Pause-itivity: Pauze nemen als strategische keuze

Het consult van afgelopen donderdag bij OrthoCare maakte veel los. Het gesprek met Jacco en Martijn was open en uiterst prettig, maar in de auto terug naar huis bleef het malen. Ik analyseerde, speelde het gesprek opnieuw af, voelde wat er gezegd was en vooral: wat het met me deed. Er kwamen vragen naar boven die ik vergeten was te stellen. Het liet me niet los. Gelukkig kon ik vrijdag nog even met Jacco bellen om met hem te sparren. Het werd een gesprek waarin we al pratende tot iets kwamen wat ik eigenlijk allang wist, maar nooit hardop zou durven zeggen. Ik heb rust nodig. Fysiek en mentaal. En dus stop ik ermee. Voor even dan.

Even uitstappen

Bijna anderhalf jaar heb ik dagelijks in focus geleefd. Geen dag verslapt. Geen training geskipt. Alles gedaan in mijn prehab, na mijn voorste kruisbandoperatie en de twee aanvullende operaties om terug te komen. Die discipline en mentaliteit zitten diep verankerd. Het is de erfenis van topsport op jonge leeftijd. Dat is een kracht, maar ook een valkuil. Hoe langer de progressie uitbleef, hoe meer ik gaf. Alsof ik het kon afdwingen, als ik maar hard genoeg mijn best deed. Ik bleef doorgaan, omdat ik wílde dat het beter werd. En omdat ik steeds bleef geloven dat actie de enige weg vooruit was. Die drive begon me op te breken.

De laatste weken zat ik wederom hoog in frustratie. Het heeft me langzaam leeggetrokken. Na de notchplastiek stond opnieuw alles in het teken van vooruitgang boeken, hoe klein ook. Trainen, voelen, bijsturen, telkens weer. De functie van mijn knie hapert. Stappen bleven uit. En hoe meer het stagneerde, hoe krampachtiger ik vast bleef houden aan het ritme van trainen. "Ik zal en ik moet vooruitgang boeken", zei ik steeds tegen mezelf. Iedere dag weer. Ik zette mezelf hevig onder druk.

De teleurstellingen stapelden zich op. Kleine en grote frustraties in de trainingszaal. Ik hield me vaak in, terwijl het van binnen borrelde. Irritaties om een lijf dat niet wil, ondanks alles wat ik geef. En misschien is het deels ook wel die voortdurende focus, het leven in de bubbel die revalideren heet, die me uiteindelijk opbrak. Dat ik zelfs tegen Eric zei: "Er gaan hier in de zaal dingen sneuvelen als het zo doorgaat." Hij weet dat gevoel altijd te keren door wat 'feel good'-oefeningen met de bal te doen. Eric weet precies wat ik nodig heb. Dat spreek ik regelmatig naar hem uit.

Pauzeknop

In het gesprek met Jacco vrijdag ging het naast mijn vragen ook over hoe leeg mijn tank is. Daarom opperde hij uiteindelijk het idee: "Gun je knie en jezelf echt eens even rust. Stop voorlopig met trainen. Even geen fysio. Dan komt die knie tot rust en kan die injectie ook rustig z'n werk doen. Je bent al anderhalf jaar alleen maar bezig met revalideren. Maak eens wat ruimte voor jezelf en stap uit de focus. Ga genieten." Hij gaf woorden aan wat ik van binnen al een tijd voelde. Ik ben toe aan rust, fysiek en mentaal. Harder dan ik zelf zou durven toegeven. Ik geef mezelf zelden toestemming om ‘even niets te doen’. Maar nu Jacco het uitsprak, kon ik het ineens ook voelen. Het helpt dat iemand die me inmiddels goed kent dat zegt. Het was alsof hij de pauzeknop voor me indrukte, iets wat ik zelf nooit voor elkaar zou krijgen. Na het gesprek met Jacco voelde ik opluchting en ontlading. Alsof er een last van mijn schouders viel, heel gek. Voor het eerst sinds anderhalf jaar is ‘niets doen’ mijn belangrijkste en zwaarste taak. Het is een bewuste keuze. 

Geen fysio, geen 'moet'

Alle afspraken bij Eric voor in ieder geval de komende drie weken zijn gecanceld. De focus op revalideren laat ik los. Dat voelt ook dubbel. Ik heb er zo lang aan vastgehouden, wilde iedere dag werken aan herstel. Nu ga ik de touwtjes laten vieren. Misschien gebeurt er juist iets als ik even níet op herstel focus. 

De injectie van afgelopen donderdag moet tijd krijgen om impact te hebben. Volgens Jacco zou het daarom goed zijn om ook daarom die knie eens wat rust te gunnen. Zodat hij minder geprikkeld wordt en de Kenacort zijn werk kan doen. Ik moet mezelf die ruimte gunnen. En weet je, ik heb het gevoel dat er sinds gisteren subtiel iets is veranderd in mijn knie. Het voelt nog steeds 'vol' en mijn knie is nog continu aanwezig, maar de scherpe pijn die ik vaak voel, met name in de beweging van extensie naar flexie, lijkt iets 'doffer' te zijn. Het is klein, maar ik voel verschil. Betekent dit dat we dichter bij de kern van het probleem komen? Misschien is het een eerste signaal dat de Kenacort zijn werk begint te doen. Ik hoop zó dat dit gaat doorzetten. Het geeft me in elk geval een beetje vertrouwen dat de rust die ik mezelf nu ga gunnen, precies op het juiste moment komt.

Die tijd ga ik het nu ook echt geven. Zonder er iets naast te willen forceren. Even uit de actiestand. Weg uit die overdrive. Ruimte maken in het hoofd en het lijf de kans geven om te helen. Gewoon 'zijn'. Leuke dingen doen. Afleiding zoeken. Op vakantie gaan. In plaats van een citytrip die we graag wilden gaan doen, hebben wij nu last minute een relaxvakantie geboekt. Om fysiek echt de rust te kunnen nemen die nodig is. Over een week vertrekken we. Misschien laat ik mijn trainingskleding wel helemaal thuis, want ik weet wat er met me gebeurt als de bewegingsdrang toeslaat. Ook al zou ik alleen de intentie hebben om andere spiergroepen te trainen, ik weet dat ik dingen zou gaan proberen 'om te voelen of het al beter gaat'. Ook dit is topsport: de drang om dóór te gaan herkennen, maar er bewust voor kiezen om dat nu niet te doen. Helemaal terug naar '0'. Het vraagt discipline om uit de actiestand te blijven.

Loslaten is ook doorgaan

Het voelt ergens wel raar om even te stoppen. Tegelijkertijd voelt het alsof dit een kans is om iets terug te pakken wat ik ergens onderweg ben kwijtgeraakt. Rust. Ruimte. Vertrouwen. Het gesprek met Jacco zorgde direct al voor wat meer 'lucht'. Ik voelde me een stuk beter, positiever, strijdvaardiger, hoopvoller en gemotiveerder dan een dag ervoor. Ik heb weer wat moed gevonden en klamp me vast aan de hoop dat de injectie in combinatie met rust het verschil gaat maken. Dat we over een aantal weken kunnen zeggen: dit heeft iets veranderd. Dat ik dan terugkijk en denk: 'Ja, dát was het begin van de omslag.' Of dat we in ieder geval dichterbij het echte probleem zijn gekomen. Iets waarmee we verder kunnen. Soms is een stukje herstel dan ook het mogen loslaten. In vertrouwen op de tijd. Ik blijf geloven dat ik straks weer kan bewegen zoals ik dat wil. Vrij. Pijnvrij. Met vertrouwen. En dan op naar het voetbalveld met mijn nieuwe voetbalschoenen. Om dát doel te bereiken laat ik het revalideren voor nu even los. Het is een strategische pauze, in het volste vertrouwen dat het me vooruit zal brengen. 

We're gonna get it, get it together right now. Gonna get it, get it together somehow - Coldplay

Consult bij OrthoCare: als opgeven geen optie is, maar zo doorgaan ook niet

De afgelopen twee weken was ik de grip een beetje kwijt. De onzekerheid en het niet weten waar dit naartoe gaat voelt machteloos. Daarom keek ik erg uit naar de MRI en direct daarna het gesprek met Jacco Zijl en Martijn Brinkman. Gisteren was het zover. Na een slapeloze nacht in het Van der Valk hotel, waar ik in bed het gesprek met beide heren in mijn hoofd wel honderd keer voerde en allerlei mogelijke uitkomsten analyseerde, was d-day eindelijk daar. Hoog tijd om een goed gesprek te voeren. Met als resultaat dat ik mij in deze mist van onzekerheid probeer vast te klampen aan een nieuw stukje hoop.

Een lege wachtkamer, een vol hoofd

Volgens mij was ik de laatste patiënt van het ochtendspreekuur, want de wachtkamer bij OrthoCare was leeg. Jacco en Martijn trokken zich eerst even terug om mijn beelden te bespreken. Ik was nieuwsgierig en wilde het liefst meeluisteren. Na een paar minuten werd ik erbij geroepen. Mijn hart klopte in mijn keel, de emoties zaten hoog. En hoewel ik mijn zegje goed had voorbereid, vond ik het tóch spannend.

We begonnen met het bespreken van de MRI. Volgens Jacco zag die er 'best aardig' uit. De voorste kruisband oogt mooi homogeen, zoals verwacht bijna 14 maanden na de voorste kruisbandreconstructie. Er is wel opnieuw een streng littekenweefsel zichtbaar en een ontsteking in het vetlichaam van Hoffa, hoffitis genaamd. Dat zou (een deel van?) de klachten kunnen verklaren. Er zit ook nog wat vocht. Na het bespreken van deze 'hard facts' kreeg ik het woord, zoals ik eerder aan Jacco had gevraagd. Ik wilde mijn eigen perspectief met hem en Martijn delen.

Terugkijken om vooruit te kunnen

In de afgelopen dagen heb ik veel gereflecteerd op alles wat er is gebeurd in het hele traject. Veel van die dingen staan nog helder op mijn netvlies, maar niet alles. Deze blog is een geweldig gedetailleerde documentatie die ontzettend helpend is om alles op een rijtje te zetten. Ik heb dan ook diverse blogs teruggelezen en werd keer op keer bevestigd in mijn gevoel.

Ik wilde Jacco en Martijn kort meenemen in mijn proces. Om het hele plaatje te laten zien. Ik sport mijn hele leven fanatiek en ken mijn lichaam door en door. Ik weet wanneer iets erbij hoort en wanneer niet. Omdat ik mijn lijf ken, kan ik dat goed onderscheiden. Jacco knikte bevestigend. Met een trillende stem en hoog in emotie begon ik te praten. Ik was de rust niet zelve, voelde me onrustig. Het lukte me nét om mijn tranen te bedwingen.

Ik vertelde dat ik vanaf 2,5 week na de voorste kruisbandreconstructie al tegen de fysio heb gezegd 'dat het niet lekker zit'. Dat is natuurlijk vroeg en ik weet dat geduld mijn uitdaging is. Rond de 7 weken ben ik terug geweest naar het Anna in verband met de strekbeperking, maar ook hier werd gezegd: geduld en aan je strekking blijven werken. Pas met de 3 maanden controle zou er eventueel actie worden ondernomen. Die kwam er inderdaad, toen Rob Bogie zelf zag dat die knie niet lekker ging. Een MRI en daarna een arthroscopie verder, waarbij een cyclops werd verwijderd, kreeg ik de hoop terug. Die werd niet beloond, want al snel viel ik weer compleet terug in mijn revalidatie. De strekbeperking bleef en de knie bleef ook reactief. Na een hoop 'aangemodder' en het eigenlijk niet meer weten, werd er nog allerlei beeldvorming gedaan in het Anna. Omdat we daar op een dood spoor terecht waren gekomen, koos ik uiteindelijk, in overleg met Rob Bogie, voor een second opinion. Wel pas toen ik alle beeldvorming had gehad en zelf de beelden in bezit, zodat ik in een nieuw ziekenhuis niet helemaal opnieuw hoefde te beginnen.

Ik vertelde Jacco dat ik op twee gedachten hinkte toen ik voor het eerst naar OrthoCare kwam: óf we gaan voor een notchplastiek óf we gaan voor een revisie. Waarbij ik alleen voor een notchplastiek wilde gaan als er volledige overtuiging was. Die voelde ik destijds. Binnen twee minuten had Jacco mijn vertrouwen gewonnen. We hebben die notchplastiek in goed overleg gedaan. Het is zeker ook een goede keuze geweest. De notchplastiek heeft technisch wel geholpen. Mijn extensie is verbeterd, maar de gehele functie en actieve beweging niet. Dat is, zacht uitgedrukt, nogal teleurstellend.

Tussen hoop en frustratie

Ik heb alles uitgesproken. Mijn klachten, de wanhoop, de machteloosheid. Alles waar ik al zo lang tegenaan loop. Het iedere keer weer opladen. Drie keer hoop hebben om stappen te maken na een operatie, drie keer teleurgesteld worden. Dat ik zó niet meer verder wil. Dat het me mentaal sloopt om zo te blijven sukkelen. Terwijl ik er alles aan doe. Nooit een training skippen. Iedere dag gedisciplineerd met herstel bezig zijn. "Ik kán dit niet meer en ik wíl het niet meer. Ik loop compleet vast, kom niet vooruit, er is geen progressie en ik kan niet bouwen. Het functioneert niet, hij doet het gewoon niet. En er zijn twee dingen die ik écht niet meer wil: aanmodderen en maar iets proberen om te kijken of het helpt. Het is klaar. Ik wil weer eens een dag normaal door komen. Normaal de trap af lopen. Niet bij iedere stap na hoeven denken. Fatsoenlijk kunnen trainen bij de fysio. Stappen maken. Gisteren was ik een paar uur in de dierentuin, stap ik in een kuiltje, zak ik er doorheen. Dat doet zeer. Ik ben er écht klaar mee." En ik heb gezegd: "Wat mij betreft haal je alles er maar uit en beginnen we gewoon opnieuw." From scratch. Een revisie dus. Zo, dat was eruit. Het lukte me om alles op tafel te gooien omdat ik me vertrouwd voel bij Jacco. Ook omdat de nood hoog is en ik aan alles voel dat het niet oké is van binnen. Jacco en Martijn reageerden begripvol. Ze voelden elk woord dat ik zei, denk ik.

Wat mijn knie vertelt

Voordat we verder gingen met het gesprek wilden Jacco en Martijn eerst mijn knie beoordelen. Pas dan kon op basis van het totale plaatje (MRI, mijn verhaal en lichamelijk onderzoek) de balans opgemaakt worden. Alle bekende testen werden gedaan. De beweging van extensie naar flexie was pijnlijk. Met gevloek tot gevolg, waarvoor ik mezelf verontschuldigde. Ik zet me schrap als die beweging eraan komt, omdat ik weet dat het zeer gaat doen. Nadat Jacco had gekeken, deed Martijn hetzelfde. Beiden zorgvuldig.

Jacco en Martijn begrijpen me. Jacco zei ook dat als íemand zich heeft verdiept in een voorste kruisbandrevalidatie, ik dat ben. Dat is een mooi compliment. Maar zij geven ook eerlijk aan dat zij niet overtuigd zijn dat een revisie mij zou helpen. Ze kunnen me niet beloven dat het beter wordt. De uitkomst is veel te onzeker. Als arts doe je een ingreep als je overtuigd bent er een patiënt mee verder op weg te helpen. Bij de notchplastiek was die overtuiging er. Bij een revisie is die er niet. Zo'n rigoureuze handeling doe je dan niet zomaar. En dan? Gaat alles eruit, ga je de tunnels vullen, wachten, een nieuwe kruisband plaatsen en wéér opnieuw een lang revalidatietraject in. Zonder de zekerheid dat het ook echt beter wordt. Waar Jacco en Martijn mijn denkwijze begrijpen, begrijp ik die van hen ook wel.

De vraag blijft ook wáár mijn klachten precies vandaan komen. Zonder duidelijke oorzaak is het lastig handelen. De aanhoudende pijn binnen ín die knie, die pijnlijke 'knoep', het mechanische disfunctioneren, de gevallen van instabiliteit. Het is lastig te duiden. Maar wat kunnen we dan wel? Ik snap hun gedachte, echt waar, maar we moeten iets doen. Ik heb mijn grens echt bereikt. Er werd hardop nagedacht en overleg gepleegd door Jacco en Martijn. De MRI-beelden werden er nog eens bij gepakt. Die ontsteking in dat vetlichaam van Hoffa is toch iets wat opvalt en niet hoort. Die streng littekenweefsel aan de voorzijde hoort daar ook niet, maar komt vaker voor na een voorste kruisbandreconstructie. Nou ja, het is bij mij wel snel weer teruggekomen. Meerdere keren. De vraag is dan: Kunnen deze twee zaken mijn klachten verklaren? Ik vraag het me af, maar we moeten toch iets proberen en ik begrijp de keuze die werd gemaakt.

In de rode cirkel: ontsteking van het vetlichaam van Hoffa.

Een injectie als antwoord?

Al pratende over de mogelijkheden stelde Martijn een injectie voor met lidocaïne en Kenacort rechtstreeks in het vetlichaam van Hoffa. Diagnostisch en curatief. Als het werkt, weten we waar (een deel van?) de pijn vandaan komt. Als het niet werkt geeft dat ook informatie. De injectie werd meteen klaargemaakt en door Jacco gezet. Recht in het vetlichaam van Hoffa. Was het prettig? Nee, maar dat is bijzaak. Baat het niet, dan schaadt het niet. De lidocaïne heeft weinig impact gehad. Ik hoop dat de Kenacort binnenkort wel z'n ding gaat doen. Dat moet ik tijd geven en dat betekent: weer geduld zien op te brengen. 

Tussen mist en hoop

Deze afspraak heeft me veel energie gekost. Het was geen gesprek met pasklare oplossingen of beloftes dat het goedkomt. Dat had ik ook niet verwacht. Wel gehoopt natuurlijk. Dat Jacco en Martijn ook zoekende zijn, maakt me wel een beetje bang. In deze mist van onzekerheid probeer ik me weer vast te klampen aan een nieuw stukje hoop. Hoop dat de injectie zijn werk gaat doen. Dat dát het is. Daarbij wetende dat Jacco en Martijn echt hun tanden erin zetten en er samen met mij voor gaan. Ze staan aan mijn zijde.

Afsluitend wil ik dan ook zeggen dat het gewoon een goed consult was. Omdat alle tijd werd genomen. Omdat er ruimte was voor mijn verhaal. Omdat ze het probleem niet wegwuiven, maar juist graag willen begrijpen. En omdat ik niet hoef te doen alsof het wel gaat. Want het gaat gewoon niet.

De weg naar huis was lang. Ik was afgeleid en ben hele stukken van de autorit kwijt. Compleet verdwaald in gedachten. Het gesprek heeft me niet alleen energie gekost, maar ook iets gegeven. Niet de duidelijkheid en de stip op de horizon waar ik zo naar snakte, maar wel de bevestiging dat het echt ingewikkeld is. En dat ik er niet alleen voor sta. Voor nu moet dat maar even genoeg zijn. Ik weet dat ik dit al lang volhoud. Ik weet ook dat ik mezelf telkens weer bij elkaar raap. Dat lukt ook. Ik blijf gaan. Moeiteloos wil ik niet zeggen, maar ik ga door. Hoe dan ook. Want hoop doet leven.

Week 7 post-OK #3: Schijn bedriegt

"Hé, het gaat echt goed met je, hè! Je gaat als een speer!" 

Ik snap dat mensen dat denken. Op deze blog probeer ik de nadruk te leggen op de stijgende lijn. De momenten waarop ik weer stappen maak, mijn lichaam wat meewerkt, en ik zelf weer een beetje durf te geloven in herstel. Dat is ook wie ik ben: hoopvol, vastberaden en veerkrachtig. Iemand die zich vol inzet voor haar doelen. Het voelt alleen al een tijdje niet zo. Die trainingsfilmpjes zijn leuk om te delen, maar ze laten lang niet alles zien. Het is tof dat die around the world weer lukt, maar daarvoor heb ik geen extensie nodig en het lukte vóór de laatste operatie ook al. Heel eerlijk? De laatste paar weken val ik weer stil als mensen vragen hoe het met me gaat. Ik houd de boot af, zeg alleen dat het wat moeizaam gaat en dat dit vast te verklaren is door de langdurige extensiebeperking. End of story. Ik wil er niet over praten, omdat ik dan moet toegeven dat ik eigenlijk toch niet zo lekker ga.

Een bloglezer zei tegen me dat ik dat juist wél moet laten zien. Dat het geen zwakte is om te delen dat het zwaar is. En misschien is dat zo. Ik heb dat alleen al zo vaak gedaan en ik richt me nu graag op het positieve. Ik wil niets liever dan richting het laatste hoofdstuk van dit verhaal schrijven. Richting het veld. Dat voelt momenteel weer ver weg. Dus ik ga in deze blog toch maar transparant zijn over wat er speelt. Het gaat niet oké en dat toegeven, vind ik heel lastig.

Het functioneert niet

Die notchplastiek bracht aanvankelijk hoop. De strekking zit er ook in, dat doel is behaald. Ik haal 'm, de 0 graden. Mijn ROM is duidelijk verbeterd. De beweeglijkheid is er dus eindelijk, daar ben ik blij mee. Maar functioneel? Nee. Mijn knie functioneert niet. Voor geen meter. De overgang van extensie naar flexie blijft pijnlijk en er is regelmatig een luide, pijnlijke knak nodig om 'ergens' doorheen te komen. Mijn knie hapert, loopt vast. Het schuurt, wringt en blijft zeer doen. Het wordt er niet beter op. Eric beaamt dat het de opbouw belemmert. Volgens hem lijkt het probleem niet patellofemoraal, maar intra-articulair van aard, ín het gewricht dus. Hoewel we blijven trainen, voelt het alsof we om het echte probleem heen moeten werken. Belasting die nodig is voor progressie blijft daardoor uit. Er zit wat dat betreft geen vooruitgang in. Ook in het dagelijks functioneren blijf ik uitdagingen ervaren, zoals bijvoorbeeld met de trap af lopen, langere stukken wandelen of lopen op ongelijke ondergrond. Gecontroleerde bewegingen gaan wel goed. Een wat meer onverwachte beweging of bijvoorbeeld van richting veranderen voelt niet solide. Opvallend is dat veel oefeningen in lichte flexie en gecontroleerd wél goed gaan. Zolang ik weg blijf uit volledige extensie laat mijn knie meer toe. 

Als je lijf je iets vertelt

Na zo'n lange tijd weet ik als geen ander dat revalideren een marathon van ups en downs is. Maar als je maanden achter elkaar knokt, vol goede moed de laatste operatie in gaat, verwacht dat je daarna verder kunt met je revalidatie en dan wéér terugvalt in pijn en onzekerheid, dan hakt dat er zwaar in. Mentaal is dat slopend. De laatste weken heb ik me zowel gefrustreerd als uitgeput gevoeld. Ook verdrietig en eenzaam in de strijd. Er zijn momenten waarop ik denk: ik wil dit niet meer. Hoewel het trainen vaak een worsteling is en een zoektocht naar wat wel kan, kijk ik er iedere keer naar uit. Het is mijn houvast. Ik heb beweging nodig om me goed te voelen. Zo lang ik uit strekking blijf gaat dat ook, het kan alleen niet de bedoeling zijn. Mijn lichaam roept dat het niet klopt. En die stem is te luid geworden om nog te negeren. Ik wil niet blijven kwakkelen. Dat hebben we eerder al te lang gedaan. Ik wil niet wéér maanden verspelen aan ‘kijken hoe het zich ontwikkelt’. Ik ken mijn lijf. Mijn onderbuikgevoel is te sterk en die intuïtie heeft het tot nu toe altijd bij het rechte eind gehad. Daar mag ik naar luisteren. Daarom besloot ik vorige week, toen mijn frustraties door het dak gingen, contact op te nemen met Jacco.

Een goed gesprek

Nog diezelfde dag hebben wij uitgebreid met elkaar gesproken. Het voelde als een opluchting om hardop te zeggen dat ik het niet meer weet en dat dit geen weg is die ik nog maanden kan blijven volgen. Ik zei zelfs: als het niet beter wordt, haal je 'de hele zooi' er maar uit. Dan beginnen we gewoon opnieuw. Ik meen het serieus. Dat ik mij op deze manier durfde te uiten, zegt veel. Vooral over hoe vertrouwd het bij Jacco voelt. Ook over hoe diep het zit. Jacco nam mij serieus. Natuurlijk, hij kent mijn traject, weet hoeveel er al achter me ligt en wat dit voor mij betekent. Mijn voorstel, gebaseerd op frustraties, is natuurlijk een last resort. Hij begrijpt die uitspraak wel. Daags na het gesprek met Jacco heeft Eric hem een inhoudelijke update gegeven over mijn huidige situatie. Jacco wil ook niet langer afwachten en de vinger op de zere plek leggen. Uitzoeken wat er aan de hand is. Er zijn verschillende scenario's. Daarom hebben we besloten om actie te ondernemen.  

De volgende stap

Volgende week donderdag, 17 juli, ga ik opnieuw de MRI in, zodat we een actueel beeld van die knie krijgen. Direct daarna kan ik door naar OrthoCare, om samen met Jacco en zijn collega Martijn Brinkman de beelden te bekijken en mijn knie te laten beoordelen. We gaan samen om tafel: wat is er aan de hand? En belangrijker: wat kunnen we doen? Welke opties zijn er? Het is zo fijn om serieus genomen te worden. Dat er naar mij geluisterd wordt en dat ik gehoord word. Waar ik voorheen vaker het gevoel had van 'we wachten nog even af', is er nu duidelijk sprake van doortastendheid. Jacco wil net zo goed als ik dat dit opgelost wordt.

Omdat ik op 17 juli vroeg wordt verwacht voor de MRI, heb ik maar weer een nachtje weg geboekt. Op zoek naar ontspanning. Een mini time-out. De vermoeidheid is aanwezig. Mijn veerkracht wordt tot het uiterste getest en lijkt soms op te zijn. Of in ieder geval: op dit moment ver weg. En tegelijkertijd voel ik toch het vuur branden. De wil om door te gaan is er 100%, maar er moet wel snel duidelijkheid en perspectief komen. Ik hoop dat 17 juli dat biedt.

Grenzen stellen is ook kracht

Het is voor veel lezers wellicht wat verrassend om te horen dat ik momenteel niet zo lekker ga. Toch voel ik me wél krachtig in het stellen van grenzen en het ondernemen van actie. Dat ik durf uit te spreken dat er iets niet klopt. Het houdt me echt dag en nacht bezig. Ik weet nog niet waar dit naartoe gaat, maar ik weet dat ik er niet alleen voor sta en dat ik door wil, hoe het proces er ook uit gaat zien.

Embrace it all.

Week 6 post-OK #3: In controle waar het kan, loslaten waar het moet

Zes weken zijn we inmiddels weer onderweg. De derde operatie ligt alweer anderhalve maand achter me. Gevoelsmatig is het langer geleden. Vorige week ging ik bij Jacco op consult, waar hij het vertrouwen uitsprak in een goede afloop. En zoals hij zelf altijd zegt: "We zijn een goed team!" Ik mag bouwen op zijn vertrouwen. De keuze om weer Naproxen en paracetamol te gaan nemen om de vicieuze cirkel te doorbreken, lijkt de juiste. De meest scherpe randjes zijn er wat vanaf. Stap voor stap werk ik aan herstel. De strekking zit erin, de rest moet nu gaan volgen...

Controle pakken waar het kan

In de afgelopen week voelde ik me moe. Het is een optelsom van langere tijd slecht slapen, veel stof tot nadenken, veel ballen in de lucht houden, een lijf dat keihard aan het werk is en iets onder de leden hebben. Het resultaat van wekenlang in mijn reserves lopen, denk ik. In ieder geval heeft het geen positieve invloed op mijn weerstand gehad, want afgelopen vrijdag werd ik allesbehalve fit wakker en in het weekend was ik gevloerd. Het weerhield me er op vrijdag in ieder geval niet van om te gaan trainen. Normaal gesproken train ik dan ook bij Eric, maar vanwege zijn afwezigheid was ik deze dag op mezelf aangewezen. Geen probleem, ik sprak met hem af om op eigen houtje te gaan trainen. Er zijn genoeg oefeningen die ik zelfstandig kan uitvoeren en waarin ik mezelf kan uitdagen / de grens op kan zoeken. Hij gaf me wel mee om het rustig aan te doen. Niet zonder reden, want na anderhalf jaar weet hij precies hoe ik in elkaar steek en dat ik het gas graag iets te hard intrap.

Ik trainde op mijn eigen tempo en in alle rust in een vrijwel lege trainingszaal. Muziek in mijn oren en gas erop. Trainen is verslavend lekker en goed voor mijn gemoedstoestand. Het temt mijn bewegingsdrang en doet me mentaal goed. Het helpt me, juist nu ik op andere vlakken in mijn herstel minder controle ervaar (help, controlfreak!). Over dít stuk, het werken aan herstel, heb ik wél controle. Grip pakken op kleine dingen. Juist daar moet ik mijn energie in steken. En hoewel de oefeningen soms moeizaam gaan, probeer ik te blijven focussen op de dingen die wél goed gaan. Die focus helpt niet alleen fysiek, maar is ook een mentale reddingsboei waaraan ik mij kan vastklampen.

Geluksmoment

Aan het eind van de training besloot ik mezelf een geluksmomentje te gunnen, om even te voelen waar ik het ook alweer allemaal voor doe. Ik pakte een bal uit het rek en begon 'm hoog te houden. Zo lang ik een beetje in flexie blijf en niet vanuit extensie terug hoef te komen, ik de bal laag en dicht bij mijn lichaam houd, gaat dat heel goed. Het balgevoel is er nog, alsof het nooit anders is geweest. Zoiets raak je ook niet zomaar kwijt. Ik kon een around the world niet onderdrukken. Lekker! In die paar minuten met de bal realiseerde ik me weer het 'waarom' van dit traject. De liefde voor de sport en voor alles wat me zo lang gevormd heeft. Ik voel waar ik naartoe werk. Omdat ik het wil en omdat die bal me gewoon super gelukkig maakt. Al die herhalingen en setjes van heel slides, squats, lunges, step-ups, split squats, hamstring curls, deadlifts en ga zo maar door zijn het straks méér dan waard. En het repertoire aan oefeningen breidt in de komende maanden als het goed is alleen maar verder uit. Ik heb daar echt zin in.

Doelen zonder deadline?

En weet je, ik realiseer me dat die knie misschien nooit meer gaat voelen zoals vóór het oplopen van de blessure. Daar kan ik mee leven. Het zou me niet belemmeren. Ik maak wel onderscheid tussen gevoeligheid en pijn. Dat laatste moet er echt uit. De aanwezigheid hiervan houdt me meer dan ik wil toegeven bezig. Het maakt me onzeker. Tegelijkertijd moet ik geduldig zijn. Wat mij in dit traject duidelijk is geworden, is dat mijn intuïtie er nooit naast heeft gezeten. Dus ook nu blijf ik dicht bij mezelf en bij wat ik voel. En zal ik dat ook duidelijk aan blijven geven en bespreekbaar maken. Jacco maakt zich nog geen zorgen. Pas als mijn spiermassa straks terug is en de klachten blijven, zou hij zich zorgen gaan maken. Tot die tijd krijg ik de ruimte en de tijd. En ik heb echt wel vertrouwen in het proces, wetende hoe complex het lichaam is en hoeveel structuren zich moeten hervinden, hoe ook mijn brein zich opnieuw moet instellen na zestien maanden extensiebeperking. Maar hey, die voetbalschoenen heb ik niet voor niets gekocht, hè. Vroeg of laat trek ik ze aan. Wanneer precies, doet er eigenlijk niet toe. Ik zei eerder: ‘de winterstop’. Dat voelt nog steeds haalbaar. Maar misschien is het beter om dat los te laten. De tijdsdruk eraf te halen. Want als het dan tóch niet lukt, zou dat opnieuw een enorme teleurstelling zijn. En daar moet ik mezelf voor behoeden. Het blijft lastig. Ik houd van heldere doelen met een duidelijke eindstreep. Dus die winterstop blijft wel mijn richting. De afgelopen 17 maanden hebben echter duidelijk laten zien dat herstel zich niet laat dwingen, hoe graag ik het ook zou willen.

Zichtbaar durven zijn

De afgelopen dagen merkte ik opnieuw wat het betekent om je verhaal publiekelijk te delen. Op LinkedIn schreef ik afgelopen weekend hoe spannend het soms voelt om iets te posten over mijn traject. Omdat ik weet dat er zoveel mensen meelezen. Bekenden, onbekenden, lotgenoten, medisch specialisten, fysio's, critici. Mijn blogs roepen iets op. Het is niet alleen mijn verhaal, maar het verhaal staat voor dat van tig andere mensen die door eenzelfde traject gaan. Ik schrijf vanuit mezelf, vanuit mijn eigen ervaringen, maar inmiddels weet ik dat het veel verder reikt dan dat. Dat er veel mensen zijn die in stilte worstelen met herstel, met verwachtingen, met hoe je overeind blijft als je lijf niet meewerkt en je hoofd steeds sneller wil dan wat je knie aankan. Dat mensen (h)erkenning, steun, motivatie en hoop vinden in mijn blog, vind ik echt speciaal. Het maakt me trots. Ik hoop met mijn verhaal anderen te inspireren om ook te blijven doorzetten en hun eigen weg te blijven zoeken, ondanks de tegenslagen die ongetwijfeld iedereen in deze revalidatie tegenkomt.

De berichten die ik in de afgelopen week mocht ontvangen waren stuk voor stuk bemoedigend. Een aantal mensen die mij berichtten kende ik al, velen ook niet. Er waren mensen die hun eigen ervaringen deelden of een hart onder de riem staken. Soms ook een kritische noot. Dat hoort erbij als je jezelf zichtbaar maakt. De persoonlijke reacties doen me goed. Ze geven me een extra lading motivatie, als in: "Wacht maar, ik ga iedereen laten zien dat ik mijn doel ga behalen." Ik weet alleen nog niet precies wanneer, maar die voetbalschoenen gaan aan. Geloof mij maar.

A little more persistence, a little more effort. Day in, day out.