Belafspraak met Rob: "We krijgen er geen grip op..." - maar we komen er samen wel uit.

16 december 2024: De volgende datum in de reeks die groot omcirkeld in mijn agenda stond. Exact vier weken na de cortisone injectie stond gisteren de belafspraak met Rob Bogie gepland. Wéér keek ik uit naar dit contactmoment. Verlangend naar een nieuw plan, naar antwoorden en duidelijkheid. Iets wat me het gevoel geeft dat er beweging in zit. Want ondanks al mijn inspanningen voelt het alsof ik tegen een muur aanloop. Het gaat niet vooruit.

Dat Rob die duidelijkheid telefonisch niet kon bieden, realiseerde ik me maar al te goed. Maar weer een nieuw stappenplan zou al veel waard zijn. Mijn lijstje met vragen en punten om te bespreken lag klaar.

Belafspraak

De belafspraak stond om 16.40u gepland. De assistente die de afspraak plande toen ik vorige keer bij TopSupport was, zei dat Rob diezelfde dag alle telefoontjes al vroeg had afgehandeld. Dus dat de kans bestond dat ik ook eerder gebeld kon worden. Mooi! Met de telefoon in de aanslag en m'n blaadje met aantekeningen in de buurt ging ik gisteren aan het werk. Zo vloog de dag voorbij. De afspraak leek uit te lopen, maar ik wist zeker dat Rob nog zou bellen. Een vorige keer belde hij tenslotte tegen 18.30 uur nog.

Rond de klok van 17.45u ging de telefoon. 'Anna TopSupport' lichtte op in mijn scherm. Yes! Ik stond inmiddels buiten op straat, uiteraard met mijn 'spiekbriefje' op zak. Na een korte intro vroeg Rob of de injectie van 4 weken geleden enig effect heeft gehad. "Nee", reageerde ik, "helaas niet. En daarbij ben ik mijn strekking echt kwijt. Ik kom er niet meer. Als ik mijn been laat doorhangen om tot strekking proberen te komen doet het echt zeer. Ik loop nog steeds niet goed. Helemaal kut. Dus." - Zo, dat was eruit. Het toegankelijke en laagdrempelige contact met Rob zorgt ervoor dat ik alles durf te delen. "Ahh, nee toch, zo kom je niet vooruit", reageerde hij meelevend. Hij vroeg waar de pijn precies zit en waar de zwelling zich het meest manifesteert.

Ik vervolgde mijn verhaal. Dat er onlangs bij de fysio een echo is gemaakt, die in ieder geval laat zien dat het vetlichaam van Hoffa is aangedaan. Maar is dat het enige wat er speelt? Wat is er aan de hand? Waarom voelt het weer als voor de tweede operatie? Waarom is die strekking weg? Waarom doet het weer pijn aan de voorzijde en ín mijn knie? Niet alleen bij doorhangen, maar ook bij het actief aanspannen van mijn quadriceps.

Rob had verwacht dat de injectie wel íets gedaan zou moeten hebben als alleen het vetlichaam van Hoffa aangedaan zou zijn. "We krijgen er gewoon niet zo goed grip op. De voorwaarden zijn goed, maar wat is het dan? Is het botoedeem mogelijk weer verergerd?" Hij dacht hardop na over mogelijke oorzaken. Ik gaf aan dat ik bang ben dat mijn knie weer littekenweefsel aanmaakt, als gevolg van het feit dat mijn knie steeds onrustig blijft. Dat kan volgens Rob, maar zou nu nog wel erg vroeg zijn. Hij neigt naar het maken van een nieuwe MRI-scan, maar wil na het aanhoren van mijn verhaal mijn knie eerst zelf weer beoordelen. Mogelijk samen met een collega die dan even meekijkt en -beoordeelt. Dat kan helaas niet meer deze week, dus spraken we af dat ik begin januari een afspraak zou krijgen. Ik vertelde Rob dat ik weer ontzettend had toegeleefd naar dit gesprek. Naar een stip op de horizon. Hij kon zich dat goed voorstellen en denkt overal in mee, maar gaf ook aan telefonisch geen nieuw plan te kunnen presenteren. Snap ik. In de afgelopen week heb ik nog getwijfeld om de belafspraak om te zetten in een fysieke afspraak. Net als een vorige keer. Dan had hij meteen m'n knie kunnen checken en had er misschien weer iets meer schot in de zaak gezeten. Toch niet gedaan, helaas.

Vooruitkijken

"Volgende week gaan we naar Parijs", vertelde ik Rob. "We boekten die trip een hele tijd geleden in de veronderstelling dat ik wel weer normaal en pijnvrij zou kunnen lopen. Het is al over anderhalve week. Normaal lopen we veel kilometers tijdens zo'n citytrip, maar ik vraag me af hoe ik dat nu moet gaan doen. Kan ik iets kapot lopen?" - Rob stelde gerust en zei dat dat wel mee zou vallen, maar dat het wel raadzaam is niet te ver over mijn fysieke grenzen te gaan, omdat dat zijn tol zal gaan eisen. Hij raadde me ook aan om wat pijnstilling en ontstekingsremmers mee te nemen. Die stonden al op mijn inpaklijst. "Weet je, Rob, dit hele jaar is al gecanceld. Ik heb echt behoefte om even weg te gaan en alles los te laten", zei ik. Hij gaf me groot gelijk, begreep het maar al te goed en zei dat ik ook lekker moet gaan genieten. We wensten elkaar fijne feestdagen en rondden het gesprek af. Ik had alles gezegd en gevraagd wat ik wilde. Het was prima zo.

De afspraak is binnen

Vanochtend keek ik in de 'mijn Anna'-app om te checken of er al een afspraak was ingeschoten. Tot mijn verbazing zag ik dat er een consult is gepland op maandag 10 februari. Say what? Dan zijn we wéér 2 maanden verder. We spraken gisteren toch nog af dat we elkaar begin januari zouden zien? Ik voelde weerstand opkomen. Ik besloot even te bellen en de situatie uit te leggen. Volgens de medewerker aan de lijn heeft het te maken met het feit dat er een combi-afspraak met Rob en Wart van Zoest is gepland. 10 Februari is de eerstvolgende optie dat beide heren tegelijk beschikbaar zijn. Halleluja. De medewerker aan de lijn toonde begrip en heeft nog naar allerlei mogelijkheden gezocht, echter zonder resultaat. Ze pakt het op mijn verzoek nu verder op met Rob zelf en belt me terug als ze terugkoppeling van hem heeft. Hopelijk komt er een eerdere optie, want wéér 2 maanden wachten tot het volgende contactmoment zie ik écht niet zitten.

Update: Inmiddels is er overleg geweest en is de afspraak vervroegd naar woensdag 15 januari. Toch een maand tijdwinst. Fijn!

Het jaar afsluiten

Morgen heb ik mijn laatste afspraak van dit jaar bij Eric. Daarna is het na 97 fysiosessies en 17 ziekenhuisafspraken klaar voor dit jaar. Even vakantie, tijd om afstand te nemen en uit te rusten. Al is helemaal stilzitten niet aan mij besteed en zal ik thuis gewoon de hometrainer op stappen en m'n (BFR-)oefeningen doen. Op donderdag 2 januari 2025 start ik het nieuwe jaar bij Eric. Hopelijk met frisse energie en nieuwe motivatie om van 2025 het jaar te maken waarin ik weer fit ga worden. Mijn hoop en mijn vizier blijven gericht op die ene dag waarop ik terugkijk en kan zeggen: Dit was het allemaal waard.🙏

Goedbedoelde adviezen

Ik krijg via allerlei bronnen goedbedoelde adviezen en suggesties aangereikt. Mensen die willen helpen, ook mensen die een uitgesproken mening hebben over dit proces. In plaats van dat het me uitdaagt of aan het wankelen brengt, helpt het mij juist om dicht bij mezelf te blijven. Ik pik alleen de dingen eruit die ik de moeite waard vind en bespreek het dan zo nodig met Rob of Eric. Die beide heren vertrouw ik 100%. Eric kent mij en mijn knie inmiddels door en door, weet precies wat ik voel, hoe ik me voel en waar ik sta. Hij blijft me met veel kennis, geduld en zorg door dit proces begeleiden. Oké, er is één irritatiepunt dat groeit. Tijdens ons afsluitende ‘spel’ lobt hij de bal de laatste paar keer met één poging in de houten bak, terwijl ik meerdere pogingen nodig heb. Hij lijkt het wat beter 'onder de knie' te hebben. Wacht maar...😉

Bij Rob voel ik diezelfde betrokkenheid. Tijdens mijn laatste bezoek, waarin hij ruim de tijd voor me nam, sprak hij het zelf uit: "Wij denken hier in alles met je mee, zoeken samen naar de oplossing. We gaan ervoor!" Dat gevoel gaf hij me gisteren aan de telefoon ook weer. Altijd betrokken en meewerkend aan het bepalen van de beste stappen richting herstel. Iemand die niet alleen oog heeft voor het fysieke, maar juist ook voor het menselijke aspect. En dat laatste is in dit revalidatietraject een niet te onderschatten onderdeel. Bedankt, Rob en Eric. Op naar 2025.

Embrace the struggle: 'Ik ben nog lang niet waar ik wil zijn...'

Hij doet het niet. Het functioneert gewoon niet en het zit niet lekker. Het vervelende gevoel aan de voorzijde en ín mijn knie is weer prominent aanwezig. De strekking is verdwenen. Laat ik m'n been ontspannen 'uithangen', zakt-ie niet. Als ik probeer wat door te duwen, gaat er een hevige steek door mijn hele knie. Lopen doe ik met een lichte buiging. Hij komt niet vanzelf recht en is bovendien reactief. Met mobilisatie komen we er wel. Het knakt ook weer af en toe vervelend. De wissel van strekking naar buiging? Au! Het voelt weer bijna net als vóór de tweede OK. Vallen we in herhaling? De cortisone injectie van ruim twee weken geleden leek veelbelovend, maar bracht niets. Geen verschil. Ik snap het niet. Waarom doet mijn lijf niet gewoon wat het moet doen? En belangrijker nog: Wat kan ik zelf nog doen om dit proces eindelijk de goede kant op te laten gaan? Voor mijn gevoel doe ik al alles wat binnen mijn macht ligt. Ik doe gedisciplineerd mijn oefeningen, ben bewust bezig met mijn voeding en leefstijl, ga op tijd naar bed etc. En dan nog, als ik er zelf geen invloed op heb, wat helpt dan wel? Waar ik zó had gehoopt de road to recovery écht in te zetten na de laatste operatie van 4 oktober jl., is de struggle nog steeds real. En dat is moeilijk slikken. 

Beeldvorming

Het is nu tweeëneenhalve week geleden dat Rob Bogie mij een cortisoneshot gaf in mijn knie. Misschien zou dát mijn knie tot rust brengen. Het gaf me weer wat goede moed, maar het effect bleef uit. Jammer, het was het proberen waard. Eric stelde vorige week voor om het vetlichaam van Hoffa, dat mogelijk (ook?) voor problemen zorgt, te beoordelen via een echo. Dat kan een collega van hem doen, is laagdrempelig en dan hoeven we wat dát stukje betreft niet te wachten op een MRI, die potentieel pas ergens begin januari gepland gaat worden, als Rob Bogie het proces radiologisch verder wil volgen.

Gistermiddag ging ik eerst naar Eric, om vervolgens even later bij Guus op de behandeltafel plaats te nemen voor het maken van de echo. Zou er iets te zien zijn? Van tevoren had ik wat echobeelden van het vetlichaam van Hoffa opgezocht op internet, zodat ik misschien zelf wat zou herkennen tijdens mijn eigen echo. Ik had wat uitleg van Guus nodig om te begrijpen wat ik zag. Er zit nog wat vocht in het gewricht, maar dit lijkt mee te vallen. Terwijl Guus mijn knie verder inspecteerde, vertelde ik dat Rob het vetlichaam van Hoffa tijdens de laatste operatie ook heeft schoongemaakt. Guus constateerde dat er op dit moment sprake is van vocht en verdikking in het vetlichaam. Het wijst op irritatie. Ook zag Guus dat mijn lichaam nieuwe bloedvaatjes in het vetlichaam had aangelegd. Dit is een natuurlijke reactie. Nieuwe bloedvaten leveren extra zuurstof en voedingsstoffen die nodig zijn voor herstel. Dit kan echter ook bijdragen aan een verhoogde gevoeligheid en pijn, doordat nieuw gevormde bloedvaten vaak gepaard gaan met zenuwgroei en dus gevoeligheid.

Oké, duidelijk verhaal. Maar wat nu? We zitten op ruim 2 maanden post-OK en ik kom nog steeds geen steek verder. Eigenlijk wil ik gewoon weten of er op dit moment nog iets anders speelt. Hoe gaat het met het botoedeem? Zorgt het bot (nog steeds) voor steken door mijn gewricht, met af en toe uitstraling richting het bovenste deel van mijn scheenbeen? Of is dat al beter? Waar komt het dan vandaan? Zit er nieuw littekenweefsel in de weg? Guus is benieuwd of een eventuele nieuwe MRI zijn bevindingen op de echo bevestigt.

Maandag over een week, op 16 december, spreek ik Rob. Gevoelsmatig duurt dat nog lang. Ik wil vooruit. De behoefte aan duidelijkheid en perspectief is wederom groot. Ik vermoed en hoop dat hij dan gaat voorstellen om een nieuwe MRI in te plannen, zoals hij tijdens mijn laatste bezoek al ter sprake bracht. Dat zal voor de Kerst wel niks meer worden, vrees ik. Het liefst had ik dat wel gehad, zodat ik vóór onze trip naar Parijs weet waar ik aan toe ben. En zodat ik weet of ik iets kapot kan lopen, of niet. Deze trip boekten wij al een hele tijd geleden, in de veronderstelling dat ik tegen die tijd wel weer normaal en pijnvrij zou kunnen lopen. Niets is minder waar. Het was een mooi doel. Ach, het maakt niet uit. De pijnstillers gaan mee in de koffer, we gaan lekker weg en maken er het beste van.

De sleur doorbreken

Het wordt steeds uitdagender om elke dag maar weer de hometrainer op te stappen en mijn oefeningen te doen. Mijn zelfdiscipline houdt me op de been, dus het lukt wel en ik doe het ook 'gewoon', alleen het plezier is er inmiddels wel vanaf. Met wat opzwepende Spotify-playlists sleur ik me er doorheen. Dít zijn de momenten waar ik andere (top)sporters met zware blessures over heb horen praten. Het voor lange tijd alleen trainen, op mindere dagen de motivatie uit je tenen moeten halen, terwijl de rest met de bal op het veld staat. Maar opgeven is geen optie. Nooit. Alles geven voor dat ene doel. Wat vooruitgang daarentegen is inmiddels wel meer dan welkom. 

Bij Eric bestaan de sessies uit niet veel meer dan wat mobiliseren en enkele eenvoudige oefeningen. Wel sluiten we iedere sessie af met de bal. Om even te voelen hoe dat ook alweer is. Met rechts in lichte buiging stabiel staan, mijzelf vasthoudend aan een muurtje en met links de bal door de lucht terugpassen. Het is slechts van korte duur, maar het doet wonderen voor mijn humeur.

Vorige week gaf ik bij Eric aan dat ik even behoefte heb aan een deload week. Ik merk namelijk dat ik soms in de 'fuck it, het maakt toch allemaal niks uit, dus ik ga gewoon door de pijn heen'-modus kom. De dagen rondom Kerst zijn bij uitstek een moment om mentaal tot rust en op adem te komen. Even geen fysio, even de sleur doorbreken en even opnieuw fris worden in het hoofd. Eric snapt het wel. Sinds het oplopen van mijn blessure, 10 maanden geleden, heb ik nog nooit een sessie geskipt. Nu lassen we over een paar weken een korte rustpauze in. Letterlijk even afstand nemen, het zal me hopelijk goed doen.

Embrace the struggle, because it's part of the process to success.✌

6 weken post-OK: Op controle bij Anna TopSupport; directe interventie

18 november 2024, het volgende 'meetmoment' in mijn revalidatie. We zitten op 6 weken post-OK en gistermiddag stond mijn controle bij Rob Bogie gepland. Lang had ik er weer naar uitgekeken, benieuwd naar wat híj over mijn knie te zeggen had en hunkerend naar een nieuwe stip op de horizon. Ik liep naar buiten met wat nieuw perspectief. Er is weer iets in gang gezet, ik voel me gehoord en gezien, en er zijn zaken waar ik naar uit kan kijken. De belangrijkste winst voor vandaag. 

Een onverwachte ontmoeting

Na een tiental minuten in de wachtkamer werd mijn naam geroepen door een vrouw. Huh? Die had ik niet verwacht. Het bleek een sportarts in opleiding te zijn, die graag alvast even naar mijn knie wilde kijken. "Hoe gaat het met je?", vroeg ze. "Langzaam.....", antwoordde ik. Die ochtend had ik het er met Eric nog over gehad. Ik had hem gevraagd wat ik moest zeggen als aan mij gevraagd werd hoe het gaat. En dit was het antwoord. "Langzaam...". Het is een traag proces. Ze vroeg me op de behandeltafel plaats te nemen, zodat ze mijn knie kon beoordelen. Ze bekeek mijn strekking, vroeg me hoever ik kon buigen en deed o.a. de Lachman-test. 

"Je bent al een tijdje bezig met je revalidatie, zag ik in je dossier. Ik kan me voorstellen dat je er ondertussen wel klaar mee bent. Blijf liggen, ik ga Rob er even bij halen, hij zal ook wel benieuwd zijn hoe het met je gaat." Ik bleef alleen achter in de behandelkamer en nam in mijn hoofd nog eens de vragen door die ik aan Rob wilde stellen. 

Zorgzaam en meedenkend

Na een aantal minuten kwam Rob de kamer binnen, vriendelijk als altijd. Heel fijn om hem weer te zien. "En, hoe gaat het met je?", vroeg ook hij. "Langzaam. Heel langzaam", reageerde ik. Hij zag me liggen op de behandeltafel en zijn oog viel meteen op mijn been dat niet volledig gestrekt lag. Als ik ontspannen lig, lukt dat niet zonder hulp. Het is wel minder erg dan voor de laatste operatie. Doorduwen kan, er zit geen mechanische blokkade en ik haal de strekking wel, maar dat vindt mijn knie minder leuk (lees: AU!!). 

Rob pakte mijn knie vast, deed wat testjes en bewoog wat heen en weer. Ik merkte dat ik me schrap zette als hij richting strekking ging, angstig dat hij mijn knie in strekking liet 'vallen', wat voor een enorme pijnscheut zou zorgen. Toen ik dat aangaf, stelde hij me gerust: "Ik laat je knie echt niet zomaar vallen." Natuurlijk had ik dat kunnen weten, maar toch... Terwijl hij wat testjes deed zei hij dat het heel vervelend is om niet de volledige strekking te halen, omdat het impact heeft op alles wat je doet, inclusief lopen. Hij had tevens gehoopt en verwacht dat ik wat verder zou zijn in mijn herstel. Logisch, ikzelf ook. 

"Houd je het nog een beetje vol?", vroeg Rob aan mij. Wat mooi, hij heeft ook oog voor de mens achter de patiënt. "Mwoah, het is ok. Dit duurt echt heel lang. Als ik maar weer eens kon trainen, voelde ik me al een heel ander mens. Nu zit ik alleen maar op de fiets en doe ik oefeningen, zoals de heel slides, die ik echt al tot in den treure heb gedaan", antwoordde ik.

"Je staat nu stil, terwijl je alweer aan het trainen had willen zijn", zei Rob begripvol. "Ik sta al 9,5 maand stil", floepte ik er direct achteraan uit. Ik zei het met een bescheiden lach, maar het was eigenlijk een grote brok frustratie die er in die paar woorden uit kwam. Hoewel Rob die uitspraak helemaal begreep, was hij het er niet volledig mee eens. "Enerzijds wel, anderzijds niet. Qua trainen sta je misschien wel stil, maar de belangrijkste reden waarom deze revalidatie zo lang in beslag neemt is dat die kruisband de tijd nodig heeft om in te groeien. En dát proces gaat gewoon door." - Makes sense.

Rob vroeg me om een klein stukje te lopen en vervolgens in staande positie mijn knie naar strekking te duwen. Daarbij spande ik mijn quadriceps aan, iets wat zeer doet ín mijn knie. Hij gaf toe het een lastige situatie te vinden en vroeg me plaats te nemen tegenover hem aan het bureau.

Oorzaken verkennen en directe interventie

Rob pakte de MRI-beelden van september erbij en bekeek het botoedeem, dat toen vrij uitgebreid aanwezig was. Het heeft op dit moment geen zin om een nieuwe MRI te maken om te vergelijken, omdat het botoedeem nog aanwezig zal zijn op de scan. Daar is het gewoonweg te vroeg voor. Daarnaast vraagt Rob zich af of de klachten alleen van het botoedeem komen, of dat er mogelijk nog iets anders speelt. Bijvoorbeeld een irritatie van het vetlichaam van Hoffa. "Heb je daar wel eens van gehoord?" - "Ja, zeker, ik heb me alles al uitgezocht." - "Dacht ik al, dat hoefde ik eigenlijk ook niet te vragen." Tijdens de laatste operatie is er flink schoongemaakt en ook het vetlichaam van Hoffa is hierin meegenomen. Mogelijk speelt daar toch nog iets. Of zijn het restjes littekenweefsel. Nogmaals, er is geen sprake van een mechanische blokkade, maar pijn zorgt ervoor dat mijn been niet ontspannen plat komt te liggen. Na enige tijd doorhangen lukt het wel, maar dat zorgt achteraf weer voor reactie (lees: toename pijn, zwelling en warmte).

Rob vroeg of ik eerder al ontstekingsremmers had geprobeerd. Omstreeks week 7 na de voorste kruisbandreconstructie ben ik op een tussentijdse controle bij Job geweest, die mij toen ontstekingsremmers voorschreef. Het maakte destijds geen verschil. Dus besloten Rob en ik dat we daar nu ook niet aan gaan beginnen. 

Een andere optie zou nog kunnen zijn om een corticosteroïde injectie te zetten, om het gewricht wat tot rust te brengen. Deze injectie zou ook een positief effect kunnen hebben op het lichaam van Hoffa. "Het maakt me echt niet uit, doe het maar", zei ik tegen Rob. "Ik snap het, je pakt nu alles aan om vooruit te komen. Zullen we het dan maar doen? Dan pak ik de spullen en doen we het gewoon nu", reageerde Rob. 

Even later kwam hij terug met de spullen. Hij zou de prik meer aan de buitenzijde van mijn knie zetten. De vloeistof zou zich daarna vanzelf door mijn knie verspreiden. Rob ontsmette de prikplek met alcohol en gaf mij een seintje toen hij de prik ging zetten. Die ging door mijn litteken. Dat weefsel was wat stug. Comfortabel is anders, maar het was prima te doen. Toen hij de vloeistof langzaam inspoot, voelde ik de druk in mijn knie toenemen, wat normaal is. Hopelijk brengt deze interventie mijn knie tot rust. Fingers crossed.

We spraken af dat Rob over vier weken telefonisch contact met me opneemt om de voortgang te bespreken. Daarnaast zou hij het proces ook radiologisch willen volgen, dus waarschijnlijk krijg ik ergens eind december / begin januari een nieuwe MRI-scan.

Het einddoel blijft hetzelfde

"Gaan we nog voetballen?", vroeg ik aan Rob. Ik voelde dat ik even die bevestiging van hem nodig had. "Of je nog kan gaan voetballen? Dat is het doel toch!", reageerde hij optimistisch en vol vertrouwen. Oh yeah, dat was zó fijn om van hem te horen. "Wij denken hier in alles met je mee, zoeken samen naar de oplossing. We gaan ervoor." Zijn woorden zorgden ervoor dat het vuur in mij nóg meer (of alweer) werd aangewakkerd. Het gaf ook een fijn gevoel dat Rob echt de tijd nam, mijn hele dossier bekeek, hardop nadacht over mogelijkheden en interventies en mij liet meebeslissen. Waar ik drie kwartier eerder met wat spanning het gebouw van TopSupport naar binnen liep, ging ik opgelucht en gemotiveerd naar buiten. Zoals altijd. Hier wordt goed gezorgd.

Visualiseren

Tijdens de autorit naar huis zette ik mijn injury playlist op Spotify op en blèrde ik hard mee. Ik luister 'm al sinds februari en kan nog steeds geen genoeg krijgen van de lyrics. Ze zetten me 'aan' en op scherp. De muziek zorgt voor extra motivatie. Wilskracht. Doorzettingsvermogen. Er helemaal voor gaan. Linksom, rechtsom – of dwars erdoorheen.

En dan visualiseer ik... Ik doe het regelmatig. Gisteren thuis ook nog. Ik vertelde mijn man over het moment. Mijn eerste invalbeurt, volgende zomer. Het laatste kwartier, of zo. Dan zie ik mezelf aan de zijlijn staan, klaar om het veld te betreden en het verschil te maken. Met langs het veld de mensen die belangrijk voor me zijn. En de allerbelangrijkste? Mijn zoon, die gisteren tijdens het visualisatiemoment zei: "Mama, dan ga ik een spandoek voor je maken met: "HUP MAMA!" Dat beeld alleen al geeft weer zoveel brandstof om door te gaan...

Injury makes the comback sweeter.✌

5 weken post-OK: "Ik kan het bijna niet meer opbrengen..."

"Ik kan het bijna niet meer opbrengen", zei ik gisterochtend tegen Eric. De krukken. Ik ben er zó klaar mee en verlang naar het moment waarop ik ze in een hoek kan gooien en weer pijnvrij kan bewegen, net zoals voorheen. Het heeft ook te maken met het feit dat er geen tijdsbestek aan mijn probleem te hangen is. Natuurlijk, er is uitzicht – het wordt beter, dat weet ik. Maar wanneer? Zou het nog vier weken duren? Of zes? Of acht? Als ik maar wist hoe lang, kon ik me erop instellen. Dan kon ik die tijd prima uitzitten. Maar dat perspectief ontbreekt nu en daar heb ik het moeilijk mee. Net als met het idee om naar mijn voetbalteam te gaan kijken, waar ik al een tijd niet meer ben geweest. Aan de zijlijn staan is gewoon ontzettend frustrerend.

"Kunnen we niet al wat kracht gaan doen? Misschien moeten we er maar gewoon doorheen", vroeg ik hoopvol aan Eric, die als geen ander begrijpt dat het een vervelende situatie is, waarbij mijn geduld behoorlijk uitgedaagd wordt. Maar toegeven aan mijn bewegings-/trainingsdrang, ho maar. Ach, ik snap het wel, maar het was te proberen. Voorlopig 'vermaak' ik me nog wel even met m'n basic stuff.

Wel spraken we af dat ik ga proberen om de krukken buitenshuis af te bouwen. "Probeer dan eerst eens met één kruk te lopen en daarna zonder. Wissel dat af en kijk hoe je knie reageert. Zwelling? Warmte? Stijfheid? Toename van pijn? Dan pak je ze er weer bij." Ha, onderhandeling gelukt. Ik liet het me geen twee keer zeggen. Zonder krukken liep ik de praktijk uit. Aangezien de afstand naar huis slechts 5 minuten te voet bedraagt, leek mij dit een goede eerste oefening. De komende dagen ga ik het verder ervaren, heel benieuwd hoe het zal gaan.

Meer dan focus

Wat 9 maanden geleden begon met een sterke motivatie om te revalideren, is inmiddels uitgemond in een haast obsessieve focus op herstel. Wat door mijn omgeving wel eens onderschat wordt, is hoe snel het herstelproces de kern van je leven kan worden. Revalideren van een voorste kruisbandreconstructie is een intens proces, zeker als daar nog onvoorziene zaken bij komen. Zoals in mijn geval de cyclops, het littekenweefsel en het botoedeem. Het draait om niets anders dan oefeningen, behandelingen en het zoeken naar iedere vorm van progressie - groot of klein en iedere dag weer.

Het meten van deze progressie is een dagelijkse taak geworden. Hoe voelt de knie vandaag? Kom ik makkelijker m’n bed uit? En de trap af? Kom ik in strekking? Hoe voelt het lopen? Reageert mijn knie? Worden de steken minder? Is er zwelling? Warmte? Pijn? Stijfheid? Maar ook: Ik móet en ik zál mijn oefeningen doen. Komt dat voetbalveld echt weer dichterbij? Oh, ik kan niet wachten om mezelf nieuwe voetbalschoenen cadeau te doen. Mijn verwachtingen heb ik wat bijgesteld om de druk iets te verlagen. Aan het begin van het nieuwe seizoen wil ik er staan. Is dat haalbaar? Normaal gesproken wel, echter niets in dit proces heeft tot nu toe een normaal verloop gehad. Naarmate de tijd vordert, merk ik dat de voortdurende focus niet altijd in balans is. Ik bijt me er zó in vast, dat loslaten moeilijk is. Nog steeds. Alsof ik door harder te werken en meer te focussen mijn lichaam zou kunnen dwingen sneller te herstellen.

Wat een onzin. Ik kan zelf heus wel bedenken dat het lichaam niet zo werkt. Er zijn dagen dat de twijfels het overnemen en de verleiding groot is om mezelf nog verder te pushen. Mede veroorzaakt door bewegingsdrang. Ik wil zó graag het gaspedaal intrappen en gaan bouwen. Maar mijn lichaam vraagt juist om ruimte om te helen op een tempo dat niet te forceren is. Dat is lastig te verkroppen. Er is een dunne lijn tussen 'genoeg' en 'te veel'. Ik ben me ervan bewust dat ik die grens soms overschrijdt. Ik blijf leren, groeien en vertrouwen - in mijn lichaam, in mijn geduld en in mijn vermogen om deze revalidatie te laten slagen. Ik heb het al vaker op deze blog benoemd: Het blijft een keihard, maar anderzijds ook een mooi leerproces.

Meetmoment bij Rob

Aanstaande maandag mag ik ein-de-lijk weer naar Rob Bogie. We zitten dan op 6 weken post-OK. Het voelt weer als een soort meetmoment waar ik ontzettend naar uitkijk. Ik ben ook nieuwsgierig naar zijn bevindingen. Hoewel ik weet dat ook hij mij qua tijdsspanne geen perspectief kan geven, hoop ik toch dat hij me iets van richting kan geven. Gaan we het proces in mijn knie nog verder evalueren? Hoe lang geven we het de tijd? Wat zijn de scenario's? Enige duidelijkheid zou mijn gemoedstoestand een flinke boost geven... We gaan het zien. Volgende week een uitgebreid verslag van mijn bezoek aan TopSupport. Tot dan!✌

4 weken post-OK: Botoedeem blijft hinderlijke factor in herstel

We zitten inmiddels op 9 maanden na het oplopen van mijn blessure, ruim 5 maanden na mijn voorste kruisbandreconstructie en 4 weken na het verwijderen van de cyclops en het littekenweefsel. Na mijn tweede operatie gaat het herstel nog steeds met horten en stoten, waarbij het botoedeem de grote boosdoener is die het herstel bemoeilijkt. Het herstel gaat traag, maar elke stap vooruit telt, al zijn ze nog zo klein. Geduld is de kunst van het wachten en het vertrouwen te behouden. Good things take time.

Botoedeem blijft een hinderlijke factor 

Ik heb nog steeds behoorlijk last van het botoedeem. Dit oedeem zorgt ervoor dat ik nog niet lekker gestrekt kom, vooral omdat het pijnlijk is en dus niet omdat er een blokkade zit. De strekking komt er overigens wel na voorzichtige mobilisatie. Dat is buitengewoon positief. Doorduwen is pijnlijk, evenals mijn been thuis 'uit laten hangen'. Met name de beweging om vanuit strekking terug naar buiging te komen is heftig. Ondanks dat ik kleine stappen vooruit maak, is echt trainen er voorlopig nog niet bij. Thuis gebruik ik om de dag de BFR-band voor mijn heel slides en inmiddels ook leg extensions, waarbij ik qua beweging binnen de grenzen blijf van wat goed voelt. Niet doorduwen richting eindstandige strekking dus. Daarnaast fiets ik maximaal een minuut of 10 op de hometrainer, dat is momenteel de fysieke grens. Bij Eric werken we rustig aan het verbeteren van de mobiliteit, waarbij de focus ligt op een geleidelijke opbouw zonder de knie te veel te belasten.

Afgelopen woensdag zette Eric me voor het eerst op de loopband. Woohoo, actie in de tent! Ik mocht rustig wandelen. Mijn knie voelt goed los als ik bij Eric op de behandeltafel heb gelegen. Op mijn looppatroon was dan ook helemaal niets aan te merken (actieve strekking, yes!), ware het niet dat bij iedere stap die ik zette een felle steek door mijn knie ging, die uitstraalde tot halverwege mijn scheenbeen. Na 30 seconden werd de stopknop dus maar weer ingedrukt. We hebben het geprobeerd. F*ck this shit. Dit heb ik ook thuis, als ik een normale loopbeweging probeer te maken. Dat gaat gewoonweg niet en straalt helemaal uit. De strekking raakte ik vlot weer kwijt.

Eric heeft vorige week nog even contact gezocht met Rob Bogie over het botoedeem. Het is echt een vervelend iets. Ook Rob kan er geen tijdsbestek aan verbinden. 'Op geleide van klachten' opbouwen is wat er wordt gezegd. Uit de provocatie blijven. De druk moet zoveel mogelijk van het bot af blijven. Dat betekent nog áltijd de krukken erbij. Althans, buitenshuis. Ik ben ze zó beu, dat ik binnenshuis de kleine stukjes zonder loop, maar qua beweging is het dan niet zoals het hoort (lees: lichte buiging). Buitenshuis neem ik de krukken altijd mee en probeer ik de beweging goed te maken, desnoods met wat meer druk op de krukken. Bovendien voel ik me buiten op ongelijke ondergrond niet safe. Anderhalve week geleden ben ik twee keer op een dag door mijn knie gegaan, omdat ik werd afgeleid en daardoor niet bewust bezig was met lopen. Dat is niet helpend in het herstel... Anyway, over twee weken zie ik Rob zelf weer, als ik op controle mag. We zijn dan 6 weken post-OK en ik vind het prettig om zelf het gesprek met hem aan te gaan. 

Zorgverzekering en fysio

2024 Is een duur jaar voor me geworden. Vorig jaar had ik een vrij royale zorgverzekering met uitgebreide dekkingen. Als ik alleen naar het stukje fysiotherapie kijk, ben ik vorig jaar maar een paar keer geweest. Toen alle premies van de zorgverzekeringen bekend werden, ben ik eens rond gaan neuzen. De fysiotherapie kon in ieder geval flink teruggeschroefd worden, vond ik. En dus ging ik dit jaar voor een pakket met een beperktere aanvulling. Met 9 fysiobehandelingen zou ik heus wel uitkomen, ik had immers bijna nooit wat. 

FOUT!

Het jaar was nog maar net begonnen, toen ik op 4 februari mijn voorste kruisband afscheurde. Zal je net zien. Verkeerd gegokt.  

Vóór de eerste operatie heb ik m'n prehab bij Eric gedaan en toen zat ik al volledig door m'n aanvulling van de fysiotherapie heen. Ná de operatie heb ik een chronische indicatie gekregen, waarmee ik recht heb op 1 jaar lang fysiotherapie, met als doel volledig te kunnen revalideren. Er is alleen één 'maar': De eerste 20 behandelingen betaal je uit eigen zak (of vanuit je aanvullende verzekering, maar die was bij mij al op). 

De chronische indicatie loopt tot 30 mei 2025. Gezien alle hobbels die er in de tussentijd op mijn pad zijn gekomen, lijkt het niet realistisch om tegen die tijd weer (wedstrijd)fit te zijn. Ik heb het er uitgebreid met Eric over gehad en na het maken van een rekensom kwamen we samen tot de conclusie dat het verstandig is om gebruik te maken van een nieuwe chronische indicatie na mijn tweede operatie van 4 oktober jl. Dit betekent dat ik tot 8 oktober 2025 gebruik kan maken van de expertise van Eric. Zijn toch mooi 4 maanden lang 3 keer per week trainen extra, die ik waarschijnlijk goed kan gebruiken. Bovendien verlaag ik hiermee voor mezelf de (tijds)druk. Als ik de indicatie tot mei aan zou hebben gehouden, weet ik van mezelf dat ik fysieke grenzen zou gaan overschrijden en dit zou mijn herstel waarschijnlijk niet ten goede komen. De tweede chronische indicatie betekent alleen wel dat ik wéér 20 behandelingen zelf mag gaan dokken. Dat is vervelend, maar het valt te overkomen. Daarnaast kan ik de behandelingen die niet vergoed zijn opgeven als zorgkosten bij mijn IB-aangifte, waardoor ik via die weg misschien nog een klein deel terugkrijg.

Conclusie: Natuurlijk is er niets mis mee om je zorgverzekering onder de loep te nemen en te kijken waar je kunt besparen. Maar als dit jaar me iets heeft geleerd, dan is het dat gezondheid geen voorspelbare factor is. Het kan van de ene op de andere dag omslaan... en gelukkig is dit dan nog 'maar' een knie.

Even ademhalen

2024 Is nog niet voorbij, maar ik kan nu al stellen dat er dit jaar veel is gebeurd. Dit was niet ons beste jaar. Het gevoel om even de druk van de ketel te halen werd de laatste weken steeds groter en dus hebben we afgelopen weekend een mooie trip geboekt om het jaar af te sluiten. Even de tijd nemen voor onszelf, nieuwe herinneringen maken, uit de sleur komen en de hectiek achter ons laten. We gaan eind december samen op avontuur in Parijs en als kers op de taart vieren we Oud en Nieuw daar. Ik heb mezelf meteen een persoonlijk doel gesteld: Met de trap 704 treden klimmen naar de tweede verdieping van de Eiffeltoren. Zou het realistisch zijn? Ik heb nog 8 weken. Het motiveert in ieder geval wel... en mocht het onverhoopt niet lukken, dan pakken we gewoon de lift. ✌

Road to recovery... just keep going!

2 weken post-OK: Op controle in het Anna Ziekenhuis te Geldrop

De teller loopt op... vorige week ging ik voor de 70e keer dit jaar naar de fysio en bracht ik voor de 11e keer dit jaar een bezoek aan het ziekenhuis. Tel al die uren, samen met de blog en de contacten die eruit voortvloeien, bij elkaar op en het is inmiddels een heus project geworden. 'Even' je kruisband afscheuren. Het gebeurde in een split-second, de impact met alle (onvoorziene) gevolgen is behoorlijk. Ik had het me wel wat anders voorgesteld. Dit traject is voor mij veel meer dan een revalidatie geworden. 

In deze blog neem ik je mee op controle in het Anna Ziekenhuis, afgelopen donderdag.

Controle bij de fysio

Toen ik de wachtkamer van de afdeling Fysiotherapie, route 25, binnen kwam zat daar een bekend gezicht. Het was iemand bij wie ik op 4 oktober jl. op de kamer lag. We hebben toen best veel gekletst en ik heb die dag helaas geen gedag meer kunnen zeggen. Leuk om hem weer even te zien en zijn ervaringen van de afgelopen twee weken terug te horen. De tijd vloog voorbij en voor ik het wist kwam Daan, de fysio, me oppikken. Hij kwam op de operatiedag ook aan mijn bed om de oefeningen voor de eerste dagen thuis door te nemen.

Op weg naar de behandelkamer vroeg hij hoe het met mij ging. "Mwoah", antwoordde ik ietwat aarzelend. "Te langzaam", reageerde hij, alsof hij mij direct helemaal begreep. Eenmaal binnen opende hij mijn dossier en las hij wat Rob tijdens de operatie heeft gedaan: Het verwijderen van een cyclops anterieur aan de voorste kruisband, er is iets gedaan aan het vetlichaam van Hoffa, er is littekenweefsel verwijderd en er is goed schoongemaakt. Daarna vertelde ik over het herstel tot nu toe. Dat ik de strekking uiteindelijk wel haal (yeah!😁), maar dat dit veel pijn doet. Net als Eric kwam ook Daan tot de conclusie dat dit waarschijnlijk afkomstig is van het botoedeem. Nadat we hier nog even op doorgingen, vroeg Daan mij plaats te nemen op de behandeltafel.

Blogmateriaal

Ik vroeg meteen of ik wat foto's mocht (laten) maken voor mijn blog. Daan reageerde er gelukkig positief op en vroeg direct verder. Leuk, hij was heel geïnteresseerd. Het is ook een onderwerp waar ik mij helemaal in heb vastgebeten. Álles wil ik erover weten. Ik legde hem uit dat dit hele traject veel voor mij betekent, dat ik er alles aan doe om mijn URL waar te maken: Terug op het voetbalveld. Dat vond hij mooi om te horen. Daan heeft trouwens al veel collega's in het Anna die meelezen.

Complexe casus: Extensie vs. botoedeem

Hij checkte mijn mobiliteit en hoe de knie op bepaalde bewegingen reageert. De buiging is voor deze termijn prima, de (eindstandige) strekking laat nog wat te wensen over. Hij constateerde ook dat er nog behoorlijk wat vocht in mijn knie zit. Daan vroeg me een straight leg raise te doen. Daarna vroeg hij me mijn quadriceps aan te spannen. Dat doet zeer in mijn knie. Niet geheel verrassend merkte hij op dat er wel wat spiermassa verloren is gegaan. "Maar je hebt natuurlijk ook nooit meer echt fatsoenlijk kunnen trainen", reageerde Daan begripvol. Hij duwde de knie wat verder door naar extensie. Bij die oplopende druk werd het al snel pijnlijk, op de welbekende plek. 

Ik vertelde Daan ook over de reactie die ik een dag ervoor na de behandeling bij de fysio had gehad. Tijdens mobilisatie was er die dag vrij weinig aan de hand (en heus, ik geef mijn grens aan hoor en we doen het voorzichtig!). Na thuiskomst kon ik wel door de grond zakken. Bij iedere stap die ik zette was het alsof er iemand met een mes in mijn knie stak. Intens. Het zwakte pas op donderdag wat af.

Daan noemde mijn casus complex. Zeker met wat er allemaal al in die knie is gebeurd dit jaar, maar ook met wat er nu nog speelt. Dat botoedeem is niet bepaald standaard in deze revalidatie en vergt wat aandacht en extra hersteltijd. Het is perfect dat ik 3x per week naar de fysio ga en het is daar samen met Eric aanvoelen wat wel en niet kan. De enige die het écht kan aanvoelen, ben ik natuurlijk zelf. Ik zei tegen Daan dat het lastig is, met als voorbeeld dat het daags ervoor bij de fysio best goed te verdragen was. Hoe kan ik op zo'n moment tijdens de behandeling al inschatten dat er zó'n heftige reactie op komt? Niet. Het is alleen een teken om het de volgende keer rustiger aan te doen. En misschien niet alleen op mobilisatie te focussen, maar o.a. ook wat oefeningen te doen waar ik zelf de strekking ga opzoeken. "De bekende oefeningen die je waarschijnlijk de strot uit komen." No shit.

"Het helpt volgens mij ook niet dat ik de strekking vóór de voorste kruisbandreconstructie nooit lekker heb gehaald. Het was altijd een struggle en ik vrees dat dit me niet heeft geholpen." Daan beaamde dit. Ik heb er ook veel over gelezen. Er is nu niks meer aan te doen, dus we moeten er het beste van maken.

Balans tussen belasting en belastbaarheid

Daan hamerde op het belang van balans tussen belasting en belastbaarheid. Die lijn is flinterdun. Dat bot moet niet steeds getriggerd worden, anders gaat het niet beter worden of wordt het zelfs erger. We willen het liefst volledig strekken, maar ook dat bot rust gunnen. Het is een slechte combi, want bij strekking komt er druk op het tibiaplateau. Hij raadde mij met klem aan om de krukken te blijven gebruiken. Totdat ik een fatsoenlijk en pijnvrij looppatroon heb. Liever met krukken lopen en met minder belasting wél de strekking op proberen te zoeken, dan volle belasting en de strekking niet halen. En dan gaat het met name om de zwaaifase naar voren, die nu het meeste zeer doet. Het is maar een kwestie van accepteren en ik ga wat strenger voor mezelf zijn om de krukken steeds te blijven gebruiken, zodat de druk eraf blijft en het bot de kans krijgt te herstellen. Daar valt nog wat winst te behalen, weet ik van mezelf.

Volgens Daan móet er in de komende weken vooruitgang zitten in dat bot. Zo niet, dan is het belangrijk dit met Rob Bogie te bespreken. Hoewel ik er heilig in geloof dat het beter gaat worden, vroeg ik voor de zekerheid aan Daan wat er zou gebeuren als dat bot niet beter wordt. Hij was daar eerlijk over en zei dat hij het antwoord op die vraag liever aan Rob Bogie overlaat. Die reactie zette me aan het denken. Er zijn verschillende scenario's die ik natuurlijk allang heb uitgespit. Als het goed is gaat het vanzelf over, maar ik voelde direct een bepaalde druk op mijn schouders. De afspraak met Rob Bogie over 4 weken voelt nu een beetje als een soort deadline. Ik ga echt alles op alles zetten om nóg meer de juiste balans te vinden, zodat ik over 4 weken met beter nieuws richting het meetmoment bij TopSupport ga.

Daan wilde nog even mijn looppatroon checken, door mij op de gang een klein stukje te laten lopen. Mijn looppatroon is gezien mijn klachten best redelijk, al is duidelijk waar het aan schort. Het lukt me niet om tijdens het lopen extensie te bereiken. Dit is zeer pijnlijk. Hij drukte me nogmaals op het hart om de krukken erbij te houden en op die manier verder te werken aan mijn herstel en een goed looppatroon. Als het bot tot rust komt en het vocht uit mijn knie wordt weggedreven, zal de strekking ook vanzelf wat beter gaan. 

Aan het einde van de afspraak deelde ik de link naar de blog, waarbij ik aangaf Daan te zullen vermelden naar aanleiding van mijn bezoek aan hem. Hij was erg duidelijk in zijn communicatie en uitleg en begreep precies waar ik tegenaan loop. Heel prettig. Toen ik de URL naar de blog op zijn computer intypte, glimlachte Daan: "Dat is een mooi doel."

Gemengde gevoelens

Op weg naar huis ging er opnieuw van alles door me heen. Er moest weer het een en ander 'landen'. Ik zat in de auto met gemengde gevoelens. Had gedacht dat ik allang van de krukken verlost zou zijn en weer (bijna) een normaal looppatroon zou hebben. Gehoopt op en verlangd naar meer. Niets is minder waar. Mijn geduld wordt al lange tijd hevig op de proef gesteld. Ik probeer in de flow mee te gaan. En hoewel ik er soms even helemaal klaar mee ben, is opgeven geen optie. It's not over until I win.

Dag 1 t/m 10 post-OK: Over strekking, reactie, balans, hoop en onzekerheid

De eerste 10 dagen post-OK zitten erop. Tijdens de operatie gaf Rob al aan dat het zaak is het rustig aan te doen en veel aandacht te besteden aan de strekking. Ik heb braaf de adviezen van hem en Eric opgevolgd. Tijd om voor het eerst de balans op te maken.

Wat een verademing

Daags na de ingreep, op zaterdag 5 oktober, heb ik in de ochtend het drukverband verwijderd. Rob heeft de gaatjes van de vorige keer weer geopend, dus dat betekent geen extra littekens. Uiteraard is er sprake van zwelling en ongemak, maar het gevoel dat direct overheerste is dat er ruimte is ontstaan in de knie. Eerst voelde mijn knie 'vol', met name aan de voorzijde. Logisch, omdat daar de cyclops in de weg zat. Dat volle gevoel is verdwenen. De blokkade is weg en ik kan vrij eenvoudig richting strekking bewegen. De operatie is nog maar een dag geleden, maar het voelt nu al zóveel beter. Wel voel ik me intens moe. Het zal de ontlading wel zijn. Op de bank heb ik zelfs voor het eerst in 8 maanden enkele uren achter elkaar op mijn rug geslapen. Dat doet een mens goed. De hoop en het vertrouwen zijn terug.

1 dag post-OK. Drukverband eraf.

Ter vergelijking: Wát een verschil al!

Rust gevonden

Afgelopen dinsdag, 4 dagen post-OK, ben ik weer bij Eric gestart. Ik keek ernaar uit. Tijd om vooruitgang te boeken, al zullen we het voorlopig heel rustig aan (moeten) doen. Ik heb Eric gevraagd om precies aan te geven wat ik (thuis) moet doen en wat vooral niet, dat ik die handvatten goed kan gebruiken. Als ik die duidelijkheid heb kan ik me er beter aan houden en voorkom ik dat ik te hard van stapel loop. Daarin schuilt het gevaar voor mij. Ik heb na deze operatie wel wat meer rust in mijn lijf om er ook aan toe te kunnen geven en het lukt me zelfs gewoon eens op de bank te blijven liggen, zonder het gevoel te hebben iets te moeten doen. Een persoonlijke overwinning of, zoals een vriend met een knipoog tegen me zei: "Wat krijgen we nou, ga je nog verstandig worden ook!" Het verschil met vóór de operatie is dat er nu perspectief is en dat helpt. Waar dat eerder ontbrak en het geen bal uitmaakte of ik rust nam of doorging met trainen (logisch achteraf, gezien wat er gevonden is) en ik daardoor in een modus van 'fuck it, het maakt toch allemaal geen zak uit' kwam, is mijn knie nu schoon en is het zaak om mezelf echt rustig te houden. Ik zal er alles aan doen (en laten) om herhaling te voorkomen.

Rust.

Eerste week bij de fysio

Er stonden vorige week meteen 3 afspraken bij Eric gepland, op dinsdag, woensdag en vrijdag, waarbij de aandacht vooral uit ging naar de strekking. Eric was tevreden met wat hij zag en kon mijn knie gemakkelijk naar volledige strekking mobiliseren. Volgens hem is het vooral belangrijk om het gewricht eerst rustig te krijgen. Het vocht en de zwelling moeten er zo snel mogelijk uit en we moeten voorkomen dat die knie gaat reageren. Hoe we dat gaan doen? Het been veel hoog leggen, koelen en belasting beperken. De krukken blijven er nog even bij. Ik deed de kleine stukjes binnenshuis wel eens zonder, uit gemakzucht, maar dat is volgens Eric niet helpend. Zeker omdat er bij elke stap die ik zet een scheut door mijn knie gaat. Dat moet wel van het bot af komen. Het is de herkenbare pijn die ik vóór de operatie ook al had en toen overigens steeds heviger werd. Het is dus van belang het voorzichtig aan te pakken. Het bot heeft tijd nodig om te herstellen en moet niet steeds getriggerd worden. Ik merk aan mezelf dat ik dit proces wat spannend vind en ik ben misschien nog wel veel voorzichtiger dan na de eerste operatie. Het laatste wat ik wil is dat er littekenweefsel terugkomt of dat mijn bot niet goed herstelt. De cyclops en het littekenweefsel zijn dan wel verdwenen en Eric mobiliseert mijn knie daardoor met gemak naar strekking, echter dat bot is nog super gevoelig. Of zeg gerust pijnlijk. Dat heeft ook gevolgen voor het lopen, waarbij ik de strekking nog niet haal. Oh, wat kijk ík uit naar de dag dat ik weer normaal kan lopen. One day.

Eerste keer fietsen

Op woensdag ging ik voor de tweede keer deze week naar Eric. Nadat hij mijn knie had behandeld ging ik aan het einde van de sessie naar de trainingszaal, om voor het eerst de fiets op te stappen. Fietsen helpt o.a. om de doorbloeding van het gewricht te verbeteren en vocht af te drijven. Allereerst mocht ik de trappers beneden wat heen en weer bewegen, om vervolgens te kijken of ik zonder druk de trappers rond kreeg. Hmm, dat was niet meteen een groot succes. Het zadel werd wat hoger gezet en uiteindelijk werd ook de cranklengte van de rechtertrapper wat ingekort. Met succes! De trappers gingen rond zonder druk of pijn. Yes! Vijf minuten heb ik de trappers zonder weerstand rond laten gaan. Toch een kleine mijlpaal, 5 dagen post-OK.

Flink reactie

Nadat ik woensdag thuis kwam van Eric, begon mijn knie vrij vlot flink te reageren. Pijn, zwelling en vooral veel warmte. Van binnen, maar ook van buiten. Mijn knie stond in brand. Wat is dit nou weer? Ik heb 2 paracetamols genomen en ben met een coldpack op de bank gaan liggen, om er de rest van de dag niet meer vanaf te komen. Mijn knie werd stijf. Ik kreeg 'm niet meer plat. Hevig fysiek protest. De warmte bleef aanhouden en ondanks het koelen voelde mijn knie log aan. Daarnaast voelde ik niet alleen het bot, maar óók de herkenbare pijn aan de voorzijde van mijn knie. De onzekerheid sloeg meteen toe. Ik overtuigde mijzelf ervan dat het de zwelling en de pijn zijn die ervoor zorgen dat ik niet meer gestrekt kom. Morgen zou het vast weer beter gaan. Rustig maar, het komt goed.

Waar hebben we dat woord eerder gehoord?

Donderdag ging het iets beter dan de dag ervoor, maar het voelde nog steeds niet helemaal lekker. Ik deed braaf mijn oefeningen en wandelde twee keer een klein blokje om (+-5/10 min.). De bewegingsdrang begon weer op te komen, maar ik wist me in te houden en hield me netjes aan de afspraken.

Vrijdagochtend mocht ik weer naar Eric. Hij vroeg hoe het met me ging, waarop ik antwoordde dat ik woensdag een hele vervelende dag heb gehad. Het is ook gewoon een beetje lastig. Aan de ene kant willen we dat die knie zo snel mogelijk richting strekking wordt gemobiliseerd, aan de andere kant zorgt die strekking voor extra druk op mijn andere probleemgebied: Het tibiaplateau. Het is belangrijk dat we dat niet te veel irriteren, anders duurt het herstel nog langer. Op dit moment is het dus, nog meer dan normaal, een kwestie van balans vinden. Hey, waar hebben we dat woord eerder gehoord?😅

Vrijdag zochten we met beleid de grens op. Hoe ver kunnen we gaan zonder dat het echt vervelend wordt? Het ging er wat voorzichtiger aan toe. Als ik ontspannen lig, ligt mijn been bijna vanzelf plat. Eric hoeft slechts lichte druk uit te oefenen om volledige strekking te bereiken. Het is aan mij om het op tijd aan te geven wanneer het te veel wordt. Leren voelen en eerlijk zijn over wát je voelt – het blijft een leerproces. Overigens zit er met name boven mijn knie nog behoorlijk wat vocht, waardoor mijn knieschijf nauwelijks zichtbaar is. Dat vocht moet er zo snel mogelijk uit en het is echt zaak die knie rustig te krijgen.

Onzeker proces

Ik vertelde Eric dat dagen zoals woensdag me erg onzeker maken. Hoort dit erbij? Is het normaal wat ik voel? Gaat dit goed? Had die knie niet al rustiger moeten zijn? En dat ik eigenlijk had verwacht binnen korte tijd weer normaal te kunnen lopen, mede beïnvloed door ervaringsverhalen van fellow ACL'ers. Ik bedoel, ten opzichte van de kruisband was dit maar een kleine operatie, waarvan ik vlot zou moeten kunnen herstellen. Mensen om mij heen begrijpen mijn onzekerheid. Na de vorige operatie ging het tenslotte niet zoals het zou moeten gaan, ondanks al mijn inzet. Vóór de diagnose twijfelde ik veel aan mezelf, maar ik realiseer me dat de ontwikkeling van de cyclops en het littekenweefsel iets is waar ik zelf geen invloed op had kunnen uitoefenen.

Terug naar het fysieke proces. Het lukt me met lopen niet om mijn been te strekken, vooral niet in de zwaaifase naar voren. Als ik dan vervolgens mijn voet op de grond neerzet gaat er bij vrijwel iedere stap een scheut door mijn knie. Daarnaast is het gewrichtskapsel aan de achterzijde ook stram, omdat mijn been lange tijd in gebogen positie heeft gestaan. Eric stelde me gerust en zei dat dit echt tijd nodig heeft. De operatie is pas een week geleden, en het bot kan simpelweg niet zo snel herstellen. Oja, een week pas. Reality check. Rustig aan doen is en blijft het devies. De bewegingsdrang moet nog even onder controle worden gehouden.

Na de sessie van vrijdag reageerde mijn knie gelukkig minder heftig dan op woensdag, maar werd alsnog warm en dik. Ik plofte dus maar weer met een coldpack op de bank. 

Vooruitgang in kleine stappen

De eerste tien dagen na de operatie zitten erop en wat een proces is het weer geweest. Aan de ene kant merk ik echt vooruitgang, aan de andere kant zijn er ook momenten waarop ik me behoorlijk onzeker voel. Mijn knie reageert snel met zwelling en warmte, voelt weer wat stijf. Vooral als ik even in een stoel heb gezeten en wil opstaan. Dan is het echt op gang komen. Wat me geruststelt, zijn die kleine stapjes vooruit. Mijn knie heeft gewoon nog tijd nodig, hoe graag ik ook sneller resultaat wil zien. Geduld...

Vandaag, morgen en vrijdag mag ik weer naar Eric en a.s. donderdag staat de controle in het Anna Ziekenhuis gepland. Ik ben benieuwd wat ze daar gaan zeggen.

Voor nu, stap voor stap – letterlijk en figuurlijk.

De tweede reis naar herstel: Operatie #2 in het Anna Ziekenhuis te Geldrop

Vrijdag 4 oktober 2024: D-day is here. Ein-de-lijk zicht op beterschap. Die ochtend stond ik om half 5 op. Nog even lekker de douche in en genieten van de rust. Om 6.10 uur stapten we in de auto, op weg naar Geldrop. Ondanks het vroege tijdstip was het al druk op de weg, maar uiteraard kwamen we ruim op tijd aan. Daar gaan we weer: Rugzak op de rug, krukken in de hand, op naar route 90 op de tweede etage. Let's do it.

6.45u: aankomst in het Anna Ziekenhuis

Snel aan de beurt

Toen ik me meldde op de afdeling kreeg ik meteen een kamer toegewezen (221), mocht ik direct het operatieschort aantrekken en mijn spullen in het kluisje leggen. Vlot daarna kwam verpleegkundige Kelly bij me om de opname te doen. Ik was de eerste patiënt van de dag. De controles werden gedaan: bloeddruk, temperatuur, saturatie. Kelly gaf aan dat ik om 7.40 uur op het OK-complex moest zijn, dus dat ze me om 7.35 uur graag wilde brengen. Ik probeerde zo lang mogelijk te wachten om nog naar het toilet te gaan, zodat ik nog even goed kon uitplassen. Die eenmalige katheterisatie van de vorige keer wilde ik vandaag liever voorkomen. Om 7.35 uur pikte Kelly me op en werd ik in mijn bed naar het OK-complex gereden, een bekende route. 

Het is zover...

Voorbereiding op de OK

Op de recovery werd ik wederom hartelijk ontvangen. Ik werd aangesloten op de monitoren en verpleegkundige Robert prikte een infuus. Dat lukte niet in mijn hand, maar wel in mijn elleboogplooi. Het was nog even wachten op Rob Bogie, die nog even aan mijn bed zou komen en dan ook nog mijn vragen zou kunnen beantwoorden. Om 8.00 uur kwam Rob de recovery op gelopen. Hij vroeg of er nog iets aan mijn strekking veranderd was. Terwijl ik 'nee' antwoordde, had Rob de deken al teruggeklapt om mijn knie te bekijken en trok hij zelf ook al de conclusie: "Nee, duidelijk, je ziet het zo al." Ik heb nog even mijn zorgen over het bot geuit. Daarop reageerde hij: "Het bot zelf kan ik niet beoordelen tijdens de operatie, want het probleem zit ín het bot. Ik verwacht dat er in de knie iets in de weg zit, waardoor er meer druk op het bot komt en hierdoor in de problemen komt. Als dat weg is kan het bot ook herstellen. Ik ben héél benieuwd wat we zo gaan tegenkomen. We gaan het zien." - "Nou, anders ik wel", reageerde ik. Hij zette een pijl op mijn rechterbeen en ging alvast naar de OK voor de laatste voorbereidingen. 

Naar de operatiekamer

Door de anesthesieverpleegkundige werd ik naar de operatiekamer gebracht, waar ik vanuit mijn bed mocht overstappen op de operatietafel. Ik had het ijskoud, dus kreeg een slang met warme lucht onder mijn deken. Heerlijk. Toen iedereen er was werd de time-out gedaan. Voor de zoveelste keer mocht ik mijn naam, geboortedatum en soort ingreep opnoemen. De vinkjes werden gezet en we konden beginnen. Anesthesist Jan-Willem Ruijs kwam bij me voor de ruggenprik. Van tevoren had ik al aangegeven dat ik het de vorige keer fijn vond om tijdens de prik iets meer ontspannen te zijn, dus ook deze keer kreeg ik iets kortwerkends in mijn infuus. De prik zat er snel in en ik heb er weinig van gevoeld. Nu was het wachten tot de verdoving zou gaan werken. Gevoelsmatig ging dit sneller dan de vorige keer. De schermen werden goed geplaatst. Ook een voor mij, zodat ik mee kon kijken. Ik voelde me ontspannen en kon bijna niet meer wachten. Zo nieuwsgierig naar wat er te zien zou zijn. Mijn antennes stonden op scherp, ik was alert en wilde zoveel mogelijk zien, begrijpen en te weten komen.

De operatie

De incisies werden gemaakt en de knie werd eerst gespoeld, om een goed en helder beeld te creëren. De camera ging naar binnen. Het moment suprème. Binnen de kortste keren kwam Rob het eerste obstakel tegen. Ik herkende de vorm van alle foto's en filmpjes die ik heb gezien en wist zeker dat het een cyclops zou zijn. "Hey, is dat een cyclops?", vroeg ik ter bevestiging. Dat was het inderdaad. Rob liet me zien hoe deze inklemde in het gewricht bij het strekken van mijn knie. Hij verwijderde de cyclops, die zich aan de voorzijde van de kruisband bevond, en zei dat ze deze in het ziekenhuis gaan onderzoeken. Zodat zij er zelf ook nog van kunnen leren. Wat voor weefsel is het? Waar komt het vandaan? Hoe ontstaat het? In het Anna zijn ze vooruitstrevend met onderzoek. Mooi!

Rob ging verder met kijken en kwam op diverse plekken behoorlijk wat littekenweefsel tegen, meer dan op de MRI-scan zichtbaar was. Dit kan ook direct een verklaring zijn waarom mijn tibiaplateau het zo zwaar heeft. Al dat littekenweefsel heeft geleid tot een beperkte bewegingsruimte en een veranderde biomechanica in mijn knie. Met als gevolg dat er te veel druk op het (mediale) tibiaplateau is gekomen. Nu al dat weefsel is verwijderd, komt er weer ruimte in de knie en kan ook het bot gaan herstellen. Rob bewoog mijn knie nog een aantal keren heen en weer, van buiging naar strekking en vice versa. Het zag er op beeld soepel uit. De beweging komt terug, de strekking werd gehaald. 

Rob zag overigens ook nog dat de nieuwe kruisband lichte schade aan de voorzijde heeft opgelopen. Daarnaast is er graad 1 kraakbeenschade (chondropathie) aan de achterzijde van mijn patella gezien. Op beeld zag dit eruit als wat 'losse rafeltjes'. Eerlijk gezegd weet ik niet of dit nog gevolgen heeft. Het zal wel meevallen, denk ik.

Op de operatietafel ging er al een golf van opluchting door me heen. De oorzaak is gevonden. Al het weefsel dat mijn lichaam in overdrive heeft aangemaakt is opgeruimd. Er is weer ruimte in het gewricht. Rob zei dat mijn knie waarschijnlijk wel flink gaat reageren, omdat er behoorlijk in gewerkt en gewroet is. Hij drukte me op het hart om het heel rustig aan te doen en de krachttraining pas weer op te gaan bouwen als ook de botpijn verdwenen is. Tot die tijd moet de belasting beperkt worden. Rob klonk voorzichtig hoopvol en gaf aan dat we stap voor stap verder gaan kijken. Dag voor dag en week voor week.

De wondjes werden gesloten, er werd een drukverband aangelegd en ik werd teruggelegd in mijn eigen bed. De operatie zit erop. Geslaagd. Terug naar de recovery.

Op de recovery

Eenmaal op de recovery volgde er een korte overdracht en werd ik weer aangesloten op alle apparatuur. De bladderscan kwam er weer bij. Ha, die kende ik nog van de vorige keer. De scan gaf 360cc aan. Prima, maar ze zouden het later wel nog een keer checken. Verpleegkundige Robert gaf me een waterijsje, die ik lekker oppeuzelde. Ongeveer een half uur later voelde ik een hevige druk op mijn blaas. Ik voelde met mijn hand op mijn onderbuik, die aanvoelde als een harde ballon. Kak, volgens mij moet ik dit even melden. De verpleegkundige kwam erbij en bladderde me nog een keer: 680cc. Omdat ik druk voelde probeerden we eerst de pan. Dit lukte niet, ik had nog geen gevoel en controle. "Dan gaan we je toch even eenmalig katheteriseren", was de boodschap. Potverdrie, alweer. Robert pakte alle spullen erbij en bracht de katheter in. Tot ieders verbazing kwam er 1300cc urine uit. Dat verklaart meteen waarom mijn blaas zo op spanning stond. "Hier moeten we iets mee", zei Robert. "We gaan een verblijfskatheter plaatsen." - "Wat? Mijn blaas is nu toch leeg? Alles is er toch uit en dadelijk krijg ik mijn gevoel terug en kan ik weer plassen, toch?"

Verblijfskatheter

Zo werkt het dus blijkbaar niet helemaal. "Er heeft veel volume in je blaas gezeten. Je moet je voorstellen dat je blaas nu heel groot is en die moet weer slinken en tot rust komen. Vandaar een verblijfskatheter." - "Maar gaat die er straks dan wel weer uit, voordat ik naar huis ga?" - "Dat weet ik niet", zei Robert, "daar moet de uroloog over belissen. Je krijgt ook nog een verwijzing voor de uroloog om jouw blaas te checken." Wacht even, dit gaat me wat snel. De uroloog? Ik kom hier om mijn knie te laten fixen en dacht rond de middag wel weer thuis te zijn. Krijg ik dit er gratis en voor niks bij. Robert en ik hielden samen de sfeer erin. Robert: "Ach, we gaan gewoon voor de full package, toch!" - Ik: "Zeker, als we het doen, dan doen we het goed!" We moesten allebei lachen, maar wat een gezeik is het eigenlijk. Letterlijk. Toen de verblijfskatheter erin zat en ik me verder goed voelde mocht ik terug naar de afdeling. Na twee uur op de recovery was ik daar wel aan toe. Tijdens de overdracht in de sluis vertelde ik Robert dat ik hem op mijn blog zou gaan benoemen, waar ik hem vervolgens kort over vertelde. Robert heeft zó goed gezorgd en alles heel luchtig en ontspannen gehouden. Dat doet me goed. Ik bedankte hem voor de goede zorgen en ging terug naar de afdeling.

Terug op de afdeling

Nadat ik weer op de afdeling was gearriveerd, kwam verpleegkundige Kitty erbij. Normaal gesproken mag je, als alles goed gaat, 2 uur na terugkomst op de afdeling naar huis. We moesten wel nog het belletje van de uroloog afwachten voor het beleid van de verblijfskatheter. Toen ik mijn telefoon uit het nachtkastje pakte, ging deze over. Het was een 040-nummer. Dat móest het ziekenhuis wel zijn. Ik pakte op en zette 'm op luidspreker, zodat Kitty mee kon luisteren. De assistente aan de telefoon gaf aan dat er een afspraak bij de uroloog is ingepland op dinsdag 8 oktober. De katheter moet blijven zitten tot dinsdagochtend, dan mag ik 'm er zelf uit halen. Seriously? Ik lachte het ongemak maar wat weg. Na het afronden van het telefoontje hielp Kitty me in m'n eigen shirt en werd er door de voedingsassistenten een ontbijt geserveerd. Nu was het wachten tot de verdoving zou uitwerken. Ik begon al een klein beetje sensatie te voelen. 

De fysio kwam langs om wat oefeningen door te spreken. Het zijn de welbekende oefeningen die ik na mijn kruisbandoperatie al tot in den treure heb gedaan: Quadriceps aanspannen en mijn knieholte naar beneden duwen, heel slides en single leg raises. Hij gaf me nog een hele bruikbare tip: Als ik mijn been een beetje naar buiten draai bij het aanspannen van mijn quadriceps, wordt de vastus medialis meer aangesproken. De spier die heel belangrijk is bij het strekken van de knie. Ten slotte drukte de fysio me op het hart om het rustig aan te doen, zeker omdat het bot niet 1-2-3 is hersteld. 

Een bezoekje van Job

Zelf had ik verwacht rond het middaguur weer thuis te zijn, maar door alle bijkomstigheden is dit niet gelukt. Dat betekende wel dat ik Job nog even kon zien, die in de middag werkzaam zou zijn in Geldrop. We spraken eerder af dat hij even langs zou komen als ik er nog zou zijn. Rond 12.30 uur kwam hij met een grote glimlach de kamer op gelopen en vroeg hij hoe het met me ging. De opluchting was van mijn gezicht af te lezen. "Ik zie in ieder geval weer een lach, dat is lang geleden", zei Job. En zo is het. Ik heb echt gestruggeld, veel aan mezelf getwijfeld. Daar in dat bed voelde ik voor het eerste in lange tijd opluchting en hoop. Na Rob en de fysio drukte ook Job me op het hart om het heel rustig aan te doen. "Ik weet hoe je bent, hè", zei Job. Niet te hard van stapel lopen. Het bot de tijd gunnen. Luisteren naar je lichaam. Bewegen op geleide van klachten. Dat ga ik nu nóg beter proberen te doen. Anders heb ik alleen mezelf ermee. Ik hoef niet op mijn tanden te bijten. Pijn is een signaal. Ik zal het in mijn oren knopen. Beloofd. "Zomer 2025", zei ik tegen Job. Hij wist precies waar ik op doelde. Het blijft een realistisch doel om dan weer op het voetbalveld te staan.

Eindelijk naar huis

Toen de verdoving helemaal was uitgewerkt en ik de uitgebreide uitleg van verpleegkundige Elke over de katheter en de thuisverzorging hiervan had ontvangen werden de ontslagpapieren gehaald. Naast de afspraak bij de uroloog morgen, staan er nog twee afspraken gepland: Over 2 weken bij de poli Fysiotherapie in Geldrop en over 6 weken een controle afspraak bij Rob Bogie in Eindhoven. 

Het was tijd om naar huis te gaan. Om 13.45 uur rolde ik in een rolstoel de afdeling af en gingen we nog even langs de apotheek voor het ophalen van het recept pijnstillers. Uiteindelijk waren we rond de klok van 14.30 uur thuis en ben ik op de bank geploft. Het zit erop. Het is voorbij. Op naar beterschap. In tegenstelling tot na de voorste kruisbandreconstructie had ik de pijn nu goed onder controle. Als kers op de taart werd ik verrast met sushi van mijn lievelingsrestaurant. Lekker, daar had ik écht zin in.

De eerste nacht heb ik doorgebracht op de bank. Ik had weinig zin en puf om de trap op te lopen. Slapen lukte niet zo goed. Het was lastig om een comfortabele lighouding te vinden en in mijn hoofd was ik continu bezig de dag te analyseren. 

The day after

Ontlading. Dat is het enige juiste woord. Tranen met tuiten. Zoveel opgekropte emoties van de laatste paar maanden, waarin ik mentaal zoveel voor de kiezen heb gehad. Ook tranen van blijdschap, opluchting en hoop, mooie tranen dus. Na zo lang gestruggeld te hebben voelt dit als dé doorbraak in mijn revalidatie. Er is nog veel werk aan de winkel, maar toch, ik voel me zó opgelucht. Ik heb mijn sombere gevoelens wel eens door laten schemeren op deze blog, maar er is vrijwel niemand die weet hoe ik me écht heb gevoeld. Zelfs mijn veilige thuishaven niet. Ik zou het zelf wel oplossen, maar het werd steeds moeilijker te verbergen. Ik heb me vaak eenzaam gevoeld in mijn proces en ben, met name van week 6 t/m 12 na de voorste kruisbandreconstructie, door een diep dal gegaan. Het voelt spannend en kwetsbaar om dit te schrijven, maar ik durf het hier nu wel te zeggen. Het perspectief ontbrak en mijn knie werd alsmaar slechter. Uitzichtloos. Dat je zo'n lange tijd (sinds 4 februari) niet eens normaal kunt lopen, alle bewegingen voelt, continu geconfronteerd wordt, je ei niet kwijt kunt, slaapgebrek dat zich opbouwt, progressie die ontbreekt en de wereld om je heen die gewoon doordraait. Terwijl je zelf stilstaat. Emoties die slingeren tussen hoop en wanhoop, frustraties en machteloosheid. Zo graag vooruit willen, maar het lukt niet. Onzekerheid. Twijfels. Ligt het aan mij? Komt dit ooit goed? Het wachten tot er actie ondernomen wordt, terwijl ik zelf al zo snel na de voorste kruisbandreconstructie voelde dat er iets niet lekker zat. Mijn gevoel laat me niet in de steek. En dat gevoel zegt nu dat we de weg naar boven gaan inzetten. Als ik de rust maar weet te bewaren en mijn lichaam de tijd geef om te herstellen. Small steps every day, zoals ik al eens eerder zei.

Hartverwarmende berichten

Wat mij ontzettend steunt zijn alle persoonlijke berichten die ik mag ontvangen. Vrienden, familie, collega's, (oud-)teamgenoten en (oud-)trainers, bloglezers, professionals uit het medische vak. Iedereen leeft mee en dat doet zó goed. Afgelopen donderdag heb ik de hele dag door bemoedigende en motiverende berichten ontvangen, succeswensen voor de operatie van vrijdag. Deze berichten wakkeren mijn motivatie alleen nog maar meer aan. Onderstaand een klein deel van de berichten die ik heb mogen ontvangen (klik om te vergroten). Regelmatig lees ik ze weer even door. Dat voelt zo goed.

De fysio start weer

Morgen staat mijn eerste bezoek aan Eric weer gepland. We gaan ons de komende tijd vooral focussen op mobiliteit. De strekking erin krijgen en houden, om daarna op geleide van klachten weer rustig op te gaan bouwen. Eric zal me helpen om de rem in te trappen als het nodig is, al hoop ik dat ik het zelf ook steeds wat beter zal kunnen. 

Dit hele traject is een heftig proces, maar anderzijds ook zo'n mooie kans om te groeien als mens. Laten we daarmee deze blog positief en hoopvol afsluiten. 👊

In mijn volgende blog zal ik meer vertellen over mijn herstel in de eerste week post-OK. 

Soon to be continued...

The wait is over: nog 1 nachtje slapen tot operatie #2

The wait is over... morgen is het weer D-day. Precies 243 dagen na het oplopen van mijn blessure en 130 dagen na mijn voorste kruisbandreconstructie ga ik weer onder het mes. En óf ik heb uitgekeken naar deze dag. Ofja, meer naar de periode erna, waarin ik hoop grote stappen voorwaarts te gaan zetten. Die paar weken wachttijd waren mentaal prima te overbruggen. Het idee dat beterschap nu echt dichtbij is, voelt zó goed. Maar toch, ik zei het al eerder, blijf ik voorzichtig hoopvol. Enerzijds heb ik al mijn hoop gevestigd op deze ingreep, anderzijds probeer ik mijn verwachtingspatroon ietwat te temperen. 

Gesprek met een screeningsmedewerker

Ter voorbereiding op de operatie ontving ik vorige week een telefoontje van een screeningsmedewerker van de afdeling Anesthesie. Waar er voor de eerste operatie wat uitgebreider werd gepraat, was dit telefoontje binnen enkele minuten gepiept. Er is immers niets veranderd in mijn situatie en ik ga wederom voor een ruggenprik. Kan ik tijdens de operatie fijn meekijken op het scherm, weet ik meteen wat er aan de hand is en kan ik mijn vragen aan Rob stellen. Dat geeft toch een gevoel van controle, voor zover dat kan.

Als eerste aan de beurt

Gisteren werd ik gebeld door het ziekenhuis voor het doorgeven van het tijdstip waarop ik morgen verwacht word in Geldrop. "Je bent wederom als eerste aan de beurt", zei de mevrouw aan de telefoon. Yes, dit is precies waar ik op had gehoopt. Lekker vroeg daar zijn betekent als het goed is ook op tijd weer naar huis. Perfect. Ik mag me om 7 uur melden op de tweede etage, route 90. Dat is bekend terrein en voelt een soort van vertrouwd. Als in: Ik weet exact wat me te wachten staat en weet ook dat er goed gezorgd wordt. Dat is een geruststellende gedachte.

Laatste keer fysio

Gistermiddag ben ik voor het laatst voor de operatie bij Eric geweest. Het is goed geweest. De voorbije weken waren niet geweldig qua trainen. Dit heeft overigens niets te maken met Eric, die er echt het beste van probeerde te maken, maar wel met de belasting die flink werd teruggeschroefd. Mijn knie is er qua klachten slechter aan toe dan voor mijn voorste kruisbandreconstructie. Ik heb niet alleen ingeleverd op mobiliteit, maar ook op spiermassa. Dit punt zorgde soms voor wat innerlijke onrust en ik heb me op bepaalde momenten echt moeten inhouden, omdat ik mezelf het liefst weer zou pushen om te trainen. Maar hey, het is me wel gelukt. Ik heb echt gas teruggenomen en zo goed mogelijk naar mijn lijf geluisterd. Daar heb ik in dit traject al flink stappen in gemaakt.

Een beetje spanning, maar vooral nieuwsgierig

Tot gisteren kon ik de rust erg goed bewaren. Ik was ook veel te druk met mijn dagelijkse dingen. Nu merk ik dat ik het toch wel wat spannend begin te vinden. Niet de ingreep zelf, dat fixen we wel, maar meer wat er gezien wordt tijdens de operatie. Wat gaat Rob tegenkomen? Is het weinig of juist veel littekenweefsel? Komen de klachten die ik ervaar vooral daar vandaan? Of wordt er nog meer gezien? Is het makkelijk op te lossen? En wat moet toch met dat bot? Gaat dat echt over met alleen maar rust? Is meer rust raadzaam en moet er misschien toch meer druk van die knie af? Uit de strekking blijven? Maar na de operatie is het toch zaak juist weer snel ín die strekking te komen? Ik merk dat ik er een beetje mee in mijn maag zit, omdat ik het idee heb dat er ook veel klachten van dat bot af komen én dat het bovendien erger wordt. De pijn zit namelijk niet alleen meer ín mijn knie, maar straalt inmiddels ook uit naar beneden. Het is vrijwel continu aanwezig. Wat heeft dat te betekenen? Ik heb het dan qua trainen wel heel rustig aan gedaan, mijn dagelijks leven met alle verplichtingen gaat gewoon verder, waardoor er gedurende de dag toch wel wat druk op mijn knie komt en écht rust nemen geen vanzelfsprekendheid is, hoeveel rekening ik er ook mee probeer te houden.

Ik ga nu voor de tweede keer in iets meer dan 4 maanden tijd onder het mes en ik ben absoluut niet van plan hierna nog een keer terug te komen. Het is hoog tijd voor progressie, vooruitgang. Dus zou ik het erg waarderen als er goed gekeken wordt en zo nodig direct actie ondernomen wordt. Ik hoop dat Rob daar de tijd voor neemt, maar daar ga ik wel vanuit. Als het goed is zie ik hem nog vóórdat ik richting OK ga, dus ik zal bovenstaande vragen en onzekerheden zeker nog met hem bespreken. 

Op naar beterschap

Daar sta ik dan, aan de vooravond van een nieuwe stap in mijn revalidatie. Hoewel ik weet dat de weg naar volledig herstel nog lang zal zijn, kijk ik uit naar wat de toekomst brengt. Dit is mijn kans om weer te groeien en vooruitgang te boeken. Zoals ik in een van mijn vorige blogs zei: "Ik kijk ontzettend uit naar de dag dat ik weer aan de bak mag en echt kan beginnen met herstellen, maar nog meer naar de dag dat ik weer normaal kan lopen. Dat gaan we vieren. Om vervolgens de trainingsintensiteit flink op te voeren en mijn benen ijzersterk te maken." En dan? Dan komt die bal toch steeds dichterbij...

I'm ready for this. You may see me struggle, but never see me quit.

Doel: Zomer 2025

Uitkijken naar operatie #2: Tweede reis naar herstel

Slow and steady wins the race

Sinds m'n gesprek met Rob heb ik het bijzonder rustig aan gedaan. Verplicht. Het gaspedaal werd (alweer) losgelaten, mijn knie heeft rust nodig. Ik ga wel gewoon 3x per week een uur naar Eric, waar ik dan start met een minuut of 10 op de fiets met een verkorte crank van de rechtertrapper. Zodat ik zo veel mogelijk klachtenvrij kan fietsen. Vervolgens ga ik aan de slag met wat kracht, waar vooral m'n core, glutes en hamstrings worden aangesproken. Zonder veel druk op mijn knie. Mijn quadriceps zijn nu vanwege bewegingsbeperking wat lastiger aan te spreken, hoewel ik wel een oefening met de BFR-band kan doen. De trainingen zijn qua opbouw en intensiteit totaal anders, toch voelt het wel goed om er te zijn en 'iets' te doen. Mijn knie is stijf en pijnlijk en ik krijg zelfs van mensen om me heen te horen dat ik slechter loop. Ik heb heel wat stappen gezet... alleen niet in de goede richting. Er zijn soms twijfels. Klachten nemen toe. Ik maak me zorgen om dat bot, heb het gevoel dat dat erger wordt. Maar het is oké. Het heeft de aandacht. Hoe dan ook, het gaat beter worden. Mijn belangrijkste taak is het bewaren van de rust. Fysiek én mentaal.

Een half jaar geleden: De woorden van Rob

We gaan heel even terug in de tijd. Morgen precies een half jaar geleden, op 25 maart, ging ik op controle bij Job en in aanloop naar mijn operatie mocht ik tijdens deze afspraak ook kennismaken met Rob Bogie. Hij vroeg me naar mijn doel. "Weer voetballen", was mijn antwoord toen kort maar krachtig. Een mooi en realistisch doel volgens Rob, maar hij vertelde ook dat het geen garantie is dat ik na mijn voorste kruisbandreconstructie terug zou keren op het voetbalveld. Een groot deel keert wel terug, maar er is ook een kans dat het niet lukt. Ondanks zijn realistische woorden weigerde ik me over te geven aan twijfels. Voetbal is mijn passie, mijn uitlaatklep. Al sinds ik 4 jaar ben is het een groot onderdeel van mijn leven. Het idee om het spelletje op te geven was (en is) voor mij ondenkbaar.

Fast forward naar nu

De laatste tijd heb ik regelmatig teruggedacht aan de woorden van Rob. Zoals het vaak gaat met grote uitdagingen, zijn er momenten waarop de weg niet zo rechtlijnig verloopt als je had gehoopt. Zoals nu het geval is. De frustraties, de pijn en het gebrek aan vooruitgang hebben mij af en toe aan het wankelen gebracht. Er zijn mensen in mijn omgeving die niet begrijpen dat ik weer wil voetballen. Maar elke dag herinner ik mezelf eraan waarom ik dit doe. Dan denk ik aan de vreugde en de vrijheid die ik voel als ik een bal aan mijn voet heb en visualiseer ik dat ik weer op het veld sta. Het vuur is dan weer aangewakkerd. Ook al zijn er wat meer hobbels en duurt het herstel wat langer, ik kom er wel. Wacht maar.

Tweede reis naar herstel

Met de volgende operatie voor de deur sta ik op het punt een nieuwe fase van mijn herstel in te luiden. Precies 8 maanden na het oplopen van mijn blessure word ik volgende week vrijdag, op 4 oktober, weer geopereerd. Leuk is anders, maar ik weet dat het noodzakelijk is om mijn herstel een nieuwe impuls te geven. Het wordt een ingreep waarvan ik voorzichtig hoop dat deze een groot verschil gaat maken. Zodat ik daarna allereerst weer eens normaal kan lopen, om vervolgens de trainingsintensiteit weer flink op te voeren en m'n benen ijzersterk te maken.  

Steeds als ik de URL van mijn blog zie (dagelijks dus!), word ik herinnerd aan mijn ultieme doel: 'Terug op het voetbalveld'. Zelfs zo'n kleinigheid helpt me om iedere dag weer door te gaan. Keep going, keep growing!

Zicht op beterschap: Operatie #2 is gepland

Zo zit je tot afgelopen woensdag in onzekerheid en weet je even totaal niet meer waar je aan toe bent en waar in het proces je staat, wordt er vervolgens aan de handrem getrokken en heb je het gevoel weer helemaal opnieuw te kunnen beginnen en daarna gaat alles ineens heel snel. Heel veel emoties zijn de afgelopen week de revue gepasseerd: Van teleurstelling, angst, onzekerheid en frustraties tot opluchting, hoop, dankbaarheid en blijdschap. En alles daar tussenin en rond omheen. Pfoeh!

Wie niet waagt...

Nadat Rob Bogie me woensdagavond belde met het nieuws dat er een operatie ingepland gaat worden, besloot ik donderdagochtend het ziekenhuis te bellen met de vraag of er al een iets gerichtere indicatie qua wachttijd gegeven kon worden. Fijn voor mezelf om te weten, maar ook voor het werk. Ik houd van duidelijkheid, maar daar waren jullie vast al een hele tijd achter. 😉

Ik kreeg een aardige mevrouw van Bureau Opname aan de lijn. Ze snapte mijn vraag helemaal en ging voor me kijken. "De planning loopt een maand vooruit en daar sta je nog niet in, dus het lijkt erop dat je in ieder geval niet vóór de tweede helft van oktober aan de beurt bent." Prima, is dat in ieder geval duidelijk.

We praatten kort met elkaar en blijkbaar ving zij een signaal op: "Maar ik hoor aan jou dat je het niet erg zou vinden om snel aan de beurt te zijn", zei de aardige mevrouw aan de telefoon. "Ik kan je een 'label' geven dat je gebeld wordt mocht er iemand uitvallen." Dat liet ik me geen twee keer zeggen. "Liever gisteren dan vandaag, graag dus!" Wie weet zou het helpen.

Een dubbele vragenlijst

Afgelopen vrijdag iets na het middaguur ontving ik een vragenlijst van de anesthesie in mijn mailbox. Huh? Die heb ik onlangs ook al ingevuld, toen Rob me een paar weken geleden alvast op de wachtlijst zette. Ik checkte de Mijn Anna app en zag dat er onder het tabblad 'Te plannen afspraken' twee keer een aanvraag voor een arthroscopie stond. Dat kan niet kloppen. Het leek erop dat er op de achtergrond ergens aan werd gewerkt. Zelf vatte ik dat in positieve zin op als 'oh, ze zijn misschien bezig toch iets te plannen, misschien heb ik snel duidelijkheid'. 

De telefoon gaat

Een half uur na de mail met de vragenlijst ging mijn telefoon. Een privé-nummer belde. Tot mijn verbazing kreeg ik iemand van Bureau Opname aan de lijn. Ik stond direct op scherp. Haar eerste vraag was of dokter Bogie mij al had gebeld. "Uhh, nee, hij heeft me alleen afgelopen woensdagavond gebeld en verteld wat we gaan doen", zei ik. "Oké", zei de mevrouw, "dokter Bogie heeft vanochtend contact met ons gezocht en aangegeven dat hij je graag vlot zou willen plannen, dus we hebben een plekje voor je." Mijn hart maakte een sprongetje. Hoor ik dit goed? "Je operatie staat gepland op 4 oktober." Woohoo, dat is al over 3 weken! De afspraak voor de preoperatieve screening is vervroegd naar 24 september a.s. Blijkbaar waren ze dus inderdaad bezig iets te plannen, op het moment dat ik een half uur eerder de vragenlijst nogmaals in mijn mailbox ontving.

Aftellen

En zo kan ineens het aftellen alweer beginnen. Ik kan niet wachten tot het zover is. Na mijn kruisbandoperatie op 28 mei jl. is het herstel tot nu toe verre van vlekkeloos verlopen. Op 4 oktober hoop ik weer een grote stap te kunnen zetten. Het idee dat er eindelijk een concreet zicht is op beterschap geeft me een beetje rust en opluchting, al blijf ik voorzichtig hoopvol. Ik kijk ontzettend uit naar de dag dat ik weer aan de bak mag en echt kan beginnen met herstellen, maar nog meer naar de dag dat ik weer normaal kan lopen. Dat gaan we vieren...

Tot 4 oktober probeer ik goed mijn rust te pakken en te bewegen binnen de grenzen, zodat ook het bot de tijd krijgt om te herstellen. Meer kan ik op dit moment niet doen.