Week 7 post-OK #3: Schijn bedriegt

"Hé, het gaat echt goed met je, hè! Je gaat als een speer!" 

Ik snap dat mensen dat denken. Op deze blog probeer ik de nadruk te leggen op de stijgende lijn. De momenten waarop ik weer stappen maak, mijn lichaam wat meewerkt, en ik zelf weer een beetje durf te geloven in herstel. Dat is ook wie ik ben: hoopvol, vastberaden en veerkrachtig. Iemand die zich vol inzet voor haar doelen. Het voelt alleen al een tijdje niet zo. Die trainingsfilmpjes zijn leuk om te delen, maar ze laten lang niet alles zien. Het is tof dat die around the world weer lukt, maar daarvoor heb ik geen extensie nodig en het lukte vóór de laatste operatie ook al. Heel eerlijk? De laatste paar weken val ik weer stil als mensen vragen hoe het met me gaat. Ik houd de boot af, zeg alleen dat het wat moeizaam gaat en dat dit vast te verklaren is door de langdurige extensiebeperking. End of story. Ik wil er niet over praten, omdat ik dan moet toegeven dat ik eigenlijk toch niet zo lekker ga.

Een bloglezer zei tegen me dat ik dat juist wél moet laten zien. Dat het geen zwakte is om te delen dat het zwaar is. En misschien is dat zo. Ik heb dat alleen al zo vaak gedaan en ik richt me nu graag op het positieve. Ik wil niets liever dan richting het laatste hoofdstuk van dit verhaal schrijven. Richting het veld. Dat voelt momenteel weer ver weg. Dus ik ga in deze blog toch maar transparant zijn over wat er speelt. Het gaat niet oké en dat toegeven, vind ik heel lastig.

Het functioneert niet

Die notchplastiek bracht aanvankelijk hoop. De strekking zit er ook in, dat doel is behaald. Ik haal 'm, de 0 graden. Mijn ROM is duidelijk verbeterd. De beweeglijkheid is er dus eindelijk, daar ben ik blij mee. Maar functioneel? Nee. Mijn knie functioneert niet. Voor geen meter. De overgang van extensie naar flexie blijft pijnlijk en er is regelmatig een luide, pijnlijke knak nodig om 'ergens' doorheen te komen. Mijn knie hapert, loopt vast. Het schuurt, wringt en blijft zeer doen. Het wordt er niet beter op. Eric beaamt dat het de opbouw belemmert. Volgens hem lijkt het probleem niet patellofemoraal, maar intra-articulair van aard, ín het gewricht dus. Hoewel we blijven trainen, voelt het alsof we om het echte probleem heen moeten werken. Belasting die nodig is voor progressie blijft daardoor uit. Er zit wat dat betreft geen vooruitgang in. Ook in het dagelijks functioneren blijf ik uitdagingen ervaren, zoals bijvoorbeeld met de trap af lopen, langere stukken wandelen of lopen op ongelijke ondergrond. Gecontroleerde bewegingen gaan wel goed. Een wat meer onverwachte beweging of bijvoorbeeld van richting veranderen voelt niet solide. Opvallend is dat veel oefeningen in lichte flexie en gecontroleerd wél goed gaan. Zolang ik weg blijf uit volledige extensie laat mijn knie meer toe. 

Als je lijf je iets vertelt

Na zo'n lange tijd weet ik als geen ander dat revalideren een marathon van ups en downs is. Maar als je maanden achter elkaar knokt, vol goede moed de laatste operatie in gaat, verwacht dat je daarna verder kunt met je revalidatie en dan wéér terugvalt in pijn en onzekerheid, dan hakt dat er zwaar in. Mentaal is dat slopend. De laatste weken heb ik me zowel gefrustreerd als uitgeput gevoeld. Ook verdrietig en eenzaam in de strijd. Er zijn momenten waarop ik denk: ik wil dit niet meer. Hoewel het trainen vaak een worsteling is en een zoektocht naar wat wel kan, kijk ik er iedere keer naar uit. Het is mijn houvast. Ik heb beweging nodig om me goed te voelen. Zo lang ik uit strekking blijf gaat dat ook, het kan alleen niet de bedoeling zijn. Mijn lichaam roept dat het niet klopt. En die stem is te luid geworden om nog te negeren. Ik wil niet blijven kwakkelen. Dat hebben we eerder al te lang gedaan. Ik wil niet wéér maanden verspelen aan ‘kijken hoe het zich ontwikkelt’. Ik ken mijn lijf. Mijn onderbuikgevoel is te sterk en die intuïtie heeft het tot nu toe altijd bij het rechte eind gehad. Daar mag ik naar luisteren. Daarom besloot ik vorige week, toen mijn frustraties door het dak gingen, contact op te nemen met Jacco.

Een goed gesprek

Nog diezelfde dag hebben wij uitgebreid met elkaar gesproken. Het voelde als een opluchting om hardop te zeggen dat ik het niet meer weet en dat dit geen weg is die ik nog maanden kan blijven volgen. Ik zei zelfs: als het niet beter wordt, haal je 'de hele zooi' er maar uit. Dan beginnen we gewoon opnieuw. Ik meen het serieus. Dat ik mij op deze manier durfde te uiten, zegt veel. Vooral over hoe vertrouwd het bij Jacco voelt. Ook over hoe diep het zit. Jacco nam mij serieus. Natuurlijk, hij kent mijn traject, weet hoeveel er al achter me ligt en wat dit voor mij betekent. Mijn voorstel, gebaseerd op frustraties, is natuurlijk een last resort. Hij begrijpt die uitspraak wel. Daags na het gesprek met Jacco heeft Eric hem een inhoudelijke update gegeven over mijn huidige situatie. Jacco wil ook niet langer afwachten en de vinger op de zere plek leggen. Uitzoeken wat er aan de hand is. Er zijn verschillende scenario's. Daarom hebben we besloten om actie te ondernemen.  

De volgende stap

Volgende week donderdag, 17 juli, ga ik opnieuw de MRI in, zodat we een actueel beeld van die knie krijgen. Direct daarna kan ik door naar OrthoCare, om samen met Jacco en zijn collega Martijn Brinkman de beelden te bekijken en mijn knie te laten beoordelen. We gaan samen om tafel: wat is er aan de hand? En belangrijker: wat kunnen we doen? Welke opties zijn er? Het is zo fijn om serieus genomen te worden. Dat er naar mij geluisterd wordt en dat ik gehoord word. Waar ik voorheen vaker het gevoel had van 'we wachten nog even af', is er nu duidelijk sprake van doortastendheid. Jacco wil net zo goed als ik dat dit opgelost wordt.

Omdat ik op 17 juli vroeg wordt verwacht voor de MRI, heb ik maar weer een nachtje weg geboekt. Op zoek naar ontspanning. Een mini time-out. De vermoeidheid is aanwezig. Mijn veerkracht wordt tot het uiterste getest en lijkt soms op te zijn. Of in ieder geval: op dit moment ver weg. En tegelijkertijd voel ik toch het vuur branden. De wil om door te gaan is er 100%, maar er moet wel snel duidelijkheid en perspectief komen. Ik hoop dat 17 juli dat biedt.

Grenzen stellen is ook kracht

Het is voor veel lezers wellicht wat verrassend om te horen dat ik momenteel niet zo lekker ga. Toch voel ik me wél krachtig in het stellen van grenzen en het ondernemen van actie. Dat ik durf uit te spreken dat er iets niet klopt. Het houdt me echt dag en nacht bezig. Ik weet nog niet waar dit naartoe gaat, maar ik weet dat ik er niet alleen voor sta en dat ik door wil, hoe het proces er ook uit gaat zien.

Embrace it all.

Week 6 post-OK #3: In controle waar het kan, loslaten waar het moet

Zes weken zijn we inmiddels weer onderweg. De derde operatie ligt alweer anderhalve maand achter me. Gevoelsmatig is het langer geleden. Vorige week ging ik bij Jacco op consult, waar hij het vertrouwen uitsprak in een goede afloop. En zoals hij zelf altijd zegt: "We zijn een goed team!" Ik mag bouwen op zijn vertrouwen. De keuze om weer Naproxen en paracetamol te gaan nemen om de vicieuze cirkel te doorbreken, lijkt de juiste. De meest scherpe randjes zijn er wat vanaf. Stap voor stap werk ik aan herstel. De strekking zit erin, de rest moet nu gaan volgen...

Controle pakken waar het kan

In de afgelopen week voelde ik me moe. Het is een optelsom van langere tijd slecht slapen, veel stof tot nadenken, veel ballen in de lucht houden, een lijf dat keihard aan het werk is en iets onder de leden hebben. Het resultaat van wekenlang in mijn reserves lopen, denk ik. In ieder geval heeft het geen positieve invloed op mijn weerstand gehad, want afgelopen vrijdag werd ik allesbehalve fit wakker en in het weekend was ik gevloerd. Het weerhield me er op vrijdag in ieder geval niet van om te gaan trainen. Normaal gesproken train ik dan ook bij Eric, maar vanwege zijn afwezigheid was ik deze dag op mezelf aangewezen. Geen probleem, ik sprak met hem af om op eigen houtje te gaan trainen. Er zijn genoeg oefeningen die ik zelfstandig kan uitvoeren en waarin ik mezelf kan uitdagen / de grens op kan zoeken. Hij gaf me wel mee om het rustig aan te doen. Niet zonder reden, want na anderhalf jaar weet hij precies hoe ik in elkaar steek en dat ik het gas graag iets te hard intrap.

Ik trainde op mijn eigen tempo en in alle rust in een vrijwel lege trainingszaal. Muziek in mijn oren en gas erop. Trainen is verslavend lekker en goed voor mijn gemoedstoestand. Het temt mijn bewegingsdrang en doet me mentaal goed. Het helpt me, juist nu ik op andere vlakken in mijn herstel minder controle ervaar (help, controlfreak!). Over dít stuk, het werken aan herstel, heb ik wél controle. Grip pakken op kleine dingen. Juist daar moet ik mijn energie in steken. En hoewel de oefeningen soms moeizaam gaan, probeer ik te blijven focussen op de dingen die wél goed gaan. Die focus helpt niet alleen fysiek, maar is ook een mentale reddingsboei waaraan ik mij kan vastklampen.

Geluksmoment

Aan het eind van de training besloot ik mezelf een geluksmomentje te gunnen, om even te voelen waar ik het ook alweer allemaal voor doe. Ik pakte een bal uit het rek en begon 'm hoog te houden. Zo lang ik een beetje in flexie blijf en niet vanuit extensie terug hoef te komen, ik de bal laag en dicht bij mijn lichaam houd, gaat dat heel goed. Het balgevoel is er nog, alsof het nooit anders is geweest. Zoiets raak je ook niet zomaar kwijt. Ik kon een around the world niet onderdrukken. Lekker! In die paar minuten met de bal realiseerde ik me weer het 'waarom' van dit traject. De liefde voor de sport en voor alles wat me zo lang gevormd heeft. Ik voel waar ik naartoe werk. Omdat ik het wil en omdat die bal me gewoon super gelukkig maakt. Al die herhalingen en setjes van heel slides, squats, lunges, step-ups, split squats, hamstring curls, deadlifts en ga zo maar door zijn het straks méér dan waard. En het repertoire aan oefeningen breidt in de komende maanden als het goed is alleen maar verder uit. Ik heb daar echt zin in.

Doelen zonder deadline?

En weet je, ik realiseer me dat die knie misschien nooit meer gaat voelen zoals vóór het oplopen van de blessure. Daar kan ik mee leven. Het zou me niet belemmeren. Ik maak wel onderscheid tussen gevoeligheid en pijn. Dat laatste moet er echt uit. De aanwezigheid hiervan houdt me meer dan ik wil toegeven bezig. Het maakt me onzeker. Tegelijkertijd moet ik geduldig zijn. Wat mij in dit traject duidelijk is geworden, is dat mijn intuïtie er nooit naast heeft gezeten. Dus ook nu blijf ik dicht bij mezelf en bij wat ik voel. En zal ik dat ook duidelijk aan blijven geven en bespreekbaar maken. Jacco maakt zich nog geen zorgen. Pas als mijn spiermassa straks terug is en de klachten blijven, zou hij zich zorgen gaan maken. Tot die tijd krijg ik de ruimte en de tijd. En ik heb echt wel vertrouwen in het proces, wetende hoe complex het lichaam is en hoeveel structuren zich moeten hervinden, hoe ook mijn brein zich opnieuw moet instellen na zestien maanden extensiebeperking. Maar hey, die voetbalschoenen heb ik niet voor niets gekocht, hè. Vroeg of laat trek ik ze aan. Wanneer precies, doet er eigenlijk niet toe. Ik zei eerder: ‘de winterstop’. Dat voelt nog steeds haalbaar. Maar misschien is het beter om dat los te laten. De tijdsdruk eraf te halen. Want als het dan tóch niet lukt, zou dat opnieuw een enorme teleurstelling zijn. En daar moet ik mezelf voor behoeden. Het blijft lastig. Ik houd van heldere doelen met een duidelijke eindstreep. Dus die winterstop blijft wel mijn richting. De afgelopen 17 maanden hebben echter duidelijk laten zien dat herstel zich niet laat dwingen, hoe graag ik het ook zou willen.

Zichtbaar durven zijn

De afgelopen dagen merkte ik opnieuw wat het betekent om je verhaal publiekelijk te delen. Op LinkedIn schreef ik afgelopen weekend hoe spannend het soms voelt om iets te posten over mijn traject. Omdat ik weet dat er zoveel mensen meelezen. Bekenden, onbekenden, lotgenoten, medisch specialisten, fysio's, critici. Mijn blogs roepen iets op. Het is niet alleen mijn verhaal, maar het verhaal staat voor dat van tig andere mensen die door eenzelfde traject gaan. Ik schrijf vanuit mezelf, vanuit mijn eigen ervaringen, maar inmiddels weet ik dat het veel verder reikt dan dat. Dat er veel mensen zijn die in stilte worstelen met herstel, met verwachtingen, met hoe je overeind blijft als je lijf niet meewerkt en je hoofd steeds sneller wil dan wat je knie aankan. Dat mensen (h)erkenning, steun, motivatie en hoop vinden in mijn blog, vind ik echt speciaal. Het maakt me trots. Ik hoop met mijn verhaal anderen te inspireren om ook te blijven doorzetten en hun eigen weg te blijven zoeken, ondanks de tegenslagen die ongetwijfeld iedereen in deze revalidatie tegenkomt.

De berichten die ik in de afgelopen week mocht ontvangen waren stuk voor stuk bemoedigend. Een aantal mensen die mij berichtten kende ik al, velen ook niet. Er waren mensen die hun eigen ervaringen deelden of een hart onder de riem staken. Soms ook een kritische noot. Dat hoort erbij als je jezelf zichtbaar maakt. De persoonlijke reacties doen me goed. Ze geven me een extra lading motivatie, als in: "Wacht maar, ik ga iedereen laten zien dat ik mijn doel ga behalen." Ik weet alleen nog niet precies wanneer, maar die voetbalschoenen gaan aan. Geloof mij maar.

A little more persistence, a little more effort. Day in, day out.