Voorbereid en verwachtingsvol: de operatiedatum is bekend

Yeah, het is zover. De operatiedatum staat vast! Eergisteravond checkte ik voor de zoveelste keer de 'Mijn Anna'-app om te kijken of daar al iets te zien was. Het wachten op de brief duurde mij te lang (maar viel inmiddels in de brievenbus), dus vrijwel elke dag gluurde ik even in de app. Zonder verwachting, wel met een sprankje hoop. Hoop om een operatiedatum te zien. En yes, ein-de-lijk. Woensdagavond bleef het vakje bij 'te plannen afspraken' leeg. Huh? Dat betekent dat er iets gepland móet zijn. Ik tikte door naar 'opnames'. Et voilà, daar stond het... Op dinsdag 28 mei zal ik de weg naar herstel inzetten met een voorste kruisbandreconstructie in het Anna Ziekenhuis in Geldrop. Precies 115 dagen na het oplopen van mijn blessure.

Die dag, 4 februari 2024, staat voor altijd in mijn geheugen gegrift. Een moment van impact dat mijn leven even op z'n kop zette en me in een langdurig traject van herstel en revalidatie deed belanden. Maar nu, na enkele maanden fysiotherapie, dagelijks trainen, veel geduld, frustraties, bezorgdheid, hoop, vurige motivatie en af en toe een traan, komt het moment van verandering eindelijk dichterbij. Halleluja.

Tijdens de operatie, uitgevoerd door Rob Bogie, zal er een nieuwe kruisband worden geplaatst met behulp van een hamstring graft. Daarnaast wordt er een Lemaire-plastiek uitgevoerd. Hierbij wordt er een versteviging gemaakt aan de buitenzijde van mijn knie om meer rotatiestabiliteit te bieden. De hamstring graft en de Lemaire-plastiek worden vaak gecombineerd om de knie weer stabiel en functioneel te maken. Wel zo handig omdat ik weer wil gaan voetballen. Er bestaat een kans dat ik volgend seizoen nog wel een paar wedstrijden mee kan pikken. Een mooi doel om naartoe te werken.

Ik kijk enorm uit naar de operatie, maar tegelijkertijd beginnen de zenuwen te komen nu alles concreet wordt. Misschien verrassend, maar het meest zie ik op tegen die ruggenprik... Als die er eenmaal in zit en z'n werk doet, vind ik het prima en kijk ik héél graag mee op het scherm. Drie keer eerder kreeg ik zo'n ruggenprik, voor operaties aan mijn linkerknie. De laatste is inmiddels een jaar of 18 jaar geleden, maar toch. De eerste keer ging de ruggenprik goed. Bij de tweede keer kreeg ik het gevoel dat de verdoving uitbreidde naar mijn bovenlichaam en kreeg ik het benauwd (iehh, niet fijn!). En bij de derde keer voelde ik hevige pijn bij het maken van de incisies. De orthopeed stopte meteen en ik herinner me dat de anesthesist mij iets via het infuus gaf. Ik kwam in een roes, voelde geen pijn meer, maar heb wel alles gevoeld. Hopelijk verloopt het deze keer zonder problemen en kan ik een soort van ontspannen meekijken naar wat er in mijn knie gebeurt.

Ik ben klaar voor deze reis en kan niet wachten om al mijn ervaringen met jullie te delen. Maar eerst... tijd voor een andere reis: vakantie! Tot binnenkort!😁

Ik ga op vakantie en ik neem mee...

 ... m'n BFR-band, gewichtzak (oeh, daar gaat 3 kg van m'n bagage) en elastieken.

Aanstaande zaterdagavond vertrekken we op vakantie. Even weg uit het grijze, koude Nederland, op weg naar de zon. Op weg naar ontspanning en afschakelen. Dat is namelijk hard nodig. Het opzoeken van ontspanning betekent echter niet dat ik 11 dagen op m'n strandbed ga liggen en er niet meer vanaf kom. Oké, de glijbanen sla ik dit jaar (noodgedwongen) over. Never say never. Nee hoor, grapje. 😉 Hoe graag ik ook van de glijbanen af zou willen sjezen, ik heb Job beloofd om het niet te doen en ook Eric, mijn fysio, zegt dat het belangrijk is dat mijn knie nu rustig blijft en er geen gekke dingen meer gebeuren in aanloop naar de operatie. Ik doe echt mijn best te gehoorzamen, beloofd. 🙏

Wél hebben we een goede gym in ons hotel. Een plek waar ik regelmatig te vinden zal zijn, zodat ik mijn trainingsschema dat ik in Nederland volg kan voortzetten. Met m'n BFR-band, gewichtzak en elastieken als aanvulling op de apparatuur daar. Ik heb mezelf voorgenomen om de dag te gaan trainen. Dat lijkt mij een prima balans tussen inzet en ontspanning. 

Ik merk dat het trainen echt z'n vruchten begint af te werpen en mijn spiermassa toeneemt. Dat is precies de bedoeling! Tijdens m'n sessies bij de fysio train ik tot aan de operatie nu een uur per keer met een groepje andere (kruisband)patiënten. Ieder onze eigen oefeningen, onder begeleiding van Eric. Dit komt dus gewoon neer op personal training. Vorige week werden mijn oefeningen weer wat uitgebreid. Een tikkeltje uitdagender en zwaarder. I love it. Wat heb ik spierpijn gehad daags na de training. Het gaf me wel een heerlijk voldaan gevoel. Mijn knie reageerde achteraf minimaal, ik had alleen last van wat stijfheid. Dat wordt opgelost door iedere dag lekker een stuk te fietsen op de hometrainer en wat oefeningen te doen om de strekking erin te krijgen/houden. Dat laatste blijft nog altijd ietwat vervelend, maar het lukt gelukkig wel weer. Last heb ik vooral als ik belast van strekking naar buiging ga. Vaak knakt er dan iets en gaat er een forse pijnscheut door mijn knie. Een 'au, kut!' kan ik dan niet onderdrukken. Ik ben benieuwd wat er te zien zal zijn tijdens de operatie, want soms heb ik echt het gevoel dat er ergens wat in de weg zit / klemt / 'wegschiet'. 

Vorige week heb ik het ziekenhuis maar weer eens gebeld, nieuwsgierig of er al een preciezere inschatting gegeven kan worden van de operatiedatum. Eerder werd er aangegeven dat de wachttijd 14 weken bedraagt en dat de operatiedatum ergens eind mei / begin juni zou worden. Op 27 februari ben ik direct door Job op de wachtlijst gezet. Ik was dus benieuwd of er nu al iets concreters met mij gedeeld kon worden. Een vriendelijke mevrouw kwam aan de lijn en pakte mijn gegevens erbij. "Ik zie dat je voor eind mei wordt ingepland. De definitieve datum ontvang je binnenkort per brief." - Yes, eind mei it is! Dat is eigenlijk niet eens meer zo ver weg. Sterker nog: Eind mei betekent dat ik enkele weken na mijn vakantie al aan de beurt ben. Als ik eraan denk begin ik het toch wel spannend te vinden. Aan de andere kant kan ik niet wachten tot het zover is.

Deze vakantie geeft me even de tijd om op adem te komen na alles wat er in de afgelopen tijd is gebeurd én me voor te bereiden op alles wat nog komen gaat. Een beetje zon, een beetje zee, af en toe een cocktail in mijn hand en vooral even geen dagelijkse verplichtingen gaan mij daar hopelijk bij helpen. Oh, en over die brace... Ik twijfel wat te doen. Aan de ene kant lijkt het een verstandige keuze om hem mee te nemen, just in case mijn knie besluit van koers te veranderen tijdens een wandeling buiten het hotel, omdat hij nog altijd niet stabiel en te vertrouwen is. Anderzijds wil ik gewoon even afstand nemen van alles, dus ook van dat ding. Ik kan toch ook gewoon voorzichtig zijn? Ach, misschien is het toch nog niet zo'n gek idee om buiten het trainen om 11 dagen lang op het strandbed door te brengen en te genieten van het uitzicht op de glijbanen... Wat zou jij doen?

Prehab: iedere kleine stap voorwaarts leren waarderen

Afgelopen week had ik een baalweek. Ik geef het niet graag toe, maar zo, dat is eruit. Voor het eerst sinds de diagnose bekroop mij een bepaald gevoel. Zo'n gevoel van: "Oké, dit proces gaat echt een eeuwigheid duren. Uitzichtloos." Ik zit pas op 10 weken post-injury en bevind me momenteel in een tussenfase. Een fase van spieropbouw en wachten op de operatie. Ook een fase waarop onderstaande afbeelding 100% van toepassing is.

Bron: https://www.instagram.com/theinjurypsychologist/

Mijn gevoel van afgelopen week werd getriggerd omdat ik het idee had dat ik al enkele weken nauwelijks vooruitgang boek. Dat is eigenlijk helemaal niet zo, want als ik filmpjes terugkijk van een aantal weken geleden is mijn looppatroon écht verbeterd en worden ook mijn quads weer meer zichtbaar. Lang leve de krachttraining. Dus ja, ik boek wel vooruitgang, maar het gaat langzaam. Zeker als het om mijn strekking gaat. Sinds een aantal dagen laat ik m'n been enkele keren per dag lekker 'door' hangen met een gewichtzak van 3kg erop. Dat maakt een enorm verschil. In het begin is het echt niet fijn, maar na een enkele keren 1 minuut 'hangen' raakt mijn been steeds meer ontspannen en komt de strekking erin. Dat helpt ook bij het lopen en voelt als vooruitgang.

Afgelopen vrijdag was ik weer bij Eric, mijn fysio. Iets waar ik iedere keer naar uitkijk. Nadat hij mijn knie mobiliseert gaan we aan de slag in de gym. Mijn repertoire van oefeningen wordt wekelijks uitgebreid en dit zorgt voor meer uitdaging en een fijne afwisseling. Tijdens mijn sessie bij Eric mocht ik voor het eerst met gewicht squatten tot 60°. Twintig kilogram op de stang, met BFR-band met een druk van 180 mmHg om mijn been. Voor degenen die nog niet eerder over BFR-training hebben gelezen: deze training wordt doorgaans met een relatief licht gewicht uitgevoerd, met bijvoorbeeld 20 procent van je maximaal te tillen gewicht (1RM). Twinig kilo squatten met een BFR-band is dus behoorlijk pittig. Ik werd uitgedaagd en haalde sets van 30 - 15 - 15 - 25 (tot failure!). He-le-maal verzuurd, trillen op mijn benen, maar ó wat was dat fijn. Na nog een aantal andere oefeningen, van coördinatie tot kracht, ging ik met een positief gevoel naar huis. Ik had weer lekker gewerkt en het gaf me brandstof voor m'n workouts thuis. Die ik overigens nog altijd dagelijks gemotiveerd doe, óók in mijn 'baalweek'. Alle oefeningen die ik bij Eric doe kan ik thuis ook uitvoeren, dankzij alle attributen die ik heb aangeschaft. Alles voor een goed herstel... Er staat een hometrainer in de woonkamer, ik heb dumbbells tot 24kg, BFR-bands met pompje, gewichtzakken, elastieken in alle soorten en maten etc. Zo kan ik thuis goed vooruit.

Daags na mijn goede sessie bij Eric sprak ik iemand die dezelfde blessure heeft doorgemaakt. Zo fijn om een 'gelijkgestemde' te spreken. Hij begreep precies mijn struggles. Het draait op dit moment om niets anders meer dan die knie. Die knie die 24 uur per dag onaangenaam 'aanwezig' is en waarbij ik bij iedere stap die ik zet moet nadenken en opletten. Dat is mentaal vermoeiend. Als ik niet oplet gaat het mis. Zoals vorige week achter in de tuin. Geen brace om, lekker in de buitenlucht, genieten van het zonnetje. Gedachten die met me aan de haal gaan, een moment van onoplettendheid en bam, een klein kuiltje in het gras en ik zak er wéér doorheen. Gelukkig wederom zonder gevolgen. Ik zal blij zijn als mijn nieuwe kruisband erin zit, mijn stabiliteit terug is en ik straks weer een 'normale' knie heb, die normaal voelt. 

Want wat een impact heeft deze blessure. Het duurde slechts +-45 milliseconden om mij 10 weken geleden neer te halen. Om die fractie te duiden: een voorste kruisband scheurt in +- 0,045 seconden. Op het moment van trauma was er niets wat het kon voorkomen. Jezelf corrigeren is er op zo'n moment niet bij. Het gebeurde gewoon. Zonder contact met een tegenstander in een actie die ik al ontelbaar vaak maakte. Als een soort automatisme. Ik wilde mezelf vrijspelen voor de goal, haalde met mijn linkervoet de bal naar achteren onder mijn lichaam door en wilde rechts om mijn as draaien, om vervolgens met links de trekker over te halen. In mijn hoofd zat die 2-0 er al in. Zover kwam het niet.

Het terughalen van de bal met links ging goed, ik landde op mijn rechterbeen, wilde rechtsom draaien en voordat ik het wist ging ik met een luide gil naar de grond. Ik voelde iets knappen, het leek alsof mijn onderbeen los kwam van mijn bovenbeen en er schoot een felle steek door mijn knie. Alsof er iemand vanaf de zijkant een mes in stak. Het deed héél veel pijn aan de zijkant en achterzijde van mijn knie. Het werd zwart voor mijn ogen, ik werd super misselijk en ik hoorde mijn teamgenoten ver weg zeggen dat ik rustig moest worden. Blijkbaar heb ik zelfs geroepen dat ik moest overgeven. Ik heb werkelijk geen idee, was er niet helemaal bij. Enfin, het is gebeurd...

Die 45 milliseconden hebben ervoor gezorgd dat ik in een proces terecht ben gekomen waarin ik ontzettend veel leer. Fysiek en mentaal. Ondanks de ups & downs van deze week, begin ik langzaam maar zeker de kleine vooruitgang te waarderen. Ik ben geneigd om (te) snel vooruit te willen gaan, maar als ik echt even stop en kijk waar ik vandaan kom, besef ik dat elke stap voorwaarts, hoe klein ook, een overwinning is. En zo gaan we met motivatie de nieuwe week in. 

Sterker erin, sterker eruit: kracht opbouwen en valkuilen vermijden

De voorbereidingen op mijn voorste kruisbandreconstructie zijn in volle gang. Onze vakantie komt in rap tempo dichterbij en daarmee óók de operatie, die waarschijnlijk enkele weken daarna zal plaatsvinden. Yeah! Waar ik eerst behoorlijk tegen de wachttijd aanhikte, gaat de tijd nu ineens best snel. Nog even geduld en dan kan ik weer écht gaan bouwen aan iets moois. Zoveel zin in!

Bouwen aan iets moois doe ik eigenlijk nú ook al, want zoals alle professionals om mij heen zeggen: "Sterker erin is sterker eruit." - en dus ben ik dagelijks druk bezig met trainen om mijn benen sterker te maken.

Afgelopen vrijdag heb ik bij de fysio voor het eerst weer gesquat. Wat een mijlpaal. Geen diepe squats, maar tot een graad of 60 en zonder belasting. Wél met BFR-band (180 mmHg), dus heerlijk de verzuring erin. De bedoeling bij BFR-training is om de volgende sets aan te houden: 30-15-15-15, met 30 seconden rust tussen iedere set. Omdat het mij goed af ging, gaf Eric aan dat ik de laatste set door mocht gaan tot failure. Totdat ik dus echt niet meer kon. Dat laat ik me geen twee keer zeggen. Ik laat me toch niet kennen...

Ik vertelde Eric dat ik nauwelijks een rem heb en maar door blijf gaan (hey, daar is mijn valkuil weer!). En over ervaringen bij een vorige revalidatie bij TopSupport, waar ik zó diep ging dat ik alles onderkotste. Doorgaan tot failure was het toch? Dat nam ik behoorlijk letterlijk.

Terug naar die laatste set. De druk van de band werd steeds moeilijker te verdragen, de verzuring zat er flink in. Mijn knie reageerde wel wonderbaarlijk goed. Wat fijn om weer het gevoel te hebben écht iets van je lichaam te vragen. Bij herhaling 10 begon ik het zwaar te krijgen, maar kom op, nog even doorgaan. "Die 15 gaan we voorbij", dacht ik. En yes, het lukte. Pas bij de 25e herhaling kapte ik het af. Dat maakte een totaal van 85 squats. Niet slecht voor een eerste fysiek uitdagende oefening in bijna 8 weken. Lekker! 

De goede sessie bij Eric bracht mij een dosis positieve energie. De kleine stappen vooruit motiveren enorm. Eindelijk heb ik het gevoel een beetje progressie te maken. Wel moet ik oppassen dat ik niet te hard van stapel loop (oh really?). Ik bedoel, geduld is zoals jullie weten niet mijn sterkste kant, dus mezelf even afremmen is soms nodig.

Want hey, ik denk al snel: Als het goed gaat, kan ik toch ook gewoon iets meer van mijn lichaam vragen? Allemaal leuk en aardig volgens Eric, maar zo werkt het niet helemaal. Het doel is op dit moment om mijn knie zo te belasten dat hij niet te heftig reageert. Want reactie = stijve knie = bewegingsbeperking = weer minder goed strekken. Zoals jullie weten is dat laatste de grootste uitdaging op dit moment. Rustig aan dus.

Zaterdagochtend stond ik gemotiveerd op. Sportbroek en -shirt aan, ontbijtje pakken en hup, de hometrainer op. Oortjes in, opzwepende workout-muziek erbij en trappen maar. Iedere dag weer. Consistent. Waar ik enkele weken geleden nog blij was om de trappers überhaupt rond te krijgen, daag ik mijzelf nu uit om steeds een grens te verleggen. Dit doe ik door de trainingsduur te verlengen of meer omwentelingen per minuut te maken. Of zelfs de weerstand een klein beetje te verhogen.

Nadat ik warm ben gedraaid op de fiets, is het tijd voor mijn circuit, waarbij o.a. de volgende oefeningen aan bod komen:
- Terminal leg extension.
- Heel slides.
- Quad contraction (het aanspannen van de bovenbeenspieren en hierbij de knieholte in de bank proberen te drukken).
- Leg extension met BFR-band op 180 mmHg.
- Squats (60°) met BFR-band op 180 mmHg.
- Knie heffen in stand, mede om controle over de knie terug te krijgen.
- Diverse buig- en strekoefeningen om mijn ROM te verbeteren.

Purpose. Patience. Persistence. Progress.

Naast alle oefeningen op weg naar sterke benen, wordt er ook hard aan mijn looppatroon gewerkt. Als ik goed nadenk en bewust op een rustig tempo loop, lukt dit bijna normaal. Zeker als ik een stuk gefietst heb voelt alles wat minder stijf aan. Wel ben ik blij dat ik buitenshuis goed voor mezelf zorg door de brace te dragen. Dat dit echt nog nodig is werd afgelopen zaterdag weer bewezen. Godsamme, die knie is instabiel. Toen ik over straat liep vroeg een voorbijganger hoe het met mijn knie gaat. Vol overtuiging zei ik in mijn positieve vibe dat het goed gaat. Zonder na te denken liep ik door (fout!), keek achterom en zei vol zelfvertrouwen: "best heel goed, kijk maar". Even verloor ik mijn focus en bam, ik verstapte mij in een kuiltje in de weg. Ik dacht dat ik mijn valkuilen tamelijk goed inzichtelijk en onder controle had, maar nu kwam ik er letterlijk een tegen. Direct daarna volgde een luide 'au' met een scheldkanonnade erachteraan. Een felle pijnscheut schoot door mijn knie. Gelukkig voorkwam mijn brace erger en bleef ik op de been. De pijnscheut was van korte duur en ik liep, zo normaal als ik kon, weer richting huis. Het gaat best heel goed hoor. 😁

Goed voorbereid op controle bij Job Veldhuis & Rob Bogie; de laatste voor de operatie!

Vandaag, 25 maart 2024, was het tijd voor weer een bezoek aan Anna TopSupport in Eindhoven. Tijdens mijn vorige bezoek op 27 februari jl. kreeg ik een mokerslag te verwerken. Na de MRI-scan kreeg ik die dag in de spreekkamer van Physician Assistant (PA) Job Veldhuis te horen dat mijn voorste kruisband is afgescheurd (met als direct gevolg ook een kissing bone bruise) én dat mijn MCL en LCL beschadigd zijn. Het verpestte mijn middag en het verpestte nog meer mijn voetbalseizoen én het volgende seizoen. 

Ik herpakte me snel en in de afgelopen weken ben ik fanatiek aan de slag gegaan met mijn oefeningen. Veel buig- en strekoefeningen met als doel die strekking terug te krijgen. Een must voor de operatie. Daarnaast doe ik 3x per week BFR-training, zit ik dagelijks op de hometrainer voor kilometerslange fietstochten door de woonkamer, waarbij ik mijn tijd gebruik om interessante podcasts te beluisteren. Mijn kennis over het afscheuren van een voorste kruisband, de gevolgen hiervan, behandelmethoden en revalidatietrajecten is inmiddels helemaal op peil. 😉

Met al die kennis op zak stapte ik vanmiddag de auto in richting Eindhoven. Ook op zak een spiekbriefje met aandachtspunten en vragen, zodat ik niets zou vergeten. Met een mix van spanning en nieuwsgierigheid nam ik plaats in de wachtkamer. Vandaag zou ik niet alleen door Job gezien worden, maar zou ik ook orthopeed Rob Bogie ontmoeten. Hij zal mij gaan opereren.

Anna TopSupport Eindhoven

Eenmaal binnen begroette Job mij met zijn vriendelijke glimlach. "Dit ziet er al stukken beter uit, hè!", doelde hij op mijn 'wandeling' naar de spreekkamer. Inderdaad, 4 weken geleden ging het een stuk moeizamer. Ik heb stappen gemaakt, létterlijk.

Hij vroeg hoe het met mij gaat, waarop ik antwoordde dat ik hoopte al wat verder te zijn in het proces. Vrij vertaald: ik heb weinig geduld en ik wil vooruit. Liever gisteren dan vandaag. Ik vertelde dat ik enkele weken geleden flink door mijn knie was gegaan, toen ik mijn brace even af deed om wat heel slides te doen. Dat was geen slimme zet. Ook één waarvan mijn binnenband waarschijnlijk weer een klap heeft opgelopen. Die binnenzijde van mijn knie is nog altijd behoorlijk gevoelig.

Ik nam plaats op de onderzoekstafel, waarna Job m'n kruisband testte. Wat een verschil tussen links en rechts. Links hartstikke stabiel, rechts total loss, met een flinke voorwaartse verschuiving van het onderbeen ten opzichte van het bovenbeen. Job pestte mij nog even door op de mediale zijde van mijn knie te duwen. Jep, gevoelig, duidelijk, stoppen maar. Qua strekking is het al véél beter dan 4 weken geleden. De ideale uitgangspositie voor de operatie is een strekking van 0 graden. Die is er nog niet, maar dat is op dit moment nog geen ramp. Ik sta op de wachtlijst voor een voorste kruisband reconstructie en het ziet er niet naar uit dat ik ergens in de komende weken een oproep voor de operatie ontvang. Er is dus nog tijd om aan die strekking te werken.

Nadat Job klaar was met zijn onderzoek was het tijd om Rob Bogie erbij te halen. Hij kwam de spreekkamer binnen en zijn ervaren uitstraling en rustige benadering stelden mij meteen op mijn gemak. Hij bekeek mijn knie, deed dezelfde testjes als Job. Ik vertelde over een knak die ik nog altijd voel bij iedere keer dat ik vanuit strekking naar buiging ga. Hij had 'm zelf ook al gevoeld. Rob vroeg zich hardop af of er iets over de laterale meniscus werd gezegd in het MRI-verslag. Dat niet, dus laten we er maar van uitgaan dat deze intact is. Een verklaring voor die knak zou kunnen zijn dat mijn knie niet lekker 'spoort' op het moment. Rob vroeg ook of ik met fysiotherapie was begonnen. Natuurlijk! Direct na het oplopen van mijn blessure al. "Bij welke fysio zit je?" - "Bij Van der Zanden in Weert" - "Ahh, daar zit je wel goed!". 

Daarna vroeg Rob of duidelijk is wat hij met de operatie gaat doen. Yes, helemaal. Ik heb me goed verdiept in de materie en weet precies wat mij te wachten staat. Op YouTube heb ik ook filmpjes van de operatie bekeken. Fascinerend! Hoewel ik het echt wel spannend vind om het straks zélf te ondergaan, wint mijn nieuwsgierigheid het om tijdens de operatie mee te kijken en uitleg te krijgen over wat er allemaal gebeurt. Súper interessant vind ik dat.

Verder kwam ter sprake wat mijn doel is na de operatie. 'Terug op het voetbalveld', zoals de URL van mijn blog luidt. Dat is het doel waarvoor ik ga. Rob houdt een beetje een slag om de arm met het geven van hoop op een terugkeer. Een groot deel keert wel terug, maar er is ook een kans dat het niet lukt. Bovendien is de kans op een re-ruptuur aanwezig, zéker als je weer gaat voetballen, een hoog risico sport waarin je veel pivoterende bewegingen maakt. "Er is een kans dat het niet lukt", dreunde door in mijn hoofd. Ik voelde dat mijn blik even veranderde. Wacht even, daar ga ik niet mee akkoord. "We kijken het na de operatie aan, stap voor stap. Bovendien krijg je een 9-maanden meting, waarin onderzocht wordt of de knie na revalidatie weer klaar is om volledig te gaan sporten en wedstrijden te gaan spelen." Mijn motivatie werd nog meer aangewakkerd. Ik moet en ik zal terugkeren naar het spelletje waar mijn liefde al ligt sinds ik 4 jaar ben. Daar zal ik álles aan doen en ik ben bereid keihard te werken. "Ik heb een doel nodig om naartoe te werken", zei ik tegen Rob. Hij glimlachte en zei: "yes, goedzo!". We namen afscheid van elkaar en zien elkaar over een tijdje op de operatiekamer. "Ik kijk ernaar uit", zei ik als laatste tegen Rob. Weer glimlachte hij en hij knikte goedkeurend. That's the spirit.

Ik bleef met Job achter in de spreekkamer, waar we nog even babbelden over mijn knie. Hij stelde dat hij met mijn drive echt wel hoopvol gestemd is op een terugkeer op het voetbalveld. Thank god, dat klinkt positief. Mijn spiekbriefje had ik inmiddels tevoorschijn getoverd, want ik had nog wel enkele vragen te stellen. Volgende maand ga ik met mijn gezin op vakantie. Lekker naar de zon, even afschakelen en tot rust komen voordat ik mijn echte operatie- en revalidatietraject in ga. We hebben een prachtig hotel geboekt met een glijbanenpark erbij. Iets waar ik als adrenalinejunk ontzettend naar uitkijk. Ik stelde een vraag, waarop ik het antwoord eigenlijk zelf wel kon invullen, maar waarvan ik hoopte toch een ander antwoord te ontvangen. "Job, mag ik van de glijbanen af op vakantie?" - Seriously, hij keek me licht verbaasd aan. Oké, domme vraag. Ik vul het antwoord zelf wel in. "Nah, beter van niet... als het fout gaat maak je nog meer kapot en dan ben je nóg verder van huis. Is je knie weer geïrriteerd en niet meer operatie-ready, kunnen we alles gaan uitstellen. Wees nou maar voorzichtig!" Lichte teleurstelling, maar ook begrip. Ik maak de foto's wel. Iemand moet het doen.

Nog enkele vragen passeerden de revue, alvorens ik mijn laatste brandende vraag op tafel wilde gooien. Een beetje spannend vond ik die vraag wel. Zoals velen van jullie weten had ik jaren geleden een blog over mijn kaakosteotomietraject. Ik heb er zelf heel veel aan gehad en ik heb er zóveel mensen mee op weg kunnen helpen. Redenen om ook dit kruisbandtraject weer te gaan delen. "Job, ik ga een blog bijhouden over al mijn ervaringen van dit traject, zo open en transparant mogelijk, met als doel andere patiënten op weg te helpen. Mag ik met je op de foto voor mijn blog van vandaag?" - het liefst was ik met Rob én Job op de foto gegaan, maar ik kreeg niet genoeg moed bij elkaar verzameld om het aan beiden te vragen. Job reageerde positief: "Natuurlijk! En wat goed dat je dit doet. Kom maar, dan maken we een foto". We maakten een selfie et voilá. Hieronder een foto met de goedlachse, vriendelijke en kundige Job. Een professional die kennis heeft van zaken én de kwaliteit heeft om zijn patiënten op hun gemak te laten voelen. Chapeau.

Met Physician Assistant (PA) Job Veldhuis

Ten slotte kwam de brace nog even ter sprake. Dat kolossale ding waarmee ik een haat-liefdeverhouding heb opgebouwd. Die brace geeft me veel stabiliteit. Ze zijn bij ons aan de weg aan het werk en ieder kuiltje of hobbeltje is momenteel een potentieel gevaar voor mij. Binnenshuis heb ik de brace soms even af, maar het is nadenken bij en bewust zijn van iedere stap. Mijn knie is instabiel, niet te vertrouwen. We spraken af dat ik de brace nog mee naar huis zou nemen tot aan de operatie. Thuis laat ik 'm vanaf nu af. Hopelijk ga ik vanaf nu ook weer wat beter slapen, want dat is de laatste 7 weken dramatisch. Voor buiten doe ik de brace wel nog om, om te voorkomen dat ik nog meer schade aanricht bij een misstap. 

De komende periode ga ik weer hard aan het werk om mijn knie operatie-ready te krijgen, want dat is de volgende stap. Het is nu wachten op een oproep voor de operatie. Zoals eerder gezegd zal dat ergens eind mei / begin juni zijn. Al zal ik tussentijds vast nog wel eens aan de telefoon hangen met de afdeling Planning, om te kijken of er al íets van duidelijkheid gegeven kan worden. Ik kan niet wachten...

Gedrevenheid vs. geduld: één groot leerproces

Als sportfanaat had ik gehoopt om deze reis nooit te hoeven maken. Maar in plaats van bij de pakken neer te zitten, heb ik ervoor gekozen om dit hoofdstuk van mijn leven te omarmen en te zien als een groot leerproces. Zowel fysiek als mentaal.

Want halleluja, dat is het nu al. Mentaal ben ik fris in mijn hoofd en zit ik iedere ochtend rond de klok van 6 uur op de hometrainer, om vervolgens mijn vaste programma aan oefeningen af te werken. In de avond doe ik dan nog een keer een circuitje. Consistentie = de sleutel tot vooruitgang. Iedere dag weer.

Fysiek is het momenteel een ander verhaal. Het is een voortdurende uitdaging om de juiste balans te vinden tussen vooruitgang boeken en niet te veel vragen van mijn knie. Leren doseren en niet té veel willen en verwachten. Challenging. Mensen die mij kennen weten dat ik bloedfanatiek ben. Het is alles of niets, waarbij niets eigenlijk geen optie is. Altijd volle bak, met 110% inzet.

Maar waar ligt mijn fysieke grens op dit moment? Wanneer doe ik te veel? Mijn verlangen om snel weer op de been te zijn, goed te kunnen strekken en buigen en mijn benen op te trainen voor de operatie wordt vaak getemperd door de realiteit van mijn knie, die snel reageert door te zwellen en pijn te doen. Het draait hierbij om een subtiele balans tussen ambitie en geduld, tussen willen en moeten luisteren naar mijn lichaam. Ik leer. Iedere dag.

We zijn inmiddels bijna 6 weken post injury. Een hele periode waarin het grootste trauma wel verwerkt moet zijn, toch? Ik merk zeker vooruitgang. Lopen in de brace gaat goed! Het geeft me een veilig en stabiel gevoel. Buigen gaat tot iets verder dan 90º, met strekken krijg ik m'n knieholte niet tegen de grond. Ontspannen strekken gaat niet. Juist dat strekken is zo belangrijk, dus daar wordt hard aan gewerkt. Als ik vanuit strekking terug naar buiging ga voel ik nog steeds een vervelende knak in het gewricht. Verder begin ik wel weer controle over mijn quadriceps terug te krijgen en kan ik deze zelfstandig zachtjes aanspannen. Super positief! 

Strekking knie 11-03-2024

Enfin, door naar het volgende. Vorige week kreeg ik bericht dat er een belafspraak voor een pre-operatieve screening vanuit de afdeling Anesthesiologie was gemaakt voor dinsdag 12 maart. Heuj, dat gaat ineens snel! Ik kreeg stiekem een beetje hoop dat de operatie wellicht ook wel vlot zou kunnen volgen. De wachttijden, die online zichtbaar zijn, liepen de laatste weken terug. Van 106 dagen, naar 67 dagen en naar 42 dagen. Nóg meer hoop!

Ik besloot contact op te nemen met de afdeling Zorgplanning van het Anna Ziekenhuis om eens te polsen hoe het met de wachttijd van mijn orthopeed, Rob Bogie, gesteld is. Stiekem hoopte ik dat ik in april nog geopereerd kon worden. Daar zou ik zelfs mijn vakantie, eind april, voor annuleren. Maar helaas, de wachttijd bij Rob is momenteel 14 weken vanaf het moment van aanvragen. Dit zou betekenen dat ik richting eind mei / begin juni geholpen kan worden.

Oké, even slikken, maar wel een iets gerichtere indicatie waardoor ik enigszins weet waar ik aan toe ben. Eigenlijk maakt het ook niet zoveel uit. Of ik nu in april of juni geopereerd word, mijn doel verandert niet: Aan de start van het voetbalseizoen 2025 - 2026 weer aansluiten bij mijn team in de voorbereiding op het nieuwe voetbalseizoen. Het klinkt als een reëel doel, waarbij ik na de operatie ruim een jaar de tijd heb om terug te komen. Tot die tijd, aan het werk.

Prehab: Dagroutine & Blood Flow Restriction Training (BFRT)

Iedere ochtend zet ik om 6.15u de wekker. Gedisciplineerd, vastberaden en met een positieve mindset stap ik dan, nog vóórdat mijn man en zoon wakker worden, de hometrainer op. Niemand die wakker wordt van die wekker trouwens, want ik breng de nachten al ruim 4 weken door op de bank. In bed kan ik mijn draai he-le-maal niet vinden. Op de bank gaat dat iets beter en pak ik zomaar een uur of 5 slaap per nacht. Slapen met brace is vervelend, maar slapen en íedere beweging voelen is nog vervelender. Dat is trouwens een understatement.

Afijn, terug naar mijn ochtendroutine. De wekker gaat, ik kleed me om, poets m'n tanden en reinig mijn gezicht. Om vervolgens vóór 6.30u op de fiets te zitten. In stilte tien minuten de pedalen rondtrappen. Eenmaal op gang gaat dat eigenlijk best heel goed. Heerlijk om zo wakker te worden. Na die 10 minuten werk ik de rest van mijn ochtendprogrammaatje af: wall sits, heel slides, calf raises en een paar oefeningen om mijn knie te strekken. Dat laatste, kunnen strekken, is een hele belangrijke om straks de operatie in te gaan. Wordt aan gewerkt.

Voor de heel slides doe ik mijn brace altijd even af, om zo min mogelijk bewegingsbeperking door dat kolossale ding te hebben. Zonder brace merk ik wel meteen hoe instabiel mijn knie is. Toen ik hem woensdag af deed, opstond en mij wilde omdraaien kreeg ik een hevige pijnscheut in mijn knie te verwerken. Alsof ik 'm weer verdraaide. Kak, dat voelde en voelt nog altijd niet goed. Daarnaast voel ik bij het strekken van mijn knie standaard een vervelende 'knak'. Alsof er iets in de weg zit. Ik vraag me af wat dat is; zal het eens bespreekbaar maken met de fysio.

Vandaag mag ik er weer naartoe: de fysio. Vorige week werd duidelijk dat wij 'lang aan elkaar vast zullen zitten'. Ik wil er vol voor gaan, ben getergd om terug te komen en hij, Eric, gaat me daarbij helpen.

Ik ben benieuwd wat we vandaag gaan doen. Vorige week maakte ik kennis met Blood Flow Restriction Training (BFRT). "We gaan vandaag even je been afknellen", zei Eric vorige week. Uhh, say what??

Nog nooit had ik van de term BFRT gehoord, maar na het één keer ervaren te hebben en onderzoek ernaar te hebben gedaan op internet, ben ik enthousiast. In aanloop naar de kruisbandoperatie is het belangrijk om mijn benen 'op te trainen'. Sterk de operatie in gaan betekent ook sterker eruit. Alleen zwaar trainen is er voor mij op dit moment niet bij, omdat ik daar fysiek gewoon niet toe in staat ben. BFRT is voor mij daarom een prima aanvulling op mijn dagelijkse home workout.

BFRT is een trainingsmethode die al sinds de jaren 60 bestaat, maar pas recentelijk meer aandacht krijgt. Het idee is als volgt: door het gebruik van een cuff (vergelijkbaar met zo'n band die je om je arm krijgt bij het meten van je bloeddruk), wordt de bloedtoevoer naar mijn been beperkt, terwijl ik train. Hierdoor ontstaat een lokaal zuurstofarm gebied in de spier, wat leidt tot metabole stress: dé manier om spiergroei te stimuleren. Met een minimale belasting boots je zo het effect van een zware training na. BFRT stelt mij in staat om zelfs met mijn knieblessure effectief te trainen. Zo kan ik mijn beenspieren op kracht houden en mezelf optimaal voorbereiden op de operatie. Win-win!

Het is zo fijn om bij een fysio te zitten die écht weet wat hij doet en in alles meedenkt om mij optimaal voor te bereiden op de operatie én die mij daarna gaat helpen naar het moment dat ik mijn voetbalschoenen weer onder het stof vandaag mag halen. The harder the battle, the sweeter the victory. I can't wait.