Week 3 post-OK #3: Progressie met een hoofdletter 'P'

Laat ik maar meteen positief beginnen: Het gaat écht goed. Zo goed dat ik het af en toe zelf amper kan geloven. De laatste operatie van ruim 3 weken geleden is het kantelpunt in mijn revalidatie geweest waar ik zo op hoopte. De extensie zit er lekker in en afgelopen week heb ik een mijlpaal bereikt waarvan ik dacht dat ik ‘m nooit meer zou halen. Dit is voor mij progressie met een hoofdletter 'P'. Later meer daarover. De vooruitgang zorgt ervoor dat het enthousiasme door mijn hele lijf stroomt en dat ik weer in mijn eigen kracht geloof. Dit brengt ook met zich mee dat ik op sommige dagen te hard van stapel loop en daardoor te veel reactie in mijn knie uitlok. Ik word direct afgestraft. Balans houden blijft het toverwoord en de uitdaging. 

Maar waar ik eerst nog dacht: "Komt dit ooit nog goed?", denk ik nu steeds vaker: "Mijn doel is binnen handbereik!" Sterker nog - en verklaar me gerust voor gek - ik heb zelfs al nieuwe voetbalschoenen gekocht. Als stip op de horizon. Oké, reality check: Het is nog zo'n half jaar revalideren, als alles naar verwachting en zonder tegenslagen verloopt. En ook dán is er geen garantie dat het echt lukt, maar ik geloof erin en met mij ook Jacco en Eric. Dat halve jaar is niets vergeleken met de ruim 16 maanden die ik al achter de rug heb. Het wordt nu alleen maar leuker. Whoop whoop! 

Flexie oefenen

Na de laatste operatie kwam mijn flexie, mede door de nabloeding, wat moeizaam op gang. Dat ik na de stroeve start in een tijdsspanne van 1,5 week zoveel progressie kon boeken is ongekend. Volgens Jacco zou de flexie uiterlijk eind vorige week terug moeten zijn. Ik ben fanatiek aan de slag gegaan met ROM-oefeningen en zie, ook omdat ik alles vastleg, dat ik iedere dag progressie boek. De druk in mijn knie neemt steeds verder af en na een aantal dagen oefenen en pushen kwam ik verder dan ik óóit ben gekomen na mijn voorste kruisbandreconstructie. Niet alleen mijn strekking is terug, mijn buiging gaat ook steeds beter. Tijdens het eerste consult zei Jacco dat heel to butt echt niet standaard gehaald wordt na een kruisbandoperatie, maar bij het voelen van deze progressie wist ik dat het er mogelijk toch in zit. Ik wil er naartoe werken en laten zien dat het kan, óók na 16 maanden fikse beperking in ROM.

Flexie: iedere dag een paar graden verder

Practice makes progress

Om aan mijn flexie richting heel to butt te werken ga ik op mijn knieën zitten en probeer ik mezelf steeds verder in buiging te laten zakken, waarbij ik wel op mijn handen steun en dus niet het volledige gewicht hoef te dragen. In het begin met een opgerolde handdoek in mijn knieholte, die ervoor zorgt dat het makkelijker gaat. In kleine stapjes, zonder al te veel te forceren. Oké, beetje pushen dan. Het op mijn knieën zitten is alles behalve prettig. Dat heb ik natuurlijk 16 maanden lang niet gedaan, waardoor het zenuwstelsel is gesensibiliseerd. Het is drukgevoelig door langdurige 'ontwenning'. Dit is een kwestie van oefenen en de knie weer laten wennen aan prikkels. Ik begon afgelopen week thuis op een dikkere fitnessmat die meerdere malen was dubbelgevouwen en daardoor zacht aanvoelde. Soms klap ik 'm helemaal uit zodat ik een wat dunnere ondergrond heb, om mijn knie wat meer prikkels te geven. Ik wissel het af. 

Mijn flexie kwam in de afgelopen week steeds verder. Na een aantal dagen en iedere keer flink opwarmen lukte het: HEEL TO BUTT! Wel met een klein beetje cheaten en schoenen aan. Ik corrigeer nog met mijn heup en kan nog niet ontspannen 'zitten' op mijn hakken, maar mijn bil raakt mijn hak wel. Mijn knieholte deed en doet flink zeer richting volledige flexie. Waarschijnlijk vanwege capsulaire spanning ten gevolge van de langdurige extensiebeperking. Maar wát een mijlpaal is dit! Iedere dag oefen ik meerdere keren. Het gaat steeds beter. Ik weet dat er nog rek in zit, dat het steeds makkelijker zal gaan. En dat er een dag komt waarop ik ontspannen op m'n knieën kan zitten met m'n billen op mijn hakken. Heel to butt mag dan geen vanzelfsprekendheid zijn na een voorste kruisbandreconstructie, maar ik was vastberaden om het wél te halen. Dat het me nu al lukt, voelt als een enorme overwinning. Hard work pays off.

Wennen aan een 'nieuwe' positie

Sinds 3,5 week staat mijn been in een positie waarin het lange tijd niet is geweest. Dat brengt wat kleine pijntjes en ongemakken met zich mee. Het moet allemaal opnieuw settelen. De druk aan de voorzijde is nog niet weg en het voelt gewoon wat beurs en stug allemaal. Mijn lijf moet zich aanpassen. Het maakt me niet onzeker, ik weet dat dit erbij hoort en het is verklaarbaar. Het enige waar ik me soms wel zorgen om maak is de pijnlijke plek aan de voorzijde mediaal waar ik vóór de operatie nog met Jacco over heb gesproken. Die is namelijk nog niet weg. Hopelijk wordt het minder naarmate mijn been zich aanpast aan de 'nieuwe' stand en blijft opbouw van belasting zonder toename van klachten mogelijk.

Daarnaast kamp ik nog met wat stijfheid, misschien niet zo gek nog zo kort na de operatie en met in het achterhoofd het proces dat al achter mij ligt. Als ik 's ochtends opsta, stap ik direct de hometrainer op om los te fietsen, maak ik daarna een wandeling van een minuut of 10, om vervolgens wat rek- en strekoefeningen te doen. Eenmaal los gaat het perfect. Als ik even heb gezeten wordt het wel snel weer wat stijf. In tegenstelling tot na de eerste twee operaties raak ik mijn bewegingsvrijheid niet kwijt, het voelt alleen stug. Het is een kwestie van een beetje in beweging blijven. Dat doet me goed. Ik herinner mezelf er iedere dag aan dat de operatie 'pas' 3,5 week geleden is. En dan ook nog te bedenken dat het kapsel aan de achterzijde veel meer tijd nodig heeft om weer op rek te komen. Voorlopig slaap ik nog in de extensiespalk. Alles voor het beste resultaat.

Als mijn knie bij Eric is gemobiliseerd kan ik mijn oefeningen overigens uitstekend uitvoeren. Het maakt me echt blij om de basic oefeningen waar ik eerst zo mee worstelde vanwege de extensiebeperking, nu correct kan uitvoeren. Eric vindt dan ook dat het heel goed gaat. Ik wil nu al veel meer, maar Eric geeft niet toe. Die rem heb ik nodig. Iedereen in de praktijk is aanstekelijk enthousiast en blij voor me, ook mijn mederevalidanten met wie ik al maanden train. Dat geeft me veel positieve energie.

Exact 3 weken post-OK

"Je straalt weer"

Het doet me ontzettend goed dat er zoveel mensen zijn die meeleven met mijn traject. Zowel online als face-to-face. In Nederland en ver daarbuiten. De oprechte 'hoe gaat het nu?'-vragen waardeer ik echt, al ligt het soms nog steeds gevoelig omdat het zo diep heeft gezeten. Steeds vaker kan ik met overtuiging zeggen: "Ja, het gaat goed. Hij doet het, het is niet te geloven, maar ik krijg mijn been recht. Ein-de-lijk. Dit is zó fijn! Er is weer vertrouwen." Dat zeg ik dan met een grote glimlach op mijn gezicht, eentje die er lange tijd niet vanzelf was. 

Het grootste en mooiste compliment dat ik in de afgelopen dagen van mensen heb mogen ontvangen: "Je straalt weer." - Mensen om me heen zien dat de sprankeling in mijn ogen terug is. Dat raakt me. En yes, ik voel het zelf ook. Langzaam vind ik mezelf weer terug. Ergens in de laatste paar weken heb ik niet alleen mijn knie, maar ook een deel van mezelf herwonnen. 

En al ben ik niet zo van het openbaar vloeken... Ik ben zo f*cking dankbaar voor wat Jacco met die notchplastiek voor mijn knie en daarmee ook voor mij als persoon heeft betekend. 

Een investering in de toekomst

Voetbalschoenen. Ik stipte het onderwerp al kort aan in de inleiding van deze blog. Ze staan voor mij symbool voor zoveel meer dan sport. Ze staan voor elke dag dat ik twijfelde, maar tóch doorging. De vooruitgang die maandenlang onzichtbaar bleef. Voor de strijd die niemand ziet. Het doorzetten als niemand kijkt. Ze staan voor hoop en perspectief. Voor het verlangen om weer vrij te kunnen bewegen. En ook voor het vertrouwen dat Jacco vorige week naar mij uitsprak. Overtuigd. Duidelijk. “Go for it. Trakteer jezelf. Ik sta achter je. Gun jezelf dat perspectief”, zei hij. Alle seinen staan op groen. Hij gelooft in mij. Dus bestelde ik eindelijk de schoenen waar ik al een tijdje op aan het azen was, maar steeds niet durfde te bestellen. Nu heb ik ze in bezit.

Ze staan symbool voor herstel. Fysiek én mentaal. Voor het terugpakken van wie ik ben. Voor de sporter in mij. Voor strijdlust. Voor trots. Voor vertrouwen in mijn eigen kracht. En voor de toekomst.

Toen ik geblesseerd raakte, verloor ik niet alleen mijn bewegingsvrijheid, maar ook een stukje van mezelf. Revalideren is topsport, nog meer als alles tegenzit. Maar nu... is er eindelijk vertrouwen. Vertrouwen op een terugkeer.

Dus ja, het zijn 'maar' voetbalschoenen, maar voor mij zijn ze:
- Het begin van het einde van een lange, zware periode.
- De mentale switch van overleven naar vooruitkijken.
- De belofte aan mezelf dat ik er álles aan ga doen.
- Het lef om te dromen, ook al was ik daar eerder soms al mee gestopt.
- De overtuiging: ik kom terug.
- En bovenal: het terugwinnen van mijn vrijheid.

Ze krijgen een prominente plek, zodat ik er regelmatig naar kan kijken en ik mezelf steeds weer kan herinneren aan dat ene doel: Voetballen. Niemand hoeft mij te vertellen dat ik geen garantie op een terugkeer heb, dat weet ik zelf ook wel, maar het vuur brandt als nooit tevoren.

Als positieve afsluiter van deze blog wil ik graag een liedje delen dat ik onlangs op Spotify ontdekte. De tekst voelt alsof het speciaal is geschreven voor de fase waarin ik mij nu bevind:

"The road may get rough, the climb might be steep
But every single challenge is a promise you'll keep
To yourself, to your heart, to the fire inside
Keep pushing forward, don't let it hide."