Terugblik op 20 maanden kruisbandperikelen - vol pieken, dalen en alles daartussen

De afgelopen tijd zijn er flink wat lezers bijgekomen. Voor iedereen die mijn blog recent heeft ontdekt, maar uiteraard ook voor alle vaste lezers, is het in aanloop naar de volgende stap een goed moment om even terug te blikken op alles wat er is gebeurd sinds het afscheuren van mijn voorste kruisband op 4 februari 2024. Want inmiddels zijn we 16 consulten, 8 belafspraken, 4 MRI-scans, 3 echo's, 2 röntgenfoto's, 1 SPECT-scan, 3 Kenacort-injecties, 3 operaties en >200 fysiobezoeken verder (ik hou van overzicht en cijfers - I know, structuurjunk). Een onwrikbaar einddoel blijft overeind: terug het veld op. Het aftellen naar operatie 4 is nu echt begonnen. 3 November is bijna daar. Wat is er in 20 maanden tijd allemaal gebeurd? De beknopte versie lees je in deze blog.

Het moment dat alles veranderde

4 Februari 2024. Het is een dag die ik nooit meer zal vergeten. Tijdens een voetbalwedstrijd was ik op snelheid met de bal aan mijn voet, op een meter of 20 van het doel parallel aan de zestien van de tegenstander. Ik zag in mijn linker ooghoek een verdediger naderen en haalde instinctief de bal met links onder mijn lichaam door, terwijl ik rechts om mijn as weg wilde draaien. In mijn hoofd legde ik de bal klaar om met links de trekker over te halen, maar mijn rechtervoet bleef in het kunstgras staan. Ik voelde een 'plop' en het was alsof mijn onderbeen even loskwam van mijn bovenbeen. Een felle pijn schoot door mijn knie. Schreeuwend ging ik naar de grond. Het werd zwart voor mijn ogen en ik werd misselijk. Het is kapot. Ik wist het. Godverdomme, het is kapot.

Daags erna ging ik naar de huisarts, maar die leek er niet zoveel van te vinden. "Ga maar een keer een echo maken in het ziekenhuis, je voorste kruisband zal het niet zijn. En bovendien kan ik niet iedereen met een distorsie van de knie insturen voor een MRI. Ik schrijf je wat pijnstillers voor om de komende dagen door te komen." Pardon? Achteraf gezien was dat mijn eerste les in je eigen gevoel serieus nemen. Ik omzeilde de wachttijd in het ziekenhuis, belde mijn fysio en liet meteen een echo maken. Op die echo was het beeld al troebel genoeg om te weten: dit is niet best. Eric, mijn fysio, regelde via de huisarts een verwijzing naar de orthopeed. De betreffende huisarts heb ik na mijn bezoek nooit meer gesproken en hij is inmiddels niet meer werkzaam in de praktijk, maar oh, wat was ik graag nog eens het gesprek met hem aangegaan. Niet om de aanval in te zetten, wél om bewustwording te creëren.

De diagnose

Pas enkele weken later, op 27 februari 2024, volgde de MRI met aansluitend een consult bij Anna TopSupport in Eindhoven. De diagnose werd bevestigd: een afgescheurde voorste kruisband. Ondanks dat ik het ergens al wist, kwam het nieuws hard binnen. Omdat ook mijn MCL en LCL wat schade hadden opgelopen, kreeg ik een brace voor een periode van 4 weken. Het was een periode waarin het besef langzaam daalde dat het herstel niet in weken of maanden, maar in minstens een jaar gemeten zou worden. De knop ging al snel om: challenge accepted. De keuze om me te laten opereren was snel gemaakt. "Zomer 2025", spraken PA Job Veldhuis en ik naar elkaar uit. Dat was het doel.

Eerste operatie: 28 mei 2024

Na een paar maanden prehab bij de fysio, waarin ik mijn extensie nooit haalde en mijn knie nooit rustig werd (en mij dat kopzorgen bezorgde), was het eindelijk zover: de voorste kruisbandreconstructie, uitgevoerd door Rob Bogie in het Anna Ziekenhuis in Geldrop. Daarnaast werd er een Lemaire-plastiek uitgevoerd om extra rotatoire stabiliteit te creëren. Ik ging de operatie in met gezonde spanning, maar vooral met veel vertrouwen. Eindelijk kon het echte herstel beginnen, dacht ik toen nog. 

Stroeve revalidatie

Vanaf enkele weken na de operatie voelde ik dat er iets niet lekker ging. Wat ik ook deed, ik haalde geen extensie. Na mobilisatie bij de fysio was die er wel, maar slechts van tijdelijke aard. Ik raakte 'm steeds snel weer kwijt. Waar ik verwachtte langzaam vooruit te gaan, voelde het juist alsof ik vastliep. Elke dag werkte ik keihard aan mijn herstel, maar de vooruitgang bleef uit.

Begin september, drie maanden na de operatie, werd er opnieuw een MRI gemaakt. Die kende een verrassende uitslag: uitgesproken botoedeem met insufficiëntiekenmerken in mijn mediale tibiaplateau, losse vezels in de ventrale bundel van de VKB-graft en een mogelijk ruptuurtje in de laterale meniscus. Geen overtuigende cyclops of artrofibrose. Na overleg werd er besloten om een arthroscopie te plannen.

Tweede operatie: 4 oktober 2024

Tijdens het inspecteren van mijn knie kwam Rob Bogie al direct het eerste obstakel tegen: een cyclops. Mijn knie werd schoongemaakt en het littekenweefsel werd verwijderd. Alles wat volgens hem kon zorgen voor bewegingsbeperking, werd nu aangepakt. De menisci waren gelukkig intact en de kruisband ook. De knie vertoonde wat gebruikerssporen, maar niet zorgelijk.

Stroeve revalidatie #2

Vol goede moed ging ik de tweede revalidatie in, vastbesloten om er deze keer alles uit te halen en rond de zomer weer op het voetbalveld te staan. Al snel bleek dat het traject zwaarder zou worden dan gehoopt. De knie bleef hardnekkig reageren. En het ergste: de extensie bleef een probleem. In november kreeg ik mijn eerste Kenacort-injectie, in de hoop het ontstekingsproces in het gewricht wat te dempen. Dit deed niets.

Eindeloze zoektocht naar antwoorden

De wintermaanden van 2024/2025 waren zwaar. Ik merkte dat het me mentaal begon op te breken. Het draaide vooral om overleven. Blijven geloven, blijven volhouden en blijven zoeken naar antwoorden en oplossingen. Mijn knie functioneerde gewoon niet, bleef reactief met warmte, zwelling en pijn. De extensiebeperking zorgde voor een aangepast looppatroon. Sinds het oplopen van mijn blessure had ik nooit meer een normale stap gezet. Er werd opnieuw een MRI gemaakt, gevolgd door een SPECT-scan, röntgenfoto’s en zelfs bloedonderzoek. Alles met hetzelfde doel: een verklaring vinden voor de niet functionerende knie. Die kwam er niet. Voor het eerst begon ik echt te twijfelen of het ooit nog goed zou komen. Vanaf dat moment heb ik ook vaker geroepen om 'de hele zooi' er maar uit te halen. Ik had er inmiddels zoveel energie, tijd en doorzettingsvermogen in gestoken, maar de resultaten bleven uit. De situatie kwam me de strot uit. Het voelde alsof ik aan het vechten was tegen iets wat niemand kon zien, laat staan begrijpen.

In overleg met Rob Bogie koos ik uiteindelijk voor een second opinion. Ik wilde iemand die opnieuw naar het geheel keek, met een frisse blik en zonder voorgeschiedenis.

April 2025: Second opinion

Nadat ik mezelf had verdiept in wie mij op weg zou kunnen helpen, kwam ik in het voorjaar van 2025 terecht bij Jacco Zijl van OrthoCareClinics. Vanaf het eerste moment had ik vertrouwen in zijn aanpak. Jacco was goed voorbereid, nam uitgebreid de tijd, stelde vragen, dacht mee en handelde doortastend. Hij concludeerde al snel dat het waarschijnlijk ging om een notch impingement - een te nauwe ruimte in de femorale notch die belemmerde dat de kruisband vrij kon bewegen en daarmee vastliep, met een extensiebeperking tot gevolg. "Met deze knie ga je de eindstreep niet halen", waren zijn woorden. Een notchplastiek zou mijn probleem kunnen oplossen. Het klonk logisch en het voelde alsof we eindelijk dichterbij de oplossing kwamen. Een operatie werd gepland. Ik fleurde op en kreeg weer energie, want er was eindelijk nieuw perspectief.

Derde operatie: 16 mei 2025

Op deze dag voerde Jacco Zijl een uitgebreide nochplastiek uit. Hij noemde mijn 'notch' een 'notchje'. Die kruisband paste er niet in. Op de operatietafel werd er na de notchplastiek een foto gemaakt van de hyperextensie die ik haalde. Ik was zo blij als een klein kind. Dít moet het zijn. Na een wat moeizame start met een forse nabloeding ging ik goed vooruit. Twee weken na de operatie liep ik zelfs voor het eerst een klein blokje buiten met een normaal dynamisch looppatroon. Niet pijnvrij, maar dat deed er op dat moment niet toe. Ik huilde tranen van geluk. De winterstop? Dat moest mogelijk zijn!

Notch impingement

Hyperextensie na notchplastiek

Stroeve revalidatie #3

Helaas, de knie begon toch weer tegen te werken. Toen ik na 5 weken op controle ging bij Jacco, uitte ik mijn zorgen en vertelde ik hem dat ik vooral voortbouwde op zijn vertrouwen. Tijdens dat consult gaf ik aan dat de beweging van extensie naar flexie - ik citeer letterlijk - f*cking kut is. Dat dit voorin veel pijn doet en ik vaak door een knak heen moet forceren. Dat mijn been soms op slot schiet. Dat ik nog steeds niet pijnvrij loop. En dat de pijnlijke plek anteromediaal, waar ik al lange tijd mee zit, ook niet weg is.

De lijntjes waren gelukkig kort en uiteindelijk werd bij een volgend consult ook collega Martijn Brinkman betrokken. In juli volgde een MRI-scan, waarop wel weer wat littekenweefsel ventraal te zien was. Daarbij oogde Hoffa onrustig. Zou dit het kunnen verklaren? Er werd Kenacort recht in het vetlichaam van Hoffa geïnjecteerd. Helaas zonder resultaat. Het was een bittere pil om te slikken. Als je al je hoop vestigt op een derde operatie en die hoop wordt geen werkelijkheid, is dat een grote teleurstelling.

Nieuwe stappen

Jacco bleef zich inzetten om de oorzaak van mijn aanhoudende klachten te achterhalen. Mijn extensie was ik inmiddels weer kwijtgeraakt. Half september volgde er een dynamische echo bij Sports Valley in Ede. De bekende en pijnlijke knoep in de beweging van extensie naar flexie kon gereproduceerd worden, maar helaas werd niet exact gezien waar die knoep gelokaliseerd zit. Volgens de radioloog is het aannemelijk dat de knoep vanuit het littekenweefsel komt. Er zit een streng ventraal en daarnaast plaatvormig littekenweefsel om het femur heen. Die dag werd er tevens een echogeleide infiltratie met Kenacort gedaan. Tot op heden ook nog zonder resultaat.

Samen met Jacco besloot ik daarom voor een laatste nieuwe kans te kiezen. Een nieuwe arthroscopie, uitgevoerd door Jacco en Martijn Brinkman samen. Die operatie volgt binnenkort. Het littekenweefsel wordt hierbij verwijderd, het vetlichaam van Hoffa wordt getrimd en de button in mijn scheenbeen wordt verwijderd. En mochten ze nog andere zaken tegenkomen, wordt dat opgelost. Alles wat nodig geacht wordt om de knie weer te laten functioneren, wordt gedaan. Wat kijk ik uit naar de dag dat ik weer normaal en pijnvrij kan lopen. Om vervolgens op te bouwen naar rennen, springen, wenden en keren en ga zo maar door. Ik ben bereid en kan niet wachten om nóg een keer alles te geven wat ik in me heb. Gedoseerd en met beleid.  

Uitkijken naar de vierde operatie: 3 november 2025

Gisteren trainde ik voorlopig voor het laatst bij Eric. Om het met een goed gevoel af te sluiten, deden we alleen maar oefeningen met de bal. Het zal waarschijnlijk de laatste keer van dit jaar zijn geweest dat ik een bal raakte, maar dat is helemaal oké. Het voelt wel wat onwennig om volgende week niet meer te hoeven trainen. Het zit al lange tijd zo verweven in mijn weekschema. 

De komende twee weken staan in het teken van mijn knie tot rust laten komen en mentaal voorbereiden op wat komen gaat. De reactie moet uit mijn knie, zodat ik zo goed mogelijk de operatie in ga. Ik voel spanning, natuurlijk, dat hoort erbij. De weg tot nu toe was lang en met momenten zwaar en wanhopig. Maar ik voel ook vertrouwen. Ik zie kansen. We hebben een plan, een duidelijk doel en een specialist die alles op alles zet. Het is bijna zover. Het aftellen naar 3 november is nu echt begonnen...

Voorbij de knie: impact reikt verder dan je denkt

De blogs over mijn traject zijn vaak medisch inhoudelijk. Ze gaan over al mijn ervaringen tijdens consulten, MRI's, echo's, injecties, operaties, trainingen, keuzes, doelen en alle gevoelens en emoties die daarbij komen kijken. De impact van een kruisbandblessure reikt veel verder dan alleen een knie. Dat hoor ik ook terug van lotgenoten. Het sijpelt door in alles: het dagelijks functioneren, het gezin, de sociale kring en werk. Dat is bij mij niet anders. 

Soms voelt het alsof ik een dubbelleven leid. Aan de buitenkant ziet iedereen de sportieve doorzetter, de revalidant die dag in dag uit werkt aan herstel. Revalideren is voor mij prioriteit, maar het beïnvloedt ook hoe ik moeder ben, partner, collega en gewoon... mens. Mijn omgeving draait ongewild mee in deze achtbaan. Weet je, ik laat me niet definiëren door een blessure, maar ik zou liegen als ik zeg dat het geen tol eist, op welk vlak dan ook. Vandaag deel ik iets anders dan anders, iets persoonlijkers.  

Aan de ontbijttafel

Vorige week zei mijn zoon out of the blue tijdens het ontbijt: "Mama, toen ik 7 was had je dit al. En nu ben ik al 9. Je kan nooit met mij spelen!" - Bam, steek in mijn hart. Die deed pijn, want ergens heeft hij een punt. Er zijn nu eenmaal dingen die niet gaan. Hij ziet ook wat het met me doet. Ik vertel hem eerlijk dat het soms moeilijk is. Toch probeer ik er dan snel weer een positieve wending aan te geven. Ik reageerde: "Geniet er nog maar even van, want zodra ik weer fit ben vliegen de panna's je om de oren!" We schoten allebei in de lach, maar hij is net als ik: bloedfanatiek, competitief en vol vuur. Hij is mijn spiegel. Oh, wat kijk ik uit naar 'gewoon' een kwartiertje panna’s uitdelen in de tuin en discussie voeren over of die laatste bal door de benen écht telde.

Hij legde zijn hand op mijn schouder, keek me aan en zei: "Mama, ik ben trots op hoe je zo je best doet en zo door blijft zetten. Als jij weer je eerste wedstrijd speelt maak ik een spandoek voor je." Slik. Soms denk ik dat hij vooral de beperkingen ziet, maar dan verrast hij me met dit soort woorden. Kinderen zien en voelen veel meer dan je denkt. Ook de strijd, de discipline, het telkens weer opstaan én doorgaan. Dat is wat ik hem zo graag wil meegeven: blijven doorzetten, ook al wordt het moeilijk. Val je? Dan sta je op en ga je door. Altijd alles geven om je doelen te bereiken.

De schoenen passen (straks) wel

Hij draagt tegenwoordig mijn oude voetbalschoenen als hij in de tuin gaat voetballen. Ze zijn nog veel te groot, maar als ik er iets van zeg, krijg ik steevast terug: "Dat maakt niet uit, hier zit 'magie' van jou in, daar kan ik extra hard mee schieten!" Hij behandelt ze zorgvuldig, als een trofee. Met een harde uithaal laat hij zien dat hij gelijk heeft. De schoenen zijn helemaal niet te groot. Symbolisch klopt dat precies. Zoals hij die (veel te grote) schoenen draagt met vertrouwen en overtuiging, vertrouw ik erop dat mijn tijd ook weer komt. Ook al voelt het soms nog ver weg. Het moment dat ik 'ze' kan aantrekken en het veld op stap wordt onbetaalbaar.

Vooruitblik

Het vertrouwen dat ik nu voel neem ik mee richting maandag 3 november. Operatie nummer vier. De afgelopen tijd heb ik fijne gesprekken met Eric, mijn fysio, gevoerd. We blikten terug op de 20 maanden revalidatie die achter me liggen en spraken over alles wat er is gebeurd. Hij beantwoordde mijn vragen, wist twijfels uit te leggen naar iets verklaarbaars en bood inzichten. Eric kent me inmiddels door en door, ziet mijn drive, maar heeft me ook van dichtbij zien struggelen. Naast het samen trainen, helpt hij me om alles op een rijtje te zetten. Dat is ook in deze fase weer gelukt en daar ben ik hem dankbaar voor. Ik voel nu meer rust en heb vertrouwen dat dit de operatie gaat worden die mij weer op de been gaat helpen richting mijn doelen. Nog maar een paar weken. Ik kan bijna niet meer wachten. Laat de tijd maar voorbij vliegen, zodat we aan de slag kunnen. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor die panna's in de tuin. En ja, uiteindelijk natúúrlijk voor het voetbalveld. Afgelopen weekend zat ik langs de lijn bij een voetbalwedstrijd en het kriebelde enorm. Dat gevoel gaf me weer de bevestiging waar ik het allemaal voor doe. En dat ik niets liever wil dan die voetbalschoenen aantrekken. Er komt een dag.

Telefonisch consult met Jacco Zijl: De beslissing is genomen

Dinsdag stond de langverwachte belafspraak met Jacco gepland. Hoewel de Kenacort-injectie pas twee weken geleden is gezet, kon ik niet wachten op de volgende stap. Omdat de injectie tot nu toe 0,0 effect heeft, wist ik eigenlijk al welke richting het op zou gaan. Wel had ik behoefte aan een verhelderend gesprek. Ik zat met vragen en wil alles uitgesproken en duidelijk hebben voordat we de volgende stap daadwerkelijk zetten. Met het spiekbriefje op mijn bureau naast mij wachtte ik geduldig op het belletje van Jacco. Mijn geduld werd op de proef gesteld, maar aan het einde van een lange werkdag ging dan toch de telefoon. 

Duidelijkheid

Jacco begon vrijwel direct met de conclusie die ik zelf ook al had getrokken: We gaan opnieuw voor een operatie. Er is gewoonweg geen andere keuze. Het kon maar beter meteen duidelijk zijn, voor het geval het dat nog niet was. Daarmee voelde ik direct een soort opluchting, waarna er ruimte kwam om te bespreken wat er tijdens de operatie gaat gebeuren en welke doelen we nastreven. We smeedden samen een duidelijk plan.

Jacco had vooraf nog gespard met Martijn Brinkman, die op verzoek van Jacco tijdens eerdere consulten ook betrokken was. Ook Martijn is nieuwsgierig naar wat zich nu daadwerkelijk ín die knie afspeelt. Het verslag van de radioloog van Sports Valley laat zien dat het aannemelijk is dat de pijnlijke 'knoep' in de beweging van extensie naar flexie vanuit het littekenweefsel komt. Fingers crossed dat dit ook echt zo is. De mogelijkheid tot een revisie-operatie kwam nog kort ter sprake. De resultaten zijn echter matig voorspelbaar en daardoor is het eigenlijk geen reële optie.   

Ik vertelde Jacco dat mijn knie alleen maar achteruit lijkt te gaan en dat hij er slechter bij staat dan een maand of twee geleden. Mijn extensie ben ik kwijt, de belastbaarheid is laag, mijn knie is hartstikke reactief en na een uur fysio helemaal klaar. Ik gaf aan dat we tijdens de consulten de laatste tijd vooral op de knoep hebben gefocust, terwijl de pijnlijke plek anteromediaal ter hoogte van de tibiale tunnel er óók nog zit. Bij impact en draaibewegingen gaat er een forse steek doorheen, vaak doorstralend richting mijn scheenbeen. Met de achterliggende gedachte dat de komende operatie mijn 'laatste kans' is, vond ik het belangrijk genoeg om dit bespreekbaar te maken. Omdat we het echt niet over het hoofd mogen zien, ook vanwege het feit dat op die plek drie maanden na de voorste kruisbandreconstructie uitgesproken botoedeem te zien was op MRI. Rob Bogie, de vorige orthopeed, kon dat toen al niet verklaren en eigenlijk is er nooit een verklaring voor gekomen. Hoewel de pijn niet echt ter hoogte van de endobutton in mijn scheenbeen zit, gaat Jacco 'm wel verwijderen. Uit voorzorg. De kruisband zit toch goed vast, dus ik heb 'm niet meer nodig. Eruit met dat ding.

Jacco gaat tijdens de operatie ook proberen de knoep op te wekken, al gaf hij aan dat het verdoofd, met ruggenprik uiteraard en een knie die gespoeld wordt, mogelijk lastiger zal zijn. Hij ging er trouwens meteen vanuit dat ik daar weer voor kies. Of course, ik ga écht niet onder zeil. Het betekent dat Jacco me opnieuw overal in mee kan nemen en uitleg kan geven terwijl hij bezig is. Dat vind ik super interessant. Ik wil alles begrijpen.

Over het opwekken van die knoep... Ik heb het idee dat dát toch niet heel moeilijk kan zijn en wel gaat lukken. Hopelijk zien we dan met de camera in de knie direct wat er gebeurt en kan er naar gehandeld worden. Dat zou me veel rust geven, wetende dat de oorzaak eindelijk aangepakt wordt.

Jacco gaat het littekenweefsel dat er zit weghalen. Op mijn vraag of hij niet alleen ‘de streng’, maar ook het plaatvormige littekenweefsel – dat volgens de radioloog verkleefd zit aan het kapsel en als een dun tapijt over mijn femur ligt – kan verwijderen, antwoordde hij dat dit waarschijnlijk ook lukt. Alles wat hij ín de knie tegenkomt kan hij aanpakken en alles wat nodig geacht wordt om verbetering te realiseren, gaat hij doen. Zo zal hij ook het vetlichaam van Hoffa trimmen en élk hoekje van mijn knie grondig bekijken. Deze keer gaat hij de wondjes hechten in plaats van hechtpleisters gebruiken, om de kans op een nabloeding te minimaliseren. Er wordt niets aan het toeval overgelaten. Overigens gaat Jacco het niet alleen doen. Hij en Martijn besloten dat zij de operatie samen uitvoeren, als het planning-technisch op een redelijke termijn te realiseren zou zijn. Dat is gelukt. Ze nemen het serieus en halen werkelijk alles uit de kast om die knie weer functioneel te krijgen. Dat voelt goed. 

Geen garanties, wel vertrouwen

Tijdens het telefoongesprek was Jacco eerlijk en draaide hij er niet omheen. Hij kan me geen zekerheid geven dat het goedkomt. Hij kan ook niet beloven dat ik ooit weer mijn voetbalschoenen zal aantrekken en weer op het veld zal staan. Toch voelde ik kracht in zijn houding en in zijn woorden. Hij ziet mogelijkheden, hij deinst nergens voor terug en gaat er samen met mij vol in. Ik zou bijna zeggen: met gestrekt been. Maarja, dat is weer een doel op zich.

Na de vorige operatie heb ik even mogen voelen hoe het is om volledige extensie te hebben en normaal te kunnen lopen. Het ging nooit pijnvrij, maar wel veel vrijer in beweeglijkheid dan ik in lange tijd ben geweest. Die momenten waren goud waard (tranen van geluk, weet je nog?) en geven me vertrouwen dat er potentie is. Daarom durf ik te geloven in een goede afloop.

Anderzijds heb ik ook mijn zorgen geuit. De operatie zelf vind ik niet spannend (been there, done that), de uitkomst des te meer. Het is ook een 'laatste kans'. Die woorden moet ik de komende weken echt zien te skippen uit mijn vocabulaire, want ze voelen te zwaar. Jacco begreep overigens meteen dat ik het spannend vind. Hij gaf zelfs toe dat hij het zelf ook zo voelt, maar hij gaat het gevecht met mij aan. Samen. Met hoop, overtuiging en een strijdplan. 

Voorbereiden op wat komt

De komende periode draait voor mij om voorbereiding op wat komen gaat. Klaarstomen voor de grote dag. De datum staat inmiddels vast. Gisteren kreeg ik te horen dat ik op maandag 3 november bij FlexClinics in Utrecht wordt geopereerd. Ik was positief verrast dat het op korte termijn geregeld kon worden, omdat ik niet had verwacht dat ze Jacco en Martijn zo snel samen op de OK konden plannen. Het is nog maar 4,5 week. De tijd zal voorbij vliegen, want mijn agenda is gevuld. Dat is maar goed ook.

Jacco wil graag dat ik met een rustige knie de operatie in ga, dus ik stop enige tijd van tevoren bij de fysio met trainen. Met Eric ben ik de onderhandeling aangegaan en we hebben samen besloten om twee weken van tevoren te stoppen. Ik wil niet te veel inleveren qua kracht, maar ook niet te veel hinder ervaren van bewegingsdrang. Met het vooruitzicht dat de eerste weken na de operatie met name gericht zullen zijn op mobiliteit en vooral het behoud ervan, en dús niet op kracht, is het voor mij tamelijk acceptabel om twee weken van tevoren het trainen te pauzeren. Vrijdag 17 oktober ga ik voor het laatst naar Eric. Mijn knie is behoorlijk reactief, dus op wat fietsen op de hometrainer na ga ik mijn knie in de twee weken voor de operatie wat rust proberen te gunnen. Voor ná de operatie heb ik voor 3 weken ontstekingsremmers voorgeschreven gekregen om reactie postoperatief te remmen en zo de kans op nieuw littekenweefsel te verkleinen. Alles is erop gericht om deze poging te laten slagen.

Na de operatie ga ik proberen mijn enthousiasme wat te temperen, ook als het straks in de eerste weken goed gaat. Ondanks een stroeve start haalde ik na de vorige operatie direct volledige extensie en binnen drie weken heel-to-butt. Dat was me sinds het oplopen van mijn blessure nóóit meer gelukt. Helaas hield dat niet lang stand en de teleurstelling die volgde was groot. Noem het zelfbescherming, maar ik wil nu eerst zien dat het op langere termijn goed blijft gaan. Dat vraagt om geduld en zelfbeheersing.

Volle bak vooruit

Dit wordt operatie nummer 4 in 17 maanden tijd. Alleen dat zegt eigenlijk al genoeg: ik heb al zoveel strijd geleverd met deze knie. Waar een ander misschien zou afhaken, voel ik juist de drang om er nóg een keer alles aan te doen. En zo lang Jacco erin gelooft, doe ik dat ook. Ik zei het dinsdagavond nog tegen een mede-revalidant: "Hoe groter de struggle, hoe meer drang ik voel om het te laten slagen. F*ck it, het wordt bijna een principekwestie. Het zal me lukken." 

Nu sta ik aan de vooravond van een volgende operatie. Het voelt als een (laatste) nieuwe kans, we hebben een doordacht plan en één einddoel dat overeind blijft: terug dat veld op. Soms weet ik niet of ik moet lachen of moet huilen. Ik voel me hyper om wat komen gaat, maar ben ook gespannen, blij, vol vertrouwen, moe, vastberaden, hoopvol, ongeduldig, gemotiveerd, bang en alles tegelijk. Een soort ongeleid projectiel. Dat zal de komende tijd wel zo blijven. Maar jeetje, wat een strijdlust en vastberadenheid komt er weer naar boven met dit nieuwe perspectief. Ik ga alles geven. Whatever it takes. ⚽ 

                                                                            🎯🎯🎯