Week 6 post-OK #3: In controle waar het kan, loslaten waar het moet

Zes weken zijn we inmiddels weer onderweg. De derde operatie ligt alweer anderhalve maand achter me. Gevoelsmatig is het langer geleden. Vorige week ging ik bij Jacco op consult, waar hij het vertrouwen uitsprak in een goede afloop. En zoals hij zelf altijd zegt: "We zijn een goed team!" Ik mag bouwen op zijn vertrouwen. De keuze om weer Naproxen en paracetamol te gaan nemen om de vicieuze cirkel te doorbreken, lijkt de juiste. De meest scherpe randjes zijn er wat vanaf. Stap voor stap werk ik aan herstel. De strekking zit erin, de rest moet nu gaan volgen...

Controle pakken waar het kan

In de afgelopen week voelde ik me moe. Het is een optelsom van langere tijd slecht slapen, veel stof tot nadenken, veel ballen in de lucht houden, een lijf dat keihard aan het werk is en iets onder de leden hebben. Het resultaat van wekenlang in mijn reserves lopen, denk ik. In ieder geval heeft het geen positieve invloed op mijn weerstand gehad, want afgelopen vrijdag werd ik allesbehalve fit wakker en in het weekend was ik gevloerd. Het weerhield me er op vrijdag in ieder geval niet van om te gaan trainen. Normaal gesproken train ik dan ook bij Eric, maar vanwege zijn afwezigheid was ik deze dag op mezelf aangewezen. Geen probleem, ik sprak met hem af om op eigen houtje te gaan trainen. Er zijn genoeg oefeningen die ik zelfstandig kan uitvoeren en waarin ik mezelf kan uitdagen / de grens op kan zoeken. Hij gaf me wel mee om het rustig aan te doen. Niet zonder reden, want na anderhalf jaar weet hij precies hoe ik in elkaar steek en dat ik het gas graag iets te hard intrap.

Ik trainde op mijn eigen tempo en in alle rust in een vrijwel lege trainingszaal. Muziek in mijn oren en gas erop. Trainen is verslavend lekker en goed voor mijn gemoedstoestand. Het temt mijn bewegingsdrang en doet me mentaal goed. Het helpt me, juist nu ik op andere vlakken in mijn herstel minder controle ervaar (help, controlfreak!). Over dít stuk, het werken aan herstel, heb ik wél controle. Grip pakken op kleine dingen. Juist daar moet ik mijn energie in steken. En hoewel de oefeningen soms moeizaam gaan, probeer ik te blijven focussen op de dingen die wél goed gaan. Die focus helpt niet alleen fysiek, maar is ook een mentale reddingsboei waaraan ik mij kan vastklampen.

Geluksmoment

Aan het eind van de training besloot ik mezelf een geluksmomentje te gunnen, om even te voelen waar ik het ook alweer allemaal voor doe. Ik pakte een bal uit het rek en begon 'm hoog te houden. Zo lang ik een beetje in flexie blijf en niet vanuit extensie terug hoef te komen, ik de bal laag en dicht bij mijn lichaam houd, gaat dat heel goed. Het balgevoel is er nog, alsof het nooit anders is geweest. Zoiets raak je ook niet zomaar kwijt. Ik kon een around the world niet onderdrukken. Lekker! In die paar minuten met de bal realiseerde ik me weer het 'waarom' van dit traject. De liefde voor de sport en voor alles wat me zo lang gevormd heeft. Ik voel waar ik naartoe werk. Omdat ik het wil en omdat die bal me gewoon super gelukkig maakt. Al die herhalingen en setjes van heel slides, squats, lunges, step-ups, split squats, hamstring curls, deadlifts en ga zo maar door zijn het straks méér dan waard. En het repertoire aan oefeningen breidt in de komende maanden als het goed is alleen maar verder uit. Ik heb daar echt zin in.

Doelen zonder deadline?

En weet je, ik realiseer me dat die knie misschien nooit meer gaat voelen zoals vóór het oplopen van de blessure. Daar kan ik mee leven. Het zou me niet belemmeren. Ik maak wel onderscheid tussen gevoeligheid en pijn. Dat laatste moet er echt uit. De aanwezigheid hiervan houdt me meer dan ik wil toegeven bezig. Het maakt me onzeker. Tegelijkertijd moet ik geduldig zijn. Wat mij in dit traject duidelijk is geworden, is dat mijn intuïtie er nooit naast heeft gezeten. Dus ook nu blijf ik dicht bij mezelf en bij wat ik voel. En zal ik dat ook duidelijk aan blijven geven en bespreekbaar maken. Jacco maakt zich nog geen zorgen. Pas als mijn spiermassa straks terug is en de klachten blijven, zou hij zich zorgen gaan maken. Tot die tijd krijg ik de ruimte en de tijd. En ik heb echt wel vertrouwen in het proces, wetende hoe complex het lichaam is en hoeveel structuren zich moeten hervinden, hoe ook mijn brein zich opnieuw moet instellen na zestien maanden extensiebeperking. Maar hey, die voetbalschoenen heb ik niet voor niets gekocht, hè. Vroeg of laat trek ik ze aan. Wanneer precies, doet er eigenlijk niet toe. Ik zei eerder: ‘de winterstop’. Dat voelt nog steeds haalbaar. Maar misschien is het beter om dat los te laten. De tijdsdruk eraf te halen. Want als het dan tóch niet lukt, zou dat opnieuw een enorme teleurstelling zijn. En daar moet ik mezelf voor behoeden. Het blijft lastig. Ik houd van heldere doelen met een duidelijke eindstreep. Dus die winterstop blijft wel mijn richting. De afgelopen 17 maanden hebben echter duidelijk laten zien dat herstel zich niet laat dwingen, hoe graag ik het ook zou willen.

Zichtbaar durven zijn

De afgelopen dagen merkte ik opnieuw wat het betekent om je verhaal publiekelijk te delen. Op LinkedIn schreef ik afgelopen weekend hoe spannend het soms voelt om iets te posten over mijn traject. Omdat ik weet dat er zoveel mensen meelezen. Bekenden, onbekenden, lotgenoten, medisch specialisten, fysio's, critici. Mijn blogs roepen iets op. Het is niet alleen mijn verhaal, maar het verhaal staat voor dat van tig andere mensen die door eenzelfde traject gaan. Ik schrijf vanuit mezelf, vanuit mijn eigen ervaringen, maar inmiddels weet ik dat het veel verder reikt dan dat. Dat er veel mensen zijn die in stilte worstelen met herstel, met verwachtingen, met hoe je overeind blijft als je lijf niet meewerkt en je hoofd steeds sneller wil dan wat je knie aankan. Dat mensen (h)erkenning, steun, motivatie en hoop vinden in mijn blog, vind ik echt speciaal. Het maakt me trots. Ik hoop met mijn verhaal anderen te inspireren om ook te blijven doorzetten en hun eigen weg te blijven zoeken, ondanks de tegenslagen die ongetwijfeld iedereen in deze revalidatie tegenkomt.

De berichten die ik in de afgelopen week mocht ontvangen waren stuk voor stuk bemoedigend. Een aantal mensen die mij berichtten kende ik al, velen ook niet. Er waren mensen die hun eigen ervaringen deelden of een hart onder de riem staken. Soms ook een kritische noot. Dat hoort erbij als je jezelf zichtbaar maakt. De persoonlijke reacties doen me goed. Ze geven me een extra lading motivatie, als in: "Wacht maar, ik ga iedereen laten zien dat ik mijn doel ga behalen." Ik weet alleen nog niet precies wanneer, maar die voetbalschoenen gaan aan. Geloof mij maar.

A little more persistence, a little more effort. Day in, day out.