Week 5 post-OK #3: Vertrouwen tanken op consult bij OrthoCare Clinics

We zitten op ruim 5 weken na de operatie. Het liefst zou ik vertellen over de hoop die ik voel, de dromen die voorzichtig vorm krijgen en over het vuur dat weer is opgelaaid. Als ik vandaag écht eerlijk ben - en dat ben ik in mijn blogs - dan gaat het de afgelopen twee weken ook weer over 'wankelen'. Over de schaduwzijde van herstel. Twijfels over waar ik sta en frustraties over mijn lijf. Omdat ik hier graag positief blijf, zeker na mijn laatste blog, heb ik vorige week even niets gedeeld. Ik was aan het zoeken naar balans tussen accepteren waar ik nu sta, en blijven geloven in waar ik wil komen. 

Ik ben me bewust van hoeveel dit proces, hoe goed ik ook op weg lijk te zijn, van me vergt. Ja, ik loop 'normaal', maar nog altijd niet pijnvrij. De pijn aan de voorzijde is er nog steeds, met name de wissel van extensie naar flexie blijft heel pijnlijk. Ik moet vaak door een knak heen forceren. Het voelt stug. Had ik verkeerde verwachtingen? Heb ik het verkeerd ingeschat? Of is dit gewoon hoe het hoort te gaan en moet ik geduld opbrengen? "Het kost tijd", hoor ik steeds van mensen om me heen. Ik overtuig mezelf daar ook van, omdat ik dondersgoed weet dat mijn knie 16 maanden lang niet in deze strekking is geweest en in een andere biomechanische positie heeft gestaan. Ik weet heus wel dat alle structuren zich nu aan moeten passen. Weten is één. Voelen is iets anders. Het komt me de strot uit. Hoog tijd voor een bezoek aan Jacco Zijl, gisteren, voor de controle na mijn operatie. Dat contactmoment kwam als geroepen, want soms heb je gewoon iemand nodig die je bevestiging, richting en vertrouwen geeft.

Me-time

Maar eerst... me-time. Soms is het nodig om even afstand te nemen. Daarom besloot ik zondagmiddag alvast richting Amersfoort te rijden en een nacht in het Van der Valk hotel te verblijven, op enkele minuten loopafstand van OrthoCare. Ik werkte wat, trainde in de gym en ik gaf mezelf even een adempauze. Dat is helpend, zeker als je nog steeds iedere dag geconfronteerd wordt met een lijf dat het nog niet doet zoals je het graag wilt. Het was fijn om even weg te zijn, in stilte, de focus op mezelf te hebben en te doen waar ik zin in had.

Consult bij Jacco Zijl

Natuurlijk ging ik op maandagochtend niet met lege handen richting OrthoCare. Vanuit Limburg had ik vlaai meegenomen voor het hele team, als kleine blijk van waardering voor de zorg en betrokkenheid. Jacco pikte me op uit de wachtkamer en we liepen zijn behandelkamer binnen. Hij waardeerde de traktatie en zou er met het hele team van gaan smullen. 

"We hebben wel wat te bespreken hoor", zei ik tegen hem, terwijl ik mijn lange trainingsbroek uittrok. Ik legde hem alles voor wat me dwarszit. Dat de beweging vanuit extensie naar flexie nog steeds - ik citeer letterlijk - f*cking kut is. Dat dit voorin veel pijn doet en ik vaak door een knak heen moet forceren. Dat mijn been soms op slot schiet. Dat ik nog steeds niet pijnvrij loop. En dat de pijnlijke plek anteromediaal, waar ik al lange tijd mee zit, ook niet weg is. Daar bovenop volgde mijn échte vraag: is mijn verwachtingspatroon misschien onrealistisch of hoort dit er 'gewoon' bij?

Jacco had liever beter nieuws gehoord, maar het verbaasde hem niet. Hij heeft meerdere casussen zoals die van mij gehad. Dat stelt mij gerust. "Vergeet niet dat je héél lang niet meer in deze positie bent geweest. Alles moet zich weer aanpassen en settelen. Jouw patella is steeds zoekende naar de trochlea, het gootje in de femur waar de patella in moet glijden. Dat kost tijd." Op het moment dat hij dat zei realiseerde hij zich direct tegen wie hij het had. "Ik heb al ruim 16 maanden geduld." Jacco weet hoe lastig het voor me is.

Op de behandeltafel onderzocht Jacco mijn knie. Er zit nog een klein spoortje vocht. Hij testte mijn extensie. Passief kom ik eenvoudig tot hyperextensie. Actief bij het aanspannen van mijn quadriceps komt mijn hak niet los, maar dit heeft zeker ook te maken met het feit dat ik nog behoorlijk wat spiermassa mis. Hij checkte ook de beweging van extensie naar flexie, zowel liggend als staand, belast dus. Jacco verwacht dat de patellofemorale problemen minder worden zodra ik aan spierkracht in mijn quadriceps win. En die pijnlijke plek anteromediaal hopelijk ook. Het probleem is dat die felle pijn, waar ik bijna niet doorheen kan bewegen, de opbouw belemmert. Want pijn = terughoudend bewegen = minder krachtopbouw. En zonder kracht geen goede aansturing. En zonder aansturing... blijven we waar we nu zijn. Een vicieuze cirkel dus, en daar moeten we uit. Om dat te doorbreken stelde Jacco voor om opnieuw aan de pijnstillers te gaan. Er is daarom weer een recept Naproxen richting de apotheek gegaan. Ik ga het slikken in combinatie met paracetamol, zodat het elkaar versterkt. Alles voor het ultieme doel. Ik wil zó graag vooruit.

Jacco legde zijn arm over mijn schouder en zei: "keep the faith, ik geloof erin dat dit goedkomt." Toen hij daarna aan mij vroeg hoe ik me erbij voelde, antwoordde ik: "Ik merk dat ik me qua vertrouwen even aan jou moet optrekken." Hij begrijpt dat en zegt dat het niet erg is. Het is oké. Hij beaamt dat ik van ver moet komen en snapt echt dat ik had gehoopt alweer wat verder te zijn. Jacco ziet ook dat ik het serieus neem, gedisciplineerd train, alles op alles zet voor dat ene doel. Met een oké gevoel liep ik de deur bij OrthoCare uit, terug richting Van der Valk, waar ik die middag nog zou verblijven.

Een afgesloten hoofdstuk

Twee weken geleden sprak ik ook nog met Rob Bogie, die uit eigen initiatief een belafspraak plande om te horen hoe het op dit moment met mij gaat. Het was goed dat dit gesprek nog plaatsvond. Ik voelde dat ik nog iets moest afronden. Dat ik nog vragen had. Dingen wilde zeggen. En bovenal: ruimte wilde maken voor de toekomst. Het gesprek was open, eerlijk, en respectvol. De manier waarop Rob op mijn woorden reageerde getuigt van zelfreflectie. Dat waardeer ik. 

Rob zei ook dat hij ziet dat ik er keihard voor werk. Dat hij me een gemakkelijkere weg had gegund. Dat ik nog een lange weg heb te gaan, maar oprecht hoopt dat ik terugkeer op het veld. Ook vindt hij dat ik goede keuzes heb gemaakt, omdat ik de regie heb gehouden over mijn eigen proces. Kijk, zo wil je een hoofdstuk afsluiten. Dat lucht op. Het is goed zo. Rob volgt me nog via LinkedIn, maar ons contact via het Anna is afgesloten. Zodra ik er klaar voor ben ga ik wel nog een Biodex-meting doen in het Anna. 

Mijn focus ligt op het nu. En op wat komt. 
Want hoe moeizaam het soms ook gaat, ik blijf kiezen voor vooruit.
Altijd vooruit.
Soms twijfelend.
Altijd met vuur.
Nooit met tegenzin.  

We just keep smiling...

Week 3 post-OK #3: Progressie met een hoofdletter 'P'

Laat ik maar meteen positief beginnen: Het gaat écht goed. Zo goed dat ik het af en toe zelf amper kan geloven. De laatste operatie van ruim 3 weken geleden is het kantelpunt in mijn revalidatie geweest waar ik zo op hoopte. De extensie zit er lekker in en afgelopen week heb ik een mijlpaal bereikt waarvan ik dacht dat ik ‘m nooit meer zou halen. Dit is voor mij progressie met een hoofdletter 'P'. Later meer daarover. De vooruitgang zorgt ervoor dat het enthousiasme door mijn hele lijf stroomt en dat ik weer in mijn eigen kracht geloof. Dit brengt ook met zich mee dat ik op sommige dagen te hard van stapel loop en daardoor te veel reactie in mijn knie uitlok. Ik word direct afgestraft. Balans houden blijft het toverwoord en de uitdaging. 

Maar waar ik eerst nog dacht: "Komt dit ooit nog goed?", denk ik nu steeds vaker: "Mijn doel is binnen handbereik!" Sterker nog - en verklaar me gerust voor gek - ik heb zelfs al nieuwe voetbalschoenen gekocht. Als stip op de horizon. Oké, reality check: Het is nog zo'n half jaar revalideren, als alles naar verwachting en zonder tegenslagen verloopt. En ook dán is er geen garantie dat het echt lukt, maar ik geloof erin en met mij ook Jacco en Eric. Dat halve jaar is niets vergeleken met de ruim 16 maanden die ik al achter de rug heb. Het wordt nu alleen maar leuker. Whoop whoop! 

Flexie oefenen

Na de laatste operatie kwam mijn flexie, mede door de nabloeding, wat moeizaam op gang. Dat ik na de stroeve start in een tijdsspanne van 1,5 week zoveel progressie kon boeken is ongekend. Volgens Jacco zou de flexie uiterlijk eind vorige week terug moeten zijn. Ik ben fanatiek aan de slag gegaan met ROM-oefeningen en zie, ook omdat ik alles vastleg, dat ik iedere dag progressie boek. De druk in mijn knie neemt steeds verder af en na een aantal dagen oefenen en pushen kwam ik verder dan ik óóit ben gekomen na mijn voorste kruisbandreconstructie. Niet alleen mijn strekking is terug, mijn buiging gaat ook steeds beter. Tijdens het eerste consult zei Jacco dat heel to butt echt niet standaard gehaald wordt na een kruisbandoperatie, maar bij het voelen van deze progressie wist ik dat het er mogelijk toch in zit. Ik wil er naartoe werken en laten zien dat het kan, óók na 16 maanden fikse beperking in ROM.

Flexie: iedere dag een paar graden verder

Practice makes progress

Om aan mijn flexie richting heel to butt te werken ga ik op mijn knieën zitten en probeer ik mezelf steeds verder in buiging te laten zakken, waarbij ik wel op mijn handen steun en dus niet het volledige gewicht hoef te dragen. In het begin met een opgerolde handdoek in mijn knieholte, die ervoor zorgt dat het makkelijker gaat. In kleine stapjes, zonder al te veel te forceren. Oké, beetje pushen dan. Het op mijn knieën zitten is alles behalve prettig. Dat heb ik natuurlijk 16 maanden lang niet gedaan, waardoor het zenuwstelsel is gesensibiliseerd. Het is drukgevoelig door langdurige 'ontwenning'. Dit is een kwestie van oefenen en de knie weer laten wennen aan prikkels. Ik begon afgelopen week thuis op een dikkere fitnessmat die meerdere malen was dubbelgevouwen en daardoor zacht aanvoelde. Soms klap ik 'm helemaal uit zodat ik een wat dunnere ondergrond heb, om mijn knie wat meer prikkels te geven. Ik wissel het af. 

Mijn flexie kwam in de afgelopen week steeds verder. Na een aantal dagen en iedere keer flink opwarmen lukte het: HEEL TO BUTT! Wel met een klein beetje cheaten en schoenen aan. Ik corrigeer nog met mijn heup en kan nog niet ontspannen 'zitten' op mijn hakken, maar mijn bil raakt mijn hak wel. Mijn knieholte deed en doet flink zeer richting volledige flexie. Waarschijnlijk vanwege capsulaire spanning ten gevolge van de langdurige extensiebeperking. Maar wát een mijlpaal is dit! Iedere dag oefen ik meerdere keren. Het gaat steeds beter. Ik weet dat er nog rek in zit, dat het steeds makkelijker zal gaan. En dat er een dag komt waarop ik ontspannen op m'n knieën kan zitten met m'n billen op mijn hakken. Heel to butt mag dan geen vanzelfsprekendheid zijn na een voorste kruisbandreconstructie, maar ik was vastberaden om het wél te halen. Dat het me nu al lukt, voelt als een enorme overwinning. Hard work pays off.

Wennen aan een 'nieuwe' positie

Sinds 3,5 week staat mijn been in een positie waarin het lange tijd niet is geweest. Dat brengt wat kleine pijntjes en ongemakken met zich mee. Het moet allemaal opnieuw settelen. De druk aan de voorzijde is nog niet weg en het voelt gewoon wat beurs en stug allemaal. Mijn lijf moet zich aanpassen. Het maakt me niet onzeker, ik weet dat dit erbij hoort en het is verklaarbaar. Het enige waar ik me soms wel zorgen om maak is de pijnlijke plek aan de voorzijde mediaal waar ik vóór de operatie nog met Jacco over heb gesproken. Die is namelijk nog niet weg. Hopelijk wordt het minder naarmate mijn been zich aanpast aan de 'nieuwe' stand en blijft opbouw van belasting zonder toename van klachten mogelijk.

Daarnaast kamp ik nog met wat stijfheid, misschien niet zo gek nog zo kort na de operatie en met in het achterhoofd het proces dat al achter mij ligt. Als ik 's ochtends opsta, stap ik direct de hometrainer op om los te fietsen, maak ik daarna een wandeling van een minuut of 10, om vervolgens wat rek- en strekoefeningen te doen. Eenmaal los gaat het perfect. Als ik even heb gezeten wordt het wel snel weer wat stijf. In tegenstelling tot na de eerste twee operaties raak ik mijn bewegingsvrijheid niet kwijt, het voelt alleen stug. Het is een kwestie van een beetje in beweging blijven. Dat doet me goed. Ik herinner mezelf er iedere dag aan dat de operatie 'pas' 3,5 week geleden is. En dan ook nog te bedenken dat het kapsel aan de achterzijde veel meer tijd nodig heeft om weer op rek te komen. Voorlopig slaap ik nog in de extensiespalk. Alles voor het beste resultaat.

Als mijn knie bij Eric is gemobiliseerd kan ik mijn oefeningen overigens uitstekend uitvoeren. Het maakt me echt blij om de basic oefeningen waar ik eerst zo mee worstelde vanwege de extensiebeperking, nu correct kan uitvoeren. Eric vindt dan ook dat het heel goed gaat. Ik wil nu al veel meer, maar Eric geeft niet toe. Die rem heb ik nodig. Iedereen in de praktijk is aanstekelijk enthousiast en blij voor me, ook mijn mederevalidanten met wie ik al maanden train. Dat geeft me veel positieve energie.

Exact 3 weken post-OK

"Je straalt weer"

Het doet me ontzettend goed dat er zoveel mensen zijn die meeleven met mijn traject. Zowel online als face-to-face. In Nederland en ver daarbuiten. De oprechte 'hoe gaat het nu?'-vragen waardeer ik echt, al ligt het soms nog steeds gevoelig omdat het zo diep heeft gezeten. Steeds vaker kan ik met overtuiging zeggen: "Ja, het gaat goed. Hij doet het, het is niet te geloven, maar ik krijg mijn been recht. Ein-de-lijk. Dit is zó fijn! Er is weer vertrouwen." Dat zeg ik dan met een grote glimlach op mijn gezicht, eentje die er lange tijd niet vanzelf was. 

Het grootste en mooiste compliment dat ik in de afgelopen dagen van mensen heb mogen ontvangen: "Je straalt weer." - Mensen om me heen zien dat de sprankeling in mijn ogen terug is. Dat raakt me. En yes, ik voel het zelf ook. Langzaam vind ik mezelf weer terug. Ergens in de laatste paar weken heb ik niet alleen mijn knie, maar ook een deel van mezelf herwonnen. 

En al ben ik niet zo van het openbaar vloeken... Ik ben zo f*cking dankbaar voor wat Jacco met die notchplastiek voor mijn knie en daarmee ook voor mij als persoon heeft betekend. 

Een investering in de toekomst

Voetbalschoenen. Ik stipte het onderwerp al kort aan in de inleiding van deze blog. Ze staan voor mij symbool voor zoveel meer dan sport. Ze staan voor elke dag dat ik twijfelde, maar tóch doorging. De vooruitgang die maandenlang onzichtbaar bleef. Voor de strijd die niemand ziet. Het doorzetten als niemand kijkt. Ze staan voor hoop en perspectief. Voor het verlangen om weer vrij te kunnen bewegen. En ook voor het vertrouwen dat Jacco vorige week naar mij uitsprak. Overtuigd. Duidelijk. “Go for it. Trakteer jezelf. Ik sta achter je. Gun jezelf dat perspectief”, zei hij. Alle seinen staan op groen. Hij gelooft in mij. Dus bestelde ik eindelijk de schoenen waar ik al een tijdje op aan het azen was, maar steeds niet durfde te bestellen. Nu heb ik ze in bezit.

Ze staan symbool voor herstel. Fysiek én mentaal. Voor het terugpakken van wie ik ben. Voor de sporter in mij. Voor strijdlust. Voor trots. Voor vertrouwen in mijn eigen kracht. En voor de toekomst.

Toen ik geblesseerd raakte, verloor ik niet alleen mijn bewegingsvrijheid, maar ook een stukje van mezelf. Revalideren is topsport, nog meer als alles tegenzit. Maar nu... is er eindelijk vertrouwen. Vertrouwen op een terugkeer.

Dus ja, het zijn 'maar' voetbalschoenen, maar voor mij zijn ze:
- Het begin van het einde van een lange, zware periode.
- De mentale switch van overleven naar vooruitkijken.
- De belofte aan mezelf dat ik er álles aan ga doen.
- Het lef om te dromen, ook al was ik daar eerder soms al mee gestopt.
- De overtuiging: ik kom terug.
- En bovenal: het terugwinnen van mijn vrijheid.

Ze krijgen een prominente plek, zodat ik er regelmatig naar kan kijken en ik mezelf steeds weer kan herinneren aan dat ene doel: Voetballen. Niemand hoeft mij te vertellen dat ik geen garantie op een terugkeer heb, dat weet ik zelf ook wel, maar het vuur brandt als nooit tevoren.

Als positieve afsluiter van deze blog wil ik graag een liedje delen dat ik onlangs op Spotify ontdekte. De tekst voelt alsof het speciaal is geschreven voor de fase waarin ik mij nu bevind:

"The road may get rough, the climb might be steep
But every single challenge is a promise you'll keep
To yourself, to your heart, to the fire inside
Keep pushing forward, don't let it hide."

Week 2 post-OK #3: Als men vraagt waar ik in geloof

Als men vraagt
Waar ik in geloof
Dan zeg ik:
Dat het goedkomt.

We zijn ruim twee weken post-OK en eindelijk begin ik de lijn omhoog goed in te zetten. Met name de eerste anderhalve week was stroef. De nabloeding, hemarthros en de daardoor ontstane hevige druk in mijn knie die ook bewegingsvrijheid beperkte, brachten me een beetje uit balans. Het frustreerde me en het maakte me onzeker. Ik heb echt een aantal off days gehad en dat hebben de mensen om me heen geweten. Inmiddels durf ik hardop te zeggen dat het fysiek goed gaat. In de afgelopen 5 dagen heb ik flinke progressie kunnen boeken. De druk in mijn knie neemt af. Ik heb nog een voorraad Naproxen gekregen, met als doel de reactiviteit in de knie te reduceren en grenzen op te kunnen zoeken, zodat we stappen kunnen maken. We boeken vooruitgang. Iedere dag een beetje. De motivatieknop staat aan. Dat betekent voor mij niet alleen fysiek alles geven, maar ook alle randvoorwaarden scheppen om het beste resultaat te behalen en de fitste versie van mezelf te worden. Zo ga ik bijvoorbeeld nog strikter zijn op mijn voeding met behulp van een voedingsschema en probeer ik ervoor te zorgen dat ik voldoende slaap pak. Al is dat laatste op dit moment een uitdaging door het dragen van de extensiespalk.

Korte lijntjes

Ik ben ontzettend blij met de korte lijntjes met OrthoCare, die zeer betrokken zijn bij het proces. Het voelt als houvast, iets wat ontzettend helpend is in dit traject, waar vertrouwen (yeah, we gaan bouwen!) en onzekerheid (onee, is het oké wat ik voel?) af en toe met elkaar in de clinch liggen, zeker in die eerste anderhalve week. Jacco heeft afgelopen week ook contact gehad met Eric. We gaan de bewegingsvrijheid wel weer halen. De druk moet van de knie af en het kapsel aan de achterzijde van mijn knie moet op rek komen, dat kost tijd. Overigens is het slapen in de extensiespalk zeer helpend hierbij. Niet comfortabel, wel efficiënt. Qua flexie kom ik steeds een beetje verder. Ik zit een keer of 4 á 5 per dag op de hometrainer en zet het zadel in kleine stapjes lager om meer flexie te bereiken. Het helpt me niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Het gevoel weer in beweging te komen. Elke dag actief werken aan herstel. Dat voelt goed. Daarnaast lig en zit ik zo veel mogelijk gestrekt. Kussens onder mijn hak en doorhangen. Ik zal en móet die eindstandige strekking blijven halen én behouden. 

Balans zoeken

Volgens Jacco zou mijn flexie uiterlijk eind deze week nagenoeg genormaliseerd moeten zijn. Dat klinkt als een duidelijke opdracht. In mijn hoofd vertaalt zich dat naar: Aan de bak. Grenzen opzoeken, of gewoon eroverheen. Want ik wíl vooruit. Ik wíl resultaat. Tegelijkertijd weet ik dat dit ook precies mijn valkuil is. Het is uitdagend. En ja, dit is wat herstel soms ook is. Het vergt nu eenmaal wat geduld terwijl alles in me wil versnellen. Het gaat echter niet alleen om progressie in graden of centimeters, maar ook om balanceren. Ik wil zó graag en dat is vaak mijn kracht, maar soms dus ook mijn uitdaging. Gelukkig weet ik dat inmiddels. Dat bewustzijn maakt ook deel uit van mijn revalidatie.

Een grote mijlpaal

Afgelopen woensdag was het precies een jaar geleden dat ik mijn voorste kruisbandreconstructie onderging. Het was dat ik een herinnering op mijn socials kreeg, anders had ik het niet eens in de gaten gehad. Zo gefocust ben ik op het herstel van mijn laatste operatie. Hoe bijzonder is het dan, dat ik juist deze dag - exact één jaar later - na wat voorbereidend werk (vooral uithangen en goed in strekking komen) mijn eerste paar stappen buiten zette. Zonder krukken. Met een dynamisch looppatroon, voor het eerst in 480 dagen. Was het pijnvrij? Nee, maar ik haalde mijn strekking en het lukte me om normaal te lopen. Iets wat voor de meeste mensen vanzelfsprekend is, werd deze dag voor mij een grote mijlpaal om te vieren. Ik huilde tranen van geluk. Midden op straat. En ook thuis in de opvolgende dagen. Hevige emoties. Nog steeds. Omdat het eindelijk lukt. Maar ook omdat onder die opluchting een diepere laag van frustratie en boosheid schuilt die ik al die tijd met me heb meegedragen. 

Enfin, sinds woensdag loop ik dagelijks mijn blokjes om en geniet ik van de vrijheid die terugkeert. Het gaat steeds beter. Ik hoef niet meer na te denken bij iedere stap die ik zet en er zijn geen onverwachte pijnscheuten door het gewricht meer. Het is het begin van een manier van bewegen die weer vertrouwd voelt.

Mentale impact

Ik heb getwijfeld of ik deze alinea wel moest schrijven. Het ligt gevoelig en eigenlijk wil ik dit stuk liever voor mezelf houden. Maar ook dít is onderdeel van het proces waarin veel lotgenoten zich zullen herkennen, dus alleen al daarom verdient het een plek. Een orthopeed die mij al vanaf het begin van het traject volgt, zei laatst heel direct: "Er komt nog een mentale strijd aan." Ik dacht echt: "Ja hoor, dat heb ik allemaal al gehad. Als ik straks weer op de been ben, laat ik alle ellende achter me en ga ik als een speer." Niets is minder waar. Want nu het fysiek eindelijk de goede kant op gaat en het vertrouwen er weer is, volgt toch die mentale klap. En die hakt erin. Naast de blijdschap, opluchting, dankbaarheid en het herwonnen perspectief, speelt er zóveel meer. Alles wat ik al die maanden heb weggeduwd om maar door te kunnen gaan – boosheid dat het zo lang heeft geduurd, teleurstelling, onzekerheid, frustratie, machteloosheid, angst, eenzaamheid, het gevoel te falen en rouw om alles wat (nog niet) was of misschien nooit meer zou zijn – komt er nu met volle kracht uit. Een stortvloed aan tranen en emoties. Ik probeer het toe te laten en ruimte te geven. Tranen komen zomaar, op momenten dat ik ze niet verwacht. Ik kan het niet meer wegstoppen. Het móet eruit. Het loslaten van pijn doet soms meer pijn dan het dragen ervan. En misschien is herstellen in dit opzicht ook niet iets wat je doet, maar iets wat je durft toe te laten. Stap voor stap, met vallen en opstaan.

Elke kleine overwinning telt

Iedere dag probeer ik stil te staan bij wat goed gaat. Er is zoveel om positief over te zijn. Die dingen noteer ik, zodat ik ze terug kan lezen en mijn positieve mindset kan behouden als ik eens een mindere dag heb. Een paar graden extra buiging, minder reactie en stijfheid in die knie, makkelijker m'n bed uit en de trap af, het lopen dat steeds beter voelt, het fietszadel dat steeds lager kan. Het zijn allemaal kleine dingen, maar samen vormen ze een belangrijk signaal: Ik ben op de goede weg. Daarbij staat mijn missie nog steeds duidelijk op mijn vizier: Terug naar het veld. 

Perspectief geeft richting

Want ja, iedereen weet mijn ultieme einddoel. Voetballen. Het voelt sinds kort weer als een realistisch doel. Ik werk er naartoe. En om daar te komen heb ik subdoelen nodig. Concrete tussenstations die ik stap voor stap kan afvinken. M'n flexie terug (oh, heel to butt blijft een droom!). M'n posterieure kapsel en hamstrings op rek. Pijnvrij lopen. Pijnvrij fietsen. Op 23 juni de controle bij Jacco, die ik omver wil blazen met mijn progressie. Straks voor het eerst weer rennen. Voor het eerst springen. Balcontact. Het klinkt als kleine mijlpalen, maar voor mij voelen ze groot. Want ze brengen me dichter bij wie ik ben en waar ik naartoe wil. Elk subdoel is daarbij een soort belofte aan mezelf om keihard te werken. Ze geven me focus en houden me gemotiveerd. Iedere keer op de fiets, iedere oefening, iedere keer de strekking opzoeken. Het gebeurt allemaal bewust en met een achterliggend plan, als een investering in het grotere doel. Als ik dit nu zo schrijf, voel ik de motivatie branden en wil ik gáán. Na de winterstop wil ik, nee, zal ik weer aan de aftrap staan. Volgens Jacco en Eric is het mogelijk.

Vertrouwen als kompas

In deze periode leer ik wéér dat herstel, zeker zo kort na een operatie, geen rechtlijnige, maar een hobbelige route is met veel emoties die loskomen. Het allerbelangrijkste is dat ik vertrouwen heb. In mijn knie, in mijn lichaam, in het proces en in de professionals om me heen. Voor iedereen die ook middenin een revalidatie zit: Vier de kleine overwinningen. Noteer je progressie. Lees het terug. Vooruitgang zit in iedere kleine stap. Elke dag opnieuw. 

En als men vraagt waar ik in geloof? Dan zeg ik: dat het goedkomt.