Op weg naar antwoorden: aftellen naar de dynamische echo bij Sports Valley

In mijn vorige blog schreef ik over de complexe puzzel die we aan het leggen zijn in mijn voorste kruisbandtraject. Ik sprak alle lof uit naar Jacco en Martijn, die er werkelijk alles aan doen om het volgende puzzelstuk in deze zoektocht te vinden. Dat is beslist geen sinecure. Nadat Jacco na ons consult rechtstreeks een bericht naar de radioloog had gestuurd en hier ook vlot reactie op kwam, kreeg ik groen licht om contact op te nemen met Sports Valley, onderdeel van Ziekenhuis Gelderse Vallei in Ede. Binnen een paar minuten na Jacco’s bericht hing ik aan de lijn met het ziekenhuis. Vamos! 

Een stip op de horizon

In overleg met de vriendelijke mevrouw van de afdeling Radiologie kon er een afspraak gepland worden voor een dynamische echo. Toen ik vertelde waarvoor ik de afspraak graag wilde maken, vroeg ze eerst door wie ik verwezen was. "Dokter Zijl van OrthoCare Clinics in Amersfoort", zei ik. "Wie? Dokter van Zijl? Dat is een gynaecoloog. Dat kan niet kloppen toch? Hebben we al een verwijsbrief? Sta je hier in het systeem?"

Ik legde mijn situatie nogmaals uit, vertelde dat dokter Zijl mijn orthopeed is en dat hij al rechtstreeks contact had gehad met radioloog Bas Maresch. De assistente belde Bas op zijn sein om een en ander te verifiëren, en ja hoor, hij was al op de hoogte van mijn casus. In de tussentijd mailde ik de verwijsbrief door, zodat mijn dossier compleet gemaakt kon worden. Uiteindelijk legden we onze agenda’s naast elkaar en kwamen uit op dinsdag 16 september.

Hèhè, we hebben een datum. Wéér een kleine stip op de horizon. Ik tel de dagen. Nog maar anderhalve week. Natuurlijk probeer ik, zoals ik in mijn vorige blog schreef, dag voor dag te leven. Met zo’n concrete datum in zicht is het echter bijna onmogelijk om niet vooruit te denken. Onbewust ben ik er continu mee bezig en daarbij heb ik hoge verwachtingen van deze echo. Misschien moet ik het niet doen, maar ik heb al mijn pijlen erop gericht. Want hoe zou het zijn als we eindelijk de oorzaak vinden? Hoe kunnen we het probleem dan tackelen? Wat betekent het voor mijn revalidatie? Zou dit dan het puzzelstuk zijn dat zó lang ontbrak? Welke richting bewegen we op? Hoeveel energie zou het geven als ik niet langer in het duister tast? Hoe anders zou mijn dagelijks leven eruitzien zonder die constante struggle? En dat ik weer kan lopen zonder bij iedere stap na te hoeven denken? Maar stel dat dit niet de verklaring is… wat dan? Er is veel stof tot nadenken.

Stel je toch eens voor...

Dat de echo alles onthult. Dat we er nu eindelijk achter komen wat er mechanisch misgaat in die knie. Misschien ligt er dan een plan met een gerichte behandeling en een concreet doel op tafel. Richting in ieder geval. Iets om mijn energie en discipline in kwijt te kunnen. Dáár hunker ik naar. Geef me dat perspectief maar en ik ga. Volle bak.

En dan is er nog de Kenacort-injectie, die echogeleid gegeven gaat worden in het gebied met neovascularisatie in het vetlichaam van Hoffa. Het is de derde injectie in 10 maanden tijd. Ik zei eerder al dat het me niet enthousiast maakt, omdat de vorige twee ook geen wezenlijk verschil maakten. Desondanks ga ik toch mee in de beweegredenen van Jacco en Martijn. Wat moet ik anders? Niks doen is ook geen optie. Geen idee, maar misschien helpt het deze keer wel nu ze met meer precisie kunnen injecteren. Ik ga alles weer netjes per dag bijhouden in mijn schriftje.  

Trainingsdilemma's

In de tussentijd gaat het trainen bij de fysio lekker door. Drie keer per week ga ik, altijd met veel zin en bewegingsdrang die zijn weg zoekt. Het is fijn en het gaat best aardig binnen de mogelijkheden die we hebben, anderzijds blijft het ook beperkt en moeizaam. De druk bouwt flink op tijdens de oefeningen. Het blijft zoeken naar balans. Wat kan wel? Wat kan niet? Regelmatig ga ik over de grens. Dat ligt voor een stukje bij mezelf, maar meestal ligt het gewoon aan een knie die niet doet wat 'ie moet doen.

Ik ben na het trainen een paar keer thuisgekomen met flink reactie. Daar baal ik dan van, het zet me aan het denken en ik merk dat de frustraties dan ook weer beginnen te borrelen. Bij dat gevoel moet ik wegblijven, dus ik probeer het te temperen. Eric en Maud zien ook dat mijn extensie achteruit gaat, dat het weer minder is dan na de laatste operatie. Wat dát betreft voelt het soms alsof ik weer terug bij af ben. Ik heb afgelopen week ook naar Eric uitgesproken dat we op moeten passen, dat we het trainen leuk moeten houden, zodat mijn energielevel op peil blijft. In de afgelopen periode heb ik geleerd om daar open over te communiceren. Dat lukt me nu beter dan voorheen.

Dat is pech, extensie weg.

Binnen de grenzen

Trainen. Voor ieders beeldvorming: bij de juiste focus en met gecontroleerde, kleine bewegingen kan ik mijn oefeningen goed uitvoeren. Zolang ik recht vooruit beweeg, zonder rotaties, en wegblijf uit extensie en diepe flexie, gaat het prima. Dat is ook terug te zien in bovenstaande trainingsvideo. Laat me squatten in die kleine beweging en het gaat best goed. Split squats in dezelfde beperktere ROM? Check. Hamstring curls in die kleine beweging? Prima. Zodra er correctie of behoorlijke impact bij komt kijken, wordt het lastig. Iets te ver richting extensie bewegen? Sucks big time. Het hoort niet zo te zijn, maar op dit moment moet ik zorgen dat ik daar wegblijf, anders doet het echt pijn en kom ik moeilijk terug richting flexie, al helemaal als er druk op mijn been staat. Met of zonder pijnlijke knoep. En ja, afsluitend een open deur: geef me een bal en ik voel me gelukkig. Aan dat geluksgevoel wordt óók aandacht besteed. Heel belangrijk voor mij. In onderstaande video zie je dat ik eerst een pijnscheut met een knoep moet doorstaan en mijn houding moet corrigeren voordat ik de oefening kan uitvoeren. Goed staan is voor mij de eerste en belangrijkste stap van iedere oefening. Als ik eenmaal in de juiste positie sta, gaat het goed. 

Hoewel ik behoorlijk wat spiermassa heb ingeleverd in het afgelopen anderhalf jaar, ben ik toch sterk in mijn benen. Mijn quads en mijn glutes zijn altijd dominant geweest. En natuurlijk weet ik dat mijn quads niet goed aangesproken kunnen worden met een extensiebeperking. Eric zegt dat het wel meevalt met spierverlies en benadrukt overtuigd te zijn dat mijn problemen nooit aan mijn spierkracht gelegen kunnen hebben. Het is duidelijk een mechanisch probleem. Ondanks het feit dat we nooit optimaal hebben kunnen trainen, zit er wel power in mijn benen. Helaas hebben we de LSI nooit kunnen testen, omdat ik niet voluit kracht kan leveren met mijn geopereerde been en dit een vertekend beeld zou opleveren.

Regie en perspectief

Anyway, of het nu moeizaam gaat of niet, we gaan gestaag verder en hebben weer iets om naar uit te kijken: nog anderhalve week tot de dynamische echo. Ik ga de radioloog vragen om meteen met mij te delen wat hij waarneemt op beeld, zodat ik niet hoef te wachten op het verslag dat wordt uitgebracht naar Jacco. Ik geloof erin dat we eindelijk helderheid gaan krijgen. Daarbij blijf ik doen wat ik vanaf dag één doe: initiatief en regie nemen, me blijven verdiepen en vragen stellen. Als er over één ding geen enkele twijfel mag bestaan, dan is het wel: ik stop pas als die puzzel ligt. Linksom, rechtsom, dwars erdoorheen. Het maakt me niet uit hoe, maar ik zal 'm leggen, samen met de professionals om me heen.

Consult bij OrthoCare: Moeilijke puzzels zijn er om te leggen

Na een ontspannende dag en nacht in het Van der Valk hotel in Amersfoort mocht ik mij gisteren weer melden bij OrthoCareClinics. Eindelijk, ik had weer zó toegeleefd naar deze afspraak, waar ik hoopte dat we tot een nieuw plan zouden komen om de issues met mijn knie de baas te worden. Ik meldde me aan bij Erica, die mijn gezicht inmiddels kent. "Dat is geen goed teken, hè", zeiden we lachend tegen elkaar. Inderdaad, je kan er maar beter niet te vaak komen...

Een warm welkom en meteen een compliment

Nadat ik plaatsnam in de wachtkamer en de patiënt vóór mij bij Jacco naar buiten kwam, liep Martijn zijn kamer binnen. Ik wist wat er achter die deur gebeurde, wilde ook horen wat ze over mij te zeggen hadden. Na enkele minuten werd ik naar binnen geroepen en kreeg ik meteen een compliment dat ik er een stuk beter uitzag dan de vorige keer, 6 weken geleden. Jacco heeft me inmiddels een aantal keren gezien en tijdens onze laatste ontmoeting zat ik er echt niet lekker bij. Ik zei het ook eerlijk: “Ik zat toen helemaal stuk, ik voelde me zó teleurgesteld.”

Hij merkte op dat de vakantie me goed had gedaan en zei dat ik weer een energieke uitstraling heb. Dat deed me goed om te horen. "Nu de rest nog", zei ik terwijl ik naar mijn knie wees. "Ja, dat is complex", zei Jacco. Beide heren wilden eerst mijn knie checken, om vervolgens het gesprek aan te gaan over de mogelijke opties.

Lichamelijk onderzoek: zien, horen en voelen wat ik al zo lang beschrijf

Ik verruilde mijn jeans voor een sportbroekje en nam plaats op de behandeltafel. Terwijl Martijn toekeek checkte Jacco mijn knie. De testen laten een stabiele knie zien. Toen hij mijn knie van extensie naar flexie bewoog, gebeurde het: die harde, pijnlijke knoep waar ik het steeds over heb. Het was allesbehalve prettig (lees: pijnlijk), maar misschien wel eens goed dat beide heren het ook eens zagen, hoorden en voelden. "Oh, je hoofd wordt er rood van", zei Jacco. "Ja, sorry, dit doet echt veel zeer", zei ik, terwijl ik de pijn probeerde te verbijten. Het zweet brak me uit, een beetje bang dat die beweging nog eens gemaakt zou worden en er nóg een knoep zou volgen. Het werd eens te meer duidelijk dat er mechanisch iets niet klopt en ik hoefde me van Jacco ook echt niet te verontschuldigen. Hij zei er ook nog bij dat ik het mechanische disfunctioneren erg goed kan omschrijven op mijn blog. En ik heb ook gewoon gelijk, het functioneert niet goed.

Vóór het lichamelijk onderzoek heb ik eveneens aangegeven dat ik weer wat lastiger richting extensie kom. Direct na de operatie kon ik mijn been ontspannen en plat voor me uit laten liggen. Nu lukt dat niet goed meer. Ik haal m'n extensie wel nog, maar het gaat niet van harte en het voelt bovendien stugger dan voorheen. Jacco voelde dat ook. Voor mij geeft dat vertrouwen: mijn klachten worden gezien en erkend. Zelf denk ik dat er weer littekenweefsel in de weg zit.

Nadat Jacco mijn knie had gevoeld en getest, deed Martijn het nog dunnetjes over. Hij begon met zeggen dat ik niet bang hoefde te zijn voor eenzelfde beweging van extensie naar flexie als enkele minuten daarvoor. Thankgod, ik was er nog steeds van bij aan het komen. Als ik eenmaal door die 'knoep' heen ben, gaat de beweging wel vloeiend. Het gebeurt me vooral als ik vanuit volledige extensie naar flexie wil bewegen, in het eerste stuk van de buiging.

Alle opties op tafel

Na het lichamelijk onderzoek volgde een uitgebreid gesprek over de opties. We zetten samen alles op een rij. Mijn verhaal, het lichamelijk onderzoek, de video over het instabiliteitsmoment die ik doorstuurde. Daarvan denken ze dat het een moment van instabiliteit is ten gevolge van een pijnprikkel, waardoor de spieren rondom mijn knie er even mee stoppen en ik doorzak. En dus geen instabiliteit door een niet functionerende voorste kruisband. Het klinkt plausibel, echter kan ik door de snelheid waarmee dit gebeurt zelf niet voelen wat eerder is: de pijn of het doorzakmoment. In ieder geval komt het met enige regelmaat voor.

Enfin, er kwamen drie opties op tafel te liggen:

• Afwachten - die optie veegde ik direct van tafel, iets wat Jacco en Martijn met me eens waren. Maar ze wilden 'm wel even benoemen. In mijn situatie levert het simpelweg niets op.
• Injectie - werd ik niet meteen enthousiast van. De vorige gaf slechts twee dagen verlichting. Ik kwam niet naar het consult met het idee om voor een tweede injectie te gaan.
• Operatie - om het gewricht schoon te maken. Kan, maar wordt door beide heren niet als eerste optie gezien. Mijn voorkeur had het in eerste instantie wel.

We praatten uitgebreid over optie twee en optie drie. Belangrijk punt hierbij: ze willen niet zomaar aan het vetlichaam van Hoffa opereren, mede omdat wetenschappelijk onderzoek laat zien dat resultaten vaak niet zaligmakend zijn. Bovendien lijkt die pijnlijke knoep niet eens dáár vandaan te komen. Daarnaast zou weer een operatie nattevingerwerk zijn. Een operatie zonder dat er een concreet doel of duidelijke verklaring is, voelt als gokken. Na drie operaties weet ik inmiddels: elke ingreep heeft impact, zowel fysiek als mentaal, en ik wil alleen nog een stap zetten als de kans op verbetering reëel en onderbouwd is. Nog een teleurstelling kan ik echt niet aan. Eigenlijk willen we dus eerst weten waar die knoep vandaan komt. Wat klemt daar? 

Het plan - gericht zoeken naar de oorzaak

Na uitgebreid overleg hebben we samen besloten dat ik een dynamische echo laat maken. Dat is een echo waarbij mijn knie in beweging wordt onderzocht. Het doel is om tijdens dat onderzoek de knoep te reproduceren en zo hopelijk eindelijk te zien wat er precies misgaat in die knie. Ik ben tamelijk overtuigd dat het reproduceren van die knoep gaat lukken, want het is een dagelijks issue. De echo zal in ieder geval ander beeld opleveren dan de 'statische' beelden van bijvoorbeeld een MRI-scan.

Tegelijkertijd wordt er tijdens de dynamische echo gekeken naar het vetlichaam van Hoffa en zet de radioloog toch nog een Kenacort-injectie in het gebied met neovascularisatie. Ik ben niet heel enthousiast over nog een injectie, maar begrijp wel de voorkeur van Jacco en Martijn hierin. Meer benieuwd ben ik naar de oorzaak van de knoep, waarvan ik hoop dat we 'm gaan vinden, zodat er wellicht met een kijkoperatie gericht gehandeld kan worden. 

Voor de dynamische echo en de echogeleide injectie ga ik op aanraden van Jacco naar een Musculoskeletaal (MSK) Radioloog bij Sports Valley (het sportmedisch centrum van Ziekenhuis Gelderse Vallei) in Ede. Dat betekent wederom een stuk rijden, maar ik ga graag naar een echte specialist wat verder weg die precies weet waar hij naar moet kijken. Ik heb er veel voor over om dit complexe probleem opgelost te krijgen. Jacco heeft de radioloog zelf alvast een bericht gestuurd en zodra er een reactie is, kan ik een afspraak maken. Hopelijk op korte termijn.

De vaart erin houden

In eerste instantie werd voorgesteld om 6 tot 8 weken na de injectie follow-up te doen. Ai, die kwam niet lekker binnen. "Eerlijk gezegd vind ik dat erg moeilijk", zei ik tegen Jacco. "Ik ben vandaag precies 15 maanden na de voorste kruisbandreconstructie en ik sta nog steeds nergens. Straks zijn we wéér twee maanden verder. Ik ben bang dat de accu dan weer leegloopt."

Omdat het vertrouwd voelt durf ik open te zijn richting Jacco. Hij begreep me ook helemaal. Hopelijk doet deze injectie wel iets, maar we spraken af dat ik meteen contact opneem zodra ik merk dat de injectie onvoldoende helpt. Ik kan dat goed zelf monitoren. Zo houden we de vaart erin en voorkomen we dat ik weer in dezelfde dip beland als vóór de zomervakantie. Deze pro-activiteit geeft me wel wat rust.

Moed houden en stap voor stap vooruit

Aan het eind van het gesprek nam Jacco nog even de tijd om me moed in te spreken. Hij zei: “Het is niet makkelijk, maar probeer de energie die je nu hebt vast te houden. Blijf moed houden.” Dat vond ik fijn om te horen. Het voelt goed dat hij ziet dat ik er nu anders bij zit dan 6 weken geleden, en dat hij erkent hoe zwaar dit traject soms is.

Die energie voel ik zelf ook. Ik heb mezelf herpakt. Er ligt weer een plan en dat geeft houvast. Tegelijkertijd moet ik ook voorzichtig zijn met die energie. Vooruitdenken over mogelijke scenario's grijpt me soms letterlijk bij de keel. Dus kies ik er heel bewust voor om dat niet te doen. Ik probeer klein te denken: dag voor dag, stap voor stap. Gisteren het consult bij Jacco en Martijn. Op korte termijn de echo. Daarna kijken we verder. Niet drie stappen vooruit, maar telkens één. Dat maakt het voor mij behapbaar. En zo sluit ik dit consult af met weer een stukje vertrouwen. En héél veel lof voor beide heren die alles uit de kast halen om deze moeilijke puzzel te leggen. Dank, Jacco en Martijn!

Met Martijn Brinkman en Jacco Zijl

Imagineren

Na een terugreis vol met files en slecht weer, waardoor ik bijna 3 uur onderweg was, parkeerde ik de auto op de oprit en liep via de achterdeur naar binnen. Mijn oog viel direct op het schoenenrek, waar mijn nieuwe voetbalschoenen nog altijd in het vizier staan. Het is een stil maar duidelijk symbool van wat er nog te overwinnen valt. Ze wachten op me. Ooit gaan ze aan. Zoals Louis van Gaal zegt: je moet het eerst imagineren voordat je het kunt bereiken. Dat doe ik, iedere dag.

Quitting is never an option; persistence is the warrior’s way.  

Samen de koers bepalen: telefonisch consult op weg naar 28 augustus

Een maand geleden zat ik er nog goed doorheen. Het gebrek aan vooruitgang na de laatste operatie zorgde ervoor dat mijn accu leegliep. Daardoor voelde ik me vlak voor de vakantie echt murw geslagen. Daar is gelukkig verandering in gekomen. Hoe anders is het nu.

De rust die ik in overleg met Jacco tijdens de zomervakantie pakte bracht een omslag in mijn gemoedstoestand. Fysiek leverde het helaas geen vooruitgang op, maar mentaal des te meer. Ik merk dat ik weer een stuk positiever in de wedstrijd zit. Inmiddels heb ik het ritme bij de fysio ook weer gevonden en dat voelt goed. Ik ga met plezier trainen, waarbij ik mijzelf er steeds aan herinner dat het niet erg is om niet vooruit te komen. Mijn verwachtingen heb ik voor nu bijgesteld. Dat betekent realistisch zijn dat het er fysiek gezien gewoonweg niet in zit, dus dat plezier en het binnen de mogelijkheden toegeven aan mijn bewegingsdrang voor nu genoeg is. Het helpt me om zoveel mogelijk uit de frustratiezone te blijven. Spoedig komt er weer actie in de tent, want het consult bij OrthoCare is volgende week al. Dinsdagmiddag belde ik uitgebreid met Jacco om het consult alvast samen voor te bereiden.

Telefonisch consult

We evalueerden de effecten van de laatste injectie en blikten vooruit op het fysieke consult van volgende week. Het is jammer dat de injectie slechts twee dagen voor verlichting heeft gezorgd. Mogelijke scenario's passeerden de revue. Ik vertelde ook over het instabiele moment op vakantie, dat per toeval werd vastgelegd op camera. En dat ik dit graag zou willen delen, omdat ik denk dat de beelden van toegevoegde waarde kunnen zijn. Zodat Jacco en Martijn beter begrijpen wat ik bedoel met 'ik ga er regelmatig doorheen'. Beelden zeggen immers meer dan woorden. Na het gesprek heb ik de beelden daarom doorgestuurd naar beide heren.

Het gesprek was erg plezierig. Het voelt alsof we weer aan de vooravond staan van een nieuw hoofdstuk. Over precies een week schuif ik met Jacco en Martijn aan tafel om de mogelijkheden te bespreken. We leggen alle opties op tafel en bepalen samen de nieuwe koers. Ik voel me positiever, sta weer wat sterker in mijn schoenen en ik ben voorbereid op nieuwe interventie. 

Hoop

Wat me raakt is dat Jacco blijft herhalen dat zijn doel nog steeds is om mij terug het veld op te krijgen. Hij zou die woorden nóóit uitspreken als hij er niet in zou geloven. We hebben een gezamenlijk doel. Alsof we deze strijd samen voeren. Zijn woorden doen meer dan hij misschien zelf beseft. Ze geven me houvast en ook vuur.

Want ja, er zijn mensen - vrienden, bekenden en zelfs professionals - die zeggen dat ik gek ben dat ik nog wil gaan voetballen. Of dat het mij nooit meer gaat lukken. Dat mijn knie te complex is, dat het te veel gevraagd is. Ik kan er inmiddels goed mee dealen. Niet dat ik het nodig heb, maar zulke uitspraken wakkeren mijn drive aan om het tegendeel te bewijzen. Om te laten zien dat het wél kan. 

Ik blijf dicht bij mijn eigen behandelaren, bij de mensen die mij en mijn knie kennen, die me begrijpen en die in mij geloven. In de ruim 4 maanden dat Jacco onderdeel uitmaakt van mijn traject, heeft hij mij als persoon en mijn knie als obstakel goed leren kennen. Hij is voor mij op dit moment de juiste man op de juiste plek. Net als Eric dat al bijna 19 maanden is.

Visualiseren

Waar ik een maand geleden serieus begon te twijfelen aan een goede uitkomst en zelfs bang was dat mijn huidige knie mijn nieuwe realiteit zou blijven, heb ik sinds de vakantie de hoop voorzichtig hervonden. Wetende dat er volgende week weer verder gekeken wordt. Het helpt mijn gemoedstoestand om te visualiseren waar ik naartoe wil. Dat doe ik regelmatig. Mijn eerste wedstrijd. Dat ik het veld op loop, het gras onder mijn voeten. Met tranen in mijn ogen. Zoveel ontlading. Vrienden, familie en mensen die me zo lang gesteund hebben langs de lijn. De zenuwen die door mijn lijf gieren, maar ook de trots. Het beeld dat ik dan eindelijk weer kan doen waar ik zo van houd. En dat tot in detail voor me zien. Ik kan je vertellen: dat voelt goed. Volgende week wordt er weer een stap gezet in de richting van dat einddoel. Daags voor het consult reis ik al richting Amersfoort. Zo gun ik mezelf wat rust, zonder stress van de reistijd, en kan ik goed voorbereid en uitgerust aan dit belangrijke gesprek beginnen. Op naar het volgende hoofdstuk. The game is on.

Vertrouwen herwinnen, plezier terugvinden en een vervolg bij OrthoCare

Drie weken geleden schreef ik: "Voor het eerst sinds anderhalf jaar is 'niets doen' mijn belangrijkste en zwaarste taak. Ook dit is topsport: de drang om door te gaan herkennen, maar er bewust voor kiezen om dat nu niet te doen. Helemaal terug naar '0'. Het vraagt discipline om uit de actiestand te blijven."

Twee weken lang hield ik het vol om niet te trainen. Ik nam volledig rust. Toch kroop het al snel weer in mijn lijf: de drang om te bewegen en het ongemakkelijke gevoel van 'niets doen'. Bewegingsdrang. Mijn lichaam was niet alleen toe aan rust, het verlangde ook naar beweging. Ik probeerde het tegen te houden, maar uiteindelijk kon ik niet anders dan eraan toegeven. Aangezien ik slechts twee dagen heb mogen profiteren van enig effect van de injectie en ik qua klachten inmiddels toch alweer terug bij af was, koos ik na twee weken voor mentale rust in plaats van fysieke onrust. Mijn trainingskleding bleef niet opgevouwen in mijn koffer zitten, want daags na mijn laatste blog, waarin ik al aangaf dat het me serieus moeite kostte om mij in te houden, dook ik de gym in. Drie keer deed ik het op vakantie. Het voelde verslavend lekker, waarbij mijn lichaam werd getrakteerd op een dosis endorfine en dopamine.

Geen grenzen opzoeken

Ik ging niet trainen met het doel vooruit te komen en nee, ik was ook niet op zoek naar progressie. Diep van binnen weet ik dat die er niet zomaar gaat komen. Daarvoor speelt dit probleem al veel te lang en is het te hardnekkig. Mijn enige doel was om even in beweging te zijn en daarmee mentale rust te creëren. Low intensity, high satisfaction. Dus stapte ik de hometrainer op om een half uur de trappers rond te laten gaan en deed ik wat core-oefeningen. Mijn knie liet ik verder helemaal met rust. Ik trainde onder het genot van een goede Spotify-playlist in mijn oren en uitzicht op het zwembad omringd met palmbomen. Oh, wat voelde dat goed.

Wiebelig

Op deze blog heb ik al vaker benoemd dat ik wel eens door mijn knie heen zak. Dat het wel eens wiebelig voelt. Op vakantie gebeurde het meermaals: op het strand waar de ondergrond nogal ongelijk was, op onregelmatige paadjes in het stadje dat we bezochten en op momenten dat ik aan de wandel was en niet gefocust was op het lopen. Dit soort momenten gaat gepaard met een forse pijnscheut, waardoor ik erdoorheen zak in plaats van dat het puur een kwestie van instabiliteit is, denk ik. Als zoiets gebeurt moet ik even rustig op m'n plek blijven staan om het te laten zakken. Per toeval werd zo'n moment ditmaal op camera vastgelegd. Toen ik de zee in liep knakte ik er goed doorheen. Ik heb het filmpje vaak teruggekeken om te zien wat er gebeurde. Wellicht geeft het Jacco binnenkort ook wat informatie. Hoewel ik het filmpje hier graag zou willen tonen, vind ik de beelden niet geschikt om publiekelijk te delen. Immers, what goes on the internet stays on the internet.

Back to basics - fysio start weer

Inmiddels hebben wij weer voet op Nederlandse bodem gezet en gaan we weer back to basics. Na een pauze van drie weken ga ik vanmiddag weer voor het eerst naar de fysio. Op vakantie appte ik nog met Maud, met wie ik fijn contact heb en die Eric de komende twee weken vervangt tijdens zijn vakantie. Ze vroeg hoe het met me ging, waarop ik antwoordde dat het goed was om even weg te zijn. Mijn tank is wat gevuld, ik kan er weer tegenaan. Ik moet zorgen dat die tank voorlopig vol blijft en niet meteen weer leegloopt. Vóór de vakantie is die tank in het rood gekomen door het continu struggelen tijdens het trainen. De muur waar ik steeds weer tegenaan liep. Het steeds weer geconfronteerd worden met een knie die niet werkt zoals het zou moeten. Het was ook de teleurstelling na de derde operatie die ik niet meer kon verkroppen. Natuurlijk, het resultaat (extensie) werd bereikt en daar ben ik erg blij mee. Maar waar ik had gehoopt na de derde operatie echt te kunnen gaan revalideren richting het voetbalveld, blijf ik maar sukkelen. Ik had geen rekening gehouden met deze uitkomst. Niemand, denk ik.

Maud reageerde begripvol en legt 'de bal' volledig bij mij neer: 'Alles is goed, jij bepaalt'. Ze zei dat ik ook gewoon mag komen om de frustraties eruit te gooien of waar ik op dat moment ook behoefte aan heb. Vanmiddag ga ik naar haar toe. En hoewel ik de fysio verrassend genoeg absoluut niet heb gemist de afgelopen weken, kijk ik er nu toch weer naar uit. Ik heb zin om weer aan de bak te gaan binnen de mogelijkheden die er zijn. 

Ik moet eerlijk bekennen dat de frustraties tijdens de vakantie wel wat zijn gezakt. Fysiek heb ik geen winst geboekt, wel is er ruimte in mijn hoofd gekomen. Waarschijnlijk mede omdat de fysio even werd gepauzeerd en ik niet steeds tegen beperkingen aan liep tijdens het trainen. Ja, mijn knie was behoorlijk aanwezig en dat heb ik zoveel mogelijk zo laten 'zijn'. Het is wat het is. Ik weet dat ik in goede handen ben en er op korte termijn een vervolg bij OrthoCare komt. We komen steeds dichter bij de kern van het probleem. Dat stemt mij positief en ik geloof er weer in dat mijn probleem opgelost kan worden. Wat er ook voor nodig zal zijn. Dat brengt een soort van rust.

Vervolg bij OrthoCare

In de tussentijd is er ook alweer contact geweest met OrthoCare. We hebben samen besloten om niet af te wachten tot de follow-up eind september, maar nu alvast weer in actie te komen. Ik heb daarbij aangegeven dat ik het gevoel heb geen winst meer te gaan boeken. Het is fijn dat Jacco en ik hetzelfde 'in de wedstrijd' zitten, met veel wederzijds begrip. Hij belt me binnenkort even op om bij te praten en er is een fysieke afspraak met hem en collega Martijn Brinkman gepland op donderdag 28 augustus. 

Waar het vertrouwen voor de vakantie even ver te zoeken was, voel ik het nu langzaam weer terugkomen. Het helpt dat er op korte termijn een afspraak gepland staat met Jacco en Martijn. Dat geeft houvast. Er komt weer actie. Iets wat ik nodig heb om mijn energie niet opnieuw te laten weglekken. De komende tijd wil ik me daarom vooral richten op de dingen die wél goed gaan en het plezier dat ik daarbij (her)vind. Niet meer alleen de strijd, maar vooral het herstel opnieuw omarmen. Dat is ook precies waar ik nu sta: midden in mijn revalidatie, met meer vertrouwen en de focus op wat mogelijk is. Mijn einddoel - terug het veld op - staat weer scherp op mijn vizier. De mentale rust heeft goed gedaan. Laten we dat gevoel vooral vasthouden.

Sometimes we need a safe harbor to rest before we sail on.

Effecten van de injectie: voortgang en inzichten uit de eerste weken

De opdracht is helder: drie weken rust. Geen fysieke inspanning, mijn knie met rust laten, mentaal afschakelen en bijtanken. We boekten last minute een vakantie naar de zon, weg uit de vertrouwde omgeving, om ook letterlijk afstand te nemen. We zijn op reis. 

De eerste dagen bracht die rust vooral onrust. Ik ben de afgelopen tijd diep gegaan en het kost tijd om de rust te hervinden. Nog steeds. Hoewel ook de bewegingsdrang me in ruime mate uitdaagt, zit mijn trainingskleding nog steeds opgevouwen in mijn reiskoffer. De rebel in mij weet toch te gehoorzamen, al kost het moeite. Alles om die injectie, die op 17 juli werd gezet, z'n werk te laten doen. Of? Tijd voor een update. Iedere dag schrijf ik alles wat ik voel in een schriftje, zodat ik het proces zelf goed kan monitoren.

Dag 1 t/m 3 na de injectie

De eerste twee dagen na de injectie voelde ik nog geen verschil. Het maakte me niet onrustig, omdat ik wist dat de Kenacort tijd nodig had om te gaan werken. Daags na de injectie ben ik nog een laatste keer bij Eric gaan trainen, rustig aan. Toen ik op dag 3 uit bed stapte en de trap af liep voelde ik subtiel verschil. De scherpe pijn die ik in de beweging vanuit extensie naar flexie voel leek iets doffer te zijn. Betekent dit dat de Kenacort zijn werk gaat doen? Hope so! Ik moest mezelf inhouden om niet telkens te testen of bepaalde bewegingen 'al beter gingen'. Niks provoceren, rustig afwachten. Al kun je je waarschijnlijk voorstellen dat de tijd niet snel genoeg kon gaan voor mij.

Dag 4 t/m 6 na de injectie

Mijn knie voelt 'vol' en geïrriteerd, met druk aan de voorzijde. De pijn vermindert, de scherpe randjes zijn er vanaf. Trap aflopen gaat steeds beter. Fijn! Toch voel ik me wat onzeker. Gaan we de goede kant op? Op dag 6 lijk ik die bevestiging te krijgen. Bij het schrijven van deze blog lees ik in mijn schriftje terug: 'Mijn knie voelt minder vol. Minder druk. De injectie lijkt een positieve invloed te hebben. Gevoel: hoopvol.' Super!

Dag 7 en 8 na de injectie

Met een goed gevoel en bijna pijnvrij sta ik op. Ik kom eenvoudig de trap af, voor het eerst sinds lange tijd op een normale manier. Niet schuin, maar recht, zoals het hoort. Zonder al te veel na te denken kan ik doorstappen. Er zijn geen pijnlijke 'knoeps'. Het lukt me zelfs om op mijn rechterbeen te staan en pijnvrij wat in flexie door te zakken. Wat ook lukt is om vanuit leg extension terug naar flexie te bewegen. Zonder hapering, zonder pijn. Iets wat ondenkbaar was voordat de injectie geplaatst werd. Onvoorstelbaar, ik durf het bijna niet te geloven. Wat een heerlijk gevoel. Het enige dat ik deze dagen voel is het 'volle' gevoel, stug en wat stijf. Daar kan ik mee leven. Vanuit het thuisfront krijg ik in ieder geval te horen dat ze een andere Cindy zien. Een Cindy met meer energie, een oprechte glimlach en een gevoel van hoop, optimisme en perspectief. In mijn schriftje concludeer ik op dag 8: 'Wat een goede dag! Mijn knie heeft in tijden niet zo gevoeld. Jacco en Martijn zitten goed. Ik durf weer te dromen.'

Dag 9 t/m 11 na de injectie

Op dag 9 lees ik terug: 'Niet goed opgestaan. Vol, zeurend gevoel. Slecht de trap af. Mijn knie doet zeer en moet weer 'ergens doorheen bewegen' met pijnlijke knoeps tot gevolg (Hoffa impingement?). Ik blijf meer dan de afgelopen dagen uit extensie, omdat ik niet goed terugkom richting flexie. Vallen we terug?' Ik voel me onzeker. Na twee goede dagen kan het effect toch niet alweer op z'n retour zijn? No way, die Kenacort heeft gewoon langer de tijd nodig, overtuig ik mezelf.

Op dag 10 en 11 lijkt de terugval door te zetten.‘Het voelt alsof ik weer terug bij af ben. Extensie lukt prima, maar ik blijf er liever weg. Lang staan is vervelend. Zeurend en geïrriteerd gevoel, druk aan de voorzijde neemt toe, pijnlijke knoeps. Beweging van extensie naar flexie lukt niet meer zonder haperingen en het doet weer pijn. Dit gaat niet goed,’ schrijf ik gefrustreerd. 

Dag 12 t/m 15 na de injectie

Helaas, we zijn echt terug bij af. Het voelt stug en stijf als ik even heb gezeten. Druk aan de voorzijde, pijn binnenin de knie. Het zeurt continu. Traplopen gaat niet soepel. De beweging van extensie naar flexie verloopt weer erg moeizaam. Het schuurt. Onverwachte bewegingen veroorzaken scherpe pijnscheuten. Lopen gaat niet pijnvrij. Ik heb dit zó niet gemist op die twee uitstekende dagen waar ik in een eerdere alinea over schreef. Even heb ik mogen proeven aan hoe het enigszins zou moeten zijn, maar het voelt nu weer helemaal als vóór de injectie. Ik ben op vakantie en kan niet eens fatsoenlijk zwemmen. De beenslag vraagt om een soepele beweging van extensie naar flexie en dat doet gewoonweg veel zeer. Er zit een voelbare mechanische beperking, ik moet weer ergens doorheen bewegen. Dat frustreert me. De drang om te gaan trainen groeit, ik mis de uitlaatklep, maar ik beheers me.

Diagnostische waarde

Ik vind het jammer (ok, dat is een understatement) dat de klachten zo snel zijn teruggekeerd. Toch heb ik op dag 7 en 8 een voor mijn doen goede knie mogen voelen. Dat heeft me moed en perspectief gegeven. De injectie gaf verlichting, dus dat is ontzettend waardevolle diagnostiek. Ik durf daarom met zekerheid te zeggen dat in ieder geval een deel van de klachten afkomstig is uit het vetlichaam van Hoffa. Er zit een inflammatoire component in mijn klachten, zoals ook op de MRI werd gezien. 

Overigens kwam het vetlichaam van Hoffa er ook al uit op de MRI van september vorig jaar, is er tijdens de operatie op 4 oktober vorig jaar ook al fibrose rondom het vetlichaam van Hoffa verwijderd, was er neovascularisatie te zien op een echo in december, kwam het uit de MRI van januari dit jaar en nu, bij de meest recente MRI van juli, dus weer. Het is een probleem dat al lange tijd lijkt te bestaan. Het vetlichaam lijkt chronisch geprikkeld te zijn. Het effect van de injectie is misschien niet blijvend, maar wel diagnostisch waardevol gebleken. De prik kwam op de juiste plek en mijn knie heeft laten zien dat het kan reageren op behandeling. Helaas slechts kort, maar dat het iets deed is duidelijk. Dat is positief. 

Daarnaast vermoed ik zelf dat het littekenweefsel misschien toch wat in de weg zit. Zoals het nu voelt, voelde het vóór de vorige operaties namelijk ook: 'vol', een drukgevoel en stug-/stijfheid. Wat veranderd is, is dat ik me niet meer zo hopeloos voel als een paar weken geleden. Deze ervaring heeft me vertrouwen gegeven dat gerichte interventie mijn klachten misschien wel structureel kan oplossen. Wat de vervolgstap zal zijn moet ik met Jacco bespreken. Ik heb mezelf voorgenomen om niet af te wachten tot de belafspraak eind september. Dat duurt me veel te lang en met alles wat ik nu voel en ervaar denk ik dat het goed is om na de vakantie te overleggen.

Genieten en opladen

Enfin, mijn sportkleding heb ik voor even ingeruild voor luchtige zomerjurkjes. Ik probeer me te richten op het hier-en-nu: de zon op mijn gezicht, het ruisen van de palmbomen, de zilte geur van de zee, het dobberen op mijn luchtbed, een goed boek, lekker eten en af en toe een cocktail. Soms rolt er een bal voorbij van spelende kinderen, en dan móet ik er even op reageren. Ik probeer te ontspannen en gewoon te ‘zijn’. Leven in het nu. We hebben gelukkig nog een week te gaan. Niet terugkijken, niet vooruitdenken, maar het moment pakken zoals het is. Het is misschien wel het mooiste wat ik mezelf nu kan geven...

Groeten vanuit een zonnig oord!

Pause-itivity: Pauze nemen als strategische keuze

Het consult van afgelopen donderdag bij OrthoCare maakte veel los. Het gesprek met Jacco en Martijn was open en uiterst prettig, maar in de auto terug naar huis bleef het malen. Ik analyseerde, speelde het gesprek opnieuw af, voelde wat er gezegd was en vooral: wat het met me deed. Er kwamen vragen naar boven die ik vergeten was te stellen. Het liet me niet los. Gelukkig kon ik vrijdag nog even met Jacco bellen om met hem te sparren. Het werd een gesprek waarin we al pratende tot iets kwamen wat ik eigenlijk allang wist, maar nooit hardop zou durven zeggen. Ik heb rust nodig. Fysiek en mentaal. En dus stop ik ermee. Voor even dan.

Even uitstappen

Bijna anderhalf jaar heb ik dagelijks in focus geleefd. Geen dag verslapt. Geen training geskipt. Alles gedaan in mijn prehab, na mijn voorste kruisbandoperatie en de twee aanvullende operaties om terug te komen. Die discipline en mentaliteit zitten diep verankerd. Het is de erfenis van topsport op jonge leeftijd. Dat is een kracht, maar ook een valkuil. Hoe langer de progressie uitbleef, hoe meer ik gaf. Alsof ik het kon afdwingen, als ik maar hard genoeg mijn best deed. Ik bleef doorgaan, omdat ik wílde dat het beter werd. En omdat ik steeds bleef geloven dat actie de enige weg vooruit was. Die drive begon me op te breken.

De laatste weken zat ik wederom hoog in frustratie. Het heeft me langzaam leeggetrokken. Na de notchplastiek stond opnieuw alles in het teken van vooruitgang boeken, hoe klein ook. Trainen, voelen, bijsturen, telkens weer. De functie van mijn knie hapert. Stappen bleven uit. En hoe meer het stagneerde, hoe krampachtiger ik vast bleef houden aan het ritme van trainen. "Ik zal en ik moet vooruitgang boeken", zei ik steeds tegen mezelf. Iedere dag weer. Ik zette mezelf hevig onder druk.

De teleurstellingen stapelden zich op. Kleine en grote frustraties in de trainingszaal. Ik hield me vaak in, terwijl het van binnen borrelde. Irritaties om een lijf dat niet wil, ondanks alles wat ik geef. En misschien is het deels ook wel die voortdurende focus, het leven in de bubbel die revalideren heet, die me uiteindelijk opbrak. Dat ik zelfs tegen Eric zei: "Er gaan hier in de zaal dingen sneuvelen als het zo doorgaat." Hij weet dat gevoel altijd te keren door wat 'feel good'-oefeningen met de bal te doen. Eric weet precies wat ik nodig heb. Dat spreek ik regelmatig naar hem uit.

Pauzeknop

In het gesprek met Jacco vrijdag ging het naast mijn vragen ook over hoe leeg mijn tank is. Daarom opperde hij uiteindelijk het idee: "Gun je knie en jezelf echt eens even rust. Stop voorlopig met trainen. Even geen fysio. Dan komt die knie tot rust en kan die injectie ook rustig z'n werk doen. Je bent al anderhalf jaar alleen maar bezig met revalideren. Maak eens wat ruimte voor jezelf en stap uit de focus. Ga genieten." Hij gaf woorden aan wat ik van binnen al een tijd voelde. Ik ben toe aan rust, fysiek en mentaal. Harder dan ik zelf zou durven toegeven. Ik geef mezelf zelden toestemming om ‘even niets te doen’. Maar nu Jacco het uitsprak, kon ik het ineens ook voelen. Het helpt dat iemand die me inmiddels goed kent dat zegt. Het was alsof hij de pauzeknop voor me indrukte, iets wat ik zelf nooit voor elkaar zou krijgen. Na het gesprek met Jacco voelde ik opluchting en ontlading. Alsof er een last van mijn schouders viel, heel gek. Voor het eerst sinds anderhalf jaar is ‘niets doen’ mijn belangrijkste en zwaarste taak. Het is een bewuste keuze. 

Geen fysio, geen 'moet'

Alle afspraken bij Eric voor in ieder geval de komende drie weken zijn gecanceld. De focus op revalideren laat ik los. Dat voelt ook dubbel. Ik heb er zo lang aan vastgehouden, wilde iedere dag werken aan herstel. Nu ga ik de touwtjes laten vieren. Misschien gebeurt er juist iets als ik even níet op herstel focus. 

De injectie van afgelopen donderdag moet tijd krijgen om impact te hebben. Volgens Jacco zou het daarom goed zijn om ook daarom die knie eens wat rust te gunnen. Zodat hij minder geprikkeld wordt en de Kenacort zijn werk kan doen. Ik moet mezelf die ruimte gunnen. En weet je, ik heb het gevoel dat er sinds gisteren subtiel iets is veranderd in mijn knie. Het voelt nog steeds 'vol' en mijn knie is nog continu aanwezig, maar de scherpe pijn die ik vaak voel, met name in de beweging van extensie naar flexie, lijkt iets 'doffer' te zijn. Het is klein, maar ik voel verschil. Betekent dit dat we dichter bij de kern van het probleem komen? Misschien is het een eerste signaal dat de Kenacort zijn werk begint te doen. Ik hoop zó dat dit gaat doorzetten. Het geeft me in elk geval een beetje vertrouwen dat de rust die ik mezelf nu ga gunnen, precies op het juiste moment komt.

Die tijd ga ik het nu ook echt geven. Zonder er iets naast te willen forceren. Even uit de actiestand. Weg uit die overdrive. Ruimte maken in het hoofd en het lijf de kans geven om te helen. Gewoon 'zijn'. Leuke dingen doen. Afleiding zoeken. Op vakantie gaan. In plaats van een citytrip die we graag wilden gaan doen, hebben wij nu last minute een relaxvakantie geboekt. Om fysiek echt de rust te kunnen nemen die nodig is. Over een week vertrekken we. Misschien laat ik mijn trainingskleding wel helemaal thuis, want ik weet wat er met me gebeurt als de bewegingsdrang toeslaat. Ook al zou ik alleen de intentie hebben om andere spiergroepen te trainen, ik weet dat ik dingen zou gaan proberen 'om te voelen of het al beter gaat'. Ook dit is topsport: de drang om dóór te gaan herkennen, maar er bewust voor kiezen om dat nu niet te doen. Helemaal terug naar '0'. Het vraagt discipline om uit de actiestand te blijven.

Loslaten is ook doorgaan

Het voelt ergens wel raar om even te stoppen. Tegelijkertijd voelt het alsof dit een kans is om iets terug te pakken wat ik ergens onderweg ben kwijtgeraakt. Rust. Ruimte. Vertrouwen. Het gesprek met Jacco zorgde direct al voor wat meer 'lucht'. Ik voelde me een stuk beter, positiever, strijdvaardiger, hoopvoller en gemotiveerder dan een dag ervoor. Ik heb weer wat moed gevonden en klamp me vast aan de hoop dat de injectie in combinatie met rust het verschil gaat maken. Dat we over een aantal weken kunnen zeggen: dit heeft iets veranderd. Dat ik dan terugkijk en denk: 'Ja, dát was het begin van de omslag.' Of dat we in ieder geval dichterbij het echte probleem zijn gekomen. Iets waarmee we verder kunnen. Soms is een stukje herstel dan ook het mogen loslaten. In vertrouwen op de tijd. Ik blijf geloven dat ik straks weer kan bewegen zoals ik dat wil. Vrij. Pijnvrij. Met vertrouwen. En dan op naar het voetbalveld met mijn nieuwe voetbalschoenen. Om dát doel te bereiken laat ik het revalideren voor nu even los. Het is een strategische pauze, in het volste vertrouwen dat het me vooruit zal brengen. 

We're gonna get it, get it together right now. Gonna get it, get it together somehow - Coldplay

Consult bij OrthoCare: als opgeven geen optie is, maar zo doorgaan ook niet

De afgelopen twee weken was ik de grip een beetje kwijt. De onzekerheid en het niet weten waar dit naartoe gaat voelt machteloos. Daarom keek ik erg uit naar de MRI en direct daarna het gesprek met Jacco Zijl en Martijn Brinkman. Gisteren was het zover. Na een slapeloze nacht in het Van der Valk hotel, waar ik in bed het gesprek met beide heren in mijn hoofd wel honderd keer voerde en allerlei mogelijke uitkomsten analyseerde, was d-day eindelijk daar. Hoog tijd om een goed gesprek te voeren. Met als resultaat dat ik mij in deze mist van onzekerheid probeer vast te klampen aan een nieuw stukje hoop.

Een lege wachtkamer, een vol hoofd

Volgens mij was ik de laatste patiënt van het ochtendspreekuur, want de wachtkamer bij OrthoCare was leeg. Jacco en Martijn trokken zich eerst even terug om mijn beelden te bespreken. Ik was nieuwsgierig en wilde het liefst meeluisteren. Na een paar minuten werd ik erbij geroepen. Mijn hart klopte in mijn keel, de emoties zaten hoog. En hoewel ik mijn zegje goed had voorbereid, vond ik het tóch spannend.

We begonnen met het bespreken van de MRI. Volgens Jacco zag die er 'best aardig' uit. De voorste kruisband oogt mooi homogeen, zoals verwacht bijna 14 maanden na de voorste kruisbandreconstructie. Er is wel opnieuw een streng littekenweefsel zichtbaar en een ontsteking in het vetlichaam van Hoffa, hoffitis genaamd. Dat zou (een deel van?) de klachten kunnen verklaren. Er zit ook nog wat vocht. Na het bespreken van deze 'hard facts' kreeg ik het woord, zoals ik eerder aan Jacco had gevraagd. Ik wilde mijn eigen perspectief met hem en Martijn delen.

Terugkijken om vooruit te kunnen

In de afgelopen dagen heb ik veel gereflecteerd op alles wat er is gebeurd in het hele traject. Veel van die dingen staan nog helder op mijn netvlies, maar niet alles. Deze blog is een geweldig gedetailleerde documentatie die ontzettend helpend is om alles op een rijtje te zetten. Ik heb dan ook diverse blogs teruggelezen en werd keer op keer bevestigd in mijn gevoel.

Ik wilde Jacco en Martijn kort meenemen in mijn proces. Om het hele plaatje te laten zien. Ik sport mijn hele leven fanatiek en ken mijn lichaam door en door. Ik weet wanneer iets erbij hoort en wanneer niet. Omdat ik mijn lijf ken, kan ik dat goed onderscheiden. Jacco knikte bevestigend. Met een trillende stem en hoog in emotie begon ik te praten. Ik was de rust niet zelve, voelde me onrustig. Het lukte me nét om mijn tranen te bedwingen.

Ik vertelde dat ik vanaf 2,5 week na de voorste kruisbandreconstructie al tegen de fysio heb gezegd 'dat het niet lekker zit'. Dat is natuurlijk vroeg en ik weet dat geduld mijn uitdaging is. Rond de 7 weken ben ik terug geweest naar het Anna in verband met de strekbeperking, maar ook hier werd gezegd: geduld en aan je strekking blijven werken. Pas met de 3 maanden controle zou er eventueel actie worden ondernomen. Die kwam er inderdaad, toen Rob Bogie zelf zag dat die knie niet lekker ging. Een MRI en daarna een arthroscopie verder, waarbij een cyclops werd verwijderd, kreeg ik de hoop terug. Die werd niet beloond, want al snel viel ik weer compleet terug in mijn revalidatie. De strekbeperking bleef en de knie bleef ook reactief. Na een hoop 'aangemodder' en het eigenlijk niet meer weten, werd er nog allerlei beeldvorming gedaan in het Anna. Omdat we daar op een dood spoor terecht waren gekomen, koos ik uiteindelijk, in overleg met Rob Bogie, voor een second opinion. Wel pas toen ik alle beeldvorming had gehad en zelf de beelden in bezit, zodat ik in een nieuw ziekenhuis niet helemaal opnieuw hoefde te beginnen.

Ik vertelde Jacco dat ik op twee gedachten hinkte toen ik voor het eerst naar OrthoCare kwam: óf we gaan voor een notchplastiek óf we gaan voor een revisie. Waarbij ik alleen voor een notchplastiek wilde gaan als er volledige overtuiging was. Die voelde ik destijds. Binnen twee minuten had Jacco mijn vertrouwen gewonnen. We hebben die notchplastiek in goed overleg gedaan. Het is zeker ook een goede keuze geweest. De notchplastiek heeft technisch wel geholpen. Mijn extensie is verbeterd, maar de gehele functie en actieve beweging niet. Dat is, zacht uitgedrukt, nogal teleurstellend.

Tussen hoop en frustratie

Ik heb alles uitgesproken. Mijn klachten, de wanhoop, de machteloosheid. Alles waar ik al zo lang tegenaan loop. Het iedere keer weer opladen. Drie keer hoop hebben om stappen te maken na een operatie, drie keer teleurgesteld worden. Dat ik zó niet meer verder wil. Dat het me mentaal sloopt om zo te blijven sukkelen. Terwijl ik er alles aan doe. Nooit een training skippen. Iedere dag gedisciplineerd met herstel bezig zijn. "Ik kán dit niet meer en ik wíl het niet meer. Ik loop compleet vast, kom niet vooruit, er is geen progressie en ik kan niet bouwen. Het functioneert niet, hij doet het gewoon niet. En er zijn twee dingen die ik écht niet meer wil: aanmodderen en maar iets proberen om te kijken of het helpt. Het is klaar. Ik wil weer eens een dag normaal door komen. Normaal de trap af lopen. Niet bij iedere stap na hoeven denken. Fatsoenlijk kunnen trainen bij de fysio. Stappen maken. Gisteren was ik een paar uur in de dierentuin, stap ik in een kuiltje, zak ik er doorheen. Dat doet zeer. Ik ben er écht klaar mee." En ik heb gezegd: "Wat mij betreft haal je alles er maar uit en beginnen we gewoon opnieuw." From scratch. Een revisie dus. Zo, dat was eruit. Het lukte me om alles op tafel te gooien omdat ik me vertrouwd voel bij Jacco. Ook omdat de nood hoog is en ik aan alles voel dat het niet oké is van binnen. Jacco en Martijn reageerden begripvol. Ze voelden elk woord dat ik zei, denk ik.

Wat mijn knie vertelt

Voordat we verder gingen met het gesprek wilden Jacco en Martijn eerst mijn knie beoordelen. Pas dan kon op basis van het totale plaatje (MRI, mijn verhaal en lichamelijk onderzoek) de balans opgemaakt worden. Alle bekende testen werden gedaan. De beweging van extensie naar flexie was pijnlijk. Met gevloek tot gevolg, waarvoor ik mezelf verontschuldigde. Ik zet me schrap als die beweging eraan komt, omdat ik weet dat het zeer gaat doen. Nadat Jacco had gekeken, deed Martijn hetzelfde. Beiden zorgvuldig.

Jacco en Martijn begrijpen me. Jacco zei ook dat als íemand zich heeft verdiept in een voorste kruisbandrevalidatie, ik dat ben. Dat is een mooi compliment. Maar zij geven ook eerlijk aan dat zij niet overtuigd zijn dat een revisie mij zou helpen. Ze kunnen me niet beloven dat het beter wordt. De uitkomst is veel te onzeker. Als arts doe je een ingreep als je overtuigd bent er een patiënt mee verder op weg te helpen. Bij de notchplastiek was die overtuiging er. Bij een revisie is die er niet. Zo'n rigoureuze handeling doe je dan niet zomaar. En dan? Gaat alles eruit, ga je de tunnels vullen, wachten, een nieuwe kruisband plaatsen en wéér opnieuw een lang revalidatietraject in. Zonder de zekerheid dat het ook echt beter wordt. Waar Jacco en Martijn mijn denkwijze begrijpen, begrijp ik die van hen ook wel.

De vraag blijft ook wáár mijn klachten precies vandaan komen. Zonder duidelijke oorzaak is het lastig handelen. De aanhoudende pijn binnen ín die knie, die pijnlijke 'knoep', het mechanische disfunctioneren, de gevallen van instabiliteit. Het is lastig te duiden. Maar wat kunnen we dan wel? Ik snap hun gedachte, echt waar, maar we moeten iets doen. Ik heb mijn grens echt bereikt. Er werd hardop nagedacht en overleg gepleegd door Jacco en Martijn. De MRI-beelden werden er nog eens bij gepakt. Die ontsteking in dat vetlichaam van Hoffa is toch iets wat opvalt en niet hoort. Die streng littekenweefsel aan de voorzijde hoort daar ook niet, maar komt vaker voor na een voorste kruisbandreconstructie. Nou ja, het is bij mij wel snel weer teruggekomen. Meerdere keren. De vraag is dan: Kunnen deze twee zaken mijn klachten verklaren? Ik vraag het me af, maar we moeten toch iets proberen en ik begrijp de keuze die werd gemaakt.

In de rode cirkel: ontsteking van het vetlichaam van Hoffa.

Een injectie als antwoord?

Al pratende over de mogelijkheden stelde Martijn een injectie voor met lidocaïne en Kenacort rechtstreeks in het vetlichaam van Hoffa. Diagnostisch en curatief. Als het werkt, weten we waar (een deel van?) de pijn vandaan komt. Als het niet werkt geeft dat ook informatie. De injectie werd meteen klaargemaakt en door Jacco gezet. Recht in het vetlichaam van Hoffa. Was het prettig? Nee, maar dat is bijzaak. Baat het niet, dan schaadt het niet. De lidocaïne heeft weinig impact gehad. Ik hoop dat de Kenacort binnenkort wel z'n ding gaat doen. Dat moet ik tijd geven en dat betekent: weer geduld zien op te brengen. 

Tussen mist en hoop

Deze afspraak heeft me veel energie gekost. Het was geen gesprek met pasklare oplossingen of beloftes dat het goedkomt. Dat had ik ook niet verwacht. Wel gehoopt natuurlijk. Dat Jacco en Martijn ook zoekende zijn, maakt me wel een beetje bang. In deze mist van onzekerheid probeer ik me weer vast te klampen aan een nieuw stukje hoop. Hoop dat de injectie zijn werk gaat doen. Dat dát het is. Daarbij wetende dat Jacco en Martijn echt hun tanden erin zetten en er samen met mij voor gaan. Ze staan aan mijn zijde.

Afsluitend wil ik dan ook zeggen dat het gewoon een goed consult was. Omdat alle tijd werd genomen. Omdat er ruimte was voor mijn verhaal. Omdat ze het probleem niet wegwuiven, maar juist graag willen begrijpen. En omdat ik niet hoef te doen alsof het wel gaat. Want het gaat gewoon niet.

De weg naar huis was lang. Ik was afgeleid en ben hele stukken van de autorit kwijt. Compleet verdwaald in gedachten. Het gesprek heeft me niet alleen energie gekost, maar ook iets gegeven. Niet de duidelijkheid en de stip op de horizon waar ik zo naar snakte, maar wel de bevestiging dat het echt ingewikkeld is. En dat ik er niet alleen voor sta. Voor nu moet dat maar even genoeg zijn. Ik weet dat ik dit al lang volhoud. Ik weet ook dat ik mezelf telkens weer bij elkaar raap. Dat lukt ook. Ik blijf gaan. Moeiteloos wil ik niet zeggen, maar ik ga door. Hoe dan ook. Want hoop doet leven.