Rust gevonden

Afgelopen dinsdag, 4 dagen post-OK, ben ik weer bij Eric gestart. Ik keek ernaar uit. Tijd om vooruitgang te boeken, al zullen we het voorlopig heel rustig aan (moeten) doen. Ik heb Eric gevraagd om precies aan te geven wat ik (thuis) moet doen en wat vooral niet, dat ik die handvatten goed kan gebruiken. Als ik die duidelijkheid heb kan ik me er beter aan houden en voorkom ik dat ik te hard van stapel loop. Daarin schuilt het gevaar voor mij. Ik heb na deze operatie wel wat meer rust in mijn lijf om er ook aan toe te kunnen geven en het lukt me zelfs gewoon eens op de bank te blijven liggen, zonder het gevoel te hebben iets te moeten doen. Een persoonlijke overwinning of, zoals een vriend met een knipoog tegen me zei: "Wat krijgen we nou, ga je nog verstandig worden ook!" Het verschil met vóór de operatie is dat er nu perspectief is en dat helpt. Waar dat eerder ontbrak en het geen bal uitmaakte of ik rust nam of doorging met trainen (logisch achteraf, gezien wat er gevonden is) en ik daardoor in een modus van 'fuck it, het maakt toch allemaal geen zak uit' kwam, is mijn knie nu schoon en is het zaak om mezelf echt rustig te houden. Ik zal er alles aan doen (en laten) om herhaling te voorkomen.

Rust.

Eerste week bij de fysio

Er stonden vorige week meteen 3 afspraken bij Eric gepland, op dinsdag, woensdag en vrijdag, waarbij de aandacht vooral uit ging naar de strekking. Eric was tevreden met wat hij zag en kon mijn knie gemakkelijk naar volledige strekking mobiliseren. Volgens hem is het vooral belangrijk om het gewricht eerst rustig te krijgen. Het vocht en de zwelling moeten er zo snel mogelijk uit en we moeten voorkomen dat die knie gaat reageren. Hoe we dat gaan doen? Het been veel hoog leggen, koelen en belasting beperken. De krukken blijven er nog even bij. Ik deed de kleine stukjes binnenshuis wel eens zonder, uit gemakzucht, maar dat is volgens Eric niet helpend. Zeker omdat er bij elke stap die ik zet een scheut door mijn knie gaat. Dat moet wel van het bot af komen. Het is de herkenbare pijn die ik vóór de operatie ook al had en toen overigens steeds heviger werd. Het is dus van belang het voorzichtig aan te pakken. Het bot heeft tijd nodig om te herstellen en moet niet steeds getriggerd worden. Ik merk aan mezelf dat ik dit proces wat spannend vind en ik ben misschien nog wel veel voorzichtiger dan na de eerste operatie. Het laatste wat ik wil is dat er littekenweefsel terugkomt of dat mijn bot niet goed herstelt. De cyclops en het littekenweefsel zijn dan wel verdwenen en Eric mobiliseert mijn knie daardoor met gemak naar strekking, echter dat bot is nog super gevoelig. Of zeg gerust pijnlijk. Dat heeft ook gevolgen voor het lopen, waarbij ik de strekking nog niet haal. Oh, wat kijk ík uit naar de dag dat ik weer normaal kan lopen. One day.

Eerste keer fietsen

Op woensdag ging ik voor de tweede keer deze week naar Eric. Nadat hij mijn knie had behandeld ging ik aan het einde van de sessie naar de trainingszaal, om voor het eerst de fiets op te stappen. Fietsen helpt o.a. om de doorbloeding van het gewricht te verbeteren en vocht af te drijven. Allereerst mocht ik de trappers beneden wat heen en weer bewegen, om vervolgens te kijken of ik zonder druk de trappers rond kreeg. Hmm, dat was niet meteen een groot succes. Het zadel werd wat hoger gezet en uiteindelijk werd ook de cranklengte van de rechtertrapper wat ingekort. Met succes! De trappers gingen rond zonder druk of pijn. Yes! Vijf minuten heb ik de trappers zonder weerstand rond laten gaan. Toch een kleine mijlpaal, 5 dagen post-OK.

Flink reactie

Nadat ik woensdag thuis kwam van Eric, begon mijn knie vrij vlot flink te reageren. Pijn, zwelling en vooral veel warmte. Van binnen, maar ook van buiten. Mijn knie stond in brand. Wat is dit nou weer? Ik heb 2 paracetamols genomen en ben met een coldpack op de bank gaan liggen, om er de rest van de dag niet meer vanaf te komen. Mijn knie werd stijf. Ik kreeg 'm niet meer plat. Hevig fysiek protest. De warmte bleef aanhouden en ondanks het koelen voelde mijn knie log aan. Daarnaast voelde ik niet alleen het bot, maar óók de herkenbare pijn aan de voorzijde van mijn knie. De onzekerheid sloeg meteen toe. Ik overtuigde mijzelf ervan dat het de zwelling en de pijn zijn die ervoor zorgen dat ik niet meer gestrekt kom. Morgen zou het vast weer beter gaan. Rustig maar, het komt goed.

Waar hebben we dat woord eerder gehoord?

Donderdag ging het iets beter dan de dag ervoor, maar het voelde nog steeds niet helemaal lekker. Ik deed braaf mijn oefeningen en wandelde twee keer een klein blokje om (+-5/10 min.). De bewegingsdrang begon weer op te komen, maar ik wist me in te houden en hield me netjes aan de afspraken.

Vrijdagochtend mocht ik weer naar Eric. Hij vroeg hoe het met me ging, waarop ik antwoordde dat ik woensdag een hele vervelende dag heb gehad. Het is ook gewoon een beetje lastig. Aan de ene kant willen we dat die knie zo snel mogelijk richting strekking wordt gemobiliseerd, aan de andere kant zorgt die strekking voor extra druk op mijn andere probleemgebied: Het tibiaplateau. Het is belangrijk dat we dat niet te veel irriteren, anders duurt het herstel nog langer. Op dit moment is het dus, nog meer dan normaal, een kwestie van balans vinden. Hey, waar hebben we dat woord eerder gehoord?😅

Vrijdag zochten we met beleid de grens op. Hoe ver kunnen we gaan zonder dat het echt vervelend wordt? Het ging er wat voorzichtiger aan toe. Als ik ontspannen lig, ligt mijn been bijna vanzelf plat. Eric hoeft slechts lichte druk uit te oefenen om volledige strekking te bereiken. Het is aan mij om het op tijd aan te geven wanneer het te veel wordt. Leren voelen en eerlijk zijn over wát je voelt – het blijft een leerproces. Overigens zit er met name boven mijn knie nog behoorlijk wat vocht, waardoor mijn knieschijf nauwelijks zichtbaar is. Dat vocht moet er zo snel mogelijk uit en het is echt zaak die knie rustig te krijgen.

Onzeker proces

Ik vertelde Eric dat dagen zoals woensdag me erg onzeker maken. Hoort dit erbij? Is het normaal wat ik voel? Gaat dit goed? Had die knie niet al rustiger moeten zijn? En dat ik eigenlijk had verwacht binnen korte tijd weer normaal te kunnen lopen, mede beïnvloed door ervaringsverhalen van fellow ACL'ers. Ik bedoel, ten opzichte van de kruisband was dit maar een kleine operatie, waarvan ik vlot zou moeten kunnen herstellen. Mensen om mij heen begrijpen mijn onzekerheid. Na de vorige operatie ging het tenslotte niet zoals het zou moeten gaan, ondanks al mijn inzet. Vóór de diagnose twijfelde ik veel aan mezelf, maar ik realiseer me dat de ontwikkeling van de cyclops en het littekenweefsel iets is waar ik zelf geen invloed op had kunnen uitoefenen.

Terug naar het fysieke proces. Het lukt me met lopen niet om mijn been te strekken, vooral niet in de zwaaifase naar voren. Als ik dan vervolgens mijn voet op de grond neerzet gaat er bij vrijwel iedere stap een scheut door mijn knie. Daarnaast is het gewrichtskapsel aan de achterzijde ook stram, omdat mijn been lange tijd in gebogen positie heeft gestaan. Eric stelde me gerust en zei dat dit echt tijd nodig heeft. De operatie is pas een week geleden, en het bot kan simpelweg niet zo snel herstellen. Oja, een week pas. Reality check. Rustig aan doen is en blijft het devies. De bewegingsdrang moet nog even onder controle worden gehouden.

Na de sessie van vrijdag reageerde mijn knie gelukkig minder heftig dan op woensdag, maar werd alsnog warm en dik. Ik plofte dus maar weer met een coldpack op de bank. 

Vooruitgang in kleine stappen

De eerste tien dagen na de operatie zitten erop en wat een proces is het weer geweest. Aan de ene kant merk ik echt vooruitgang, aan de andere kant zijn er ook momenten waarop ik me behoorlijk onzeker voel. Mijn knie reageert snel met zwelling en warmte, voelt weer wat stijf. Vooral als ik even in een stoel heb gezeten en wil opstaan. Dan is het echt op gang komen. Wat me geruststelt, zijn die kleine stapjes vooruit. Mijn knie heeft gewoon nog tijd nodig, hoe graag ik ook sneller resultaat wil zien. Geduld...

Vandaag, morgen en vrijdag mag ik weer naar Eric en a.s. donderdag staat de controle in het Anna Ziekenhuis gepland. Ik ben benieuwd wat ze daar gaan zeggen.

Voor nu, stap voor stap – letterlijk en figuurlijk.

De tweede reis naar herstel: Operatie #2 in het Anna Ziekenhuis te Geldrop

Vrijdag 4 oktober 2024: D-day is here. Ein-de-lijk zicht op beterschap. Die ochtend stond ik om half 5 op. Nog even lekker de douche in en genieten van de rust. Om 6.10 uur stapten we in de auto, op weg naar Geldrop. Ondanks het vroege tijdstip was het al druk op de weg, maar uiteraard kwamen we ruim op tijd aan. Daar gaan we weer: Rugzak op de rug, krukken in de hand, op naar route 90 op de tweede etage. Let's do it.

6.45u: aankomst in het Anna Ziekenhuis

Snel aan de beurt

Toen ik me meldde op de afdeling kreeg ik meteen een kamer toegewezen (221), mocht ik direct het operatieschort aantrekken en mijn spullen in het kluisje leggen. Vlot daarna kwam verpleegkundige Kelly bij me om de opname te doen. Ik was de eerste patiënt van de dag. De controles werden gedaan: bloeddruk, temperatuur, saturatie. Kelly gaf aan dat ik om 7.40 uur op het OK-complex moest zijn, dus dat ze me om 7.35 uur graag wilde brengen. Ik probeerde zo lang mogelijk te wachten om nog naar het toilet te gaan, zodat ik nog even goed kon uitplassen. Die eenmalige katheterisatie van de vorige keer wilde ik vandaag liever voorkomen. Om 7.35 uur pikte Kelly me op en werd ik in mijn bed naar het OK-complex gereden, een bekende route. 

Het is zover...

Voorbereiding op de OK

Op de recovery werd ik wederom hartelijk ontvangen. Ik werd aangesloten op de monitoren en verpleegkundige Robert prikte een infuus. Dat lukte niet in mijn hand, maar wel in mijn elleboogplooi. Het was nog even wachten op Rob Bogie, die nog even aan mijn bed zou komen en dan ook nog mijn vragen zou kunnen beantwoorden. Om 8.00 uur kwam Rob de recovery op gelopen. Hij vroeg of er nog iets aan mijn strekking veranderd was. Terwijl ik 'nee' antwoordde, had Rob de deken al teruggeklapt om mijn knie te bekijken en trok hij zelf ook al de conclusie: "Nee, duidelijk, je ziet het zo al." Ik heb nog even mijn zorgen over het bot geuit. Daarop reageerde hij: "Het bot zelf kan ik niet beoordelen tijdens de operatie, want het probleem zit ín het bot. Ik verwacht dat er in de knie iets in de weg zit, waardoor er meer druk op het bot komt en hierdoor in de problemen komt. Als dat weg is kan het bot ook herstellen. Ik ben héél benieuwd wat we zo gaan tegenkomen. We gaan het zien." - "Nou, anders ik wel", reageerde ik. Hij zette een pijl op mijn rechterbeen en ging alvast naar de OK voor de laatste voorbereidingen. 

Naar de operatiekamer

Door de anesthesieverpleegkundige werd ik naar de operatiekamer gebracht, waar ik vanuit mijn bed mocht overstappen op de operatietafel. Ik had het ijskoud, dus kreeg een slang met warme lucht onder mijn deken. Heerlijk. Toen iedereen er was werd de time-out gedaan. Voor de zoveelste keer mocht ik mijn naam, geboortedatum en soort ingreep opnoemen. De vinkjes werden gezet en we konden beginnen. Anesthesist Jan-Willem Ruijs kwam bij me voor de ruggenprik. Van tevoren had ik al aangegeven dat ik het de vorige keer fijn vond om tijdens de prik iets meer ontspannen te zijn, dus ook deze keer kreeg ik iets kortwerkends in mijn infuus. De prik zat er snel in en ik heb er weinig van gevoeld. Nu was het wachten tot de verdoving zou gaan werken. Gevoelsmatig ging dit sneller dan de vorige keer. De schermen werden goed geplaatst. Ook een voor mij, zodat ik mee kon kijken. Ik voelde me ontspannen en kon bijna niet meer wachten. Zo nieuwsgierig naar wat er te zien zou zijn. Mijn antennes stonden op scherp, ik was alert en wilde zoveel mogelijk zien, begrijpen en te weten komen.

De operatie

De incisies werden gemaakt en de knie werd eerst gespoeld, om een goed en helder beeld te creëren. De camera ging naar binnen. Het moment suprème. Binnen de kortste keren kwam Rob het eerste obstakel tegen. Ik herkende de vorm van alle foto's en filmpjes die ik heb gezien en wist zeker dat het een cyclops zou zijn. "Hey, is dat een cyclops?", vroeg ik ter bevestiging. Dat was het inderdaad. Rob liet me zien hoe deze inklemde in het gewricht bij het strekken van mijn knie. Hij verwijderde de cyclops, die zich aan de voorzijde van de kruisband bevond, en zei dat ze deze in het ziekenhuis gaan onderzoeken. Zodat zij er zelf ook nog van kunnen leren. Wat voor weefsel is het? Waar komt het vandaan? Hoe ontstaat het? In het Anna zijn ze vooruitstrevend met onderzoek. Mooi!

Rob ging verder met kijken en kwam op diverse plekken behoorlijk wat littekenweefsel tegen, meer dan op de MRI-scan zichtbaar was. Dit kan ook direct een verklaring zijn waarom mijn tibiaplateau het zo zwaar heeft. Al dat littekenweefsel heeft geleid tot een beperkte bewegingsruimte en een veranderde biomechanica in mijn knie. Met als gevolg dat er te veel druk op het (mediale) tibiaplateau is gekomen. Nu al dat weefsel is verwijderd, komt er weer ruimte in de knie en kan ook het bot gaan herstellen. Rob bewoog mijn knie nog een aantal keren heen en weer, van buiging naar strekking en vice versa. Het zag er op beeld soepel uit. De beweging komt terug, de strekking werd gehaald. 

Rob zag overigens ook nog dat de nieuwe kruisband lichte schade aan de voorzijde heeft opgelopen. Daarnaast is er graad 1 kraakbeenschade (chondropathie) aan de achterzijde van mijn patella gezien. Op beeld zag dit eruit als wat 'losse rafeltjes'. Eerlijk gezegd weet ik niet of dit nog gevolgen heeft. Het zal wel meevallen, denk ik.

Op de operatietafel ging er al een golf van opluchting door me heen. De oorzaak is gevonden. Al het weefsel dat mijn lichaam in overdrive heeft aangemaakt is opgeruimd. Er is weer ruimte in het gewricht. Rob zei dat mijn knie waarschijnlijk wel flink gaat reageren, omdat er behoorlijk in gewerkt en gewroet is. Hij drukte me op het hart om het heel rustig aan te doen en de krachttraining pas weer op te gaan bouwen als ook de botpijn verdwenen is. Tot die tijd moet de belasting beperkt worden. Rob klonk voorzichtig hoopvol en gaf aan dat we stap voor stap verder gaan kijken. Dag voor dag en week voor week.

De wondjes werden gesloten, er werd een drukverband aangelegd en ik werd teruggelegd in mijn eigen bed. De operatie zit erop. Geslaagd. Terug naar de recovery.

Op de recovery

Eenmaal op de recovery volgde er een korte overdracht en werd ik weer aangesloten op alle apparatuur. De bladderscan kwam er weer bij. Ha, die kende ik nog van de vorige keer. De scan gaf 360cc aan. Prima, maar ze zouden het later wel nog een keer checken. Verpleegkundige Robert gaf me een waterijsje, die ik lekker oppeuzelde. Ongeveer een half uur later voelde ik een hevige druk op mijn blaas. Ik voelde met mijn hand op mijn onderbuik, die aanvoelde als een harde ballon. Kak, volgens mij moet ik dit even melden. De verpleegkundige kwam erbij en bladderde me nog een keer: 680cc. Omdat ik druk voelde probeerden we eerst de pan. Dit lukte niet, ik had nog geen gevoel en controle. "Dan gaan we je toch even eenmalig katheteriseren", was de boodschap. Potverdrie, alweer. Robert pakte alle spullen erbij en bracht de katheter in. Tot ieders verbazing kwam er 1300cc urine uit. Dat verklaart meteen waarom mijn blaas zo op spanning stond. "Hier moeten we iets mee", zei Robert. "We gaan een verblijfskatheter plaatsen." - "Wat? Mijn blaas is nu toch leeg? Alles is er toch uit en dadelijk krijg ik mijn gevoel terug en kan ik weer plassen, toch?"

Verblijfskatheter

Zo werkt het dus blijkbaar niet helemaal. "Er heeft veel volume in je blaas gezeten. Je moet je voorstellen dat je blaas nu heel groot is en die moet weer slinken en tot rust komen. Vandaar een verblijfskatheter." - "Maar gaat die er straks dan wel weer uit, voordat ik naar huis ga?" - "Dat weet ik niet", zei Robert, "daar moet de uroloog over belissen. Je krijgt ook nog een verwijzing voor de uroloog om jouw blaas te checken." Wacht even, dit gaat me wat snel. De uroloog? Ik kom hier om mijn knie te laten fixen en dacht rond de middag wel weer thuis te zijn. Krijg ik dit er gratis en voor niks bij. Robert en ik hielden samen de sfeer erin. Robert: "Ach, we gaan gewoon voor de full package, toch!" - Ik: "Zeker, als we het doen, dan doen we het goed!" We moesten allebei lachen, maar wat een gezeik is het eigenlijk. Letterlijk. Toen de verblijfskatheter erin zat en ik me verder goed voelde mocht ik terug naar de afdeling. Na twee uur op de recovery was ik daar wel aan toe. Tijdens de overdracht in de sluis vertelde ik Robert dat ik hem op mijn blog zou gaan benoemen, waar ik hem vervolgens kort over vertelde. Robert heeft zó goed gezorgd en alles heel luchtig en ontspannen gehouden. Dat doet me goed. Ik bedankte hem voor de goede zorgen en ging terug naar de afdeling.

Terug op de afdeling

Nadat ik weer op de afdeling was gearriveerd, kwam verpleegkundige Kitty erbij. Normaal gesproken mag je, als alles goed gaat, 2 uur na terugkomst op de afdeling naar huis. We moesten wel nog het belletje van de uroloog afwachten voor het beleid van de verblijfskatheter. Toen ik mijn telefoon uit het nachtkastje pakte, ging deze over. Het was een 040-nummer. Dat móest het ziekenhuis wel zijn. Ik pakte op en zette 'm op luidspreker, zodat Kitty mee kon luisteren. De assistente aan de telefoon gaf aan dat er een afspraak bij de uroloog is ingepland op dinsdag 8 oktober. De katheter moet blijven zitten tot dinsdagochtend, dan mag ik 'm er zelf uit halen. Seriously? Ik lachte het ongemak maar wat weg. Na het afronden van het telefoontje hielp Kitty me in m'n eigen shirt en werd er door de voedingsassistenten een ontbijt geserveerd. Nu was het wachten tot de verdoving zou uitwerken. Ik begon al een klein beetje sensatie te voelen. 

De fysio kwam langs om wat oefeningen door te spreken. Het zijn de welbekende oefeningen die ik na mijn kruisbandoperatie al tot in den treure heb gedaan: Quadriceps aanspannen en mijn knieholte naar beneden duwen, heel slides en single leg raises. Hij gaf me nog een hele bruikbare tip: Als ik mijn been een beetje naar buiten draai bij het aanspannen van mijn quadriceps, wordt de vastus medialis meer aangesproken. De spier die heel belangrijk is bij het strekken van de knie. Ten slotte drukte de fysio me op het hart om het rustig aan te doen, zeker omdat het bot niet 1-2-3 is hersteld. 

Een bezoekje van Job

Zelf had ik verwacht rond het middaguur weer thuis te zijn, maar door alle bijkomstigheden is dit niet gelukt. Dat betekende wel dat ik Job nog even kon zien, die in de middag werkzaam zou zijn in Geldrop. We spraken eerder af dat hij even langs zou komen als ik er nog zou zijn. Rond 12.30 uur kwam hij met een grote glimlach de kamer op gelopen en vroeg hij hoe het met me ging. De opluchting was van mijn gezicht af te lezen. "Ik zie in ieder geval weer een lach, dat is lang geleden", zei Job. En zo is het. Ik heb echt gestruggeld, veel aan mezelf getwijfeld. Daar in dat bed voelde ik voor het eerste in lange tijd opluchting en hoop. Na Rob en de fysio drukte ook Job me op het hart om het heel rustig aan te doen. "Ik weet hoe je bent, hè", zei Job. Niet te hard van stapel lopen. Het bot de tijd gunnen. Luisteren naar je lichaam. Bewegen op geleide van klachten. Dat ga ik nu nóg beter proberen te doen. Anders heb ik alleen mezelf ermee. Ik hoef niet op mijn tanden te bijten. Pijn is een signaal. Ik zal het in mijn oren knopen. Beloofd. "Zomer 2025", zei ik tegen Job. Hij wist precies waar ik op doelde. Het blijft een realistisch doel om dan weer op het voetbalveld te staan.

Eindelijk naar huis

Toen de verdoving helemaal was uitgewerkt en ik de uitgebreide uitleg van verpleegkundige Elke over de katheter en de thuisverzorging hiervan had ontvangen werden de ontslagpapieren gehaald. Naast de afspraak bij de uroloog morgen, staan er nog twee afspraken gepland: Over 2 weken bij de poli Fysiotherapie in Geldrop en over 6 weken een controle afspraak bij Rob Bogie in Eindhoven. 

Het was tijd om naar huis te gaan. Om 13.45 uur rolde ik in een rolstoel de afdeling af en gingen we nog even langs de apotheek voor het ophalen van het recept pijnstillers. Uiteindelijk waren we rond de klok van 14.30 uur thuis en ben ik op de bank geploft. Het zit erop. Het is voorbij. Op naar beterschap. In tegenstelling tot na de voorste kruisbandreconstructie had ik de pijn nu goed onder controle. Als kers op de taart werd ik verrast met sushi van mijn lievelingsrestaurant. Lekker, daar had ik écht zin in.

De eerste nacht heb ik doorgebracht op de bank. Ik had weinig zin en puf om de trap op te lopen. Slapen lukte niet zo goed. Het was lastig om een comfortabele lighouding te vinden en in mijn hoofd was ik continu bezig de dag te analyseren. 

The day after

Ontlading. Dat is het enige juiste woord. Tranen met tuiten. Zoveel opgekropte emoties van de laatste paar maanden, waarin ik mentaal zoveel voor de kiezen heb gehad. Ook tranen van blijdschap, opluchting en hoop, mooie tranen dus. Na zo lang gestruggeld te hebben voelt dit als dé doorbraak in mijn revalidatie. Er is nog veel werk aan de winkel, maar toch, ik voel me zó opgelucht. Ik heb mijn sombere gevoelens wel eens door laten schemeren op deze blog, maar er is vrijwel niemand die weet hoe ik me écht heb gevoeld. Zelfs mijn veilige thuishaven niet. Ik zou het zelf wel oplossen, maar het werd steeds moeilijker te verbergen. Ik heb me vaak eenzaam gevoeld in mijn proces en ben, met name van week 6 t/m 12 na de voorste kruisbandreconstructie, door een diep dal gegaan. Het voelt spannend en kwetsbaar om dit te schrijven, maar ik durf het hier nu wel te zeggen. Het perspectief ontbrak en mijn knie werd alsmaar slechter. Uitzichtloos. Dat je zo'n lange tijd (sinds 4 februari) niet eens normaal kunt lopen, alle bewegingen voelt, continu geconfronteerd wordt, je ei niet kwijt kunt, slaapgebrek dat zich opbouwt, progressie die ontbreekt en de wereld om je heen die gewoon doordraait. Terwijl je zelf stilstaat. Emoties die slingeren tussen hoop en wanhoop, frustraties en machteloosheid. Zo graag vooruit willen, maar het lukt niet. Onzekerheid. Twijfels. Ligt het aan mij? Komt dit ooit goed? Het wachten tot er actie ondernomen wordt, terwijl ik zelf al zo snel na de voorste kruisbandreconstructie voelde dat er iets niet lekker zat. Mijn gevoel laat me niet in de steek. En dat gevoel zegt nu dat we de weg naar boven gaan inzetten. Als ik de rust maar weet te bewaren en mijn lichaam de tijd geef om te herstellen. Small steps every day, zoals ik al eens eerder zei.

Hartverwarmende berichten

Wat mij ontzettend steunt zijn alle persoonlijke berichten die ik mag ontvangen. Vrienden, familie, collega's, (oud-)teamgenoten en (oud-)trainers, bloglezers, professionals uit het medische vak. Iedereen leeft mee en dat doet zó goed. Afgelopen donderdag heb ik de hele dag door bemoedigende en motiverende berichten ontvangen, succeswensen voor de operatie van vrijdag. Deze berichten wakkeren mijn motivatie alleen nog maar meer aan. Onderstaand een klein deel van de berichten die ik heb mogen ontvangen (klik om te vergroten). Regelmatig lees ik ze weer even door. Dat voelt zo goed.

De fysio start weer

Morgen staat mijn eerste bezoek aan Eric weer gepland. We gaan ons de komende tijd vooral focussen op mobiliteit. De strekking erin krijgen en houden, om daarna op geleide van klachten weer rustig op te gaan bouwen. Eric zal me helpen om de rem in te trappen als het nodig is, al hoop ik dat ik het zelf ook steeds wat beter zal kunnen. 

Dit hele traject is een heftig proces, maar anderzijds ook zo'n mooie kans om te groeien als mens. Laten we daarmee deze blog positief en hoopvol afsluiten. 👊

In mijn volgende blog zal ik meer vertellen over mijn herstel in de eerste week post-OK. 

Soon to be continued...

The wait is over: nog 1 nachtje slapen tot operatie #2

The wait is over... morgen is het weer D-day. Precies 243 dagen na het oplopen van mijn blessure en 130 dagen na mijn voorste kruisbandreconstructie ga ik weer onder het mes. En óf ik heb uitgekeken naar deze dag. Ofja, meer naar de periode erna, waarin ik hoop grote stappen voorwaarts te gaan zetten. Die paar weken wachttijd waren mentaal prima te overbruggen. Het idee dat beterschap nu echt dichtbij is, voelt zó goed. Maar toch, ik zei het al eerder, blijf ik voorzichtig hoopvol. Enerzijds heb ik al mijn hoop gevestigd op deze ingreep, anderzijds probeer ik mijn verwachtingspatroon ietwat te temperen. 

Gesprek met een screeningsmedewerker

Ter voorbereiding op de operatie ontving ik vorige week een telefoontje van een screeningsmedewerker van de afdeling Anesthesie. Waar er voor de eerste operatie wat uitgebreider werd gepraat, was dit telefoontje binnen enkele minuten gepiept. Er is immers niets veranderd in mijn situatie en ik ga wederom voor een ruggenprik. Kan ik tijdens de operatie fijn meekijken op het scherm, weet ik meteen wat er aan de hand is en kan ik mijn vragen aan Rob stellen. Dat geeft toch een gevoel van controle, voor zover dat kan.

Als eerste aan de beurt

Gisteren werd ik gebeld door het ziekenhuis voor het doorgeven van het tijdstip waarop ik morgen verwacht word in Geldrop. "Je bent wederom als eerste aan de beurt", zei de mevrouw aan de telefoon. Yes, dit is precies waar ik op had gehoopt. Lekker vroeg daar zijn betekent als het goed is ook op tijd weer naar huis. Perfect. Ik mag me om 7 uur melden op de tweede etage, route 90. Dat is bekend terrein en voelt een soort van vertrouwd. Als in: Ik weet exact wat me te wachten staat en weet ook dat er goed gezorgd wordt. Dat is een geruststellende gedachte.

Laatste keer fysio

Gistermiddag ben ik voor het laatst voor de operatie bij Eric geweest. Het is goed geweest. De voorbije weken waren niet geweldig qua trainen. Dit heeft overigens niets te maken met Eric, die er echt het beste van probeerde te maken, maar wel met de belasting die flink werd teruggeschroefd. Mijn knie is er qua klachten slechter aan toe dan voor mijn voorste kruisbandreconstructie. Ik heb niet alleen ingeleverd op mobiliteit, maar ook op spiermassa. Dit punt zorgde soms voor wat innerlijke onrust en ik heb me op bepaalde momenten echt moeten inhouden, omdat ik mezelf het liefst weer zou pushen om te trainen. Maar hey, het is me wel gelukt. Ik heb echt gas teruggenomen en zo goed mogelijk naar mijn lijf geluisterd. Daar heb ik in dit traject al flink stappen in gemaakt.

Een beetje spanning, maar vooral nieuwsgierig

Tot gisteren kon ik de rust erg goed bewaren. Ik was ook veel te druk met mijn dagelijkse dingen. Nu merk ik dat ik het toch wel wat spannend begin te vinden. Niet de ingreep zelf, dat fixen we wel, maar meer wat er gezien wordt tijdens de operatie. Wat gaat Rob tegenkomen? Is het weinig of juist veel littekenweefsel? Komen de klachten die ik ervaar vooral daar vandaan? Of wordt er nog meer gezien? Is het makkelijk op te lossen? En wat moet toch met dat bot? Gaat dat echt over met alleen maar rust? Is meer rust raadzaam en moet er misschien toch meer druk van die knie af? Uit de strekking blijven? Maar na de operatie is het toch zaak juist weer snel ín die strekking te komen? Ik merk dat ik er een beetje mee in mijn maag zit, omdat ik het idee heb dat er ook veel klachten van dat bot af komen én dat het bovendien erger wordt. De pijn zit namelijk niet alleen meer ín mijn knie, maar straalt inmiddels ook uit naar beneden. Het is vrijwel continu aanwezig. Wat heeft dat te betekenen? Ik heb het dan qua trainen wel heel rustig aan gedaan, mijn dagelijks leven met alle verplichtingen gaat gewoon verder, waardoor er gedurende de dag toch wel wat druk op mijn knie komt en écht rust nemen geen vanzelfsprekendheid is, hoeveel rekening ik er ook mee probeer te houden.

Ik ga nu voor de tweede keer in iets meer dan 4 maanden tijd onder het mes en ik ben absoluut niet van plan hierna nog een keer terug te komen. Het is hoog tijd voor progressie, vooruitgang. Dus zou ik het erg waarderen als er goed gekeken wordt en zo nodig direct actie ondernomen wordt. Ik hoop dat Rob daar de tijd voor neemt, maar daar ga ik wel vanuit. Als het goed is zie ik hem nog vóórdat ik richting OK ga, dus ik zal bovenstaande vragen en onzekerheden zeker nog met hem bespreken. 

Op naar beterschap

Daar sta ik dan, aan de vooravond van een nieuwe stap in mijn revalidatie. Hoewel ik weet dat de weg naar volledig herstel nog lang zal zijn, kijk ik uit naar wat de toekomst brengt. Dit is mijn kans om weer te groeien en vooruitgang te boeken. Zoals ik in een van mijn vorige blogs zei: "Ik kijk ontzettend uit naar de dag dat ik weer aan de bak mag en echt kan beginnen met herstellen, maar nog meer naar de dag dat ik weer normaal kan lopen. Dat gaan we vieren. Om vervolgens de trainingsintensiteit flink op te voeren en mijn benen ijzersterk te maken." En dan? Dan komt die bal toch steeds dichterbij...

I'm ready for this. You may see me struggle, but never see me quit.

Doel: Zomer 2025