Week 1 post-OK #3: Met gestrekt been erin

De grootste straf voor een sporter is als bewegingsvrijheid wordt afgenomen. De grootste zegen als bewegingsvrijheid weer binnen handbereik lijkt te zijn. 

Het lukt! Niet normaal, maar het lukt. Strekking. Extensie. Het woord dat mij onderhand de strot uit kwam, omdat het zoveel betekende en tegelijkertijd zo onhaalbaar leek. Maar ik kom er weer. Ik kan mijn been weer recht. Het lukte direct na de operatie al, vandaag 8 dagen geleden. Voor het eerst in ruim 15 maanden. Wat is dít weer een emotionele rollercoaster. Intens geluksgevoel gemengd met veel uiteenlopende emoties. Een gevoel van: 'Yes, er is bewegingsvrijheid, binnenkort kan ik weer normaal lopen en als die knie rustig is kunnen we eindelijk gaan bouwen'! De onzekerheid die ik lange tijd voelde is zeker niet in een week tijd weggevaagd, maar het voelt wel alsof er licht aan het einde van de tunnel is. Dat perspectief is onbeschrijflijk. We doen het met beleid. Rustig aan en stap voor stap. Niks forceren. Ik heb nog een lange weg te gaan, maar ik bewandel 'm nu met vertrouwen en strijdlust.

Het eerste weekend

Vorige week zaterdagavond, een dag na de operatie, merkte ik op dat er bloed door het drukverband kwam. Ik liet het maar netjes zitten, wetende dat het drukverband er op zondagochtend af mocht. Die ochtend haalde ik het eraf en zag ik vers bloed uit het wondje komen. Het leek wel mee te vallen, maar toen ik van de slaapkamer naar de badkamer liep zag ik dat ik een spoor van druppels op de vloer had achtergelaten. Het was toch wat meer dan ik dacht.

Vanuit OrthoCareClinics werd mij geadviseerd het wondje af te dekken met gaasjes en er compressie op uit te oefenen. Het wondje zou dan vanzelf 'dicht vallen'. Gelukkig had ik wat gaas op voorraad en had ik de Tubigrip van de vorige keer bewaard. Zo kon ik het goed oplossen. Die middag heb ik braaf op de bank vertoefd en gezien hoe PSV de kampioensschaal mee naar Eindhoven nam.

Eerste keer fysio

Afgelopen maandagochtend mocht ik voor het eerst weer naar Eric. Ik zat in een volle wachtkamer, waar ik me groot probeerde te houden, ondanks dat ik de emoties wéér hoog voelde zitten. Er kwam een bekende de wachtkamer in gelopen. Ze zag me zitten en vroeg hoe het met me ging. Het was een oprechte, hele lieve vraag, maar hij kwam even op het verkeerde moment. Ik verontschuldigde me voor mijn tranen, waarop ik een welgemeende knuffel ontving. 

Even later kwam Eric de wachtkamer binnen om me op te pikken. Ik pakte mijn krukken en liep met hem mee richting zijn behandelkamer. Ook Eric vroeg hoe het met me ging. Mijn tranen waren amper opgedroogd of ze rolden alweer over mijn wangen. "Ik heb alleen maar gehuild dit weekend. Pure ontlading. Het is echt heftig", zei ik. "En ik blijf ook maar bloeden, joh."

Toen eenmaal binnen mijn Tubigrip naar beneden ging en ik het doordrenkte gaas eraf haalde, liep het bloed alweer uit mijn wondje en druppelde op de behandeltafel. Wat een bende was dat. "Nou, ook dit nog. Ik schaam me dood", zei ik tegen Eric. "Daar kun je toch helemaal niks aan doen. Ik plak het even goed af en dan ruimen we de boel gewoon op." Zo gezegd, zo gedaan. 

"Kijk", zei ik tegen Eric terwijl ik mijn quadriceps aanspande, "mijn hak komt weer los van de grond." Op eigen kracht. Hij was onder de indruk. "Zo, dit heb je héél lang niet gehaald!" Sinds het oplopen van mijn blessure nooit meer. Terwijl Eric mijn knie mobiliseerde praatten we na over de operatie bij Jacco, hoe alles was verlopen. Ik liet hem foto's zien van de notch impingement en hoe het er na de notchplastiek van binnen uitziet. Het verschil in strekking met vóór de operatie is nu al enorm. En dan te bedenken dat er in de komende tijd nog veel meer winst te behalen valt. Mijn hele structuur in de knie moet weer wennen aan de positie in deze stand. Het aanspannen van mijn quadriceps doet, in tegenstelling tot vóór de operatie, geen pijn meer ín mijn knie. 

"Hey", zei Eric, "die bloeding is vervelend en onpraktisch, maar verder is dit wat ik zie echt al super goed hoor. Je operatie is pas 3 dagen geleden! Wat maakt dat je je zo voelt?" Wéér snikkend: "Weet je, Eric, het is gewoon de ontlading. Het is zó'n lange weg, meer dan 15 maanden strijd en gedoe. Ik heb al die tijd keihard gewerkt, maar het lukte niet. Na zo'n lange tijd ga je ook aan jezelf twijfelen. Keer op keer het gevoel hebben dat je faalt. Dat is misschien nog wel het ergste. Terwijl nu blijkt dat ik er niks aan kon doen. Als je dan meteen na de operatie al verschil voelt, dan is dat een grote overwinning. Dat maakt veel in me los." Eric knikte en reageerde begripvol. Hij wist het. Iedereen in mijn omgeving zag dat ik altijd alles gaf. Het lag nooit aan mijn inzet. Ik kon trainen wat ik wilde, ik was er nooit gekomen. Het heeft helaas allemaal erg lang geduurd. Gelukkig is alles sinds het eerste contact met OrthoCareClinics in een stroomversnelling terechtgekomen. De keuze voor Jacco Zijl als orthopeed voelt helemaal als de juiste.

De bloeding neemt toe

Naarmate de maandag vorderde, moest ik de gaasjes steeds vaker verwisselen. Het was geen nabloeding van slechts een paar druppels meer, het nam in hevigheid toe. Niet alleen als er druk op het been kwam, maar ook als ik gewoon rustig op de bank lag. Het liep er gewoon uit. Later die middag zag ik het bloed door de Tubigrip heen komen. Toen ik 'm naar beneden trok, schrok ik een beetje van de hoeveelheid bloed. Na even wikken en wegen (want ja, ik wil ook niet zomaar contact opnemen) besloot ik OrthoCareClinics toch maar even te contacten. Dit kon niet de bedoeling zijn.

Naar het ziekenhuis

Ineens ging alles in sneltreinvaart. Zo'n bloeding komt niet vaak voor na een arthroscopie, maar shit happens. De bloeding zou mogelijk ook vanuit het beenmerg kunnen komen van het bot waaraan is gewerkt. In overleg met Jacco besloot ik dat ik hier in Weert even naar de SEH zou gaan om het wondje goed te laten hechten. Zo zat ik maandag tegen de avond weer in het ziekenhuis. Inmiddels zat alles onder het bloed. De verpleegkundige die me opving hoorde mijn verhaal aan en vroeg, nog voordat ze aan de slag ging: "Maar loop jij niet gewoon te hard van stapel?" Pardon? Ik moest er wel om lachen, maar waarom denkt ze dat? Het is mijn derde knieoperatie in een jaar tijd. Denk je dat ik dit niet serieus neem? Wat straal ik uit? Kan iemand mij dat vertellen? Juíst deze keer ben ik extra voorzichtig, omdat ik geen reactie in die knie wil uitlokken en de progressie graag wil behouden. Verifieer het gerust bij mijn naasten, ze zullen het beamen.

De arts kwam erbij en vroeg wat er was gebeurd. Ik vertelde over de operatie van de vrijdag ervoor, welke ingreep ik had ondergaan en hoe lyrisch ik er nu al over ben. Hij haalde zijn schouders op en reageerde zakelijk, maar toch vriendelijk: "Oké, dat ken ik niet, nog nooit van gehoord. Dan zullen we het maar even hechten." Ik kreeg twee verdovingsprikken erin en binnen een mum van tijd was het wondje gesloten. Er werd een drukverband aangelegd om compressie uit te oefenen. Zo moest het goed zijn.

Gratis training zelfbeheersing

Sindsdien doe ik het nóg rustiger aan. Mijn knie is reactief, heet en er staat veel druk op het gewricht. Ik heb al de hele week wat verhoging. Volgens Jacco zit er mogelijk wat bloed in mijn knie, een hemarthros. Dat moet mijn lichaam zelf oplossen. En heel belangrijk: blijven strekken en bewegen. Die flexie komt vanzelf wel in de loop van de dagen. Het is op dit moment even aanpassen aan de situatie. Niet te veel verwachten. Toegeven aan rust en mijn lichaam het werk laten doen. Moeilijk als je van tevoren had gedacht binnen een paar dagen van de krukken af te zijn en alweer op de hometrainer te zitten. Het daagt me uit en mijn zelfbeheersing wordt getest. Maar het komt. De basis is gelegd. De weg is hobbelig, maar het pad is eindelijk duidelijk. Nog even geduld. En vertrouwen dat dit het begin is van iets moois. Het is tijd om mezelf terug te vechten.

Operatieverslag #3 / Jacco Zijl: "Dit is precies wat ik had verwacht"

Afgelopen vrijdag was het eindelijk zover: De derde reis naar herstel in een jaar tijd kon van start gaan. Op deze dag werd ik in het pand van Flexclinics in Utrecht geopereerd door Jacco Zijl van Orthocare Clinics. Een cruciale stap in mijn strijd terug naar bewegingsvrijheid. In deze blog een uitgebreid verslag.

The day before

In verband met de afstand vertrokken we donderdagavond na het werk al richting Utrecht. We hadden een hotel geboekt in Zeist, in de buurt van de KNVB-campus. Dat gaf mij meteen de gelegenheid om nog eens te gaan kijken waar ik vroeger vaak heb mogen trainen. Brings back memories. Fijn om er nog eens te zijn. Bij aankomst in het hotel bleek het zwembad- en wellnessgedeelte gesloten te zijn vanwege een spoedreparatie. Ter compensatie kregen wij een kamerupgrade en een drankje in de bar aangeboden. Netjes!

We maakten het onszelf makkelijk en kozen ervoor om sushi (one of my favourites!) te gaan eten. Niet dat ik heel veel trek had, want de zenuwen gierden door mijn lijf. Dat maakte ook het slapen een uitdaging. Ik probeerde wat afleiding te zoeken, zette een documentaire op die zo saai was dat ik hoopte ervan in slaap te vallen. Niet gelukt. Na heel wat woelen, draaien, toch maar weer even opstaan, wat drinken, op m'n telefoon kijken, uiteindelijk dromen en toch nog een uur of 3 slaap werd het snel vrijdagochtend. D-day.

Het is eindelijk zover!

Een wekker had ik niet nodig. Om 6.30u stapte ik in de douche om me helemaal op te frissen. Dat deed goed, ik voelde me een stuk beter. Ik keek mezelf aan in de spiegel en sprak mezelf moed in: Vanaf vandaag gaat alles anders zijn. Ik ben in goede handen. Jacco is optimaal voorbereid, overtuigd van mijn probleem en gaat het oplossen. Het komt goed, doe rustig. Geloof er nu maar in.

Na het inpakken van onze spullen reden we in iets minder dan een half uur naar Flexclinics, waar we hartelijk werden ontvangen door de gastvrouw. Het gebouw ademde totaal geen ziekenhuissfeer, integendeel, de binnenkomst leek wel een hotel. Het straalde vanaf het begin kleinschaligheid en persoonlijkheid uit. Dit voelde goed. We namen plaats in de wachtruimte. 

Aankomst bij Flexclinics

Binnenkomst: kleinschalig en persoonlijk

Credits voor Patricia

Rond 9.15 uur werd ik naar binnen geroepen door verpleegkundige Patricia, die me meteen op mijn gemak liet voelen. Mijn gegevens werden gecheckt en ik kreeg een bandje om mijn pols met mijn gegevens. "Ojee meisje toch, je hebt al een VKB gehad, in oktober nog een operatie en nu wéér. Dit gaat niet lekker, hè? Maar je hebt nu écht een hele goede orthopeed. Hij gaat je helpen, het komt goed, echt waar!" Die woorden raakten me in mijn meest kwetsbare deel en ik voelde mijn ogen waterig worden. "Nou, begin ik nu al te huilen. Echt zó stom dit!", zei ik. "Het is moeilijk voor je, hè. Kom hier", zei Patricia, "ik geef je een knuffel. Dat doe ik echt niet bij iedereen hoor." Het voelde gemeend.

Na het opmeten van de bloeddruk, temperatuur en saturatie mocht ik me omkleden. Operatieschort aan, mutsje op en comfortabele antislipsokken om mijn voeten. Nu was het wachten op een belletje vanaf de recovery dat ik naar boven gebracht mocht worden. 

Ready!

Naar de recovery

Rond de klok van 10.00 uur kwam het bericht dat ik richting recovery mocht voor de laatste voorbereidingen. Boven werd ik vriendelijk ontvangen door Hein en Marijke, de recoveryverpleegkundigen. "Wow, je komt helemaal uit Weert." Tsja, ik heb er alles voor over om geholpen te worden door een van de grote namen op (sport)orthopedisch gebied. We maakten een gezellig praatje, althans, ze probeerden me wat af te leiden van wat komen ging. Dat lukte aardig. Hein sloot me aan op de monitoren en prikte het infuus in mijn elleboogplooi. Zover als het ging probeerde ik me te ontspannen en visualiseerde ik alles wat ik weer zou kunnen als deze ingreep succesvol zou zijn. Positive thoughts. 

Voorbereiding met Jacco

Na enige tijd kwam Jacco de recovery op. We hadden tijdens onze belafspraak op 1 mei afgesproken dat hij van tevoren nog even naar mijn knie zou kijken, zodat alles duidelijk zou zijn en we écht niks over het hoofd zouden zien. Hij begroette me vrolijk met een stevige handdruk.
"Hey Cindy, hoe gaat het met je?"
"Ik vind het echt heel spannend."
"Wat vind je precies spannend?"
"Het resultaat. Of het echt gaat zijn zoals we hopen."
"Luister, je bent hier niet voor niks, hè", keek hij me doordringend aan. "Ik heb er écht vertrouwen in."

Dat deed goed.

Hij voelde naar de button in mijn scheenbeen. Hoewel hij deze bijna nooit verwijdert, wilde hij dit bij mij wel doen als het herkenbare pijn zou opleveren. Na even voelen vond hij de button, die volgens hem goed gepositioneerd was op het bot. Het drukken op de plek leverde geen herkenbare pijn op. We besloten dus samen om de button gewoon te laten zitten. Ik wees aan waar de pijn wél zit en dat ik me zorgen maak of de notchplastiek daar resultaat gaat opleveren. Hij gaf aan dat die klachten wel degelijk met de impingement in de notch te maken kunnen hebben. Ik vroeg hem ook om goed naar de achterzijde van mijn knie te kijken. Alles is zo stijf door de langdurige stand in lichte flexie. Mijn hamstrings zijn verkort en het gewrichtskapsel is stug. Logisch. Tijdens de operatie zou hij alles binnen het gewrichtskapsel goed kunnen bekijken, maar volgens hem is het een kwestie van na de operatie véél in strekking te blijven. Het been uit te laten hangen, zodat alles weer wat meer op rek komt. Toen alles gecheckt en duidelijk was, konden we richting OK.

Op de operatiekamer

Jacco en de anesthesiemedewerker reden me in het bed naar de operatiekamer. Toen we er bijna waren, zei ik tegen Jacco: "Ik ben zó benieuwd wat je zo tegen gaat komen!" - Met een grijns op zijn gezicht zei Jacco: "Ik weet wel wat ik ga zien." Ik voelde 100% overtuiging.

Nadat ik was geïnstalleerd op de operatietafel kwam de anesthesist erbij. Het team was compleet en de time out kon plaatsvinden. Alles werd gecheckt en er werden met stift nog twee pijlen op mijn rechterbeen gezet.

Ik mocht rechtop komen zitten voor de ruggenprik. Jacco keek me even aan en ik weet niet exact waarom, maar het kwam er zo uit: "Jacco, je gaat het voor me oplossen, hè. Dit is de derde en echt de laatste keer." De 'alles of niets'-gedachte was meer dan duidelijk. Jacco reageerde empathisch: "Ik begrijp je en ik ga echt alles doen wat ik kan om jouw knie weer functioneel te krijgen. Laat dat duidelijk zijn. Nogmaals, ik heb er vertrouwen in. We gaan ervoor." 

De ruggenprik werd geplaatst, mijn minst 'favoriete' onderdeel. Gelukkig was het zo gepiept. Het was tijd om me over te geven aan wat komen ging. Het duurde even voordat de ruggenprik zijn werk deed. Het was een ander verdovingsmiddel dan de vorige keren. Ik had nog steeds wat controle over mijn benen, kon mijn tenen vrijelijk bewegen en ik voelde elke aanraking. Dat was nieuw voor me. Jacco beloofde me pas iets te gaan doen als ik geen pijn meer zou voelen. En als ik wel pijn zou voelen, zou ik misschien wel even gaan slapen. "Hoho, maar dat wil ik niet. Ik wil echt helder blijven en alles meekrijgen." Jacco kwam meteen voor me op en was het met me eens. Hij wilde me ook alles uitleggen. We wachtten nog even tot de verdoving verder zijn werk deed. Er werd een paar keer getest met iets kouds op de huid en toen dat op mijn been 'neutraal' voelde besloot hij een poging te gaan wagen. Het eerste sneetje was nog wat scherp. Eenmaal binnen ging het goed. Het was een vreemde gewaarwording om elke aanraking en beweging duidelijk te voelen, maar geen pijn. 

"Precies wat ik had verwacht"

Het scherm werd naar me toe gedraaid, zodat ik alles goed kon zien. Jacco ging met zijn camera naar binnen. Hij beloofde me wat plaatjes te schieten voor mijn blog. Eerst werd de knie gespoeld om een helder beeld te creëren. Herkenbaar van de vorige keren. Ik zag wat weefsel in het gewricht rondvliegen. Wat losse fragmentjes. Littekenweefsel.

Jacco ging met zijn camera naar de intercondylaire ruimte, waar de voorste kruisband zich mooi liet zien. Die zag er godzijdank goed uit: intact. Net als de achterste kruisband. Wat wel meteen opviel was het gebrek aan ruimte in de femorale notch. "Precies wat ik had verwacht", zei Jacco. Hij vervolgde: "Dit is wel een heel klein 'notchje'", met verkleinwoord. Dat past niet goed. Hij liet me zien wat er gebeurde als mijn been richting strekking ging. Met de camera in mijn knie bewoog hij mijn knie van flexie naar extensie. Die kruisband van 9 mm loopt hartstikke vast. Onmogelijk om strekking te bereiken. Ik was opgelucht om de oorzaak te zien. Mijn gevoel dat er iets niet klopte, dat ik al heel snel na de voorste kruisbandreconstructie had, heeft altijd goed gezeten en werd nu bevestigd. 

Notch impingement: de notch is veel te smal voor de kruisband

Volledige extensie is daardoor onmogelijk

Voordat hij aan de slag ging met de notchplastiek inspecteerde hij de rest van mijn knie. Die vertoonde wat gebruikerssporen. Doordat de achterzijde van de patella ten gevolge van de strekbeperking bovengemiddelde druk heeft moeten verdragen is deze wat gerafeld geraakt. Kraakbeenschade focaal graad 1. Niet zorgelijk. Net als het kraakbeen in het mediale compartiment van het tibiaplateau. Geen reden tot zorg. Het laterale compartiment van het tibiaplateau heeft focaal graad 2 schade. Ook niet zorgwekkend.

Mijn mediale meniscus ziet er prima uit. Mijn laterale meniscus vertoont ook een rafel en de oppervlakte is niet meer zo glad. Volgens Jacco zijn dit gebruikerssporen van jarenlang intensief sporten. Enfin, geen relevante nevenschade die een terugkeer op het voetbalveld in de weg zou staan. Dat is super positief.

Notchplastiek

Jacco begon met de notchplastiek. Hij haalde met de shaver eerst wat bindweefsel weg, om vervolgens bij het bot uit te komen. Het bot zag er van binnen wat gelig uit. Met de boor freesde hij zoveel mogelijk bot weg, om de kruisband ruimte te geven om te bewegen. Hoe verder hij kwam, hoe voorzichtiger hij te werk ging om de kruisband niet te beschadigen. Daarna ruimde hij her en der nog wat weefsel op. Jacco deed vervolgens, met de camera nog in mijn knie, de Lachman-test, die een mooie stabiele knie liet zien. Hij bewoog mijn knie naar strekking en ik zag met eigen ogen dat ik er weer helemaal kwam. De kruisband klemde niet meer, had ruimte. 

Actiefoto - ruimte maken

Notchplastiek geslaagd: de kruisband ligt mooi vrij.

De wondjes werden gesloten met hechtpleisters en er werd een drukverband aangelegd. "Kom eens rechtop", zei Jacco, "dan laat ik je de strekking zien." Hij drukte met zijn linkerhand boven mijn knie op mijn bovenbeen en met zijn rechterhand tilde hij mijn hak omhoog. Hyperextensie! "Kom, dit moeten we vastleggen", zei Jacco, "dan stuur ik de foto naar je door." Mooi blogmateriaal, dacht hij vast ook. "Ohhh, dit is echt een droom die uitkomt", zei ik met een glimlach op mijn gezicht tegen Jacco. Een golf van opluchting ging door me heen.

(Hyper)extensie.

Operatie geslaagd

Jacco was tevreden met het resultaat. Ik kreeg nog wat instructies mee voor thuis, waarbij de nadruk werd gelegd op strekken, strekken en nog eens strekken. Nadat ik werd overgeheveld naar mijn eigen bed, werd ik teruggereden naar de recovery. Vanuit de grond van mijn hart bedankte ik Jacco voor zijn goede zorgen. Wat hij voor mij heeft gedaan is van grote betekenis voor mij.

Op de recovery werden eerst de controles uitgevoerd. En, niet geheel onbelangrijk na mijn eerdere ervaringen, direct een bladderscan. Van tevoren had ik al aangegeven dat ik na de vorige twee operaties gekatheteriseerd moest worden en na de tweede operatie zelfs met een verblijfskatheter naar huis ging. Dat kon nu absoluut niet de bedoeling zijn. Gelukkig was mijn blaas ditmaal een stuk minder actief en was ook een eenmalige katheterisatie niet nodig. Nadat ik een ijsje had opgepeuzeld mocht ik terug naar de afdeling. 

Terug op de afdeling

Eenmaal terug op de afdeling kreeg ik een maaltijd aangeboden. Heel veel trek had ik niet, dus ik heb de broodjes nog even laten staan. Er ging even heel veel door me heen. Weer kwam er ontlading. Ik liet de tranen zachtjes over mijn wangen rollen, in de hoop dat niemand het zou zien. "Gaat het wel?", vroeg een mevrouw die bij de jongeman die naast mij lag op bezoek was. "Ja hoor", snikte ik. "Het is gewoon heel veel. De derde keer in een jaar. Ik hoop zó dat dit het is, dat het nu goedkomt." - De mevrouw was erg begripvol. Lief. 

Naar huis

Terwijl ik aan het eten was kwam Jacco de afdeling op, om zijn patiënten verslag te doen van de operaties die hij eerder die ochtend had uitgevoerd. Aangezien ik een ruggenprik had gehad en wij alles op de operatiekamer al hadden besproken, viel er in mijn situatie weinig aanvullende uitleg meer te geven. "En, wat ga je thuis ook alweer doen?", vroeg Jacco met een knipoog. "STREKKEN!", was mijn antwoord. 100 Punten. We hebben elkaar nog eens de hand geschud en spraken af om elkaar over 6 - 8 weken weer even te zien. Overigens belt zijn assistente mij vandaag op om te kijken hoe het gaat.

Mijn gevoel keerde langzaam weer helemaal terug en nadat ik me had omgekleed ben ik met krukken naar het toilet gestrompeld. Plassen was namelijk het enige dat nog resteerde voordat ik naar huis mocht. Daarna werd het infuus verwijderd, de ontslagpapieren werden meegegeven en we mochten vertrekken. 

Voor de lange rit naar huis ben ik achter in de auto gaan liggen met mijn been omhoog. Dekbed onder mijn hak, knie vrij, doorhangen. Direct aan de strekking werken. Het werd een vervelende en lange autorit. We reden steeds weer de file in. Ondanks dat ik voor vertrek reistabletjes had genomen werd ik hartstikke misselijk en moest ik me continu focussen om alles binnen te houden. Na een autorit van bijna twee uur kwamen we eindelijk thuis aan, waar ik op de bank ben geploft en er niet meer vanaf ben gekomen. 

Vertrouwen en perspectief

Wat een ervaring is het weer geweest. We zijn nu drie dagen post-OK. Omdat deze blog al erg lang is geworden, zal ik mijn ervaringen van de eerste week in een volgende blog delen. Deze blog heb ik met horten en stoten geschreven. Steeds in kleine stukjes. Met trots, blijdschap, dankbaarheid, hoop en nieuw perspectief. Maar ook met ontlading, opgekropte frustraties en de hele film van 15 maanden lang strijden. De tranen overvielen me de afgelopen dagen op de meest onverwachte momenten. Het is oké, ik laat ze gaan. 

Laat afgelopen vrijdag het kantelpunt zijn in mijn revalidatie. Met daarbij een grote 'shout out' naar Jacco Zijl, voor al zijn goede zorgen, het aanstekelijke vertrouwen in een goede afloop, alle leerzame uitleg tijdens de OK en zijn persoonlijke betrokkenheid bij mijn proces. 

Jacco heeft mijn vertrouwen laten groeien. Voor nu bekijk ik het dag voor dag en week voor week. Ik hoef nu nog niet alles te overzien, maar ik voel wel nu al verschil. Voor het eerst in 15 maanden haal ik mijn strekking. Alleen dat al is een overwinning op zich. Ik hoop dat de pijnlijke plek mediaal/anterieur met uitstraling richting mijn scheen straks ook verleden tijd is en dat het te maken had met de impingement. Dat is nog mijn enige zorg. Volgens Jacco komt dit goed. Ik vertrouw op zijn kennis en kunde.

In mijn volgende blog ga ik veel meer vertellen over de eerste week post-OK. Voor nu: focus op rust, herstel en strekking. Zometeen ga ik weer voor het eerst naar de fysio. Ik kan niet wachten om te gaan bouwen richting het voetbalveld. In dat kader: Afgelopen weekend heb ik alvast m'n nieuwe voetbalschoenen uitgezocht. Ik wacht nog even met bestellen, maar het perspectief is er nu en dat voelt grandioos.

Believe it to achieve it. 

Drie keer is scheepsrecht. Alles of niets.

"En, heb je er vertrouwen in?"

Een vraag die momenteel dagelijks door iemand uit mijn omgeving wordt gesteld. Eerlijk? Ja, ik heb vertrouwen, maar ik ben ook voorzichtig. Nadat mijn hoop vóór de tweede operatie niet werd beloond, kan ik gewoonweg niet meer volledig overtuigd zijn. Ik wil het resultaat eerst zien en voelen, dan pas écht geloven. 

Tegelijkertijd móet het deze keer goed gaan. Deze operatie voelt als 'alles of niets'. Er zit druk op. Jacco weet dat. Mede daarom vind ik het fijn dat hij vrijdag vóór de operatie nog even de tijd neemt om mijn knie te beoordelen. Ik wil nog één keer alles op tafel leggen. Geen losse eindjes, geen onduidelijkheden. Alles wat opgelost moet worden kan nog een keer benoemd en bekeken worden. Dat geeft rust.

Dagen vol spanning

Het is dinsdag. Nog drie dagen te gaan tot mijn operatie. De derde in een jaar. Mijn dagen zijn intens, de spanning is om te snijden en m’n hoofd staat áltijd aan. Want hoe rustig ik ook lijk aan de buitenkant, van binnen gaat er ontzettend veel door mij heen. Ik voel me prikkelbaar en realiseer me dat dit niet altijd fijn is voor de mensen om me heen. Gedachten gaan van het ene uiterste naar het andere en alles ertussenin. Het gaat dan niet alleen over de operatie zelf, maar vooral over wat erna komt. Want dáár zit 'm de echte uitdaging. De periode na aanstaande vrijdag. 

Sinds we terug zijn van vakantie is de tijd voorbijgevlogen. De dagen waren gevuld en ergens was dat fijn. Ze stonden vol met afspraken, trainingen, werkdingen, etentjes en mensen om me heen. Mijn agenda hielp me daardoor om niet te veel te voelen, maar nu, met vrijdag in zicht, lijkt de ruimte er langzaam te komen. En met die ruimte komt ook meer onrust. Ik kan niet anders dan mij overgeven aan wat komen gaat en hopen op het beste.

Ik voel alles tegelijk. Hoop, verwachting en positiviteit, maar ook onzekerheid, angst en ongeduld. Het gaat werkelijk alle kanten op. Natuurlijk kies ik ervoor om te blijven geloven in herstel. Ik ben overwegend positief gestemd. Anderzijds zou ik mezelf tekortdoen als ik niet ook benoem wat er op de achtergrond meespeelt: twijfels en angst. 'Wat als'-vragen die blijven fluisteren, ook al wíl ik er niet eens over nadenken. Die gedachten mogen er zijn. Ze zijn verklaarbaar en maken me mens. En zolang ze me niet leiden, is het oké.

Niet de operatie, maar wat daarna komt 

Over de operatie zelf maak ik me het minst druk. Been there, done that. Wat het voor mij uitdagend maakt, is wat ná vrijdag komt. De periode van herstel. Hoe gaat het zijn? Wanneer merk ik verschil? Wat doet mijn knie? Kan ik eindelijk weer normaal lopen? Gek is dat, ik weet niet eens meer hoe dat is. Wat ik wel weet is dat ik geduldig moet zijn. Mijn lijf wéér (leren) lezen. Geduld hebben als ik vooruit wil en terug naar kleine stapjes. Ook terug naar vertrouwen op iets dat ik nog niet kan zien of voelen. 

Inmiddels weet ik: Revalideren is topsport. Ik kan doelen stellen, plannen maken en heel veel willen, maar mijn lijf bepaalt het tempo. Dat betekent soms bijsturen, soms stilstaan en soms juist onverwacht versnellen. Het is wéér leren meebewegen. En dat is mentaal minstens zo uitdagend als fysiek.

Wat ik hoop is eigenlijk heel simpel. Dat weet iedereen die al langere tijd meeleest. Ik hoop op herstel, in de meest letterlijke zin van het woord. Normaal kunnen lopen, als een automatisme, zonder me bewust te moeten zijn van iedere stap die ik zet. Geen pijn meer voelen. Normaal kunnen functioneren zonder beperkingen. Dat ik eindelijk vooruit kan. Richting bewegingsvrijheid. En uiteindelijk het voetbalveld. Ja, dat is waar ik op hoop.

Trots

Naast alle gedachten die er spelen, probeer ik mijzelf er ook aan te blijven herinneren hoeveel ik al heb gedaan in de afgelopen 15 maanden en van hoe ver ik ben gekomen. Die hele film, van 4 februari vorig jaar toen 'het' gebeurde tot de dag van vandaag, heb ik de laatste tijd weer vaak afgespeeld. Ik heb in het hele proces veel over mezelf geleerd. De discipline, het doorzetten, nooit een training overslaan, het altijd weer opstaan na een tegenslag, relativeren, initiatief nemen en verdieping zoeken in 'de materie' omdat ik alles wil begrijpen. Hoe ik sterker en een beetje zachter voor mezelf ben geworden, niet ondanks alles, maar misschien wel dankzij. Als ik terugdenk aan de laatste 15 maanden en wel eens wat blogs terug lees, ben ik stiekem ook wel een beetje trots op mezelf.

Vrijdag 16 mei, het is bijna zover. Dan mag ik weer een bladzijde omslaan in dit boek dat kruisbandrevalidatie heet. Het is wederom geen makkelijk hoofdstuk, maar ik geloof wél dat het een belangrijk hoofdstuk is. Hopelijk zelfs eentje die ik later teruglees en dan denk: Daar kwam het kantelpunt. Vandaag en morgen train ik nog bij de fysio, donderdagavond rijden we alvast naar Utrecht. We hebben een hotel geboekt, zodat ik mij op vrijdagochtend om 9.00 uur uitgerust kan melden bij Flexclinics. Ik blijf hopen, met alles wat in me zit, dat dit de stap is die het verschil gaat maken. 

In mijn laatste blog vóór de tweede operatie deelde ik de woorden: I'm ready for this. You may see me struggle, but never see me quit. Die uitspraak houd ik graag overeind. Drie keer is scheepsrecht. Het is alles of niets.

Wish me luck.

Jacco: "We halen álles uit de kast" - Waarom die zin zoveel voor mij betekent

"We halen álles uit de kast." Het waren de woorden van Jacco toen ik hem afgelopen donderdag vertelde hoe belangrijk de aanstaande operatie voor mij is. Operatie nummer drie in een jaar tijd staat voor de deur. In het gesprek voelde hij me feilloos aan en met die ene zin bracht hij wat rust. Jacco gaat de tijd nemen en alles doen wat nodig is om mijn knie weer functioneel te krijgen. 

In gesprek met Jacco

Op de dag dat we terugkwamen van vakantie, eergisteren, stond de belafspraak met Jacco gepland. Ik wist niet exact hoe laat hij zou bellen, dus had ik vanaf het middaguur continu mijn telefoon in de aanslag. Rond de klok van twee uur ging de telefoon. Een nummer uit Amersfoort. Ha, dat moest Jacco zijn. Het gesprek begon met de vraag hoe onze vakantie was geweest. Vervolgens vertelde hij dat hij al een mail van Rob Bogie had ontvangen, nog vóórdat ik had gemaild met het verzoek om een belafspraak te plannen.

Jacco vertelde dat Rob had geopperd om mogelijk de button uit de tibia te verwijderen. "Ik doe dat eigenlijk zelden tot nooit", vertelde Jacco, "maar als het ook maar een klein aandeel heeft in jouw klachten, haal ik 'm er gewoon uit. Je kruisband is goed ingegroeid, dus het kan geen kwaad 'm weg te halen. Dat was ook jouw vraag, toch?" - "Nou, niet helemaal," antwoordde ik. "Die button zit volgens mij een stukje lager dan de plek waar ik, naast de klachten ín de knie, óók klachten ervaar." Ik probeerde visueel uit te leggen waar de probleemzone zit. "Ik vraag me dus af of we met de notchplastiek op die plek resultaat gaan behalen. Voor mijn gevoel gaat de notchplastiek meer doen voor de problemen ín die knie en niet ter hoogte van de (druk)pijnlijke plek mediaal/anterieur die soms uitstraalt naar mijn scheenbeen. De plek waar eerst ook het botoedeem zat." Jacco luisterde aandachtig. "Ik heb 'as we speak' de beelden van je laatste MRI erbij gepakt. Daarop zie ik wel wat adhesies (=verklevingen/littekenweefsel), ook achter het vetlichaam van Hoffa. Naast de notchplastiek ga ik dat natuurlijk ook opruimen. Ik kan me zomaar voorstellen dat we daarmee resultaat gaan boeken op de plek waar je klachten ervaart." 

Geen routine, maar maatwerk

Er volgde een korte stilte. Er werd nagedacht. "Jacco, er hangt voor mij zoveel van deze operatie af. Dit is de derde keer in een jaar. Ik wil zó graag dat het nu goed gaat, daarom wilde ik hier nog even met je over sparren, zodat ik zeker weet dat er niets over het hoofd wordt gezien." - "Dat begrijp ik heel goed. We gaan echt alles uit de kast halen om je weer pijnvrij richting die strekking te krijgen, zodat je verder kunt met bouwen." Die woorden raakten me. Het gaf mij het gevoel dat Jacco deze operatie niet ziet als een routinematige ingreep, de zoveelste patiënt in een overvolle agenda. Hij ziet de mens achter het dossier en het verhaal achter de knie. Zijn aanpak is er een op maat, gericht op specifieke klachten. "Weet je wat we afspreken?", ging hij verder. "Laten we op de operatiedag nog even rustig de tijd nemen om van tevoren nog naar je knie te kijken. Ik zal je knie onderzoeken. Jij vertelt me precies wat je waar voelt en ik zal ook even naar die button voelen. Als de button voor jou geen herkenbare klachten oplevert, laat ik 'm gewoon zitten. We gaan het samen eerst uitgebreid bekijken. Het wordt sowieso de notchplastiek en het verwijderen van het littekenweefsel. De rest bekijken we ter plekke. Zullen we het zo doen?" - Dit was precies wat ik nodig had. Ik wil dat alles duidelijk is, er geen twijfels bestaan. Dit moet de laatste keer zijn dat ik onder het mes ga. "Yes, laten we het zo doen", antwoordde ik opgelucht.

Drie keer is scheepsrecht

Op vrijdag 16 mei is het eindelijk zover. Dat is nog minder dan twee weken. Drie keer is scheepsrecht, zou je zeggen. Ik vind deze operatie een stuk spannender dan de tweede, maar sta ook te popelen. Mensen begrijpen mij als ik zeg dat ik er ontzettend veel zin in heb. Natuurlijk, het vraagt in de periode erna weer even wat van me. Geduld vooral. De rust bewaren. Niets overhaasten. De aanstaande operatie is in ieder geval weer een stap in de goede richting.

Ondanks alles wat ik in de afgelopen 15 maanden heb meegemaakt – de tegenslagen, frustraties, tranen, pijn, het eindeloze revalideren en de uitzichtloosheid die mij opbrak – is mijn vuur niet gedoofd. Integendeel. Met het perspectief dat ik nu heb brandt het sterker dan ooit. Ik wil terug naar het veld. Naar mijn sport. Naar bewegingsvrijheid. Met het plan dat er nu ligt geloof ik écht dat het kan. Op een dag zal ik niet meer de complexe casus of een revalidatieobject zijn, maar gewoon weer sporter. Time to build!