Week 7 post-OK #3: Schijn bedriegt

"Hé, het gaat echt goed met je, hè! Je gaat als een speer!" 

Ik snap dat mensen dat denken. Op deze blog probeer ik de nadruk te leggen op de stijgende lijn. De momenten waarop ik weer stappen maak, mijn lichaam wat meewerkt, en ik zelf weer een beetje durf te geloven in herstel. Dat is ook wie ik ben: hoopvol, vastberaden en veerkrachtig. Iemand die zich vol inzet voor haar doelen. Het voelt alleen al een tijdje niet zo. Die trainingsfilmpjes zijn leuk om te delen, maar ze laten lang niet alles zien. Het is tof dat die around the world weer lukt, maar daarvoor heb ik geen extensie nodig en het lukte vóór de laatste operatie ook al. Heel eerlijk? De laatste paar weken val ik weer stil als mensen vragen hoe het met me gaat. Ik houd de boot af, zeg alleen dat het wat moeizaam gaat en dat dit vast te verklaren is door de langdurige extensiebeperking. End of story. Ik wil er niet over praten, omdat ik dan moet toegeven dat ik eigenlijk toch niet zo lekker ga.

Een bloglezer zei tegen me dat ik dat juist wél moet laten zien. Dat het geen zwakte is om te delen dat het zwaar is. En misschien is dat zo. Ik heb dat alleen al zo vaak gedaan en ik richt me nu graag op het positieve. Ik wil niets liever dan richting het laatste hoofdstuk van dit verhaal schrijven. Richting het veld. Dat voelt momenteel weer ver weg. Dus ik ga in deze blog toch maar transparant zijn over wat er speelt. Het gaat niet oké en dat toegeven, vind ik heel lastig.

Het functioneert niet

Die notchplastiek bracht aanvankelijk hoop. De strekking zit er ook in, dat doel is behaald. Ik haal 'm, de 0 graden. Mijn ROM is duidelijk verbeterd. De beweeglijkheid is er dus eindelijk, daar ben ik blij mee. Maar functioneel? Nee. Mijn knie functioneert niet. Voor geen meter. De overgang van extensie naar flexie blijft pijnlijk en er is regelmatig een luide, pijnlijke knak nodig om 'ergens' doorheen te komen. Mijn knie hapert, loopt vast. Het schuurt, wringt en blijft zeer doen. Het wordt er niet beter op. Eric beaamt dat het de opbouw belemmert. Volgens hem lijkt het probleem niet patellofemoraal, maar intra-articulair van aard, ín het gewricht dus. Hoewel we blijven trainen, voelt het alsof we om het echte probleem heen moeten werken. Belasting die nodig is voor progressie blijft daardoor uit. Er zit wat dat betreft geen vooruitgang in. Ook in het dagelijks functioneren blijf ik uitdagingen ervaren, zoals bijvoorbeeld met de trap af lopen, langere stukken wandelen of lopen op ongelijke ondergrond. Gecontroleerde bewegingen gaan wel goed. Een wat meer onverwachte beweging of bijvoorbeeld van richting veranderen voelt niet solide. Opvallend is dat veel oefeningen in lichte flexie en gecontroleerd wél goed gaan. Zolang ik weg blijf uit volledige extensie laat mijn knie meer toe. 

Als je lijf je iets vertelt

Na zo'n lange tijd weet ik als geen ander dat revalideren een marathon van ups en downs is. Maar als je maanden achter elkaar knokt, vol goede moed de laatste operatie in gaat, verwacht dat je daarna verder kunt met je revalidatie en dan wéér terugvalt in pijn en onzekerheid, dan hakt dat er zwaar in. Mentaal is dat slopend. De laatste weken heb ik me zowel gefrustreerd als uitgeput gevoeld. Ook verdrietig en eenzaam in de strijd. Er zijn momenten waarop ik denk: ik wil dit niet meer. Hoewel het trainen vaak een worsteling is en een zoektocht naar wat wel kan, kijk ik er iedere keer naar uit. Het is mijn houvast. Ik heb beweging nodig om me goed te voelen. Zo lang ik uit strekking blijf gaat dat ook, het kan alleen niet de bedoeling zijn. Mijn lichaam roept dat het niet klopt. En die stem is te luid geworden om nog te negeren. Ik wil niet blijven kwakkelen. Dat hebben we eerder al te lang gedaan. Ik wil niet wéér maanden verspelen aan ‘kijken hoe het zich ontwikkelt’. Ik ken mijn lijf. Mijn onderbuikgevoel is te sterk en die intuïtie heeft het tot nu toe altijd bij het rechte eind gehad. Daar mag ik naar luisteren. Daarom besloot ik vorige week, toen mijn frustraties door het dak gingen, contact op te nemen met Jacco.

Een goed gesprek

Nog diezelfde dag hebben wij uitgebreid met elkaar gesproken. Het voelde als een opluchting om hardop te zeggen dat ik het niet meer weet en dat dit geen weg is die ik nog maanden kan blijven volgen. Ik zei zelfs: als het niet beter wordt, haal je 'de hele zooi' er maar uit. Dan beginnen we gewoon opnieuw. Ik meen het serieus. Dat ik mij op deze manier durfde te uiten, zegt veel. Vooral over hoe vertrouwd het bij Jacco voelt. Ook over hoe diep het zit. Jacco nam mij serieus. Natuurlijk, hij kent mijn traject, weet hoeveel er al achter me ligt en wat dit voor mij betekent. Mijn voorstel, gebaseerd op frustraties, is natuurlijk een last resort. Hij begrijpt die uitspraak wel. Daags na het gesprek met Jacco heeft Eric hem een inhoudelijke update gegeven over mijn huidige situatie. Jacco wil ook niet langer afwachten en de vinger op de zere plek leggen. Uitzoeken wat er aan de hand is. Er zijn verschillende scenario's. Daarom hebben we besloten om actie te ondernemen.  

De volgende stap

Volgende week donderdag, 17 juli, ga ik opnieuw de MRI in, zodat we een actueel beeld van die knie krijgen. Direct daarna kan ik door naar OrthoCare, om samen met Jacco en zijn collega Martijn Brinkman de beelden te bekijken en mijn knie te laten beoordelen. We gaan samen om tafel: wat is er aan de hand? En belangrijker: wat kunnen we doen? Welke opties zijn er? Het is zo fijn om serieus genomen te worden. Dat er naar mij geluisterd wordt en dat ik gehoord word. Waar ik voorheen vaker het gevoel had van 'we wachten nog even af', is er nu duidelijk sprake van doortastendheid. Jacco wil net zo goed als ik dat dit opgelost wordt.

Omdat ik op 17 juli vroeg wordt verwacht voor de MRI, heb ik maar weer een nachtje weg geboekt. Op zoek naar ontspanning. Een mini time-out. De vermoeidheid is aanwezig. Mijn veerkracht wordt tot het uiterste getest en lijkt soms op te zijn. Of in ieder geval: op dit moment ver weg. En tegelijkertijd voel ik toch het vuur branden. De wil om door te gaan is er 100%, maar er moet wel snel duidelijkheid en perspectief komen. Ik hoop dat 17 juli dat biedt.

Grenzen stellen is ook kracht

Het is voor veel lezers wellicht wat verrassend om te horen dat ik momenteel niet zo lekker ga. Toch voel ik me wél krachtig in het stellen van grenzen en het ondernemen van actie. Dat ik durf uit te spreken dat er iets niet klopt. Het houdt me echt dag en nacht bezig. Ik weet nog niet waar dit naartoe gaat, maar ik weet dat ik er niet alleen voor sta en dat ik door wil, hoe het proces er ook uit gaat zien.

Embrace it all.

Week 6 post-OK #3: In controle waar het kan, loslaten waar het moet

Zes weken zijn we inmiddels weer onderweg. De derde operatie ligt alweer anderhalve maand achter me. Gevoelsmatig is het langer geleden. Vorige week ging ik bij Jacco op consult, waar hij het vertrouwen uitsprak in een goede afloop. En zoals hij zelf altijd zegt: "We zijn een goed team!" Ik mag bouwen op zijn vertrouwen. De keuze om weer Naproxen en paracetamol te gaan nemen om de vicieuze cirkel te doorbreken, lijkt de juiste. De meest scherpe randjes zijn er wat vanaf. Stap voor stap werk ik aan herstel. De strekking zit erin, de rest moet nu gaan volgen...

Controle pakken waar het kan

In de afgelopen week voelde ik me moe. Het is een optelsom van langere tijd slecht slapen, veel stof tot nadenken, veel ballen in de lucht houden, een lijf dat keihard aan het werk is en iets onder de leden hebben. Het resultaat van wekenlang in mijn reserves lopen, denk ik. In ieder geval heeft het geen positieve invloed op mijn weerstand gehad, want afgelopen vrijdag werd ik allesbehalve fit wakker en in het weekend was ik gevloerd. Het weerhield me er op vrijdag in ieder geval niet van om te gaan trainen. Normaal gesproken train ik dan ook bij Eric, maar vanwege zijn afwezigheid was ik deze dag op mezelf aangewezen. Geen probleem, ik sprak met hem af om op eigen houtje te gaan trainen. Er zijn genoeg oefeningen die ik zelfstandig kan uitvoeren en waarin ik mezelf kan uitdagen / de grens op kan zoeken. Hij gaf me wel mee om het rustig aan te doen. Niet zonder reden, want na anderhalf jaar weet hij precies hoe ik in elkaar steek en dat ik het gas graag iets te hard intrap.

Ik trainde op mijn eigen tempo en in alle rust in een vrijwel lege trainingszaal. Muziek in mijn oren en gas erop. Trainen is verslavend lekker en goed voor mijn gemoedstoestand. Het temt mijn bewegingsdrang en doet me mentaal goed. Het helpt me, juist nu ik op andere vlakken in mijn herstel minder controle ervaar (help, controlfreak!). Over dít stuk, het werken aan herstel, heb ik wél controle. Grip pakken op kleine dingen. Juist daar moet ik mijn energie in steken. En hoewel de oefeningen soms moeizaam gaan, probeer ik te blijven focussen op de dingen die wél goed gaan. Die focus helpt niet alleen fysiek, maar is ook een mentale reddingsboei waaraan ik mij kan vastklampen.

Geluksmoment

Aan het eind van de training besloot ik mezelf een geluksmomentje te gunnen, om even te voelen waar ik het ook alweer allemaal voor doe. Ik pakte een bal uit het rek en begon 'm hoog te houden. Zo lang ik een beetje in flexie blijf en niet vanuit extensie terug hoef te komen, ik de bal laag en dicht bij mijn lichaam houd, gaat dat heel goed. Het balgevoel is er nog, alsof het nooit anders is geweest. Zoiets raak je ook niet zomaar kwijt. Ik kon een around the world niet onderdrukken. Lekker! In die paar minuten met de bal realiseerde ik me weer het 'waarom' van dit traject. De liefde voor de sport en voor alles wat me zo lang gevormd heeft. Ik voel waar ik naartoe werk. Omdat ik het wil en omdat die bal me gewoon super gelukkig maakt. Al die herhalingen en setjes van heel slides, squats, lunges, step-ups, split squats, hamstring curls, deadlifts en ga zo maar door zijn het straks méér dan waard. En het repertoire aan oefeningen breidt in de komende maanden als het goed is alleen maar verder uit. Ik heb daar echt zin in.

Doelen zonder deadline?

En weet je, ik realiseer me dat die knie misschien nooit meer gaat voelen zoals vóór het oplopen van de blessure. Daar kan ik mee leven. Het zou me niet belemmeren. Ik maak wel onderscheid tussen gevoeligheid en pijn. Dat laatste moet er echt uit. De aanwezigheid hiervan houdt me meer dan ik wil toegeven bezig. Het maakt me onzeker. Tegelijkertijd moet ik geduldig zijn. Wat mij in dit traject duidelijk is geworden, is dat mijn intuïtie er nooit naast heeft gezeten. Dus ook nu blijf ik dicht bij mezelf en bij wat ik voel. En zal ik dat ook duidelijk aan blijven geven en bespreekbaar maken. Jacco maakt zich nog geen zorgen. Pas als mijn spiermassa straks terug is en de klachten blijven, zou hij zich zorgen gaan maken. Tot die tijd krijg ik de ruimte en de tijd. En ik heb echt wel vertrouwen in het proces, wetende hoe complex het lichaam is en hoeveel structuren zich moeten hervinden, hoe ook mijn brein zich opnieuw moet instellen na zestien maanden extensiebeperking. Maar hey, die voetbalschoenen heb ik niet voor niets gekocht, hè. Vroeg of laat trek ik ze aan. Wanneer precies, doet er eigenlijk niet toe. Ik zei eerder: ‘de winterstop’. Dat voelt nog steeds haalbaar. Maar misschien is het beter om dat los te laten. De tijdsdruk eraf te halen. Want als het dan tóch niet lukt, zou dat opnieuw een enorme teleurstelling zijn. En daar moet ik mezelf voor behoeden. Het blijft lastig. Ik houd van heldere doelen met een duidelijke eindstreep. Dus die winterstop blijft wel mijn richting. De afgelopen 17 maanden hebben echter duidelijk laten zien dat herstel zich niet laat dwingen, hoe graag ik het ook zou willen.

Zichtbaar durven zijn

De afgelopen dagen merkte ik opnieuw wat het betekent om je verhaal publiekelijk te delen. Op LinkedIn schreef ik afgelopen weekend hoe spannend het soms voelt om iets te posten over mijn traject. Omdat ik weet dat er zoveel mensen meelezen. Bekenden, onbekenden, lotgenoten, medisch specialisten, fysio's, critici. Mijn blogs roepen iets op. Het is niet alleen mijn verhaal, maar het verhaal staat voor dat van tig andere mensen die door eenzelfde traject gaan. Ik schrijf vanuit mezelf, vanuit mijn eigen ervaringen, maar inmiddels weet ik dat het veel verder reikt dan dat. Dat er veel mensen zijn die in stilte worstelen met herstel, met verwachtingen, met hoe je overeind blijft als je lijf niet meewerkt en je hoofd steeds sneller wil dan wat je knie aankan. Dat mensen (h)erkenning, steun, motivatie en hoop vinden in mijn blog, vind ik echt speciaal. Het maakt me trots. Ik hoop met mijn verhaal anderen te inspireren om ook te blijven doorzetten en hun eigen weg te blijven zoeken, ondanks de tegenslagen die ongetwijfeld iedereen in deze revalidatie tegenkomt.

De berichten die ik in de afgelopen week mocht ontvangen waren stuk voor stuk bemoedigend. Een aantal mensen die mij berichtten kende ik al, velen ook niet. Er waren mensen die hun eigen ervaringen deelden of een hart onder de riem staken. Soms ook een kritische noot. Dat hoort erbij als je jezelf zichtbaar maakt. De persoonlijke reacties doen me goed. Ze geven me een extra lading motivatie, als in: "Wacht maar, ik ga iedereen laten zien dat ik mijn doel ga behalen." Ik weet alleen nog niet precies wanneer, maar die voetbalschoenen gaan aan. Geloof mij maar.

A little more persistence, a little more effort. Day in, day out.

Week 5 post-OK #3: Vertrouwen tanken op consult bij OrthoCare Clinics

We zitten op ruim 5 weken na de operatie. Het liefst zou ik vertellen over de hoop die ik voel, de dromen die voorzichtig vorm krijgen en over het vuur dat weer is opgelaaid. Als ik vandaag écht eerlijk ben - en dat ben ik in mijn blogs - dan gaat het de afgelopen twee weken ook weer over 'wankelen'. Over de schaduwzijde van herstel. Twijfels over waar ik sta en frustraties over mijn lijf. Omdat ik hier graag positief blijf, zeker na mijn laatste blog, heb ik vorige week even niets gedeeld. Ik was aan het zoeken naar balans tussen accepteren waar ik nu sta, en blijven geloven in waar ik wil komen. 

Ik ben me bewust van hoeveel dit proces, hoe goed ik ook op weg lijk te zijn, van me vergt. Ja, ik loop 'normaal', maar nog altijd niet pijnvrij. De pijn aan de voorzijde is er nog steeds, met name de wissel van extensie naar flexie blijft heel pijnlijk. Ik moet vaak door een knak heen forceren. Het voelt stug. Had ik verkeerde verwachtingen? Heb ik het verkeerd ingeschat? Of is dit gewoon hoe het hoort te gaan en moet ik geduld opbrengen? "Het kost tijd", hoor ik steeds van mensen om me heen. Ik overtuig mezelf daar ook van, omdat ik dondersgoed weet dat mijn knie 16 maanden lang niet in deze strekking is geweest en in een andere biomechanische positie heeft gestaan. Ik weet heus wel dat alle structuren zich nu aan moeten passen. Weten is één. Voelen is iets anders. Het komt me de strot uit. Hoog tijd voor een bezoek aan Jacco Zijl, gisteren, voor de controle na mijn operatie. Dat contactmoment kwam als geroepen, want soms heb je gewoon iemand nodig die je bevestiging, richting en vertrouwen geeft.

Me-time

Maar eerst... me-time. Soms is het nodig om even afstand te nemen. Daarom besloot ik zondagmiddag alvast richting Amersfoort te rijden en een nacht in het Van der Valk hotel te verblijven, op enkele minuten loopafstand van OrthoCare. Ik werkte wat, trainde in de gym en ik gaf mezelf even een adempauze. Dat is helpend, zeker als je nog steeds iedere dag geconfronteerd wordt met een lijf dat het nog niet doet zoals je het graag wilt. Het was fijn om even weg te zijn, in stilte, de focus op mezelf te hebben en te doen waar ik zin in had.

Consult bij Jacco Zijl

Natuurlijk ging ik op maandagochtend niet met lege handen richting OrthoCare. Vanuit Limburg had ik vlaai meegenomen voor het hele team, als kleine blijk van waardering voor de zorg en betrokkenheid. Jacco pikte me op uit de wachtkamer en we liepen zijn behandelkamer binnen. Hij waardeerde de traktatie en zou er met het hele team van gaan smullen. 

"We hebben wel wat te bespreken hoor", zei ik tegen hem, terwijl ik mijn lange trainingsbroek uittrok. Ik legde hem alles voor wat me dwarszit. Dat de beweging vanuit extensie naar flexie nog steeds - ik citeer letterlijk - f*cking kut is. Dat dit voorin veel pijn doet en ik vaak door een knak heen moet forceren. Dat mijn been soms op slot schiet. Dat ik nog steeds niet pijnvrij loop. En dat de pijnlijke plek anteromediaal, waar ik al lange tijd mee zit, ook niet weg is. Daar bovenop volgde mijn échte vraag: is mijn verwachtingspatroon misschien onrealistisch of hoort dit er 'gewoon' bij?

Jacco had liever beter nieuws gehoord, maar het verbaasde hem niet. Hij heeft meerdere casussen zoals die van mij gehad. Dat stelt mij gerust. "Vergeet niet dat je héél lang niet meer in deze positie bent geweest. Alles moet zich weer aanpassen en settelen. Jouw patella is steeds zoekende naar de trochlea, het gootje in de femur waar de patella in moet glijden. Dat kost tijd." Op het moment dat hij dat zei realiseerde hij zich direct tegen wie hij het had. "Ik heb al ruim 16 maanden geduld." Jacco weet hoe lastig het voor me is.

Op de behandeltafel onderzocht Jacco mijn knie. Er zit nog een klein spoortje vocht. Hij testte mijn extensie. Passief kom ik eenvoudig tot hyperextensie. Actief bij het aanspannen van mijn quadriceps komt mijn hak niet los, maar dit heeft zeker ook te maken met het feit dat ik nog behoorlijk wat spiermassa mis. Hij checkte ook de beweging van extensie naar flexie, zowel liggend als staand, belast dus. Jacco verwacht dat de patellofemorale problemen minder worden zodra ik aan spierkracht in mijn quadriceps win. En die pijnlijke plek anteromediaal hopelijk ook. Het probleem is dat die felle pijn, waar ik bijna niet doorheen kan bewegen, de opbouw belemmert. Want pijn = terughoudend bewegen = minder krachtopbouw. En zonder kracht geen goede aansturing. En zonder aansturing... blijven we waar we nu zijn. Een vicieuze cirkel dus, en daar moeten we uit. Om dat te doorbreken stelde Jacco voor om opnieuw aan de pijnstillers te gaan. Er is daarom weer een recept Naproxen richting de apotheek gegaan. Ik ga het slikken in combinatie met paracetamol, zodat het elkaar versterkt. Alles voor het ultieme doel. Ik wil zó graag vooruit.

Jacco legde zijn arm over mijn schouder en zei: "keep the faith, ik geloof erin dat dit goedkomt." Toen hij daarna aan mij vroeg hoe ik me erbij voelde, antwoordde ik: "Ik merk dat ik me qua vertrouwen even aan jou moet optrekken." Hij begrijpt dat en zegt dat het niet erg is. Het is oké. Hij beaamt dat ik van ver moet komen en snapt echt dat ik had gehoopt alweer wat verder te zijn. Jacco ziet ook dat ik het serieus neem, gedisciplineerd train, alles op alles zet voor dat ene doel. Met een oké gevoel liep ik de deur bij OrthoCare uit, terug richting Van der Valk, waar ik die middag nog zou verblijven.

Een afgesloten hoofdstuk

Twee weken geleden sprak ik ook nog met Rob Bogie, die uit eigen initiatief een belafspraak plande om te horen hoe het op dit moment met mij gaat. Het was goed dat dit gesprek nog plaatsvond. Ik voelde dat ik nog iets moest afronden. Dat ik nog vragen had. Dingen wilde zeggen. En bovenal: ruimte wilde maken voor de toekomst. Het gesprek was open, eerlijk, en respectvol. De manier waarop Rob op mijn woorden reageerde getuigt van zelfreflectie. Dat waardeer ik. 

Rob zei ook dat hij ziet dat ik er keihard voor werk. Dat hij me een gemakkelijkere weg had gegund. Dat ik nog een lange weg heb te gaan, maar oprecht hoopt dat ik terugkeer op het veld. Ook vindt hij dat ik goede keuzes heb gemaakt, omdat ik de regie heb gehouden over mijn eigen proces. Kijk, zo wil je een hoofdstuk afsluiten. Dat lucht op. Het is goed zo. Rob volgt me nog via LinkedIn, maar ons contact via het Anna is afgesloten. Zodra ik er klaar voor ben ga ik wel nog een Biodex-meting doen in het Anna. 

Mijn focus ligt op het nu. En op wat komt. 
Want hoe moeizaam het soms ook gaat, ik blijf kiezen voor vooruit.
Altijd vooruit.
Soms twijfelend.
Altijd met vuur.
Nooit met tegenzin.  

We just keep smiling...

Week 3 post-OK #3: Progressie met een hoofdletter 'P'

Laat ik maar meteen positief beginnen: Het gaat écht goed. Zo goed dat ik het af en toe zelf amper kan geloven. De laatste operatie van ruim 3 weken geleden is het kantelpunt in mijn revalidatie geweest waar ik zo op hoopte. De extensie zit er lekker in en afgelopen week heb ik een mijlpaal bereikt waarvan ik dacht dat ik ‘m nooit meer zou halen. Dit is voor mij progressie met een hoofdletter 'P'. Later meer daarover. De vooruitgang zorgt ervoor dat het enthousiasme door mijn hele lijf stroomt en dat ik weer in mijn eigen kracht geloof. Dit brengt ook met zich mee dat ik op sommige dagen te hard van stapel loop en daardoor te veel reactie in mijn knie uitlok. Ik word direct afgestraft. Balans houden blijft het toverwoord en de uitdaging. 

Maar waar ik eerst nog dacht: "Komt dit ooit nog goed?", denk ik nu steeds vaker: "Mijn doel is binnen handbereik!" Sterker nog - en verklaar me gerust voor gek - ik heb zelfs al nieuwe voetbalschoenen gekocht. Als stip op de horizon. Oké, reality check: Het is nog zo'n half jaar revalideren, als alles naar verwachting en zonder tegenslagen verloopt. En ook dán is er geen garantie dat het echt lukt, maar ik geloof erin en met mij ook Jacco en Eric. Dat halve jaar is niets vergeleken met de ruim 16 maanden die ik al achter de rug heb. Het wordt nu alleen maar leuker. Whoop whoop! 

Flexie oefenen

Na de laatste operatie kwam mijn flexie, mede door de nabloeding, wat moeizaam op gang. Dat ik na de stroeve start in een tijdsspanne van 1,5 week zoveel progressie kon boeken is ongekend. Volgens Jacco zou de flexie uiterlijk eind vorige week terug moeten zijn. Ik ben fanatiek aan de slag gegaan met ROM-oefeningen en zie, ook omdat ik alles vastleg, dat ik iedere dag progressie boek. De druk in mijn knie neemt steeds verder af en na een aantal dagen oefenen en pushen kwam ik verder dan ik óóit ben gekomen na mijn voorste kruisbandreconstructie. Niet alleen mijn strekking is terug, mijn buiging gaat ook steeds beter. Tijdens het eerste consult zei Jacco dat heel to butt echt niet standaard gehaald wordt na een kruisbandoperatie, maar bij het voelen van deze progressie wist ik dat het er mogelijk toch in zit. Ik wil er naartoe werken en laten zien dat het kan, óók na 16 maanden fikse beperking in ROM.

Flexie: iedere dag een paar graden verder

Practice makes progress

Om aan mijn flexie richting heel to butt te werken ga ik op mijn knieën zitten en probeer ik mezelf steeds verder in buiging te laten zakken, waarbij ik wel op mijn handen steun en dus niet het volledige gewicht hoef te dragen. In het begin met een opgerolde handdoek in mijn knieholte, die ervoor zorgt dat het makkelijker gaat. In kleine stapjes, zonder al te veel te forceren. Oké, beetje pushen dan. Het op mijn knieën zitten is alles behalve prettig. Dat heb ik natuurlijk 16 maanden lang niet gedaan, waardoor het zenuwstelsel is gesensibiliseerd. Het is drukgevoelig door langdurige 'ontwenning'. Dit is een kwestie van oefenen en de knie weer laten wennen aan prikkels. Ik begon afgelopen week thuis op een dikkere fitnessmat die meerdere malen was dubbelgevouwen en daardoor zacht aanvoelde. Soms klap ik 'm helemaal uit zodat ik een wat dunnere ondergrond heb, om mijn knie wat meer prikkels te geven. Ik wissel het af. 

Mijn flexie kwam in de afgelopen week steeds verder. Na een aantal dagen en iedere keer flink opwarmen lukte het: HEEL TO BUTT! Wel met een klein beetje cheaten en schoenen aan. Ik corrigeer nog met mijn heup en kan nog niet ontspannen 'zitten' op mijn hakken, maar mijn bil raakt mijn hak wel. Mijn knieholte deed en doet flink zeer richting volledige flexie. Waarschijnlijk vanwege capsulaire spanning ten gevolge van de langdurige extensiebeperking. Maar wát een mijlpaal is dit! Iedere dag oefen ik meerdere keren. Het gaat steeds beter. Ik weet dat er nog rek in zit, dat het steeds makkelijker zal gaan. En dat er een dag komt waarop ik ontspannen op m'n knieën kan zitten met m'n billen op mijn hakken. Heel to butt mag dan geen vanzelfsprekendheid zijn na een voorste kruisbandreconstructie, maar ik was vastberaden om het wél te halen. Dat het me nu al lukt, voelt als een enorme overwinning. Hard work pays off.

Wennen aan een 'nieuwe' positie

Sinds 3,5 week staat mijn been in een positie waarin het lange tijd niet is geweest. Dat brengt wat kleine pijntjes en ongemakken met zich mee. Het moet allemaal opnieuw settelen. De druk aan de voorzijde is nog niet weg en het voelt gewoon wat beurs en stug allemaal. Mijn lijf moet zich aanpassen. Het maakt me niet onzeker, ik weet dat dit erbij hoort en het is verklaarbaar. Het enige waar ik me soms wel zorgen om maak is de pijnlijke plek aan de voorzijde mediaal waar ik vóór de operatie nog met Jacco over heb gesproken. Die is namelijk nog niet weg. Hopelijk wordt het minder naarmate mijn been zich aanpast aan de 'nieuwe' stand en blijft opbouw van belasting zonder toename van klachten mogelijk.

Daarnaast kamp ik nog met wat stijfheid, misschien niet zo gek nog zo kort na de operatie en met in het achterhoofd het proces dat al achter mij ligt. Als ik 's ochtends opsta, stap ik direct de hometrainer op om los te fietsen, maak ik daarna een wandeling van een minuut of 10, om vervolgens wat rek- en strekoefeningen te doen. Eenmaal los gaat het perfect. Als ik even heb gezeten wordt het wel snel weer wat stijf. In tegenstelling tot na de eerste twee operaties raak ik mijn bewegingsvrijheid niet kwijt, het voelt alleen stug. Het is een kwestie van een beetje in beweging blijven. Dat doet me goed. Ik herinner mezelf er iedere dag aan dat de operatie 'pas' 3,5 week geleden is. En dan ook nog te bedenken dat het kapsel aan de achterzijde veel meer tijd nodig heeft om weer op rek te komen. Voorlopig slaap ik nog in de extensiespalk. Alles voor het beste resultaat.

Als mijn knie bij Eric is gemobiliseerd kan ik mijn oefeningen overigens uitstekend uitvoeren. Het maakt me echt blij om de basic oefeningen waar ik eerst zo mee worstelde vanwege de extensiebeperking, nu correct kan uitvoeren. Eric vindt dan ook dat het heel goed gaat. Ik wil nu al veel meer, maar Eric geeft niet toe. Die rem heb ik nodig. Iedereen in de praktijk is aanstekelijk enthousiast en blij voor me, ook mijn mederevalidanten met wie ik al maanden train. Dat geeft me veel positieve energie.

Exact 3 weken post-OK

"Je straalt weer"

Het doet me ontzettend goed dat er zoveel mensen zijn die meeleven met mijn traject. Zowel online als face-to-face. In Nederland en ver daarbuiten. De oprechte 'hoe gaat het nu?'-vragen waardeer ik echt, al ligt het soms nog steeds gevoelig omdat het zo diep heeft gezeten. Steeds vaker kan ik met overtuiging zeggen: "Ja, het gaat goed. Hij doet het, het is niet te geloven, maar ik krijg mijn been recht. Ein-de-lijk. Dit is zó fijn! Er is weer vertrouwen." Dat zeg ik dan met een grote glimlach op mijn gezicht, eentje die er lange tijd niet vanzelf was. 

Het grootste en mooiste compliment dat ik in de afgelopen dagen van mensen heb mogen ontvangen: "Je straalt weer." - Mensen om me heen zien dat de sprankeling in mijn ogen terug is. Dat raakt me. En yes, ik voel het zelf ook. Langzaam vind ik mezelf weer terug. Ergens in de laatste paar weken heb ik niet alleen mijn knie, maar ook een deel van mezelf herwonnen. 

En al ben ik niet zo van het openbaar vloeken... Ik ben zo f*cking dankbaar voor wat Jacco met die notchplastiek voor mijn knie en daarmee ook voor mij als persoon heeft betekend. 

Een investering in de toekomst

Voetbalschoenen. Ik stipte het onderwerp al kort aan in de inleiding van deze blog. Ze staan voor mij symbool voor zoveel meer dan sport. Ze staan voor elke dag dat ik twijfelde, maar tóch doorging. De vooruitgang die maandenlang onzichtbaar bleef. Voor de strijd die niemand ziet. Het doorzetten als niemand kijkt. Ze staan voor hoop en perspectief. Voor het verlangen om weer vrij te kunnen bewegen. En ook voor het vertrouwen dat Jacco vorige week naar mij uitsprak. Overtuigd. Duidelijk. “Go for it. Trakteer jezelf. Ik sta achter je. Gun jezelf dat perspectief”, zei hij. Alle seinen staan op groen. Hij gelooft in mij. Dus bestelde ik eindelijk de schoenen waar ik al een tijdje op aan het azen was, maar steeds niet durfde te bestellen. Nu heb ik ze in bezit.

Ze staan symbool voor herstel. Fysiek én mentaal. Voor het terugpakken van wie ik ben. Voor de sporter in mij. Voor strijdlust. Voor trots. Voor vertrouwen in mijn eigen kracht. En voor de toekomst.

Toen ik geblesseerd raakte, verloor ik niet alleen mijn bewegingsvrijheid, maar ook een stukje van mezelf. Revalideren is topsport, nog meer als alles tegenzit. Maar nu... is er eindelijk vertrouwen. Vertrouwen op een terugkeer.

Dus ja, het zijn 'maar' voetbalschoenen, maar voor mij zijn ze:
- Het begin van het einde van een lange, zware periode.
- De mentale switch van overleven naar vooruitkijken.
- De belofte aan mezelf dat ik er álles aan ga doen.
- Het lef om te dromen, ook al was ik daar eerder soms al mee gestopt.
- De overtuiging: ik kom terug.
- En bovenal: het terugwinnen van mijn vrijheid.

Ze krijgen een prominente plek, zodat ik er regelmatig naar kan kijken en ik mezelf steeds weer kan herinneren aan dat ene doel: Voetballen. Niemand hoeft mij te vertellen dat ik geen garantie op een terugkeer heb, dat weet ik zelf ook wel, maar het vuur brandt als nooit tevoren.

Als positieve afsluiter van deze blog wil ik graag een liedje delen dat ik onlangs op Spotify ontdekte. De tekst voelt alsof het speciaal is geschreven voor de fase waarin ik mij nu bevind:

"The road may get rough, the climb might be steep
But every single challenge is a promise you'll keep
To yourself, to your heart, to the fire inside
Keep pushing forward, don't let it hide."

Week 2 post-OK #3: Als men vraagt waar ik in geloof

Als men vraagt
Waar ik in geloof
Dan zeg ik:
Dat het goedkomt.

We zijn ruim twee weken post-OK en eindelijk begin ik de lijn omhoog goed in te zetten. Met name de eerste anderhalve week was stroef. De nabloeding, hemarthros en de daardoor ontstane hevige druk in mijn knie die ook bewegingsvrijheid beperkte, brachten me een beetje uit balans. Het frustreerde me en het maakte me onzeker. Ik heb echt een aantal off days gehad en dat hebben de mensen om me heen geweten. Inmiddels durf ik hardop te zeggen dat het fysiek goed gaat. In de afgelopen 5 dagen heb ik flinke progressie kunnen boeken. De druk in mijn knie neemt af. Ik heb nog een voorraad Naproxen gekregen, met als doel de reactiviteit in de knie te reduceren en grenzen op te kunnen zoeken, zodat we stappen kunnen maken. We boeken vooruitgang. Iedere dag een beetje. De motivatieknop staat aan. Dat betekent voor mij niet alleen fysiek alles geven, maar ook alle randvoorwaarden scheppen om het beste resultaat te behalen en de fitste versie van mezelf te worden. Zo ga ik bijvoorbeeld nog strikter zijn op mijn voeding met behulp van een voedingsschema en probeer ik ervoor te zorgen dat ik voldoende slaap pak. Al is dat laatste op dit moment een uitdaging door het dragen van de extensiespalk.

Korte lijntjes

Ik ben ontzettend blij met de korte lijntjes met OrthoCare, die zeer betrokken zijn bij het proces. Het voelt als houvast, iets wat ontzettend helpend is in dit traject, waar vertrouwen (yeah, we gaan bouwen!) en onzekerheid (onee, is het oké wat ik voel?) af en toe met elkaar in de clinch liggen, zeker in die eerste anderhalve week. Jacco heeft afgelopen week ook contact gehad met Eric. We gaan de bewegingsvrijheid wel weer halen. De druk moet van de knie af en het kapsel aan de achterzijde van mijn knie moet op rek komen, dat kost tijd. Overigens is het slapen in de extensiespalk zeer helpend hierbij. Niet comfortabel, wel efficiënt. Qua flexie kom ik steeds een beetje verder. Ik zit een keer of 4 á 5 per dag op de hometrainer en zet het zadel in kleine stapjes lager om meer flexie te bereiken. Het helpt me niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Het gevoel weer in beweging te komen. Elke dag actief werken aan herstel. Dat voelt goed. Daarnaast lig en zit ik zo veel mogelijk gestrekt. Kussens onder mijn hak en doorhangen. Ik zal en móet die eindstandige strekking blijven halen én behouden. 

Balans zoeken

Volgens Jacco zou mijn flexie uiterlijk eind deze week nagenoeg genormaliseerd moeten zijn. Dat klinkt als een duidelijke opdracht. In mijn hoofd vertaalt zich dat naar: Aan de bak. Grenzen opzoeken, of gewoon eroverheen. Want ik wíl vooruit. Ik wíl resultaat. Tegelijkertijd weet ik dat dit ook precies mijn valkuil is. Het is uitdagend. En ja, dit is wat herstel soms ook is. Het vergt nu eenmaal wat geduld terwijl alles in me wil versnellen. Het gaat echter niet alleen om progressie in graden of centimeters, maar ook om balanceren. Ik wil zó graag en dat is vaak mijn kracht, maar soms dus ook mijn uitdaging. Gelukkig weet ik dat inmiddels. Dat bewustzijn maakt ook deel uit van mijn revalidatie.

Een grote mijlpaal

Afgelopen woensdag was het precies een jaar geleden dat ik mijn voorste kruisbandreconstructie onderging. Het was dat ik een herinnering op mijn socials kreeg, anders had ik het niet eens in de gaten gehad. Zo gefocust ben ik op het herstel van mijn laatste operatie. Hoe bijzonder is het dan, dat ik juist deze dag - exact één jaar later - na wat voorbereidend werk (vooral uithangen en goed in strekking komen) mijn eerste paar stappen buiten zette. Zonder krukken. Met een dynamisch looppatroon, voor het eerst in 480 dagen. Was het pijnvrij? Nee, maar ik haalde mijn strekking en het lukte me om normaal te lopen. Iets wat voor de meeste mensen vanzelfsprekend is, werd deze dag voor mij een grote mijlpaal om te vieren. Ik huilde tranen van geluk. Midden op straat. En ook thuis in de opvolgende dagen. Hevige emoties. Nog steeds. Omdat het eindelijk lukt. Maar ook omdat onder die opluchting een diepere laag van frustratie en boosheid schuilt die ik al die tijd met me heb meegedragen. 

Enfin, sinds woensdag loop ik dagelijks mijn blokjes om en geniet ik van de vrijheid die terugkeert. Het gaat steeds beter. Ik hoef niet meer na te denken bij iedere stap die ik zet en er zijn geen onverwachte pijnscheuten door het gewricht meer. Het is het begin van een manier van bewegen die weer vertrouwd voelt.

Mentale impact

Ik heb getwijfeld of ik deze alinea wel moest schrijven. Het ligt gevoelig en eigenlijk wil ik dit stuk liever voor mezelf houden. Maar ook dít is onderdeel van het proces waarin veel lotgenoten zich zullen herkennen, dus alleen al daarom verdient het een plek. Een orthopeed die mij al vanaf het begin van het traject volgt, zei laatst heel direct: "Er komt nog een mentale strijd aan." Ik dacht echt: "Ja hoor, dat heb ik allemaal al gehad. Als ik straks weer op de been ben, laat ik alle ellende achter me en ga ik als een speer." Niets is minder waar. Want nu het fysiek eindelijk de goede kant op gaat en het vertrouwen er weer is, volgt toch die mentale klap. En die hakt erin. Naast de blijdschap, opluchting, dankbaarheid en het herwonnen perspectief, speelt er zóveel meer. Alles wat ik al die maanden heb weggeduwd om maar door te kunnen gaan – boosheid dat het zo lang heeft geduurd, teleurstelling, onzekerheid, frustratie, machteloosheid, angst, eenzaamheid, het gevoel te falen en rouw om alles wat (nog niet) was of misschien nooit meer zou zijn – komt er nu met volle kracht uit. Een stortvloed aan tranen en emoties. Ik probeer het toe te laten en ruimte te geven. Tranen komen zomaar, op momenten dat ik ze niet verwacht. Ik kan het niet meer wegstoppen. Het móet eruit. Het loslaten van pijn doet soms meer pijn dan het dragen ervan. En misschien is herstellen in dit opzicht ook niet iets wat je doet, maar iets wat je durft toe te laten. Stap voor stap, met vallen en opstaan.

Elke kleine overwinning telt

Iedere dag probeer ik stil te staan bij wat goed gaat. Er is zoveel om positief over te zijn. Die dingen noteer ik, zodat ik ze terug kan lezen en mijn positieve mindset kan behouden als ik eens een mindere dag heb. Een paar graden extra buiging, minder reactie en stijfheid in die knie, makkelijker m'n bed uit en de trap af, het lopen dat steeds beter voelt, het fietszadel dat steeds lager kan. Het zijn allemaal kleine dingen, maar samen vormen ze een belangrijk signaal: Ik ben op de goede weg. Daarbij staat mijn missie nog steeds duidelijk op mijn vizier: Terug naar het veld. 

Perspectief geeft richting

Want ja, iedereen weet mijn ultieme einddoel. Voetballen. Het voelt sinds kort weer als een realistisch doel. Ik werk er naartoe. En om daar te komen heb ik subdoelen nodig. Concrete tussenstations die ik stap voor stap kan afvinken. M'n flexie terug (oh, heel to butt blijft een droom!). M'n posterieure kapsel en hamstrings op rek. Pijnvrij lopen. Pijnvrij fietsen. Op 23 juni de controle bij Jacco, die ik omver wil blazen met mijn progressie. Straks voor het eerst weer rennen. Voor het eerst springen. Balcontact. Het klinkt als kleine mijlpalen, maar voor mij voelen ze groot. Want ze brengen me dichter bij wie ik ben en waar ik naartoe wil. Elk subdoel is daarbij een soort belofte aan mezelf om keihard te werken. Ze geven me focus en houden me gemotiveerd. Iedere keer op de fiets, iedere oefening, iedere keer de strekking opzoeken. Het gebeurt allemaal bewust en met een achterliggend plan, als een investering in het grotere doel. Als ik dit nu zo schrijf, voel ik de motivatie branden en wil ik gáán. Na de winterstop wil ik, nee, zal ik weer aan de aftrap staan. Volgens Jacco en Eric is het mogelijk.

Vertrouwen als kompas

In deze periode leer ik wéér dat herstel, zeker zo kort na een operatie, geen rechtlijnige, maar een hobbelige route is met veel emoties die loskomen. Het allerbelangrijkste is dat ik vertrouwen heb. In mijn knie, in mijn lichaam, in het proces en in de professionals om me heen. Voor iedereen die ook middenin een revalidatie zit: Vier de kleine overwinningen. Noteer je progressie. Lees het terug. Vooruitgang zit in iedere kleine stap. Elke dag opnieuw. 

En als men vraagt waar ik in geloof? Dan zeg ik: dat het goedkomt. 

Week 1 post-OK #3: Met gestrekt been erin

De grootste straf voor een sporter is als bewegingsvrijheid wordt afgenomen. De grootste zegen als bewegingsvrijheid weer binnen handbereik lijkt te zijn. 

Het lukt! Niet normaal, maar het lukt. Strekking. Extensie. Het woord dat mij onderhand de strot uit kwam, omdat het zoveel betekende en tegelijkertijd zo onhaalbaar leek. Maar ik kom er weer. Ik kan mijn been weer recht. Het lukte direct na de operatie al, vandaag 8 dagen geleden. Voor het eerst in ruim 15 maanden. Wat is dít weer een emotionele rollercoaster. Intens geluksgevoel gemengd met veel uiteenlopende emoties. Een gevoel van: 'Yes, er is bewegingsvrijheid, binnenkort kan ik weer normaal lopen en als die knie rustig is kunnen we eindelijk gaan bouwen'! De onzekerheid die ik lange tijd voelde is zeker niet in een week tijd weggevaagd, maar het voelt wel alsof er licht aan het einde van de tunnel is. Dat perspectief is onbeschrijflijk. We doen het met beleid. Rustig aan en stap voor stap. Niks forceren. Ik heb nog een lange weg te gaan, maar ik bewandel 'm nu met vertrouwen en strijdlust.

Het eerste weekend

Vorige week zaterdagavond, een dag na de operatie, merkte ik op dat er bloed door het drukverband kwam. Ik liet het maar netjes zitten, wetende dat het drukverband er op zondagochtend af mocht. Die ochtend haalde ik het eraf en zag ik vers bloed uit het wondje komen. Het leek wel mee te vallen, maar toen ik van de slaapkamer naar de badkamer liep zag ik dat ik een spoor van druppels op de vloer had achtergelaten. Het was toch wat meer dan ik dacht.

Vanuit OrthoCareClinics werd mij geadviseerd het wondje af te dekken met gaasjes en er compressie op uit te oefenen. Het wondje zou dan vanzelf 'dicht vallen'. Gelukkig had ik wat gaas op voorraad en had ik de Tubigrip van de vorige keer bewaard. Zo kon ik het goed oplossen. Die middag heb ik braaf op de bank vertoefd en gezien hoe PSV de kampioensschaal mee naar Eindhoven nam.

Eerste keer fysio

Afgelopen maandagochtend mocht ik voor het eerst weer naar Eric. Ik zat in een volle wachtkamer, waar ik me groot probeerde te houden, ondanks dat ik de emoties wéér hoog voelde zitten. Er kwam een bekende de wachtkamer in gelopen. Ze zag me zitten en vroeg hoe het met me ging. Het was een oprechte, hele lieve vraag, maar hij kwam even op het verkeerde moment. Ik verontschuldigde me voor mijn tranen, waarop ik een welgemeende knuffel ontving. 

Even later kwam Eric de wachtkamer binnen om me op te pikken. Ik pakte mijn krukken en liep met hem mee richting zijn behandelkamer. Ook Eric vroeg hoe het met me ging. Mijn tranen waren amper opgedroogd of ze rolden alweer over mijn wangen. "Ik heb alleen maar gehuild dit weekend. Pure ontlading. Het is echt heftig", zei ik. "En ik blijf ook maar bloeden, joh."

Toen eenmaal binnen mijn Tubigrip naar beneden ging en ik het doordrenkte gaas eraf haalde, liep het bloed alweer uit mijn wondje en druppelde op de behandeltafel. Wat een bende was dat. "Nou, ook dit nog. Ik schaam me dood", zei ik tegen Eric. "Daar kun je toch helemaal niks aan doen. Ik plak het even goed af en dan ruimen we de boel gewoon op." Zo gezegd, zo gedaan. 

"Kijk", zei ik tegen Eric terwijl ik mijn quadriceps aanspande, "mijn hak komt weer los van de grond." Op eigen kracht. Hij was onder de indruk. "Zo, dit heb je héél lang niet gehaald!" Sinds het oplopen van mijn blessure nooit meer. Terwijl Eric mijn knie mobiliseerde praatten we na over de operatie bij Jacco, hoe alles was verlopen. Ik liet hem foto's zien van de notch impingement en hoe het er na de notchplastiek van binnen uitziet. Het verschil in strekking met vóór de operatie is nu al enorm. En dan te bedenken dat er in de komende tijd nog veel meer winst te behalen valt. Mijn hele structuur in de knie moet weer wennen aan de positie in deze stand. Het aanspannen van mijn quadriceps doet, in tegenstelling tot vóór de operatie, geen pijn meer ín mijn knie. 

"Hey", zei Eric, "die bloeding is vervelend en onpraktisch, maar verder is dit wat ik zie echt al super goed hoor. Je operatie is pas 3 dagen geleden! Wat maakt dat je je zo voelt?" Wéér snikkend: "Weet je, Eric, het is gewoon de ontlading. Het is zó'n lange weg, meer dan 15 maanden strijd en gedoe. Ik heb al die tijd keihard gewerkt, maar het lukte niet. Na zo'n lange tijd ga je ook aan jezelf twijfelen. Keer op keer het gevoel hebben dat je faalt. Dat is misschien nog wel het ergste. Terwijl nu blijkt dat ik er niks aan kon doen. Als je dan meteen na de operatie al verschil voelt, dan is dat een grote overwinning. Dat maakt veel in me los." Eric knikte en reageerde begripvol. Hij wist het. Iedereen in mijn omgeving zag dat ik altijd alles gaf. Het lag nooit aan mijn inzet. Ik kon trainen wat ik wilde, ik was er nooit gekomen. Het heeft helaas allemaal erg lang geduurd. Gelukkig is alles sinds het eerste contact met OrthoCareClinics in een stroomversnelling terechtgekomen. De keuze voor Jacco Zijl als orthopeed voelt helemaal als de juiste.

De bloeding neemt toe

Naarmate de maandag vorderde, moest ik de gaasjes steeds vaker verwisselen. Het was geen nabloeding van slechts een paar druppels meer, het nam in hevigheid toe. Niet alleen als er druk op het been kwam, maar ook als ik gewoon rustig op de bank lag. Het liep er gewoon uit. Later die middag zag ik het bloed door de Tubigrip heen komen. Toen ik 'm naar beneden trok, schrok ik een beetje van de hoeveelheid bloed. Na even wikken en wegen (want ja, ik wil ook niet zomaar contact opnemen) besloot ik OrthoCareClinics toch maar even te contacten. Dit kon niet de bedoeling zijn.

Naar het ziekenhuis

Ineens ging alles in sneltreinvaart. Zo'n bloeding komt niet vaak voor na een arthroscopie, maar shit happens. De bloeding zou mogelijk ook vanuit het beenmerg kunnen komen van het bot waaraan is gewerkt. In overleg met Jacco besloot ik dat ik hier in Weert even naar de SEH zou gaan om het wondje goed te laten hechten. Zo zat ik maandag tegen de avond weer in het ziekenhuis. Inmiddels zat alles onder het bloed. De verpleegkundige die me opving hoorde mijn verhaal aan en vroeg, nog voordat ze aan de slag ging: "Maar loop jij niet gewoon te hard van stapel?" Pardon? Ik moest er wel om lachen, maar waarom denkt ze dat? Het is mijn derde knieoperatie in een jaar tijd. Denk je dat ik dit niet serieus neem? Wat straal ik uit? Kan iemand mij dat vertellen? Juíst deze keer ben ik extra voorzichtig, omdat ik geen reactie in die knie wil uitlokken en de progressie graag wil behouden. Verifieer het gerust bij mijn naasten, ze zullen het beamen.

De arts kwam erbij en vroeg wat er was gebeurd. Ik vertelde over de operatie van de vrijdag ervoor, welke ingreep ik had ondergaan en hoe lyrisch ik er nu al over ben. Hij haalde zijn schouders op en reageerde zakelijk, maar toch vriendelijk: "Oké, dat ken ik niet, nog nooit van gehoord. Dan zullen we het maar even hechten." Ik kreeg twee verdovingsprikken erin en binnen een mum van tijd was het wondje gesloten. Er werd een drukverband aangelegd om compressie uit te oefenen. Zo moest het goed zijn.

Gratis training zelfbeheersing

Sindsdien doe ik het nóg rustiger aan. Mijn knie is reactief, heet en er staat veel druk op het gewricht. Ik heb al de hele week wat verhoging. Volgens Jacco zit er mogelijk wat bloed in mijn knie, een hemarthros. Dat moet mijn lichaam zelf oplossen. En heel belangrijk: blijven strekken en bewegen. Die flexie komt vanzelf wel in de loop van de dagen. Het is op dit moment even aanpassen aan de situatie. Niet te veel verwachten. Toegeven aan rust en mijn lichaam het werk laten doen. Moeilijk als je van tevoren had gedacht binnen een paar dagen van de krukken af te zijn en alweer op de hometrainer te zitten. Het daagt me uit en mijn zelfbeheersing wordt getest. Maar het komt. De basis is gelegd. De weg is hobbelig, maar het pad is eindelijk duidelijk. Nog even geduld. En vertrouwen dat dit het begin is van iets moois. Het is tijd om mezelf terug te vechten.

Operatieverslag #3 / Jacco Zijl: "Dit is precies wat ik had verwacht"

Afgelopen vrijdag was het eindelijk zover: De derde reis naar herstel in een jaar tijd kon van start gaan. Op deze dag werd ik in het pand van Flexclinics in Utrecht geopereerd door Jacco Zijl van Orthocare Clinics. Een cruciale stap in mijn strijd terug naar bewegingsvrijheid. In deze blog een uitgebreid verslag.

The day before

In verband met de afstand vertrokken we donderdagavond na het werk al richting Utrecht. We hadden een hotel geboekt in Zeist, in de buurt van de KNVB-campus. Dat gaf mij meteen de gelegenheid om nog eens te gaan kijken waar ik vroeger vaak heb mogen trainen. Brings back memories. Fijn om er nog eens te zijn. Bij aankomst in het hotel bleek het zwembad- en wellnessgedeelte gesloten te zijn vanwege een spoedreparatie. Ter compensatie kregen wij een kamerupgrade en een drankje in de bar aangeboden. Netjes!

We maakten het onszelf makkelijk en kozen ervoor om sushi (one of my favourites!) te gaan eten. Niet dat ik heel veel trek had, want de zenuwen gierden door mijn lijf. Dat maakte ook het slapen een uitdaging. Ik probeerde wat afleiding te zoeken, zette een documentaire op die zo saai was dat ik hoopte ervan in slaap te vallen. Niet gelukt. Na heel wat woelen, draaien, toch maar weer even opstaan, wat drinken, op m'n telefoon kijken, uiteindelijk dromen en toch nog een uur of 3 slaap werd het snel vrijdagochtend. D-day.

Het is eindelijk zover!

Een wekker had ik niet nodig. Om 6.30u stapte ik in de douche om me helemaal op te frissen. Dat deed goed, ik voelde me een stuk beter. Ik keek mezelf aan in de spiegel en sprak mezelf moed in: Vanaf vandaag gaat alles anders zijn. Ik ben in goede handen. Jacco is optimaal voorbereid, overtuigd van mijn probleem en gaat het oplossen. Het komt goed, doe rustig. Geloof er nu maar in.

Na het inpakken van onze spullen reden we in iets minder dan een half uur naar Flexclinics, waar we hartelijk werden ontvangen door de gastvrouw. Het gebouw ademde totaal geen ziekenhuissfeer, integendeel, de binnenkomst leek wel een hotel. Het straalde vanaf het begin kleinschaligheid en persoonlijkheid uit. Dit voelde goed. We namen plaats in de wachtruimte. 

Aankomst bij Flexclinics

Binnenkomst: kleinschalig en persoonlijk

Credits voor Patricia

Rond 9.15 uur werd ik naar binnen geroepen door verpleegkundige Patricia, die me meteen op mijn gemak liet voelen. Mijn gegevens werden gecheckt en ik kreeg een bandje om mijn pols met mijn gegevens. "Ojee meisje toch, je hebt al een VKB gehad, in oktober nog een operatie en nu wéér. Dit gaat niet lekker, hè? Maar je hebt nu écht een hele goede orthopeed. Hij gaat je helpen, het komt goed, echt waar!" Die woorden raakten me in mijn meest kwetsbare deel en ik voelde mijn ogen waterig worden. "Nou, begin ik nu al te huilen. Echt zó stom dit!", zei ik. "Het is moeilijk voor je, hè. Kom hier", zei Patricia, "ik geef je een knuffel. Dat doe ik echt niet bij iedereen hoor." Het voelde gemeend.

Na het opmeten van de bloeddruk, temperatuur en saturatie mocht ik me omkleden. Operatieschort aan, mutsje op en comfortabele antislipsokken om mijn voeten. Nu was het wachten op een belletje vanaf de recovery dat ik naar boven gebracht mocht worden. 

Ready!

Naar de recovery

Rond de klok van 10.00 uur kwam het bericht dat ik richting recovery mocht voor de laatste voorbereidingen. Boven werd ik vriendelijk ontvangen door Hein en Marijke, de recoveryverpleegkundigen. "Wow, je komt helemaal uit Weert." Tsja, ik heb er alles voor over om geholpen te worden door een van de grote namen op (sport)orthopedisch gebied. We maakten een gezellig praatje, althans, ze probeerden me wat af te leiden van wat komen ging. Dat lukte aardig. Hein sloot me aan op de monitoren en prikte het infuus in mijn elleboogplooi. Zover als het ging probeerde ik me te ontspannen en visualiseerde ik alles wat ik weer zou kunnen als deze ingreep succesvol zou zijn. Positive thoughts. 

Voorbereiding met Jacco

Na enige tijd kwam Jacco de recovery op. We hadden tijdens onze belafspraak op 1 mei afgesproken dat hij van tevoren nog even naar mijn knie zou kijken, zodat alles duidelijk zou zijn en we écht niks over het hoofd zouden zien. Hij begroette me vrolijk met een stevige handdruk.
"Hey Cindy, hoe gaat het met je?"
"Ik vind het echt heel spannend."
"Wat vind je precies spannend?"
"Het resultaat. Of het echt gaat zijn zoals we hopen."
"Luister, je bent hier niet voor niks, hè", keek hij me doordringend aan. "Ik heb er écht vertrouwen in."

Dat deed goed.

Hij voelde naar de button in mijn scheenbeen. Hoewel hij deze bijna nooit verwijdert, wilde hij dit bij mij wel doen als het herkenbare pijn zou opleveren. Na even voelen vond hij de button, die volgens hem goed gepositioneerd was op het bot. Het drukken op de plek leverde geen herkenbare pijn op. We besloten dus samen om de button gewoon te laten zitten. Ik wees aan waar de pijn wél zit en dat ik me zorgen maak of de notchplastiek daar resultaat gaat opleveren. Hij gaf aan dat die klachten wel degelijk met de impingement in de notch te maken kunnen hebben. Ik vroeg hem ook om goed naar de achterzijde van mijn knie te kijken. Alles is zo stijf door de langdurige stand in lichte flexie. Mijn hamstrings zijn verkort en het gewrichtskapsel is stug. Logisch. Tijdens de operatie zou hij alles binnen het gewrichtskapsel goed kunnen bekijken, maar volgens hem is het een kwestie van na de operatie véél in strekking te blijven. Het been uit te laten hangen, zodat alles weer wat meer op rek komt. Toen alles gecheckt en duidelijk was, konden we richting OK.

Op de operatiekamer

Jacco en de anesthesiemedewerker reden me in het bed naar de operatiekamer. Toen we er bijna waren, zei ik tegen Jacco: "Ik ben zó benieuwd wat je zo tegen gaat komen!" - Met een grijns op zijn gezicht zei Jacco: "Ik weet wel wat ik ga zien." Ik voelde 100% overtuiging.

Nadat ik was geïnstalleerd op de operatietafel kwam de anesthesist erbij. Het team was compleet en de time out kon plaatsvinden. Alles werd gecheckt en er werden met stift nog twee pijlen op mijn rechterbeen gezet.

Ik mocht rechtop komen zitten voor de ruggenprik. Jacco keek me even aan en ik weet niet exact waarom, maar het kwam er zo uit: "Jacco, je gaat het voor me oplossen, hè. Dit is de derde en echt de laatste keer." De 'alles of niets'-gedachte was meer dan duidelijk. Jacco reageerde empathisch: "Ik begrijp je en ik ga echt alles doen wat ik kan om jouw knie weer functioneel te krijgen. Laat dat duidelijk zijn. Nogmaals, ik heb er vertrouwen in. We gaan ervoor." 

De ruggenprik werd geplaatst, mijn minst 'favoriete' onderdeel. Gelukkig was het zo gepiept. Het was tijd om me over te geven aan wat komen ging. Het duurde even voordat de ruggenprik zijn werk deed. Het was een ander verdovingsmiddel dan de vorige keren. Ik had nog steeds wat controle over mijn benen, kon mijn tenen vrijelijk bewegen en ik voelde elke aanraking. Dat was nieuw voor me. Jacco beloofde me pas iets te gaan doen als ik geen pijn meer zou voelen. En als ik wel pijn zou voelen, zou ik misschien wel even gaan slapen. "Hoho, maar dat wil ik niet. Ik wil echt helder blijven en alles meekrijgen." Jacco kwam meteen voor me op en was het met me eens. Hij wilde me ook alles uitleggen. We wachtten nog even tot de verdoving verder zijn werk deed. Er werd een paar keer getest met iets kouds op de huid en toen dat op mijn been 'neutraal' voelde besloot hij een poging te gaan wagen. Het eerste sneetje was nog wat scherp. Eenmaal binnen ging het goed. Het was een vreemde gewaarwording om elke aanraking en beweging duidelijk te voelen, maar geen pijn. 

"Precies wat ik had verwacht"

Het scherm werd naar me toe gedraaid, zodat ik alles goed kon zien. Jacco ging met zijn camera naar binnen. Hij beloofde me wat plaatjes te schieten voor mijn blog. Eerst werd de knie gespoeld om een helder beeld te creëren. Herkenbaar van de vorige keren. Ik zag wat weefsel in het gewricht rondvliegen. Wat losse fragmentjes. Littekenweefsel.

Jacco ging met zijn camera naar de intercondylaire ruimte, waar de voorste kruisband zich mooi liet zien. Die zag er godzijdank goed uit: intact. Net als de achterste kruisband. Wat wel meteen opviel was het gebrek aan ruimte in de femorale notch. "Precies wat ik had verwacht", zei Jacco. Hij vervolgde: "Dit is wel een heel klein 'notchje'", met verkleinwoord. Dat past niet goed. Hij liet me zien wat er gebeurde als mijn been richting strekking ging. Met de camera in mijn knie bewoog hij mijn knie van flexie naar extensie. Die kruisband van 9 mm loopt hartstikke vast. Onmogelijk om strekking te bereiken. Ik was opgelucht om de oorzaak te zien. Mijn gevoel dat er iets niet klopte, dat ik al heel snel na de voorste kruisbandreconstructie had, heeft altijd goed gezeten en werd nu bevestigd. 

Notch impingement: de notch is veel te smal voor de kruisband

Volledige extensie is daardoor onmogelijk

Voordat hij aan de slag ging met de notchplastiek inspecteerde hij de rest van mijn knie. Die vertoonde wat gebruikerssporen. Doordat de achterzijde van de patella ten gevolge van de strekbeperking bovengemiddelde druk heeft moeten verdragen is deze wat gerafeld geraakt. Kraakbeenschade focaal graad 1. Niet zorgelijk. Net als het kraakbeen in het mediale compartiment van het tibiaplateau. Geen reden tot zorg. Het laterale compartiment van het tibiaplateau heeft focaal graad 2 schade. Ook niet zorgwekkend.

Mijn mediale meniscus ziet er prima uit. Mijn laterale meniscus vertoont ook een rafel en de oppervlakte is niet meer zo glad. Volgens Jacco zijn dit gebruikerssporen van jarenlang intensief sporten. Enfin, geen relevante nevenschade die een terugkeer op het voetbalveld in de weg zou staan. Dat is super positief.

Notchplastiek

Jacco begon met de notchplastiek. Hij haalde met de shaver eerst wat bindweefsel weg, om vervolgens bij het bot uit te komen. Het bot zag er van binnen wat gelig uit. Met de boor freesde hij zoveel mogelijk bot weg, om de kruisband ruimte te geven om te bewegen. Hoe verder hij kwam, hoe voorzichtiger hij te werk ging om de kruisband niet te beschadigen. Daarna ruimde hij her en der nog wat weefsel op. Jacco deed vervolgens, met de camera nog in mijn knie, de Lachman-test, die een mooie stabiele knie liet zien. Hij bewoog mijn knie naar strekking en ik zag met eigen ogen dat ik er weer helemaal kwam. De kruisband klemde niet meer, had ruimte. 

Actiefoto - ruimte maken

Notchplastiek geslaagd: de kruisband ligt mooi vrij.

De wondjes werden gesloten met hechtpleisters en er werd een drukverband aangelegd. "Kom eens rechtop", zei Jacco, "dan laat ik je de strekking zien." Hij drukte met zijn linkerhand boven mijn knie op mijn bovenbeen en met zijn rechterhand tilde hij mijn hak omhoog. Hyperextensie! "Kom, dit moeten we vastleggen", zei Jacco, "dan stuur ik de foto naar je door." Mooi blogmateriaal, dacht hij vast ook. "Ohhh, dit is echt een droom die uitkomt", zei ik met een glimlach op mijn gezicht tegen Jacco. Een golf van opluchting ging door me heen.

(Hyper)extensie.

Operatie geslaagd

Jacco was tevreden met het resultaat. Ik kreeg nog wat instructies mee voor thuis, waarbij de nadruk werd gelegd op strekken, strekken en nog eens strekken. Nadat ik werd overgeheveld naar mijn eigen bed, werd ik teruggereden naar de recovery. Vanuit de grond van mijn hart bedankte ik Jacco voor zijn goede zorgen. Wat hij voor mij heeft gedaan is van grote betekenis voor mij.

Op de recovery werden eerst de controles uitgevoerd. En, niet geheel onbelangrijk na mijn eerdere ervaringen, direct een bladderscan. Van tevoren had ik al aangegeven dat ik na de vorige twee operaties gekatheteriseerd moest worden en na de tweede operatie zelfs met een verblijfskatheter naar huis ging. Dat kon nu absoluut niet de bedoeling zijn. Gelukkig was mijn blaas ditmaal een stuk minder actief en was ook een eenmalige katheterisatie niet nodig. Nadat ik een ijsje had opgepeuzeld mocht ik terug naar de afdeling. 

Terug op de afdeling

Eenmaal terug op de afdeling kreeg ik een maaltijd aangeboden. Heel veel trek had ik niet, dus ik heb de broodjes nog even laten staan. Er ging even heel veel door me heen. Weer kwam er ontlading. Ik liet de tranen zachtjes over mijn wangen rollen, in de hoop dat niemand het zou zien. "Gaat het wel?", vroeg een mevrouw die bij de jongeman die naast mij lag op bezoek was. "Ja hoor", snikte ik. "Het is gewoon heel veel. De derde keer in een jaar. Ik hoop zó dat dit het is, dat het nu goedkomt." - De mevrouw was erg begripvol. Lief. 

Naar huis

Terwijl ik aan het eten was kwam Jacco de afdeling op, om zijn patiënten verslag te doen van de operaties die hij eerder die ochtend had uitgevoerd. Aangezien ik een ruggenprik had gehad en wij alles op de operatiekamer al hadden besproken, viel er in mijn situatie weinig aanvullende uitleg meer te geven. "En, wat ga je thuis ook alweer doen?", vroeg Jacco met een knipoog. "STREKKEN!", was mijn antwoord. 100 Punten. We hebben elkaar nog eens de hand geschud en spraken af om elkaar over 6 - 8 weken weer even te zien. Overigens belt zijn assistente mij vandaag op om te kijken hoe het gaat.

Mijn gevoel keerde langzaam weer helemaal terug en nadat ik me had omgekleed ben ik met krukken naar het toilet gestrompeld. Plassen was namelijk het enige dat nog resteerde voordat ik naar huis mocht. Daarna werd het infuus verwijderd, de ontslagpapieren werden meegegeven en we mochten vertrekken. 

Voor de lange rit naar huis ben ik achter in de auto gaan liggen met mijn been omhoog. Dekbed onder mijn hak, knie vrij, doorhangen. Direct aan de strekking werken. Het werd een vervelende en lange autorit. We reden steeds weer de file in. Ondanks dat ik voor vertrek reistabletjes had genomen werd ik hartstikke misselijk en moest ik me continu focussen om alles binnen te houden. Na een autorit van bijna twee uur kwamen we eindelijk thuis aan, waar ik op de bank ben geploft en er niet meer vanaf ben gekomen. 

Vertrouwen en perspectief

Wat een ervaring is het weer geweest. We zijn nu drie dagen post-OK. Omdat deze blog al erg lang is geworden, zal ik mijn ervaringen van de eerste week in een volgende blog delen. Deze blog heb ik met horten en stoten geschreven. Steeds in kleine stukjes. Met trots, blijdschap, dankbaarheid, hoop en nieuw perspectief. Maar ook met ontlading, opgekropte frustraties en de hele film van 15 maanden lang strijden. De tranen overvielen me de afgelopen dagen op de meest onverwachte momenten. Het is oké, ik laat ze gaan. 

Laat afgelopen vrijdag het kantelpunt zijn in mijn revalidatie. Met daarbij een grote 'shout out' naar Jacco Zijl, voor al zijn goede zorgen, het aanstekelijke vertrouwen in een goede afloop, alle leerzame uitleg tijdens de OK en zijn persoonlijke betrokkenheid bij mijn proces. 

Jacco heeft mijn vertrouwen laten groeien. Voor nu bekijk ik het dag voor dag en week voor week. Ik hoef nu nog niet alles te overzien, maar ik voel wel nu al verschil. Voor het eerst in 15 maanden haal ik mijn strekking. Alleen dat al is een overwinning op zich. Ik hoop dat de pijnlijke plek mediaal/anterieur met uitstraling richting mijn scheen straks ook verleden tijd is en dat het te maken had met de impingement. Dat is nog mijn enige zorg. Volgens Jacco komt dit goed. Ik vertrouw op zijn kennis en kunde.

In mijn volgende blog ga ik veel meer vertellen over de eerste week post-OK. Voor nu: focus op rust, herstel en strekking. Zometeen ga ik weer voor het eerst naar de fysio. Ik kan niet wachten om te gaan bouwen richting het voetbalveld. In dat kader: Afgelopen weekend heb ik alvast m'n nieuwe voetbalschoenen uitgezocht. Ik wacht nog even met bestellen, maar het perspectief is er nu en dat voelt grandioos.

Believe it to achieve it.