De tweede reis naar herstel: Operatie #2 in het Anna Ziekenhuis te Geldrop

Vrijdag 4 oktober 2024: D-day is here. Ein-de-lijk zicht op beterschap. Die ochtend stond ik om half 5 op. Nog even lekker de douche in en genieten van de rust. Om 6.10 uur stapten we in de auto, op weg naar Geldrop. Ondanks het vroege tijdstip was het al druk op de weg, maar uiteraard kwamen we ruim op tijd aan. Daar gaan we weer: Rugzak op de rug, krukken in de hand, op naar route 90 op de tweede etage. Let's do it.

6.45u: aankomst in het Anna Ziekenhuis

Snel aan de beurt

Toen ik me meldde op de afdeling kreeg ik meteen een kamer toegewezen (221), mocht ik direct het operatieschort aantrekken en mijn spullen in het kluisje leggen. Vlot daarna kwam verpleegkundige Kelly bij me om de opname te doen. Ik was de eerste patiënt van de dag. De controles werden gedaan: bloeddruk, temperatuur, saturatie. Kelly gaf aan dat ik om 7.40 uur op het OK-complex moest zijn, dus dat ze me om 7.35 uur graag wilde brengen. Ik probeerde zo lang mogelijk te wachten om nog naar het toilet te gaan, zodat ik nog even goed kon uitplassen. Die eenmalige katheterisatie van de vorige keer wilde ik vandaag liever voorkomen. Om 7.35 uur pikte Kelly me op en werd ik in mijn bed naar het OK-complex gereden, een bekende route. 

Het is zover...

Voorbereiding op de OK

Op de recovery werd ik wederom hartelijk ontvangen. Ik werd aangesloten op de monitoren en verpleegkundige Robert prikte een infuus. Dat lukte niet in mijn hand, maar wel in mijn elleboogplooi. Het was nog even wachten op Rob Bogie, die nog even aan mijn bed zou komen en dan ook nog mijn vragen zou kunnen beantwoorden. Om 8.00 uur kwam Rob de recovery op gelopen. Hij vroeg of er nog iets aan mijn strekking veranderd was. Terwijl ik 'nee' antwoordde, had Rob de deken al teruggeklapt om mijn knie te bekijken en trok hij zelf ook al de conclusie: "Nee, duidelijk, je ziet het zo al." Ik heb nog even mijn zorgen over het bot geuit. Daarop reageerde hij: "Het bot zelf kan ik niet beoordelen tijdens de operatie, want het probleem zit ín het bot. Ik verwacht dat er in de knie iets in de weg zit, waardoor er meer druk op het bot komt en hierdoor in de problemen komt. Als dat weg is kan het bot ook herstellen. Ik ben héél benieuwd wat we zo gaan tegenkomen. We gaan het zien." - "Nou, anders ik wel", reageerde ik. Hij zette een pijl op mijn rechterbeen en ging alvast naar de OK voor de laatste voorbereidingen. 

Naar de operatiekamer

Door de anesthesieverpleegkundige werd ik naar de operatiekamer gebracht, waar ik vanuit mijn bed mocht overstappen op de operatietafel. Ik had het ijskoud, dus kreeg een slang met warme lucht onder mijn deken. Heerlijk. Toen iedereen er was werd de time-out gedaan. Voor de zoveelste keer mocht ik mijn naam, geboortedatum en soort ingreep opnoemen. De vinkjes werden gezet en we konden beginnen. Anesthesist Jan-Willem Ruijs kwam bij me voor de ruggenprik. Van tevoren had ik al aangegeven dat ik het de vorige keer fijn vond om tijdens de prik iets meer ontspannen te zijn, dus ook deze keer kreeg ik iets kortwerkends in mijn infuus. De prik zat er snel in en ik heb er weinig van gevoeld. Nu was het wachten tot de verdoving zou gaan werken. Gevoelsmatig ging dit sneller dan de vorige keer. De schermen werden goed geplaatst. Ook een voor mij, zodat ik mee kon kijken. Ik voelde me ontspannen en kon bijna niet meer wachten. Zo nieuwsgierig naar wat er te zien zou zijn. Mijn antennes stonden op scherp, ik was alert en wilde zoveel mogelijk zien, begrijpen en te weten komen.

De operatie

De incisies werden gemaakt en de knie werd eerst gespoeld, om een goed en helder beeld te creëren. De camera ging naar binnen. Het moment suprème. Binnen de kortste keren kwam Rob het eerste obstakel tegen. Ik herkende de vorm van alle foto's en filmpjes die ik heb gezien en wist zeker dat het een cyclops zou zijn. "Hey, is dat een cyclops?", vroeg ik ter bevestiging. Dat was het inderdaad. Rob liet me zien hoe deze inklemde in het gewricht bij het strekken van mijn knie. Hij verwijderde de cyclops, die zich aan de voorzijde van de kruisband bevond, en zei dat ze deze in het ziekenhuis gaan onderzoeken. Zodat zij er zelf ook nog van kunnen leren. Wat voor weefsel is het? Waar komt het vandaan? Hoe ontstaat het? In het Anna zijn ze vooruitstrevend met onderzoek. Mooi!

Rob ging verder met kijken en kwam op diverse plekken behoorlijk wat littekenweefsel tegen, meer dan op de MRI-scan zichtbaar was. Dit kan ook direct een verklaring zijn waarom mijn tibiaplateau het zo zwaar heeft. Al dat littekenweefsel heeft geleid tot een beperkte bewegingsruimte en een veranderde biomechanica in mijn knie. Met als gevolg dat er te veel druk op het (mediale) tibiaplateau is gekomen. Nu al dat weefsel is verwijderd, komt er weer ruimte in de knie en kan ook het bot gaan herstellen. Rob bewoog mijn knie nog een aantal keren heen en weer, van buiging naar strekking en vice versa. Het zag er op beeld soepel uit. De beweging komt terug, de strekking werd gehaald. 

Rob zag overigens ook nog dat de nieuwe kruisband lichte schade aan de voorzijde heeft opgelopen. Daarnaast is er graad 1 kraakbeenschade (chondropathie) aan de achterzijde van mijn patella gezien. Op beeld zag dit eruit als wat 'losse rafeltjes'. Eerlijk gezegd weet ik niet of dit nog gevolgen heeft. Het zal wel meevallen, denk ik.

Op de operatietafel ging er al een golf van opluchting door me heen. De oorzaak is gevonden. Al het weefsel dat mijn lichaam in overdrive heeft aangemaakt is opgeruimd. Er is weer ruimte in het gewricht. Rob zei dat mijn knie waarschijnlijk wel flink gaat reageren, omdat er behoorlijk in gewerkt en gewroet is. Hij drukte me op het hart om het heel rustig aan te doen en de krachttraining pas weer op te gaan bouwen als ook de botpijn verdwenen is. Tot die tijd moet de belasting beperkt worden. Rob klonk voorzichtig hoopvol en gaf aan dat we stap voor stap verder gaan kijken. Dag voor dag en week voor week.

De wondjes werden gesloten, er werd een drukverband aangelegd en ik werd teruggelegd in mijn eigen bed. De operatie zit erop. Geslaagd. Terug naar de recovery.

Op de recovery

Eenmaal op de recovery volgde er een korte overdracht en werd ik weer aangesloten op alle apparatuur. De bladderscan kwam er weer bij. Ha, die kende ik nog van de vorige keer. De scan gaf 360cc aan. Prima, maar ze zouden het later wel nog een keer checken. Verpleegkundige Robert gaf me een waterijsje, die ik lekker oppeuzelde. Ongeveer een half uur later voelde ik een hevige druk op mijn blaas. Ik voelde met mijn hand op mijn onderbuik, die aanvoelde als een harde ballon. Kak, volgens mij moet ik dit even melden. De verpleegkundige kwam erbij en bladderde me nog een keer: 680cc. Omdat ik druk voelde probeerden we eerst de pan. Dit lukte niet, ik had nog geen gevoel en controle. "Dan gaan we je toch even eenmalig katheteriseren", was de boodschap. Potverdrie, alweer. Robert pakte alle spullen erbij en bracht de katheter in. Tot ieders verbazing kwam er 1300cc urine uit. Dat verklaart meteen waarom mijn blaas zo op spanning stond. "Hier moeten we iets mee", zei Robert. "We gaan een verblijfskatheter plaatsen." - "Wat? Mijn blaas is nu toch leeg? Alles is er toch uit en dadelijk krijg ik mijn gevoel terug en kan ik weer plassen, toch?"

Verblijfskatheter

Zo werkt het dus blijkbaar niet helemaal. "Er heeft veel volume in je blaas gezeten. Je moet je voorstellen dat je blaas nu heel groot is en die moet weer slinken en tot rust komen. Vandaar een verblijfskatheter." - "Maar gaat die er straks dan wel weer uit, voordat ik naar huis ga?" - "Dat weet ik niet", zei Robert, "daar moet de uroloog over belissen. Je krijgt ook nog een verwijzing voor de uroloog om jouw blaas te checken." Wacht even, dit gaat me wat snel. De uroloog? Ik kom hier om mijn knie te laten fixen en dacht rond de middag wel weer thuis te zijn. Krijg ik dit er gratis en voor niks bij. Robert en ik hielden samen de sfeer erin. Robert: "Ach, we gaan gewoon voor de full package, toch!" - Ik: "Zeker, als we het doen, dan doen we het goed!" We moesten allebei lachen, maar wat een gezeik is het eigenlijk. Letterlijk. Toen de verblijfskatheter erin zat en ik me verder goed voelde mocht ik terug naar de afdeling. Na twee uur op de recovery was ik daar wel aan toe. Tijdens de overdracht in de sluis vertelde ik Robert dat ik hem op mijn blog zou gaan benoemen, waar ik hem vervolgens kort over vertelde. Robert heeft zó goed gezorgd en alles heel luchtig en ontspannen gehouden. Dat doet me goed. Ik bedankte hem voor de goede zorgen en ging terug naar de afdeling.

Terug op de afdeling

Nadat ik weer op de afdeling was gearriveerd, kwam verpleegkundige Kitty erbij. Normaal gesproken mag je, als alles goed gaat, 2 uur na terugkomst op de afdeling naar huis. We moesten wel nog het belletje van de uroloog afwachten voor het beleid van de verblijfskatheter. Toen ik mijn telefoon uit het nachtkastje pakte, ging deze over. Het was een 040-nummer. Dat móest het ziekenhuis wel zijn. Ik pakte op en zette 'm op luidspreker, zodat Kitty mee kon luisteren. De assistente aan de telefoon gaf aan dat er een afspraak bij de uroloog is ingepland op dinsdag 8 oktober. De katheter moet blijven zitten tot dinsdagochtend, dan mag ik 'm er zelf uit halen. Seriously? Ik lachte het ongemak maar wat weg. Na het afronden van het telefoontje hielp Kitty me in m'n eigen shirt en werd er door de voedingsassistenten een ontbijt geserveerd. Nu was het wachten tot de verdoving zou uitwerken. Ik begon al een klein beetje sensatie te voelen. 

De fysio kwam langs om wat oefeningen door te spreken. Het zijn de welbekende oefeningen die ik na mijn kruisbandoperatie al tot in den treure heb gedaan: Quadriceps aanspannen en mijn knieholte naar beneden duwen, heel slides en single leg raises. Hij gaf me nog een hele bruikbare tip: Als ik mijn been een beetje naar buiten draai bij het aanspannen van mijn quadriceps, wordt de vastus medialis meer aangesproken. De spier die heel belangrijk is bij het strekken van de knie. Ten slotte drukte de fysio me op het hart om het rustig aan te doen, zeker omdat het bot niet 1-2-3 is hersteld. 

Een bezoekje van Job

Zelf had ik verwacht rond het middaguur weer thuis te zijn, maar door alle bijkomstigheden is dit niet gelukt. Dat betekende wel dat ik Job nog even kon zien, die in de middag werkzaam zou zijn in Geldrop. We spraken eerder af dat hij even langs zou komen als ik er nog zou zijn. Rond 12.30 uur kwam hij met een grote glimlach de kamer op gelopen en vroeg hij hoe het met me ging. De opluchting was van mijn gezicht af te lezen. "Ik zie in ieder geval weer een lach, dat is lang geleden", zei Job. En zo is het. Ik heb echt gestruggeld, veel aan mezelf getwijfeld. Daar in dat bed voelde ik voor het eerste in lange tijd opluchting en hoop. Na Rob en de fysio drukte ook Job me op het hart om het heel rustig aan te doen. "Ik weet hoe je bent, hè", zei Job. Niet te hard van stapel lopen. Het bot de tijd gunnen. Luisteren naar je lichaam. Bewegen op geleide van klachten. Dat ga ik nu nóg beter proberen te doen. Anders heb ik alleen mezelf ermee. Ik hoef niet op mijn tanden te bijten. Pijn is een signaal. Ik zal het in mijn oren knopen. Beloofd. "Zomer 2025", zei ik tegen Job. Hij wist precies waar ik op doelde. Het blijft een realistisch doel om dan weer op het voetbalveld te staan.

Eindelijk naar huis

Toen de verdoving helemaal was uitgewerkt en ik de uitgebreide uitleg van verpleegkundige Elke over de katheter en de thuisverzorging hiervan had ontvangen werden de ontslagpapieren gehaald. Naast de afspraak bij de uroloog morgen, staan er nog twee afspraken gepland: Over 2 weken bij de poli Fysiotherapie in Geldrop en over 6 weken een controle afspraak bij Rob Bogie in Eindhoven. 

Het was tijd om naar huis te gaan. Om 13.45 uur rolde ik in een rolstoel de afdeling af en gingen we nog even langs de apotheek voor het ophalen van het recept pijnstillers. Uiteindelijk waren we rond de klok van 14.30 uur thuis en ben ik op de bank geploft. Het zit erop. Het is voorbij. Op naar beterschap. In tegenstelling tot na de voorste kruisbandreconstructie had ik de pijn nu goed onder controle. Als kers op de taart werd ik verrast met sushi van mijn lievelingsrestaurant. Lekker, daar had ik écht zin in.

De eerste nacht heb ik doorgebracht op de bank. Ik had weinig zin en puf om de trap op te lopen. Slapen lukte niet zo goed. Het was lastig om een comfortabele lighouding te vinden en in mijn hoofd was ik continu bezig de dag te analyseren. 

The day after

Ontlading. Dat is het enige juiste woord. Tranen met tuiten. Zoveel opgekropte emoties van de laatste paar maanden, waarin ik mentaal zoveel voor de kiezen heb gehad. Ook tranen van blijdschap, opluchting en hoop, mooie tranen dus. Na zo lang gestruggeld te hebben voelt dit als dé doorbraak in mijn revalidatie. Er is nog veel werk aan de winkel, maar toch, ik voel me zó opgelucht. Ik heb mijn sombere gevoelens wel eens door laten schemeren op deze blog, maar er is vrijwel niemand die weet hoe ik me écht heb gevoeld. Zelfs mijn veilige thuishaven niet. Ik zou het zelf wel oplossen, maar het werd steeds moeilijker te verbergen. Ik heb me vaak eenzaam gevoeld in mijn proces en ben, met name van week 6 t/m 12 na de voorste kruisbandreconstructie, door een diep dal gegaan. Het voelt spannend en kwetsbaar om dit te schrijven, maar ik durf het hier nu wel te zeggen. Het perspectief ontbrak en mijn knie werd alsmaar slechter. Uitzichtloos. Dat je zo'n lange tijd (sinds 4 februari) niet eens normaal kunt lopen, alle bewegingen voelt, continu geconfronteerd wordt, je ei niet kwijt kunt, slaapgebrek dat zich opbouwt, progressie die ontbreekt en de wereld om je heen die gewoon doordraait. Terwijl je zelf stilstaat. Emoties die slingeren tussen hoop en wanhoop, frustraties en machteloosheid. Zo graag vooruit willen, maar het lukt niet. Onzekerheid. Twijfels. Ligt het aan mij? Komt dit ooit goed? Het wachten tot er actie ondernomen wordt, terwijl ik zelf al zo snel na de voorste kruisbandreconstructie voelde dat er iets niet lekker zat. Mijn gevoel laat me niet in de steek. En dat gevoel zegt nu dat we de weg naar boven gaan inzetten. Als ik de rust maar weet te bewaren en mijn lichaam de tijd geef om te herstellen. Small steps every day, zoals ik al eens eerder zei.

Hartverwarmende berichten

Wat mij ontzettend steunt zijn alle persoonlijke berichten die ik mag ontvangen. Vrienden, familie, collega's, (oud-)teamgenoten en (oud-)trainers, bloglezers, professionals uit het medische vak. Iedereen leeft mee en dat doet zó goed. Afgelopen donderdag heb ik de hele dag door bemoedigende en motiverende berichten ontvangen, succeswensen voor de operatie van vrijdag. Deze berichten wakkeren mijn motivatie alleen nog maar meer aan. Onderstaand een klein deel van de berichten die ik heb mogen ontvangen (klik om te vergroten). Regelmatig lees ik ze weer even door. Dat voelt zo goed.

De fysio start weer

Morgen staat mijn eerste bezoek aan Eric weer gepland. We gaan ons de komende tijd vooral focussen op mobiliteit. De strekking erin krijgen en houden, om daarna op geleide van klachten weer rustig op te gaan bouwen. Eric zal me helpen om de rem in te trappen als het nodig is, al hoop ik dat ik het zelf ook steeds wat beter zal kunnen. 

Dit hele traject is een heftig proces, maar anderzijds ook zo'n mooie kans om te groeien als mens. Laten we daarmee deze blog positief en hoopvol afsluiten. 👊

In mijn volgende blog zal ik meer vertellen over mijn herstel in de eerste week post-OK. 

Soon to be continued...