Op weg naar antwoorden: aftellen naar de dynamische echo bij Sports Valley

In mijn vorige blog schreef ik over de complexe puzzel die we aan het leggen zijn in mijn voorste kruisbandtraject. Ik sprak alle lof uit naar Jacco en Martijn, die er werkelijk alles aan doen om het volgende puzzelstuk in deze zoektocht te vinden. Dat is beslist geen sinecure. Nadat Jacco na ons consult rechtstreeks een bericht naar de radioloog had gestuurd en hier ook vlot reactie op kwam, kreeg ik groen licht om contact op te nemen met Sports Valley, onderdeel van Ziekenhuis Gelderse Vallei in Ede. Binnen een paar minuten na Jacco’s bericht hing ik aan de lijn met het ziekenhuis. Vamos! 

Een stip op de horizon

In overleg met de vriendelijke mevrouw van de afdeling Radiologie kon er een afspraak gepland worden voor een dynamische echo. Toen ik vertelde waarvoor ik de afspraak graag wilde maken, vroeg ze eerst door wie ik verwezen was. "Dokter Zijl van OrthoCare Clinics in Amersfoort", zei ik. "Wie? Dokter van Zijl? Dat is een gynaecoloog. Dat kan niet kloppen toch? Hebben we al een verwijsbrief? Sta je hier in het systeem?"

Ik legde mijn situatie nogmaals uit, vertelde dat dokter Zijl mijn orthopeed is en dat hij al rechtstreeks contact had gehad met radioloog Bas Maresch. De assistente belde Bas op zijn sein om een en ander te verifiëren, en ja hoor, hij was al op de hoogte van mijn casus. In de tussentijd mailde ik de verwijsbrief door, zodat mijn dossier compleet gemaakt kon worden. Uiteindelijk legden we onze agenda’s naast elkaar en kwamen uit op dinsdag 16 september.

Hèhè, we hebben een datum. Wéér een kleine stip op de horizon. Ik tel de dagen. Nog maar anderhalve week. Natuurlijk probeer ik, zoals ik in mijn vorige blog schreef, dag voor dag te leven. Met zo’n concrete datum in zicht is het echter bijna onmogelijk om niet vooruit te denken. Onbewust ben ik er continu mee bezig en daarbij heb ik hoge verwachtingen van deze echo. Misschien moet ik het niet doen, maar ik heb al mijn pijlen erop gericht. Want hoe zou het zijn als we eindelijk de oorzaak vinden? Hoe kunnen we het probleem dan tackelen? Wat betekent het voor mijn revalidatie? Zou dit dan het puzzelstuk zijn dat zó lang ontbrak? Welke richting bewegen we op? Hoeveel energie zou het geven als ik niet langer in het duister tast? Hoe anders zou mijn dagelijks leven eruitzien zonder die constante struggle? En dat ik weer kan lopen zonder bij iedere stap na te hoeven denken? Maar stel dat dit niet de verklaring is… wat dan? Er is veel stof tot nadenken.

Stel je toch eens voor...

Dat de echo alles onthult. Dat we er nu eindelijk achter komen wat er mechanisch misgaat in die knie. Misschien ligt er dan een plan met een gerichte behandeling en een concreet doel op tafel. Richting in ieder geval. Iets om mijn energie en discipline in kwijt te kunnen. Dáár hunker ik naar. Geef me dat perspectief maar en ik ga. Volle bak.

En dan is er nog de Kenacort-injectie, die echogeleid gegeven gaat worden in het gebied met neovascularisatie in het vetlichaam van Hoffa. Het is de derde injectie in 10 maanden tijd. Ik zei eerder al dat het me niet enthousiast maakt, omdat de vorige twee ook geen wezenlijk verschil maakten. Desondanks ga ik toch mee in de beweegredenen van Jacco en Martijn. Wat moet ik anders? Niks doen is ook geen optie. Geen idee, maar misschien helpt het deze keer wel nu ze met meer precisie kunnen injecteren. Ik ga alles weer netjes per dag bijhouden in mijn schriftje.  

Trainingsdilemma's

In de tussentijd gaat het trainen bij de fysio lekker door. Drie keer per week ga ik, altijd met veel zin en bewegingsdrang die zijn weg zoekt. Het is fijn en het gaat best aardig binnen de mogelijkheden die we hebben, anderzijds blijft het ook beperkt en moeizaam. De druk bouwt flink op tijdens de oefeningen. Het blijft zoeken naar balans. Wat kan wel? Wat kan niet? Regelmatig ga ik over de grens. Dat ligt voor een stukje bij mezelf, maar meestal ligt het gewoon aan een knie die niet doet wat 'ie moet doen.

Ik ben na het trainen een paar keer thuisgekomen met flink reactie. Daar baal ik dan van, het zet me aan het denken en ik merk dat de frustraties dan ook weer beginnen te borrelen. Bij dat gevoel moet ik wegblijven, dus ik probeer het te temperen. Eric en Maud zien ook dat mijn extensie achteruit gaat, dat het weer minder is dan na de laatste operatie. Wat dát betreft voelt het soms alsof ik weer terug bij af ben. Ik heb afgelopen week ook naar Eric uitgesproken dat we op moeten passen, dat we het trainen leuk moeten houden, zodat mijn energielevel op peil blijft. In de afgelopen periode heb ik geleerd om daar open over te communiceren. Dat lukt me nu beter dan voorheen.

Dat is pech, extensie weg.

Binnen de grenzen

Trainen. Voor ieders beeldvorming: bij de juiste focus en met gecontroleerde, kleine bewegingen kan ik mijn oefeningen goed uitvoeren. Zolang ik recht vooruit beweeg, zonder rotaties, en wegblijf uit extensie en diepe flexie, gaat het prima. Dat is ook terug te zien in bovenstaande trainingsvideo. Laat me squatten in die kleine beweging en het gaat best goed. Split squats in dezelfde beperktere ROM? Check. Hamstring curls in die kleine beweging? Prima. Zodra er correctie of behoorlijke impact bij komt kijken, wordt het lastig. Iets te ver richting extensie bewegen? Sucks big time. Het hoort niet zo te zijn, maar op dit moment moet ik zorgen dat ik daar wegblijf, anders doet het echt pijn en kom ik moeilijk terug richting flexie, al helemaal als er druk op mijn been staat. Met of zonder pijnlijke knoep. En ja, afsluitend een open deur: geef me een bal en ik voel me gelukkig. Aan dat geluksgevoel wordt óók aandacht besteed. Heel belangrijk voor mij. In onderstaande video zie je dat ik eerst een pijnscheut met een knoep moet doorstaan en mijn houding moet corrigeren voordat ik de oefening kan uitvoeren. Goed staan is voor mij de eerste en belangrijkste stap van iedere oefening. Als ik eenmaal in de juiste positie sta, gaat het goed. 

Hoewel ik behoorlijk wat spiermassa heb ingeleverd in het afgelopen anderhalf jaar, ben ik toch sterk in mijn benen. Mijn quads en mijn glutes zijn altijd dominant geweest. En natuurlijk weet ik dat mijn quads niet goed aangesproken kunnen worden met een extensiebeperking. Eric zegt dat het wel meevalt met spierverlies en benadrukt overtuigd te zijn dat mijn problemen nooit aan mijn spierkracht gelegen kunnen hebben. Het is duidelijk een mechanisch probleem. Ondanks het feit dat we nooit optimaal hebben kunnen trainen, zit er wel power in mijn benen. Helaas hebben we de LSI nooit kunnen testen, omdat ik niet voluit kracht kan leveren met mijn geopereerde been en dit een vertekend beeld zou opleveren.

Regie en perspectief

Anyway, of het nu moeizaam gaat of niet, we gaan gestaag verder en hebben weer iets om naar uit te kijken: nog anderhalve week tot de dynamische echo. Ik ga de radioloog vragen om meteen met mij te delen wat hij waarneemt op beeld, zodat ik niet hoef te wachten op het verslag dat wordt uitgebracht naar Jacco. Ik geloof erin dat we eindelijk helderheid gaan krijgen. Daarbij blijf ik doen wat ik vanaf dag één doe: initiatief en regie nemen, me blijven verdiepen en vragen stellen. Als er over één ding geen enkele twijfel mag bestaan, dan is het wel: ik stop pas als die puzzel ligt. Linksom, rechtsom, dwars erdoorheen. Het maakt me niet uit hoe, maar ik zal 'm leggen, samen met de professionals om me heen.

Consult bij OrthoCare: Moeilijke puzzels zijn er om te leggen

Na een ontspannende dag en nacht in het Van der Valk hotel in Amersfoort mocht ik mij gisteren weer melden bij OrthoCareClinics. Eindelijk, ik had weer zó toegeleefd naar deze afspraak, waar ik hoopte dat we tot een nieuw plan zouden komen om de issues met mijn knie de baas te worden. Ik meldde me aan bij Erica, die mijn gezicht inmiddels kent. "Dat is geen goed teken, hè", zeiden we lachend tegen elkaar. Inderdaad, je kan er maar beter niet te vaak komen...

Een warm welkom en meteen een compliment

Nadat ik plaatsnam in de wachtkamer en de patiënt vóór mij bij Jacco naar buiten kwam, liep Martijn zijn kamer binnen. Ik wist wat er achter die deur gebeurde, wilde ook horen wat ze over mij te zeggen hadden. Na enkele minuten werd ik naar binnen geroepen en kreeg ik meteen een compliment dat ik er een stuk beter uitzag dan de vorige keer, 6 weken geleden. Jacco heeft me inmiddels een aantal keren gezien en tijdens onze laatste ontmoeting zat ik er echt niet lekker bij. Ik zei het ook eerlijk: “Ik zat toen helemaal stuk, ik voelde me zó teleurgesteld.”

Hij merkte op dat de vakantie me goed had gedaan en zei dat ik weer een energieke uitstraling heb. Dat deed me goed om te horen. "Nu de rest nog", zei ik terwijl ik naar mijn knie wees. "Ja, dat is complex", zei Jacco. Beide heren wilden eerst mijn knie checken, om vervolgens het gesprek aan te gaan over de mogelijke opties.

Lichamelijk onderzoek: zien, horen en voelen wat ik al zo lang beschrijf

Ik verruilde mijn jeans voor een sportbroekje en nam plaats op de behandeltafel. Terwijl Martijn toekeek checkte Jacco mijn knie. De testen laten een stabiele knie zien. Toen hij mijn knie van extensie naar flexie bewoog, gebeurde het: die harde, pijnlijke knoep waar ik het steeds over heb. Het was allesbehalve prettig (lees: pijnlijk), maar misschien wel eens goed dat beide heren het ook eens zagen, hoorden en voelden. "Oh, je hoofd wordt er rood van", zei Jacco. "Ja, sorry, dit doet echt veel zeer", zei ik, terwijl ik de pijn probeerde te verbijten. Het zweet brak me uit, een beetje bang dat die beweging nog eens gemaakt zou worden en er nóg een knoep zou volgen. Het werd eens te meer duidelijk dat er mechanisch iets niet klopt en ik hoefde me van Jacco ook echt niet te verontschuldigen. Hij zei er ook nog bij dat ik het mechanische disfunctioneren erg goed kan omschrijven op mijn blog. En ik heb ook gewoon gelijk, het functioneert niet goed.

Vóór het lichamelijk onderzoek heb ik eveneens aangegeven dat ik weer wat lastiger richting extensie kom. Direct na de operatie kon ik mijn been ontspannen en plat voor me uit laten liggen. Nu lukt dat niet goed meer. Ik haal m'n extensie wel nog, maar het gaat niet van harte en het voelt bovendien stugger dan voorheen. Jacco voelde dat ook. Voor mij geeft dat vertrouwen: mijn klachten worden gezien en erkend. Zelf denk ik dat er weer littekenweefsel in de weg zit.

Nadat Jacco mijn knie had gevoeld en getest, deed Martijn het nog dunnetjes over. Hij begon met zeggen dat ik niet bang hoefde te zijn voor eenzelfde beweging van extensie naar flexie als enkele minuten daarvoor. Thankgod, ik was er nog steeds van bij aan het komen. Als ik eenmaal door die 'knoep' heen ben, gaat de beweging wel vloeiend. Het gebeurt me vooral als ik vanuit volledige extensie naar flexie wil bewegen, in het eerste stuk van de buiging.

Alle opties op tafel

Na het lichamelijk onderzoek volgde een uitgebreid gesprek over de opties. We zetten samen alles op een rij. Mijn verhaal, het lichamelijk onderzoek, de video over het instabiliteitsmoment die ik doorstuurde. Daarvan denken ze dat het een moment van instabiliteit is ten gevolge van een pijnprikkel, waardoor de spieren rondom mijn knie er even mee stoppen en ik doorzak. En dus geen instabiliteit door een niet functionerende voorste kruisband. Het klinkt plausibel, echter kan ik door de snelheid waarmee dit gebeurt zelf niet voelen wat eerder is: de pijn of het doorzakmoment. In ieder geval komt het met enige regelmaat voor.

Enfin, er kwamen drie opties op tafel te liggen:

• Afwachten - die optie veegde ik direct van tafel, iets wat Jacco en Martijn met me eens waren. Maar ze wilden 'm wel even benoemen. In mijn situatie levert het simpelweg niets op.
• Injectie - werd ik niet meteen enthousiast van. De vorige gaf slechts twee dagen verlichting. Ik kwam niet naar het consult met het idee om voor een tweede injectie te gaan.
• Operatie - om het gewricht schoon te maken. Kan, maar wordt door beide heren niet als eerste optie gezien. Mijn voorkeur had het in eerste instantie wel.

We praatten uitgebreid over optie twee en optie drie. Belangrijk punt hierbij: ze willen niet zomaar aan het vetlichaam van Hoffa opereren, mede omdat wetenschappelijk onderzoek laat zien dat resultaten vaak niet zaligmakend zijn. Bovendien lijkt die pijnlijke knoep niet eens dáár vandaan te komen. Daarnaast zou weer een operatie nattevingerwerk zijn. Een operatie zonder dat er een concreet doel of duidelijke verklaring is, voelt als gokken. Na drie operaties weet ik inmiddels: elke ingreep heeft impact, zowel fysiek als mentaal, en ik wil alleen nog een stap zetten als de kans op verbetering reëel en onderbouwd is. Nog een teleurstelling kan ik echt niet aan. Eigenlijk willen we dus eerst weten waar die knoep vandaan komt. Wat klemt daar? 

Het plan - gericht zoeken naar de oorzaak

Na uitgebreid overleg hebben we samen besloten dat ik een dynamische echo laat maken. Dat is een echo waarbij mijn knie in beweging wordt onderzocht. Het doel is om tijdens dat onderzoek de knoep te reproduceren en zo hopelijk eindelijk te zien wat er precies misgaat in die knie. Ik ben tamelijk overtuigd dat het reproduceren van die knoep gaat lukken, want het is een dagelijks issue. De echo zal in ieder geval ander beeld opleveren dan de 'statische' beelden van bijvoorbeeld een MRI-scan.

Tegelijkertijd wordt er tijdens de dynamische echo gekeken naar het vetlichaam van Hoffa en zet de radioloog toch nog een Kenacort-injectie in het gebied met neovascularisatie. Ik ben niet heel enthousiast over nog een injectie, maar begrijp wel de voorkeur van Jacco en Martijn hierin. Meer benieuwd ben ik naar de oorzaak van de knoep, waarvan ik hoop dat we 'm gaan vinden, zodat er wellicht met een kijkoperatie gericht gehandeld kan worden. 

Voor de dynamische echo en de echogeleide injectie ga ik op aanraden van Jacco naar een Musculoskeletaal (MSK) Radioloog bij Sports Valley (het sportmedisch centrum van Ziekenhuis Gelderse Vallei) in Ede. Dat betekent wederom een stuk rijden, maar ik ga graag naar een echte specialist wat verder weg die precies weet waar hij naar moet kijken. Ik heb er veel voor over om dit complexe probleem opgelost te krijgen. Jacco heeft de radioloog zelf alvast een bericht gestuurd en zodra er een reactie is, kan ik een afspraak maken. Hopelijk op korte termijn.

De vaart erin houden

In eerste instantie werd voorgesteld om 6 tot 8 weken na de injectie follow-up te doen. Ai, die kwam niet lekker binnen. "Eerlijk gezegd vind ik dat erg moeilijk", zei ik tegen Jacco. "Ik ben vandaag precies 15 maanden na de voorste kruisbandreconstructie en ik sta nog steeds nergens. Straks zijn we wéér twee maanden verder. Ik ben bang dat de accu dan weer leegloopt."

Omdat het vertrouwd voelt durf ik open te zijn richting Jacco. Hij begreep me ook helemaal. Hopelijk doet deze injectie wel iets, maar we spraken af dat ik meteen contact opneem zodra ik merk dat de injectie onvoldoende helpt. Ik kan dat goed zelf monitoren. Zo houden we de vaart erin en voorkomen we dat ik weer in dezelfde dip beland als vóór de zomervakantie. Deze pro-activiteit geeft me wel wat rust.

Moed houden en stap voor stap vooruit

Aan het eind van het gesprek nam Jacco nog even de tijd om me moed in te spreken. Hij zei: “Het is niet makkelijk, maar probeer de energie die je nu hebt vast te houden. Blijf moed houden.” Dat vond ik fijn om te horen. Het voelt goed dat hij ziet dat ik er nu anders bij zit dan 6 weken geleden, en dat hij erkent hoe zwaar dit traject soms is.

Die energie voel ik zelf ook. Ik heb mezelf herpakt. Er ligt weer een plan en dat geeft houvast. Tegelijkertijd moet ik ook voorzichtig zijn met die energie. Vooruitdenken over mogelijke scenario's grijpt me soms letterlijk bij de keel. Dus kies ik er heel bewust voor om dat niet te doen. Ik probeer klein te denken: dag voor dag, stap voor stap. Gisteren het consult bij Jacco en Martijn. Op korte termijn de echo. Daarna kijken we verder. Niet drie stappen vooruit, maar telkens één. Dat maakt het voor mij behapbaar. En zo sluit ik dit consult af met weer een stukje vertrouwen. En héél veel lof voor beide heren die alles uit de kast halen om deze moeilijke puzzel te leggen. Dank, Jacco en Martijn!

Met Martijn Brinkman en Jacco Zijl

Imagineren

Na een terugreis vol met files en slecht weer, waardoor ik bijna 3 uur onderweg was, parkeerde ik de auto op de oprit en liep via de achterdeur naar binnen. Mijn oog viel direct op het schoenenrek, waar mijn nieuwe voetbalschoenen nog altijd in het vizier staan. Het is een stil maar duidelijk symbool van wat er nog te overwinnen valt. Ze wachten op me. Ooit gaan ze aan. Zoals Louis van Gaal zegt: je moet het eerst imagineren voordat je het kunt bereiken. Dat doe ik, iedere dag.

Quitting is never an option; persistence is the warrior’s way.  

Samen de koers bepalen: telefonisch consult op weg naar 28 augustus

Een maand geleden zat ik er nog goed doorheen. Het gebrek aan vooruitgang na de laatste operatie zorgde ervoor dat mijn accu leegliep. Daardoor voelde ik me vlak voor de vakantie echt murw geslagen. Daar is gelukkig verandering in gekomen. Hoe anders is het nu.

De rust die ik in overleg met Jacco tijdens de zomervakantie pakte bracht een omslag in mijn gemoedstoestand. Fysiek leverde het helaas geen vooruitgang op, maar mentaal des te meer. Ik merk dat ik weer een stuk positiever in de wedstrijd zit. Inmiddels heb ik het ritme bij de fysio ook weer gevonden en dat voelt goed. Ik ga met plezier trainen, waarbij ik mijzelf er steeds aan herinner dat het niet erg is om niet vooruit te komen. Mijn verwachtingen heb ik voor nu bijgesteld. Dat betekent realistisch zijn dat het er fysiek gezien gewoonweg niet in zit, dus dat plezier en het binnen de mogelijkheden toegeven aan mijn bewegingsdrang voor nu genoeg is. Het helpt me om zoveel mogelijk uit de frustratiezone te blijven. Spoedig komt er weer actie in de tent, want het consult bij OrthoCare is volgende week al. Dinsdagmiddag belde ik uitgebreid met Jacco om het consult alvast samen voor te bereiden.

Telefonisch consult

We evalueerden de effecten van de laatste injectie en blikten vooruit op het fysieke consult van volgende week. Het is jammer dat de injectie slechts twee dagen voor verlichting heeft gezorgd. Mogelijke scenario's passeerden de revue. Ik vertelde ook over het instabiele moment op vakantie, dat per toeval werd vastgelegd op camera. En dat ik dit graag zou willen delen, omdat ik denk dat de beelden van toegevoegde waarde kunnen zijn. Zodat Jacco en Martijn beter begrijpen wat ik bedoel met 'ik ga er regelmatig doorheen'. Beelden zeggen immers meer dan woorden. Na het gesprek heb ik de beelden daarom doorgestuurd naar beide heren.

Het gesprek was erg plezierig. Het voelt alsof we weer aan de vooravond staan van een nieuw hoofdstuk. Over precies een week schuif ik met Jacco en Martijn aan tafel om de mogelijkheden te bespreken. We leggen alle opties op tafel en bepalen samen de nieuwe koers. Ik voel me positiever, sta weer wat sterker in mijn schoenen en ik ben voorbereid op nieuwe interventie. 

Hoop

Wat me raakt is dat Jacco blijft herhalen dat zijn doel nog steeds is om mij terug het veld op te krijgen. Hij zou die woorden nóóit uitspreken als hij er niet in zou geloven. We hebben een gezamenlijk doel. Alsof we deze strijd samen voeren. Zijn woorden doen meer dan hij misschien zelf beseft. Ze geven me houvast en ook vuur.

Want ja, er zijn mensen - vrienden, bekenden en zelfs professionals - die zeggen dat ik gek ben dat ik nog wil gaan voetballen. Of dat het mij nooit meer gaat lukken. Dat mijn knie te complex is, dat het te veel gevraagd is. Ik kan er inmiddels goed mee dealen. Niet dat ik het nodig heb, maar zulke uitspraken wakkeren mijn drive aan om het tegendeel te bewijzen. Om te laten zien dat het wél kan. 

Ik blijf dicht bij mijn eigen behandelaren, bij de mensen die mij en mijn knie kennen, die me begrijpen en die in mij geloven. In de ruim 4 maanden dat Jacco onderdeel uitmaakt van mijn traject, heeft hij mij als persoon en mijn knie als obstakel goed leren kennen. Hij is voor mij op dit moment de juiste man op de juiste plek. Net als Eric dat al bijna 19 maanden is.

Visualiseren

Waar ik een maand geleden serieus begon te twijfelen aan een goede uitkomst en zelfs bang was dat mijn huidige knie mijn nieuwe realiteit zou blijven, heb ik sinds de vakantie de hoop voorzichtig hervonden. Wetende dat er volgende week weer verder gekeken wordt. Het helpt mijn gemoedstoestand om te visualiseren waar ik naartoe wil. Dat doe ik regelmatig. Mijn eerste wedstrijd. Dat ik het veld op loop, het gras onder mijn voeten. Met tranen in mijn ogen. Zoveel ontlading. Vrienden, familie en mensen die me zo lang gesteund hebben langs de lijn. De zenuwen die door mijn lijf gieren, maar ook de trots. Het beeld dat ik dan eindelijk weer kan doen waar ik zo van houd. En dat tot in detail voor me zien. Ik kan je vertellen: dat voelt goed. Volgende week wordt er weer een stap gezet in de richting van dat einddoel. Daags voor het consult reis ik al richting Amersfoort. Zo gun ik mezelf wat rust, zonder stress van de reistijd, en kan ik goed voorbereid en uitgerust aan dit belangrijke gesprek beginnen. Op naar het volgende hoofdstuk. The game is on.

Vertrouwen herwinnen, plezier terugvinden en een vervolg bij OrthoCare

Drie weken geleden schreef ik: "Voor het eerst sinds anderhalf jaar is 'niets doen' mijn belangrijkste en zwaarste taak. Ook dit is topsport: de drang om door te gaan herkennen, maar er bewust voor kiezen om dat nu niet te doen. Helemaal terug naar '0'. Het vraagt discipline om uit de actiestand te blijven."

Twee weken lang hield ik het vol om niet te trainen. Ik nam volledig rust. Toch kroop het al snel weer in mijn lijf: de drang om te bewegen en het ongemakkelijke gevoel van 'niets doen'. Bewegingsdrang. Mijn lichaam was niet alleen toe aan rust, het verlangde ook naar beweging. Ik probeerde het tegen te houden, maar uiteindelijk kon ik niet anders dan eraan toegeven. Aangezien ik slechts twee dagen heb mogen profiteren van enig effect van de injectie en ik qua klachten inmiddels toch alweer terug bij af was, koos ik na twee weken voor mentale rust in plaats van fysieke onrust. Mijn trainingskleding bleef niet opgevouwen in mijn koffer zitten, want daags na mijn laatste blog, waarin ik al aangaf dat het me serieus moeite kostte om mij in te houden, dook ik de gym in. Drie keer deed ik het op vakantie. Het voelde verslavend lekker, waarbij mijn lichaam werd getrakteerd op een dosis endorfine en dopamine.

Geen grenzen opzoeken

Ik ging niet trainen met het doel vooruit te komen en nee, ik was ook niet op zoek naar progressie. Diep van binnen weet ik dat die er niet zomaar gaat komen. Daarvoor speelt dit probleem al veel te lang en is het te hardnekkig. Mijn enige doel was om even in beweging te zijn en daarmee mentale rust te creëren. Low intensity, high satisfaction. Dus stapte ik de hometrainer op om een half uur de trappers rond te laten gaan en deed ik wat core-oefeningen. Mijn knie liet ik verder helemaal met rust. Ik trainde onder het genot van een goede Spotify-playlist in mijn oren en uitzicht op het zwembad omringd met palmbomen. Oh, wat voelde dat goed.

Wiebelig

Op deze blog heb ik al vaker benoemd dat ik wel eens door mijn knie heen zak. Dat het wel eens wiebelig voelt. Op vakantie gebeurde het meermaals: op het strand waar de ondergrond nogal ongelijk was, op onregelmatige paadjes in het stadje dat we bezochten en op momenten dat ik aan de wandel was en niet gefocust was op het lopen. Dit soort momenten gaat gepaard met een forse pijnscheut, waardoor ik erdoorheen zak in plaats van dat het puur een kwestie van instabiliteit is, denk ik. Als zoiets gebeurt moet ik even rustig op m'n plek blijven staan om het te laten zakken. Per toeval werd zo'n moment ditmaal op camera vastgelegd. Toen ik de zee in liep knakte ik er goed doorheen. Ik heb het filmpje vaak teruggekeken om te zien wat er gebeurde. Wellicht geeft het Jacco binnenkort ook wat informatie. Hoewel ik het filmpje hier graag zou willen tonen, vind ik de beelden niet geschikt om publiekelijk te delen. Immers, what goes on the internet stays on the internet.

Back to basics - fysio start weer

Inmiddels hebben wij weer voet op Nederlandse bodem gezet en gaan we weer back to basics. Na een pauze van drie weken ga ik vanmiddag weer voor het eerst naar de fysio. Op vakantie appte ik nog met Maud, met wie ik fijn contact heb en die Eric de komende twee weken vervangt tijdens zijn vakantie. Ze vroeg hoe het met me ging, waarop ik antwoordde dat het goed was om even weg te zijn. Mijn tank is wat gevuld, ik kan er weer tegenaan. Ik moet zorgen dat die tank voorlopig vol blijft en niet meteen weer leegloopt. Vóór de vakantie is die tank in het rood gekomen door het continu struggelen tijdens het trainen. De muur waar ik steeds weer tegenaan liep. Het steeds weer geconfronteerd worden met een knie die niet werkt zoals het zou moeten. Het was ook de teleurstelling na de derde operatie die ik niet meer kon verkroppen. Natuurlijk, het resultaat (extensie) werd bereikt en daar ben ik erg blij mee. Maar waar ik had gehoopt na de derde operatie echt te kunnen gaan revalideren richting het voetbalveld, blijf ik maar sukkelen. Ik had geen rekening gehouden met deze uitkomst. Niemand, denk ik.

Maud reageerde begripvol en legt 'de bal' volledig bij mij neer: 'Alles is goed, jij bepaalt'. Ze zei dat ik ook gewoon mag komen om de frustraties eruit te gooien of waar ik op dat moment ook behoefte aan heb. Vanmiddag ga ik naar haar toe. En hoewel ik de fysio verrassend genoeg absoluut niet heb gemist de afgelopen weken, kijk ik er nu toch weer naar uit. Ik heb zin om weer aan de bak te gaan binnen de mogelijkheden die er zijn. 

Ik moet eerlijk bekennen dat de frustraties tijdens de vakantie wel wat zijn gezakt. Fysiek heb ik geen winst geboekt, wel is er ruimte in mijn hoofd gekomen. Waarschijnlijk mede omdat de fysio even werd gepauzeerd en ik niet steeds tegen beperkingen aan liep tijdens het trainen. Ja, mijn knie was behoorlijk aanwezig en dat heb ik zoveel mogelijk zo laten 'zijn'. Het is wat het is. Ik weet dat ik in goede handen ben en er op korte termijn een vervolg bij OrthoCare komt. We komen steeds dichter bij de kern van het probleem. Dat stemt mij positief en ik geloof er weer in dat mijn probleem opgelost kan worden. Wat er ook voor nodig zal zijn. Dat brengt een soort van rust.

Vervolg bij OrthoCare

In de tussentijd is er ook alweer contact geweest met OrthoCare. We hebben samen besloten om niet af te wachten tot de follow-up eind september, maar nu alvast weer in actie te komen. Ik heb daarbij aangegeven dat ik het gevoel heb geen winst meer te gaan boeken. Het is fijn dat Jacco en ik hetzelfde 'in de wedstrijd' zitten, met veel wederzijds begrip. Hij belt me binnenkort even op om bij te praten en er is een fysieke afspraak met hem en collega Martijn Brinkman gepland op donderdag 28 augustus. 

Waar het vertrouwen voor de vakantie even ver te zoeken was, voel ik het nu langzaam weer terugkomen. Het helpt dat er op korte termijn een afspraak gepland staat met Jacco en Martijn. Dat geeft houvast. Er komt weer actie. Iets wat ik nodig heb om mijn energie niet opnieuw te laten weglekken. De komende tijd wil ik me daarom vooral richten op de dingen die wél goed gaan en het plezier dat ik daarbij (her)vind. Niet meer alleen de strijd, maar vooral het herstel opnieuw omarmen. Dat is ook precies waar ik nu sta: midden in mijn revalidatie, met meer vertrouwen en de focus op wat mogelijk is. Mijn einddoel - terug het veld op - staat weer scherp op mijn vizier. De mentale rust heeft goed gedaan. Laten we dat gevoel vooral vasthouden.

Sometimes we need a safe harbor to rest before we sail on.

Effecten van de injectie: voortgang en inzichten uit de eerste weken

De opdracht is helder: drie weken rust. Geen fysieke inspanning, mijn knie met rust laten, mentaal afschakelen en bijtanken. We boekten last minute een vakantie naar de zon, weg uit de vertrouwde omgeving, om ook letterlijk afstand te nemen. We zijn op reis. 

De eerste dagen bracht die rust vooral onrust. Ik ben de afgelopen tijd diep gegaan en het kost tijd om de rust te hervinden. Nog steeds. Hoewel ook de bewegingsdrang me in ruime mate uitdaagt, zit mijn trainingskleding nog steeds opgevouwen in mijn reiskoffer. De rebel in mij weet toch te gehoorzamen, al kost het moeite. Alles om die injectie, die op 17 juli werd gezet, z'n werk te laten doen. Of? Tijd voor een update. Iedere dag schrijf ik alles wat ik voel in een schriftje, zodat ik het proces zelf goed kan monitoren.

Dag 1 t/m 3 na de injectie

De eerste twee dagen na de injectie voelde ik nog geen verschil. Het maakte me niet onrustig, omdat ik wist dat de Kenacort tijd nodig had om te gaan werken. Daags na de injectie ben ik nog een laatste keer bij Eric gaan trainen, rustig aan. Toen ik op dag 3 uit bed stapte en de trap af liep voelde ik subtiel verschil. De scherpe pijn die ik in de beweging vanuit extensie naar flexie voel leek iets doffer te zijn. Betekent dit dat de Kenacort zijn werk gaat doen? Hope so! Ik moest mezelf inhouden om niet telkens te testen of bepaalde bewegingen 'al beter gingen'. Niks provoceren, rustig afwachten. Al kun je je waarschijnlijk voorstellen dat de tijd niet snel genoeg kon gaan voor mij.

Dag 4 t/m 6 na de injectie

Mijn knie voelt 'vol' en geïrriteerd, met druk aan de voorzijde. De pijn vermindert, de scherpe randjes zijn er vanaf. Trap aflopen gaat steeds beter. Fijn! Toch voel ik me wat onzeker. Gaan we de goede kant op? Op dag 6 lijk ik die bevestiging te krijgen. Bij het schrijven van deze blog lees ik in mijn schriftje terug: 'Mijn knie voelt minder vol. Minder druk. De injectie lijkt een positieve invloed te hebben. Gevoel: hoopvol.' Super!

Dag 7 en 8 na de injectie

Met een goed gevoel en bijna pijnvrij sta ik op. Ik kom eenvoudig de trap af, voor het eerst sinds lange tijd op een normale manier. Niet schuin, maar recht, zoals het hoort. Zonder al te veel na te denken kan ik doorstappen. Er zijn geen pijnlijke 'knoeps'. Het lukt me zelfs om op mijn rechterbeen te staan en pijnvrij wat in flexie door te zakken. Wat ook lukt is om vanuit leg extension terug naar flexie te bewegen. Zonder hapering, zonder pijn. Iets wat ondenkbaar was voordat de injectie geplaatst werd. Onvoorstelbaar, ik durf het bijna niet te geloven. Wat een heerlijk gevoel. Het enige dat ik deze dagen voel is het 'volle' gevoel, stug en wat stijf. Daar kan ik mee leven. Vanuit het thuisfront krijg ik in ieder geval te horen dat ze een andere Cindy zien. Een Cindy met meer energie, een oprechte glimlach en een gevoel van hoop, optimisme en perspectief. In mijn schriftje concludeer ik op dag 8: 'Wat een goede dag! Mijn knie heeft in tijden niet zo gevoeld. Jacco en Martijn zitten goed. Ik durf weer te dromen.'

Dag 9 t/m 11 na de injectie

Op dag 9 lees ik terug: 'Niet goed opgestaan. Vol, zeurend gevoel. Slecht de trap af. Mijn knie doet zeer en moet weer 'ergens doorheen bewegen' met pijnlijke knoeps tot gevolg (Hoffa impingement?). Ik blijf meer dan de afgelopen dagen uit extensie, omdat ik niet goed terugkom richting flexie. Vallen we terug?' Ik voel me onzeker. Na twee goede dagen kan het effect toch niet alweer op z'n retour zijn? No way, die Kenacort heeft gewoon langer de tijd nodig, overtuig ik mezelf.

Op dag 10 en 11 lijkt de terugval door te zetten.‘Het voelt alsof ik weer terug bij af ben. Extensie lukt prima, maar ik blijf er liever weg. Lang staan is vervelend. Zeurend en geïrriteerd gevoel, druk aan de voorzijde neemt toe, pijnlijke knoeps. Beweging van extensie naar flexie lukt niet meer zonder haperingen en het doet weer pijn. Dit gaat niet goed,’ schrijf ik gefrustreerd. 

Dag 12 t/m 15 na de injectie

Helaas, we zijn echt terug bij af. Het voelt stug en stijf als ik even heb gezeten. Druk aan de voorzijde, pijn binnenin de knie. Het zeurt continu. Traplopen gaat niet soepel. De beweging van extensie naar flexie verloopt weer erg moeizaam. Het schuurt. Onverwachte bewegingen veroorzaken scherpe pijnscheuten. Lopen gaat niet pijnvrij. Ik heb dit zó niet gemist op die twee uitstekende dagen waar ik in een eerdere alinea over schreef. Even heb ik mogen proeven aan hoe het enigszins zou moeten zijn, maar het voelt nu weer helemaal als vóór de injectie. Ik ben op vakantie en kan niet eens fatsoenlijk zwemmen. De beenslag vraagt om een soepele beweging van extensie naar flexie en dat doet gewoonweg veel zeer. Er zit een voelbare mechanische beperking, ik moet weer ergens doorheen bewegen. Dat frustreert me. De drang om te gaan trainen groeit, ik mis de uitlaatklep, maar ik beheers me.

Diagnostische waarde

Ik vind het jammer (ok, dat is een understatement) dat de klachten zo snel zijn teruggekeerd. Toch heb ik op dag 7 en 8 een voor mijn doen goede knie mogen voelen. Dat heeft me moed en perspectief gegeven. De injectie gaf verlichting, dus dat is ontzettend waardevolle diagnostiek. Ik durf daarom met zekerheid te zeggen dat in ieder geval een deel van de klachten afkomstig is uit het vetlichaam van Hoffa. Er zit een inflammatoire component in mijn klachten, zoals ook op de MRI werd gezien. 

Overigens kwam het vetlichaam van Hoffa er ook al uit op de MRI van september vorig jaar, is er tijdens de operatie op 4 oktober vorig jaar ook al fibrose rondom het vetlichaam van Hoffa verwijderd, was er neovascularisatie te zien op een echo in december, kwam het uit de MRI van januari dit jaar en nu, bij de meest recente MRI van juli, dus weer. Het is een probleem dat al lange tijd lijkt te bestaan. Het vetlichaam lijkt chronisch geprikkeld te zijn. Het effect van de injectie is misschien niet blijvend, maar wel diagnostisch waardevol gebleken. De prik kwam op de juiste plek en mijn knie heeft laten zien dat het kan reageren op behandeling. Helaas slechts kort, maar dat het iets deed is duidelijk. Dat is positief. 

Daarnaast vermoed ik zelf dat het littekenweefsel misschien toch wat in de weg zit. Zoals het nu voelt, voelde het vóór de vorige operaties namelijk ook: 'vol', een drukgevoel en stug-/stijfheid. Wat veranderd is, is dat ik me niet meer zo hopeloos voel als een paar weken geleden. Deze ervaring heeft me vertrouwen gegeven dat gerichte interventie mijn klachten misschien wel structureel kan oplossen. Wat de vervolgstap zal zijn moet ik met Jacco bespreken. Ik heb mezelf voorgenomen om niet af te wachten tot de belafspraak eind september. Dat duurt me veel te lang en met alles wat ik nu voel en ervaar denk ik dat het goed is om na de vakantie te overleggen.

Genieten en opladen

Enfin, mijn sportkleding heb ik voor even ingeruild voor luchtige zomerjurkjes. Ik probeer me te richten op het hier-en-nu: de zon op mijn gezicht, het ruisen van de palmbomen, de zilte geur van de zee, het dobberen op mijn luchtbed, een goed boek, lekker eten en af en toe een cocktail. Soms rolt er een bal voorbij van spelende kinderen, en dan móet ik er even op reageren. Ik probeer te ontspannen en gewoon te ‘zijn’. Leven in het nu. We hebben gelukkig nog een week te gaan. Niet terugkijken, niet vooruitdenken, maar het moment pakken zoals het is. Het is misschien wel het mooiste wat ik mezelf nu kan geven...

Groeten vanuit een zonnig oord!

Pause-itivity: Pauze nemen als strategische keuze

Het consult van afgelopen donderdag bij OrthoCare maakte veel los. Het gesprek met Jacco en Martijn was open en uiterst prettig, maar in de auto terug naar huis bleef het malen. Ik analyseerde, speelde het gesprek opnieuw af, voelde wat er gezegd was en vooral: wat het met me deed. Er kwamen vragen naar boven die ik vergeten was te stellen. Het liet me niet los. Gelukkig kon ik vrijdag nog even met Jacco bellen om met hem te sparren. Het werd een gesprek waarin we al pratende tot iets kwamen wat ik eigenlijk allang wist, maar nooit hardop zou durven zeggen. Ik heb rust nodig. Fysiek en mentaal. En dus stop ik ermee. Voor even dan.

Even uitstappen

Bijna anderhalf jaar heb ik dagelijks in focus geleefd. Geen dag verslapt. Geen training geskipt. Alles gedaan in mijn prehab, na mijn voorste kruisbandoperatie en de twee aanvullende operaties om terug te komen. Die discipline en mentaliteit zitten diep verankerd. Het is de erfenis van topsport op jonge leeftijd. Dat is een kracht, maar ook een valkuil. Hoe langer de progressie uitbleef, hoe meer ik gaf. Alsof ik het kon afdwingen, als ik maar hard genoeg mijn best deed. Ik bleef doorgaan, omdat ik wílde dat het beter werd. En omdat ik steeds bleef geloven dat actie de enige weg vooruit was. Die drive begon me op te breken.

De laatste weken zat ik wederom hoog in frustratie. Het heeft me langzaam leeggetrokken. Na de notchplastiek stond opnieuw alles in het teken van vooruitgang boeken, hoe klein ook. Trainen, voelen, bijsturen, telkens weer. De functie van mijn knie hapert. Stappen bleven uit. En hoe meer het stagneerde, hoe krampachtiger ik vast bleef houden aan het ritme van trainen. "Ik zal en ik moet vooruitgang boeken", zei ik steeds tegen mezelf. Iedere dag weer. Ik zette mezelf hevig onder druk.

De teleurstellingen stapelden zich op. Kleine en grote frustraties in de trainingszaal. Ik hield me vaak in, terwijl het van binnen borrelde. Irritaties om een lijf dat niet wil, ondanks alles wat ik geef. En misschien is het deels ook wel die voortdurende focus, het leven in de bubbel die revalideren heet, die me uiteindelijk opbrak. Dat ik zelfs tegen Eric zei: "Er gaan hier in de zaal dingen sneuvelen als het zo doorgaat." Hij weet dat gevoel altijd te keren door wat 'feel good'-oefeningen met de bal te doen. Eric weet precies wat ik nodig heb. Dat spreek ik regelmatig naar hem uit.

Pauzeknop

In het gesprek met Jacco vrijdag ging het naast mijn vragen ook over hoe leeg mijn tank is. Daarom opperde hij uiteindelijk het idee: "Gun je knie en jezelf echt eens even rust. Stop voorlopig met trainen. Even geen fysio. Dan komt die knie tot rust en kan die injectie ook rustig z'n werk doen. Je bent al anderhalf jaar alleen maar bezig met revalideren. Maak eens wat ruimte voor jezelf en stap uit de focus. Ga genieten." Hij gaf woorden aan wat ik van binnen al een tijd voelde. Ik ben toe aan rust, fysiek en mentaal. Harder dan ik zelf zou durven toegeven. Ik geef mezelf zelden toestemming om ‘even niets te doen’. Maar nu Jacco het uitsprak, kon ik het ineens ook voelen. Het helpt dat iemand die me inmiddels goed kent dat zegt. Het was alsof hij de pauzeknop voor me indrukte, iets wat ik zelf nooit voor elkaar zou krijgen. Na het gesprek met Jacco voelde ik opluchting en ontlading. Alsof er een last van mijn schouders viel, heel gek. Voor het eerst sinds anderhalf jaar is ‘niets doen’ mijn belangrijkste en zwaarste taak. Het is een bewuste keuze. 

Geen fysio, geen 'moet'

Alle afspraken bij Eric voor in ieder geval de komende drie weken zijn gecanceld. De focus op revalideren laat ik los. Dat voelt ook dubbel. Ik heb er zo lang aan vastgehouden, wilde iedere dag werken aan herstel. Nu ga ik de touwtjes laten vieren. Misschien gebeurt er juist iets als ik even níet op herstel focus. 

De injectie van afgelopen donderdag moet tijd krijgen om impact te hebben. Volgens Jacco zou het daarom goed zijn om ook daarom die knie eens wat rust te gunnen. Zodat hij minder geprikkeld wordt en de Kenacort zijn werk kan doen. Ik moet mezelf die ruimte gunnen. En weet je, ik heb het gevoel dat er sinds gisteren subtiel iets is veranderd in mijn knie. Het voelt nog steeds 'vol' en mijn knie is nog continu aanwezig, maar de scherpe pijn die ik vaak voel, met name in de beweging van extensie naar flexie, lijkt iets 'doffer' te zijn. Het is klein, maar ik voel verschil. Betekent dit dat we dichter bij de kern van het probleem komen? Misschien is het een eerste signaal dat de Kenacort zijn werk begint te doen. Ik hoop zó dat dit gaat doorzetten. Het geeft me in elk geval een beetje vertrouwen dat de rust die ik mezelf nu ga gunnen, precies op het juiste moment komt.

Die tijd ga ik het nu ook echt geven. Zonder er iets naast te willen forceren. Even uit de actiestand. Weg uit die overdrive. Ruimte maken in het hoofd en het lijf de kans geven om te helen. Gewoon 'zijn'. Leuke dingen doen. Afleiding zoeken. Op vakantie gaan. In plaats van een citytrip die we graag wilden gaan doen, hebben wij nu last minute een relaxvakantie geboekt. Om fysiek echt de rust te kunnen nemen die nodig is. Over een week vertrekken we. Misschien laat ik mijn trainingskleding wel helemaal thuis, want ik weet wat er met me gebeurt als de bewegingsdrang toeslaat. Ook al zou ik alleen de intentie hebben om andere spiergroepen te trainen, ik weet dat ik dingen zou gaan proberen 'om te voelen of het al beter gaat'. Ook dit is topsport: de drang om dóór te gaan herkennen, maar er bewust voor kiezen om dat nu niet te doen. Helemaal terug naar '0'. Het vraagt discipline om uit de actiestand te blijven.

Loslaten is ook doorgaan

Het voelt ergens wel raar om even te stoppen. Tegelijkertijd voelt het alsof dit een kans is om iets terug te pakken wat ik ergens onderweg ben kwijtgeraakt. Rust. Ruimte. Vertrouwen. Het gesprek met Jacco zorgde direct al voor wat meer 'lucht'. Ik voelde me een stuk beter, positiever, strijdvaardiger, hoopvoller en gemotiveerder dan een dag ervoor. Ik heb weer wat moed gevonden en klamp me vast aan de hoop dat de injectie in combinatie met rust het verschil gaat maken. Dat we over een aantal weken kunnen zeggen: dit heeft iets veranderd. Dat ik dan terugkijk en denk: 'Ja, dát was het begin van de omslag.' Of dat we in ieder geval dichterbij het echte probleem zijn gekomen. Iets waarmee we verder kunnen. Soms is een stukje herstel dan ook het mogen loslaten. In vertrouwen op de tijd. Ik blijf geloven dat ik straks weer kan bewegen zoals ik dat wil. Vrij. Pijnvrij. Met vertrouwen. En dan op naar het voetbalveld met mijn nieuwe voetbalschoenen. Om dát doel te bereiken laat ik het revalideren voor nu even los. Het is een strategische pauze, in het volste vertrouwen dat het me vooruit zal brengen. 

We're gonna get it, get it together right now. Gonna get it, get it together somehow - Coldplay

Consult bij OrthoCare: als opgeven geen optie is, maar zo doorgaan ook niet

De afgelopen twee weken was ik de grip een beetje kwijt. De onzekerheid en het niet weten waar dit naartoe gaat voelt machteloos. Daarom keek ik erg uit naar de MRI en direct daarna het gesprek met Jacco Zijl en Martijn Brinkman. Gisteren was het zover. Na een slapeloze nacht in het Van der Valk hotel, waar ik in bed het gesprek met beide heren in mijn hoofd wel honderd keer voerde en allerlei mogelijke uitkomsten analyseerde, was d-day eindelijk daar. Hoog tijd om een goed gesprek te voeren. Met als resultaat dat ik mij in deze mist van onzekerheid probeer vast te klampen aan een nieuw stukje hoop.

Een lege wachtkamer, een vol hoofd

Volgens mij was ik de laatste patiënt van het ochtendspreekuur, want de wachtkamer bij OrthoCare was leeg. Jacco en Martijn trokken zich eerst even terug om mijn beelden te bespreken. Ik was nieuwsgierig en wilde het liefst meeluisteren. Na een paar minuten werd ik erbij geroepen. Mijn hart klopte in mijn keel, de emoties zaten hoog. En hoewel ik mijn zegje goed had voorbereid, vond ik het tóch spannend.

We begonnen met het bespreken van de MRI. Volgens Jacco zag die er 'best aardig' uit. De voorste kruisband oogt mooi homogeen, zoals verwacht bijna 14 maanden na de voorste kruisbandreconstructie. Er is wel opnieuw een streng littekenweefsel zichtbaar en een ontsteking in het vetlichaam van Hoffa, hoffitis genaamd. Dat zou (een deel van?) de klachten kunnen verklaren. Er zit ook nog wat vocht. Na het bespreken van deze 'hard facts' kreeg ik het woord, zoals ik eerder aan Jacco had gevraagd. Ik wilde mijn eigen perspectief met hem en Martijn delen.

Terugkijken om vooruit te kunnen

In de afgelopen dagen heb ik veel gereflecteerd op alles wat er is gebeurd in het hele traject. Veel van die dingen staan nog helder op mijn netvlies, maar niet alles. Deze blog is een geweldig gedetailleerde documentatie die ontzettend helpend is om alles op een rijtje te zetten. Ik heb dan ook diverse blogs teruggelezen en werd keer op keer bevestigd in mijn gevoel.

Ik wilde Jacco en Martijn kort meenemen in mijn proces. Om het hele plaatje te laten zien. Ik sport mijn hele leven fanatiek en ken mijn lichaam door en door. Ik weet wanneer iets erbij hoort en wanneer niet. Omdat ik mijn lijf ken, kan ik dat goed onderscheiden. Jacco knikte bevestigend. Met een trillende stem en hoog in emotie begon ik te praten. Ik was de rust niet zelve, voelde me onrustig. Het lukte me nét om mijn tranen te bedwingen.

Ik vertelde dat ik vanaf 2,5 week na de voorste kruisbandreconstructie al tegen de fysio heb gezegd 'dat het niet lekker zit'. Dat is natuurlijk vroeg en ik weet dat geduld mijn uitdaging is. Rond de 7 weken ben ik terug geweest naar het Anna in verband met de strekbeperking, maar ook hier werd gezegd: geduld en aan je strekking blijven werken. Pas met de 3 maanden controle zou er eventueel actie worden ondernomen. Die kwam er inderdaad, toen Rob Bogie zelf zag dat die knie niet lekker ging. Een MRI en daarna een arthroscopie verder, waarbij een cyclops werd verwijderd, kreeg ik de hoop terug. Die werd niet beloond, want al snel viel ik weer compleet terug in mijn revalidatie. De strekbeperking bleef en de knie bleef ook reactief. Na een hoop 'aangemodder' en het eigenlijk niet meer weten, werd er nog allerlei beeldvorming gedaan in het Anna. Omdat we daar op een dood spoor terecht waren gekomen, koos ik uiteindelijk, in overleg met Rob Bogie, voor een second opinion. Wel pas toen ik alle beeldvorming had gehad en zelf de beelden in bezit, zodat ik in een nieuw ziekenhuis niet helemaal opnieuw hoefde te beginnen.

Ik vertelde Jacco dat ik op twee gedachten hinkte toen ik voor het eerst naar OrthoCare kwam: óf we gaan voor een notchplastiek óf we gaan voor een revisie. Waarbij ik alleen voor een notchplastiek wilde gaan als er volledige overtuiging was. Die voelde ik destijds. Binnen twee minuten had Jacco mijn vertrouwen gewonnen. We hebben die notchplastiek in goed overleg gedaan. Het is zeker ook een goede keuze geweest. De notchplastiek heeft technisch wel geholpen. Mijn extensie is verbeterd, maar de gehele functie en actieve beweging niet. Dat is, zacht uitgedrukt, nogal teleurstellend.

Tussen hoop en frustratie

Ik heb alles uitgesproken. Mijn klachten, de wanhoop, de machteloosheid. Alles waar ik al zo lang tegenaan loop. Het iedere keer weer opladen. Drie keer hoop hebben om stappen te maken na een operatie, drie keer teleurgesteld worden. Dat ik zó niet meer verder wil. Dat het me mentaal sloopt om zo te blijven sukkelen. Terwijl ik er alles aan doe. Nooit een training skippen. Iedere dag gedisciplineerd met herstel bezig zijn. "Ik kán dit niet meer en ik wíl het niet meer. Ik loop compleet vast, kom niet vooruit, er is geen progressie en ik kan niet bouwen. Het functioneert niet, hij doet het gewoon niet. En er zijn twee dingen die ik écht niet meer wil: aanmodderen en maar iets proberen om te kijken of het helpt. Het is klaar. Ik wil weer eens een dag normaal door komen. Normaal de trap af lopen. Niet bij iedere stap na hoeven denken. Fatsoenlijk kunnen trainen bij de fysio. Stappen maken. Gisteren was ik een paar uur in de dierentuin, stap ik in een kuiltje, zak ik er doorheen. Dat doet zeer. Ik ben er écht klaar mee." En ik heb gezegd: "Wat mij betreft haal je alles er maar uit en beginnen we gewoon opnieuw." From scratch. Een revisie dus. Zo, dat was eruit. Het lukte me om alles op tafel te gooien omdat ik me vertrouwd voel bij Jacco. Ook omdat de nood hoog is en ik aan alles voel dat het niet oké is van binnen. Jacco en Martijn reageerden begripvol. Ze voelden elk woord dat ik zei, denk ik.

Wat mijn knie vertelt

Voordat we verder gingen met het gesprek wilden Jacco en Martijn eerst mijn knie beoordelen. Pas dan kon op basis van het totale plaatje (MRI, mijn verhaal en lichamelijk onderzoek) de balans opgemaakt worden. Alle bekende testen werden gedaan. De beweging van extensie naar flexie was pijnlijk. Met gevloek tot gevolg, waarvoor ik mezelf verontschuldigde. Ik zet me schrap als die beweging eraan komt, omdat ik weet dat het zeer gaat doen. Nadat Jacco had gekeken, deed Martijn hetzelfde. Beiden zorgvuldig.

Jacco en Martijn begrijpen me. Jacco zei ook dat als íemand zich heeft verdiept in een voorste kruisbandrevalidatie, ik dat ben. Dat is een mooi compliment. Maar zij geven ook eerlijk aan dat zij niet overtuigd zijn dat een revisie mij zou helpen. Ze kunnen me niet beloven dat het beter wordt. De uitkomst is veel te onzeker. Als arts doe je een ingreep als je overtuigd bent er een patiënt mee verder op weg te helpen. Bij de notchplastiek was die overtuiging er. Bij een revisie is die er niet. Zo'n rigoureuze handeling doe je dan niet zomaar. En dan? Gaat alles eruit, ga je de tunnels vullen, wachten, een nieuwe kruisband plaatsen en wéér opnieuw een lang revalidatietraject in. Zonder de zekerheid dat het ook echt beter wordt. Waar Jacco en Martijn mijn denkwijze begrijpen, begrijp ik die van hen ook wel.

De vraag blijft ook wáár mijn klachten precies vandaan komen. Zonder duidelijke oorzaak is het lastig handelen. De aanhoudende pijn binnen ín die knie, die pijnlijke 'knoep', het mechanische disfunctioneren, de gevallen van instabiliteit. Het is lastig te duiden. Maar wat kunnen we dan wel? Ik snap hun gedachte, echt waar, maar we moeten iets doen. Ik heb mijn grens echt bereikt. Er werd hardop nagedacht en overleg gepleegd door Jacco en Martijn. De MRI-beelden werden er nog eens bij gepakt. Die ontsteking in dat vetlichaam van Hoffa is toch iets wat opvalt en niet hoort. Die streng littekenweefsel aan de voorzijde hoort daar ook niet, maar komt vaker voor na een voorste kruisbandreconstructie. Nou ja, het is bij mij wel snel weer teruggekomen. Meerdere keren. De vraag is dan: Kunnen deze twee zaken mijn klachten verklaren? Ik vraag het me af, maar we moeten toch iets proberen en ik begrijp de keuze die werd gemaakt.

In de rode cirkel: ontsteking van het vetlichaam van Hoffa.

Een injectie als antwoord?

Al pratende over de mogelijkheden stelde Martijn een injectie voor met lidocaïne en Kenacort rechtstreeks in het vetlichaam van Hoffa. Diagnostisch en curatief. Als het werkt, weten we waar (een deel van?) de pijn vandaan komt. Als het niet werkt geeft dat ook informatie. De injectie werd meteen klaargemaakt en door Jacco gezet. Recht in het vetlichaam van Hoffa. Was het prettig? Nee, maar dat is bijzaak. Baat het niet, dan schaadt het niet. De lidocaïne heeft weinig impact gehad. Ik hoop dat de Kenacort binnenkort wel z'n ding gaat doen. Dat moet ik tijd geven en dat betekent: weer geduld zien op te brengen. 

Tussen mist en hoop

Deze afspraak heeft me veel energie gekost. Het was geen gesprek met pasklare oplossingen of beloftes dat het goedkomt. Dat had ik ook niet verwacht. Wel gehoopt natuurlijk. Dat Jacco en Martijn ook zoekende zijn, maakt me wel een beetje bang. In deze mist van onzekerheid probeer ik me weer vast te klampen aan een nieuw stukje hoop. Hoop dat de injectie zijn werk gaat doen. Dat dát het is. Daarbij wetende dat Jacco en Martijn echt hun tanden erin zetten en er samen met mij voor gaan. Ze staan aan mijn zijde.

Afsluitend wil ik dan ook zeggen dat het gewoon een goed consult was. Omdat alle tijd werd genomen. Omdat er ruimte was voor mijn verhaal. Omdat ze het probleem niet wegwuiven, maar juist graag willen begrijpen. En omdat ik niet hoef te doen alsof het wel gaat. Want het gaat gewoon niet.

De weg naar huis was lang. Ik was afgeleid en ben hele stukken van de autorit kwijt. Compleet verdwaald in gedachten. Het gesprek heeft me niet alleen energie gekost, maar ook iets gegeven. Niet de duidelijkheid en de stip op de horizon waar ik zo naar snakte, maar wel de bevestiging dat het echt ingewikkeld is. En dat ik er niet alleen voor sta. Voor nu moet dat maar even genoeg zijn. Ik weet dat ik dit al lang volhoud. Ik weet ook dat ik mezelf telkens weer bij elkaar raap. Dat lukt ook. Ik blijf gaan. Moeiteloos wil ik niet zeggen, maar ik ga door. Hoe dan ook. Want hoop doet leven.

Week 7 post-OK #3: Schijn bedriegt

"Hé, het gaat echt goed met je, hè! Je gaat als een speer!" 

Ik snap dat mensen dat denken. Op deze blog probeer ik de nadruk te leggen op de stijgende lijn. De momenten waarop ik weer stappen maak, mijn lichaam wat meewerkt, en ik zelf weer een beetje durf te geloven in herstel. Dat is ook wie ik ben: hoopvol, vastberaden en veerkrachtig. Iemand die zich vol inzet voor haar doelen. Het voelt alleen al een tijdje niet zo. Die trainingsfilmpjes zijn leuk om te delen, maar ze laten lang niet alles zien. Het is tof dat die around the world weer lukt, maar daarvoor heb ik geen extensie nodig en het lukte vóór de laatste operatie ook al. Heel eerlijk? De laatste paar weken val ik weer stil als mensen vragen hoe het met me gaat. Ik houd de boot af, zeg alleen dat het wat moeizaam gaat en dat dit vast te verklaren is door de langdurige extensiebeperking. End of story. Ik wil er niet over praten, omdat ik dan moet toegeven dat ik eigenlijk toch niet zo lekker ga.

Een bloglezer zei tegen me dat ik dat juist wél moet laten zien. Dat het geen zwakte is om te delen dat het zwaar is. En misschien is dat zo. Ik heb dat alleen al zo vaak gedaan en ik richt me nu graag op het positieve. Ik wil niets liever dan richting het laatste hoofdstuk van dit verhaal schrijven. Richting het veld. Dat voelt momenteel weer ver weg. Dus ik ga in deze blog toch maar transparant zijn over wat er speelt. Het gaat niet oké en dat toegeven, vind ik heel lastig.

Het functioneert niet

Die notchplastiek bracht aanvankelijk hoop. De strekking zit er ook in, dat doel is behaald. Ik haal 'm, de 0 graden. Mijn ROM is duidelijk verbeterd. De beweeglijkheid is er dus eindelijk, daar ben ik blij mee. Maar functioneel? Nee. Mijn knie functioneert niet. Voor geen meter. De overgang van extensie naar flexie blijft pijnlijk en er is regelmatig een luide, pijnlijke knak nodig om 'ergens' doorheen te komen. Mijn knie hapert, loopt vast. Het schuurt, wringt en blijft zeer doen. Het wordt er niet beter op. Eric beaamt dat het de opbouw belemmert. Volgens hem lijkt het probleem niet patellofemoraal, maar intra-articulair van aard, ín het gewricht dus. Hoewel we blijven trainen, voelt het alsof we om het echte probleem heen moeten werken. Belasting die nodig is voor progressie blijft daardoor uit. Er zit wat dat betreft geen vooruitgang in. Ook in het dagelijks functioneren blijf ik uitdagingen ervaren, zoals bijvoorbeeld met de trap af lopen, langere stukken wandelen of lopen op ongelijke ondergrond. Gecontroleerde bewegingen gaan wel goed. Een wat meer onverwachte beweging of bijvoorbeeld van richting veranderen voelt niet solide. Opvallend is dat veel oefeningen in lichte flexie en gecontroleerd wél goed gaan. Zolang ik weg blijf uit volledige extensie laat mijn knie meer toe. 

Als je lijf je iets vertelt

Na zo'n lange tijd weet ik als geen ander dat revalideren een marathon van ups en downs is. Maar als je maanden achter elkaar knokt, vol goede moed de laatste operatie in gaat, verwacht dat je daarna verder kunt met je revalidatie en dan wéér terugvalt in pijn en onzekerheid, dan hakt dat er zwaar in. Mentaal is dat slopend. De laatste weken heb ik me zowel gefrustreerd als uitgeput gevoeld. Ook verdrietig en eenzaam in de strijd. Er zijn momenten waarop ik denk: ik wil dit niet meer. Hoewel het trainen vaak een worsteling is en een zoektocht naar wat wel kan, kijk ik er iedere keer naar uit. Het is mijn houvast. Ik heb beweging nodig om me goed te voelen. Zo lang ik uit strekking blijf gaat dat ook, het kan alleen niet de bedoeling zijn. Mijn lichaam roept dat het niet klopt. En die stem is te luid geworden om nog te negeren. Ik wil niet blijven kwakkelen. Dat hebben we eerder al te lang gedaan. Ik wil niet wéér maanden verspelen aan ‘kijken hoe het zich ontwikkelt’. Ik ken mijn lijf. Mijn onderbuikgevoel is te sterk en die intuïtie heeft het tot nu toe altijd bij het rechte eind gehad. Daar mag ik naar luisteren. Daarom besloot ik vorige week, toen mijn frustraties door het dak gingen, contact op te nemen met Jacco.

Een goed gesprek

Nog diezelfde dag hebben wij uitgebreid met elkaar gesproken. Het voelde als een opluchting om hardop te zeggen dat ik het niet meer weet en dat dit geen weg is die ik nog maanden kan blijven volgen. Ik zei zelfs: als het niet beter wordt, haal je 'de hele zooi' er maar uit. Dan beginnen we gewoon opnieuw. Ik meen het serieus. Dat ik mij op deze manier durfde te uiten, zegt veel. Vooral over hoe vertrouwd het bij Jacco voelt. Ook over hoe diep het zit. Jacco nam mij serieus. Natuurlijk, hij kent mijn traject, weet hoeveel er al achter me ligt en wat dit voor mij betekent. Mijn voorstel, gebaseerd op frustraties, is natuurlijk een last resort. Hij begrijpt die uitspraak wel. Daags na het gesprek met Jacco heeft Eric hem een inhoudelijke update gegeven over mijn huidige situatie. Jacco wil ook niet langer afwachten en de vinger op de zere plek leggen. Uitzoeken wat er aan de hand is. Er zijn verschillende scenario's. Daarom hebben we besloten om actie te ondernemen.  

De volgende stap

Volgende week donderdag, 17 juli, ga ik opnieuw de MRI in, zodat we een actueel beeld van die knie krijgen. Direct daarna kan ik door naar OrthoCare, om samen met Jacco en zijn collega Martijn Brinkman de beelden te bekijken en mijn knie te laten beoordelen. We gaan samen om tafel: wat is er aan de hand? En belangrijker: wat kunnen we doen? Welke opties zijn er? Het is zo fijn om serieus genomen te worden. Dat er naar mij geluisterd wordt en dat ik gehoord word. Waar ik voorheen vaker het gevoel had van 'we wachten nog even af', is er nu duidelijk sprake van doortastendheid. Jacco wil net zo goed als ik dat dit opgelost wordt.

Omdat ik op 17 juli vroeg wordt verwacht voor de MRI, heb ik maar weer een nachtje weg geboekt. Op zoek naar ontspanning. Een mini time-out. De vermoeidheid is aanwezig. Mijn veerkracht wordt tot het uiterste getest en lijkt soms op te zijn. Of in ieder geval: op dit moment ver weg. En tegelijkertijd voel ik toch het vuur branden. De wil om door te gaan is er 100%, maar er moet wel snel duidelijkheid en perspectief komen. Ik hoop dat 17 juli dat biedt.

Grenzen stellen is ook kracht

Het is voor veel lezers wellicht wat verrassend om te horen dat ik momenteel niet zo lekker ga. Toch voel ik me wél krachtig in het stellen van grenzen en het ondernemen van actie. Dat ik durf uit te spreken dat er iets niet klopt. Het houdt me echt dag en nacht bezig. Ik weet nog niet waar dit naartoe gaat, maar ik weet dat ik er niet alleen voor sta en dat ik door wil, hoe het proces er ook uit gaat zien.

Embrace it all.

Week 6 post-OK #3: In controle waar het kan, loslaten waar het moet

Zes weken zijn we inmiddels weer onderweg. De derde operatie ligt alweer anderhalve maand achter me. Gevoelsmatig is het langer geleden. Vorige week ging ik bij Jacco op consult, waar hij het vertrouwen uitsprak in een goede afloop. En zoals hij zelf altijd zegt: "We zijn een goed team!" Ik mag bouwen op zijn vertrouwen. De keuze om weer Naproxen en paracetamol te gaan nemen om de vicieuze cirkel te doorbreken, lijkt de juiste. De meest scherpe randjes zijn er wat vanaf. Stap voor stap werk ik aan herstel. De strekking zit erin, de rest moet nu gaan volgen...

Controle pakken waar het kan

In de afgelopen week voelde ik me moe. Het is een optelsom van langere tijd slecht slapen, veel stof tot nadenken, veel ballen in de lucht houden, een lijf dat keihard aan het werk is en iets onder de leden hebben. Het resultaat van wekenlang in mijn reserves lopen, denk ik. In ieder geval heeft het geen positieve invloed op mijn weerstand gehad, want afgelopen vrijdag werd ik allesbehalve fit wakker en in het weekend was ik gevloerd. Het weerhield me er op vrijdag in ieder geval niet van om te gaan trainen. Normaal gesproken train ik dan ook bij Eric, maar vanwege zijn afwezigheid was ik deze dag op mezelf aangewezen. Geen probleem, ik sprak met hem af om op eigen houtje te gaan trainen. Er zijn genoeg oefeningen die ik zelfstandig kan uitvoeren en waarin ik mezelf kan uitdagen / de grens op kan zoeken. Hij gaf me wel mee om het rustig aan te doen. Niet zonder reden, want na anderhalf jaar weet hij precies hoe ik in elkaar steek en dat ik het gas graag iets te hard intrap.

Ik trainde op mijn eigen tempo en in alle rust in een vrijwel lege trainingszaal. Muziek in mijn oren en gas erop. Trainen is verslavend lekker en goed voor mijn gemoedstoestand. Het temt mijn bewegingsdrang en doet me mentaal goed. Het helpt me, juist nu ik op andere vlakken in mijn herstel minder controle ervaar (help, controlfreak!). Over dít stuk, het werken aan herstel, heb ik wél controle. Grip pakken op kleine dingen. Juist daar moet ik mijn energie in steken. En hoewel de oefeningen soms moeizaam gaan, probeer ik te blijven focussen op de dingen die wél goed gaan. Die focus helpt niet alleen fysiek, maar is ook een mentale reddingsboei waaraan ik mij kan vastklampen.

Geluksmoment

Aan het eind van de training besloot ik mezelf een geluksmomentje te gunnen, om even te voelen waar ik het ook alweer allemaal voor doe. Ik pakte een bal uit het rek en begon 'm hoog te houden. Zo lang ik een beetje in flexie blijf en niet vanuit extensie terug hoef te komen, ik de bal laag en dicht bij mijn lichaam houd, gaat dat heel goed. Het balgevoel is er nog, alsof het nooit anders is geweest. Zoiets raak je ook niet zomaar kwijt. Ik kon een around the world niet onderdrukken. Lekker! In die paar minuten met de bal realiseerde ik me weer het 'waarom' van dit traject. De liefde voor de sport en voor alles wat me zo lang gevormd heeft. Ik voel waar ik naartoe werk. Omdat ik het wil en omdat die bal me gewoon super gelukkig maakt. Al die herhalingen en setjes van heel slides, squats, lunges, step-ups, split squats, hamstring curls, deadlifts en ga zo maar door zijn het straks méér dan waard. En het repertoire aan oefeningen breidt in de komende maanden als het goed is alleen maar verder uit. Ik heb daar echt zin in.

Doelen zonder deadline?

En weet je, ik realiseer me dat die knie misschien nooit meer gaat voelen zoals vóór het oplopen van de blessure. Daar kan ik mee leven. Het zou me niet belemmeren. Ik maak wel onderscheid tussen gevoeligheid en pijn. Dat laatste moet er echt uit. De aanwezigheid hiervan houdt me meer dan ik wil toegeven bezig. Het maakt me onzeker. Tegelijkertijd moet ik geduldig zijn. Wat mij in dit traject duidelijk is geworden, is dat mijn intuïtie er nooit naast heeft gezeten. Dus ook nu blijf ik dicht bij mezelf en bij wat ik voel. En zal ik dat ook duidelijk aan blijven geven en bespreekbaar maken. Jacco maakt zich nog geen zorgen. Pas als mijn spiermassa straks terug is en de klachten blijven, zou hij zich zorgen gaan maken. Tot die tijd krijg ik de ruimte en de tijd. En ik heb echt wel vertrouwen in het proces, wetende hoe complex het lichaam is en hoeveel structuren zich moeten hervinden, hoe ook mijn brein zich opnieuw moet instellen na zestien maanden extensiebeperking. Maar hey, die voetbalschoenen heb ik niet voor niets gekocht, hè. Vroeg of laat trek ik ze aan. Wanneer precies, doet er eigenlijk niet toe. Ik zei eerder: ‘de winterstop’. Dat voelt nog steeds haalbaar. Maar misschien is het beter om dat los te laten. De tijdsdruk eraf te halen. Want als het dan tóch niet lukt, zou dat opnieuw een enorme teleurstelling zijn. En daar moet ik mezelf voor behoeden. Het blijft lastig. Ik houd van heldere doelen met een duidelijke eindstreep. Dus die winterstop blijft wel mijn richting. De afgelopen 17 maanden hebben echter duidelijk laten zien dat herstel zich niet laat dwingen, hoe graag ik het ook zou willen.

Zichtbaar durven zijn

De afgelopen dagen merkte ik opnieuw wat het betekent om je verhaal publiekelijk te delen. Op LinkedIn schreef ik afgelopen weekend hoe spannend het soms voelt om iets te posten over mijn traject. Omdat ik weet dat er zoveel mensen meelezen. Bekenden, onbekenden, lotgenoten, medisch specialisten, fysio's, critici. Mijn blogs roepen iets op. Het is niet alleen mijn verhaal, maar het verhaal staat voor dat van tig andere mensen die door eenzelfde traject gaan. Ik schrijf vanuit mezelf, vanuit mijn eigen ervaringen, maar inmiddels weet ik dat het veel verder reikt dan dat. Dat er veel mensen zijn die in stilte worstelen met herstel, met verwachtingen, met hoe je overeind blijft als je lijf niet meewerkt en je hoofd steeds sneller wil dan wat je knie aankan. Dat mensen (h)erkenning, steun, motivatie en hoop vinden in mijn blog, vind ik echt speciaal. Het maakt me trots. Ik hoop met mijn verhaal anderen te inspireren om ook te blijven doorzetten en hun eigen weg te blijven zoeken, ondanks de tegenslagen die ongetwijfeld iedereen in deze revalidatie tegenkomt.

De berichten die ik in de afgelopen week mocht ontvangen waren stuk voor stuk bemoedigend. Een aantal mensen die mij berichtten kende ik al, velen ook niet. Er waren mensen die hun eigen ervaringen deelden of een hart onder de riem staken. Soms ook een kritische noot. Dat hoort erbij als je jezelf zichtbaar maakt. De persoonlijke reacties doen me goed. Ze geven me een extra lading motivatie, als in: "Wacht maar, ik ga iedereen laten zien dat ik mijn doel ga behalen." Ik weet alleen nog niet precies wanneer, maar die voetbalschoenen gaan aan. Geloof mij maar.

A little more persistence, a little more effort. Day in, day out.

Week 5 post-OK #3: Vertrouwen tanken op consult bij OrthoCare Clinics

We zitten op ruim 5 weken na de operatie. Het liefst zou ik vertellen over de hoop die ik voel, de dromen die voorzichtig vorm krijgen en over het vuur dat weer is opgelaaid. Als ik vandaag écht eerlijk ben - en dat ben ik in mijn blogs - dan gaat het de afgelopen twee weken ook weer over 'wankelen'. Over de schaduwzijde van herstel. Twijfels over waar ik sta en frustraties over mijn lijf. Omdat ik hier graag positief blijf, zeker na mijn laatste blog, heb ik vorige week even niets gedeeld. Ik was aan het zoeken naar balans tussen accepteren waar ik nu sta, en blijven geloven in waar ik wil komen. 

Ik ben me bewust van hoeveel dit proces, hoe goed ik ook op weg lijk te zijn, van me vergt. Ja, ik loop 'normaal', maar nog altijd niet pijnvrij. De pijn aan de voorzijde is er nog steeds, met name de wissel van extensie naar flexie blijft heel pijnlijk. Ik moet vaak door een knak heen forceren. Het voelt stug. Had ik verkeerde verwachtingen? Heb ik het verkeerd ingeschat? Of is dit gewoon hoe het hoort te gaan en moet ik geduld opbrengen? "Het kost tijd", hoor ik steeds van mensen om me heen. Ik overtuig mezelf daar ook van, omdat ik dondersgoed weet dat mijn knie 16 maanden lang niet in deze strekking is geweest en in een andere biomechanische positie heeft gestaan. Ik weet heus wel dat alle structuren zich nu aan moeten passen. Weten is één. Voelen is iets anders. Het komt me de strot uit. Hoog tijd voor een bezoek aan Jacco Zijl, gisteren, voor de controle na mijn operatie. Dat contactmoment kwam als geroepen, want soms heb je gewoon iemand nodig die je bevestiging, richting en vertrouwen geeft.

Me-time

Maar eerst... me-time. Soms is het nodig om even afstand te nemen. Daarom besloot ik zondagmiddag alvast richting Amersfoort te rijden en een nacht in het Van der Valk hotel te verblijven, op enkele minuten loopafstand van OrthoCare. Ik werkte wat, trainde in de gym en ik gaf mezelf even een adempauze. Dat is helpend, zeker als je nog steeds iedere dag geconfronteerd wordt met een lijf dat het nog niet doet zoals je het graag wilt. Het was fijn om even weg te zijn, in stilte, de focus op mezelf te hebben en te doen waar ik zin in had.

Consult bij Jacco Zijl

Natuurlijk ging ik op maandagochtend niet met lege handen richting OrthoCare. Vanuit Limburg had ik vlaai meegenomen voor het hele team, als kleine blijk van waardering voor de zorg en betrokkenheid. Jacco pikte me op uit de wachtkamer en we liepen zijn behandelkamer binnen. Hij waardeerde de traktatie en zou er met het hele team van gaan smullen. 

"We hebben wel wat te bespreken hoor", zei ik tegen hem, terwijl ik mijn lange trainingsbroek uittrok. Ik legde hem alles voor wat me dwarszit. Dat de beweging vanuit extensie naar flexie nog steeds - ik citeer letterlijk - f*cking kut is. Dat dit voorin veel pijn doet en ik vaak door een knak heen moet forceren. Dat mijn been soms op slot schiet. Dat ik nog steeds niet pijnvrij loop. En dat de pijnlijke plek anteromediaal, waar ik al lange tijd mee zit, ook niet weg is. Daar bovenop volgde mijn échte vraag: is mijn verwachtingspatroon misschien onrealistisch of hoort dit er 'gewoon' bij?

Jacco had liever beter nieuws gehoord, maar het verbaasde hem niet. Hij heeft meerdere casussen zoals die van mij gehad. Dat stelt mij gerust. "Vergeet niet dat je héél lang niet meer in deze positie bent geweest. Alles moet zich weer aanpassen en settelen. Jouw patella is steeds zoekende naar de trochlea, het gootje in de femur waar de patella in moet glijden. Dat kost tijd." Op het moment dat hij dat zei realiseerde hij zich direct tegen wie hij het had. "Ik heb al ruim 16 maanden geduld." Jacco weet hoe lastig het voor me is.

Op de behandeltafel onderzocht Jacco mijn knie. Er zit nog een klein spoortje vocht. Hij testte mijn extensie. Passief kom ik eenvoudig tot hyperextensie. Actief bij het aanspannen van mijn quadriceps komt mijn hak niet los, maar dit heeft zeker ook te maken met het feit dat ik nog behoorlijk wat spiermassa mis. Hij checkte ook de beweging van extensie naar flexie, zowel liggend als staand, belast dus. Jacco verwacht dat de patellofemorale problemen minder worden zodra ik aan spierkracht in mijn quadriceps win. En die pijnlijke plek anteromediaal hopelijk ook. Het probleem is dat die felle pijn, waar ik bijna niet doorheen kan bewegen, de opbouw belemmert. Want pijn = terughoudend bewegen = minder krachtopbouw. En zonder kracht geen goede aansturing. En zonder aansturing... blijven we waar we nu zijn. Een vicieuze cirkel dus, en daar moeten we uit. Om dat te doorbreken stelde Jacco voor om opnieuw aan de pijnstillers te gaan. Er is daarom weer een recept Naproxen richting de apotheek gegaan. Ik ga het slikken in combinatie met paracetamol, zodat het elkaar versterkt. Alles voor het ultieme doel. Ik wil zó graag vooruit.

Jacco legde zijn arm over mijn schouder en zei: "keep the faith, ik geloof erin dat dit goedkomt." Toen hij daarna aan mij vroeg hoe ik me erbij voelde, antwoordde ik: "Ik merk dat ik me qua vertrouwen even aan jou moet optrekken." Hij begrijpt dat en zegt dat het niet erg is. Het is oké. Hij beaamt dat ik van ver moet komen en snapt echt dat ik had gehoopt alweer wat verder te zijn. Jacco ziet ook dat ik het serieus neem, gedisciplineerd train, alles op alles zet voor dat ene doel. Met een oké gevoel liep ik de deur bij OrthoCare uit, terug richting Van der Valk, waar ik die middag nog zou verblijven.

Een afgesloten hoofdstuk

Twee weken geleden sprak ik ook nog met Rob Bogie, die uit eigen initiatief een belafspraak plande om te horen hoe het op dit moment met mij gaat. Het was goed dat dit gesprek nog plaatsvond. Ik voelde dat ik nog iets moest afronden. Dat ik nog vragen had. Dingen wilde zeggen. En bovenal: ruimte wilde maken voor de toekomst. Het gesprek was open, eerlijk, en respectvol. De manier waarop Rob op mijn woorden reageerde getuigt van zelfreflectie. Dat waardeer ik. 

Rob zei ook dat hij ziet dat ik er keihard voor werk. Dat hij me een gemakkelijkere weg had gegund. Dat ik nog een lange weg heb te gaan, maar oprecht hoopt dat ik terugkeer op het veld. Ook vindt hij dat ik goede keuzes heb gemaakt, omdat ik de regie heb gehouden over mijn eigen proces. Kijk, zo wil je een hoofdstuk afsluiten. Dat lucht op. Het is goed zo. Rob volgt me nog via LinkedIn, maar ons contact via het Anna is afgesloten. Zodra ik er klaar voor ben ga ik wel nog een Biodex-meting doen in het Anna. 

Mijn focus ligt op het nu. En op wat komt. 
Want hoe moeizaam het soms ook gaat, ik blijf kiezen voor vooruit.
Altijd vooruit.
Soms twijfelend.
Altijd met vuur.
Nooit met tegenzin.  

We just keep smiling...

Week 3 post-OK #3: Progressie met een hoofdletter 'P'

Laat ik maar meteen positief beginnen: Het gaat écht goed. Zo goed dat ik het af en toe zelf amper kan geloven. De laatste operatie van ruim 3 weken geleden is het kantelpunt in mijn revalidatie geweest waar ik zo op hoopte. De extensie zit er lekker in en afgelopen week heb ik een mijlpaal bereikt waarvan ik dacht dat ik ‘m nooit meer zou halen. Dit is voor mij progressie met een hoofdletter 'P'. Later meer daarover. De vooruitgang zorgt ervoor dat het enthousiasme door mijn hele lijf stroomt en dat ik weer in mijn eigen kracht geloof. Dit brengt ook met zich mee dat ik op sommige dagen te hard van stapel loop en daardoor te veel reactie in mijn knie uitlok. Ik word direct afgestraft. Balans houden blijft het toverwoord en de uitdaging. 

Maar waar ik eerst nog dacht: "Komt dit ooit nog goed?", denk ik nu steeds vaker: "Mijn doel is binnen handbereik!" Sterker nog - en verklaar me gerust voor gek - ik heb zelfs al nieuwe voetbalschoenen gekocht. Als stip op de horizon. Oké, reality check: Het is nog zo'n half jaar revalideren, als alles naar verwachting en zonder tegenslagen verloopt. En ook dán is er geen garantie dat het echt lukt, maar ik geloof erin en met mij ook Jacco en Eric. Dat halve jaar is niets vergeleken met de ruim 16 maanden die ik al achter de rug heb. Het wordt nu alleen maar leuker. Whoop whoop! 

Flexie oefenen

Na de laatste operatie kwam mijn flexie, mede door de nabloeding, wat moeizaam op gang. Dat ik na de stroeve start in een tijdsspanne van 1,5 week zoveel progressie kon boeken is ongekend. Volgens Jacco zou de flexie uiterlijk eind vorige week terug moeten zijn. Ik ben fanatiek aan de slag gegaan met ROM-oefeningen en zie, ook omdat ik alles vastleg, dat ik iedere dag progressie boek. De druk in mijn knie neemt steeds verder af en na een aantal dagen oefenen en pushen kwam ik verder dan ik óóit ben gekomen na mijn voorste kruisbandreconstructie. Niet alleen mijn strekking is terug, mijn buiging gaat ook steeds beter. Tijdens het eerste consult zei Jacco dat heel to butt echt niet standaard gehaald wordt na een kruisbandoperatie, maar bij het voelen van deze progressie wist ik dat het er mogelijk toch in zit. Ik wil er naartoe werken en laten zien dat het kan, óók na 16 maanden fikse beperking in ROM.

Flexie: iedere dag een paar graden verder

Practice makes progress

Om aan mijn flexie richting heel to butt te werken ga ik op mijn knieën zitten en probeer ik mezelf steeds verder in buiging te laten zakken, waarbij ik wel op mijn handen steun en dus niet het volledige gewicht hoef te dragen. In het begin met een opgerolde handdoek in mijn knieholte, die ervoor zorgt dat het makkelijker gaat. In kleine stapjes, zonder al te veel te forceren. Oké, beetje pushen dan. Het op mijn knieën zitten is alles behalve prettig. Dat heb ik natuurlijk 16 maanden lang niet gedaan, waardoor het zenuwstelsel is gesensibiliseerd. Het is drukgevoelig door langdurige 'ontwenning'. Dit is een kwestie van oefenen en de knie weer laten wennen aan prikkels. Ik begon afgelopen week thuis op een dikkere fitnessmat die meerdere malen was dubbelgevouwen en daardoor zacht aanvoelde. Soms klap ik 'm helemaal uit zodat ik een wat dunnere ondergrond heb, om mijn knie wat meer prikkels te geven. Ik wissel het af. 

Mijn flexie kwam in de afgelopen week steeds verder. Na een aantal dagen en iedere keer flink opwarmen lukte het: HEEL TO BUTT! Wel met een klein beetje cheaten en schoenen aan. Ik corrigeer nog met mijn heup en kan nog niet ontspannen 'zitten' op mijn hakken, maar mijn bil raakt mijn hak wel. Mijn knieholte deed en doet flink zeer richting volledige flexie. Waarschijnlijk vanwege capsulaire spanning ten gevolge van de langdurige extensiebeperking. Maar wát een mijlpaal is dit! Iedere dag oefen ik meerdere keren. Het gaat steeds beter. Ik weet dat er nog rek in zit, dat het steeds makkelijker zal gaan. En dat er een dag komt waarop ik ontspannen op m'n knieën kan zitten met m'n billen op mijn hakken. Heel to butt mag dan geen vanzelfsprekendheid zijn na een voorste kruisbandreconstructie, maar ik was vastberaden om het wél te halen. Dat het me nu al lukt, voelt als een enorme overwinning. Hard work pays off.

Wennen aan een 'nieuwe' positie

Sinds 3,5 week staat mijn been in een positie waarin het lange tijd niet is geweest. Dat brengt wat kleine pijntjes en ongemakken met zich mee. Het moet allemaal opnieuw settelen. De druk aan de voorzijde is nog niet weg en het voelt gewoon wat beurs en stug allemaal. Mijn lijf moet zich aanpassen. Het maakt me niet onzeker, ik weet dat dit erbij hoort en het is verklaarbaar. Het enige waar ik me soms wel zorgen om maak is de pijnlijke plek aan de voorzijde mediaal waar ik vóór de operatie nog met Jacco over heb gesproken. Die is namelijk nog niet weg. Hopelijk wordt het minder naarmate mijn been zich aanpast aan de 'nieuwe' stand en blijft opbouw van belasting zonder toename van klachten mogelijk.

Daarnaast kamp ik nog met wat stijfheid, misschien niet zo gek nog zo kort na de operatie en met in het achterhoofd het proces dat al achter mij ligt. Als ik 's ochtends opsta, stap ik direct de hometrainer op om los te fietsen, maak ik daarna een wandeling van een minuut of 10, om vervolgens wat rek- en strekoefeningen te doen. Eenmaal los gaat het perfect. Als ik even heb gezeten wordt het wel snel weer wat stijf. In tegenstelling tot na de eerste twee operaties raak ik mijn bewegingsvrijheid niet kwijt, het voelt alleen stug. Het is een kwestie van een beetje in beweging blijven. Dat doet me goed. Ik herinner mezelf er iedere dag aan dat de operatie 'pas' 3,5 week geleden is. En dan ook nog te bedenken dat het kapsel aan de achterzijde veel meer tijd nodig heeft om weer op rek te komen. Voorlopig slaap ik nog in de extensiespalk. Alles voor het beste resultaat.

Als mijn knie bij Eric is gemobiliseerd kan ik mijn oefeningen overigens uitstekend uitvoeren. Het maakt me echt blij om de basic oefeningen waar ik eerst zo mee worstelde vanwege de extensiebeperking, nu correct kan uitvoeren. Eric vindt dan ook dat het heel goed gaat. Ik wil nu al veel meer, maar Eric geeft niet toe. Die rem heb ik nodig. Iedereen in de praktijk is aanstekelijk enthousiast en blij voor me, ook mijn mederevalidanten met wie ik al maanden train. Dat geeft me veel positieve energie.

Exact 3 weken post-OK

"Je straalt weer"

Het doet me ontzettend goed dat er zoveel mensen zijn die meeleven met mijn traject. Zowel online als face-to-face. In Nederland en ver daarbuiten. De oprechte 'hoe gaat het nu?'-vragen waardeer ik echt, al ligt het soms nog steeds gevoelig omdat het zo diep heeft gezeten. Steeds vaker kan ik met overtuiging zeggen: "Ja, het gaat goed. Hij doet het, het is niet te geloven, maar ik krijg mijn been recht. Ein-de-lijk. Dit is zó fijn! Er is weer vertrouwen." Dat zeg ik dan met een grote glimlach op mijn gezicht, eentje die er lange tijd niet vanzelf was. 

Het grootste en mooiste compliment dat ik in de afgelopen dagen van mensen heb mogen ontvangen: "Je straalt weer." - Mensen om me heen zien dat de sprankeling in mijn ogen terug is. Dat raakt me. En yes, ik voel het zelf ook. Langzaam vind ik mezelf weer terug. Ergens in de laatste paar weken heb ik niet alleen mijn knie, maar ook een deel van mezelf herwonnen. 

En al ben ik niet zo van het openbaar vloeken... Ik ben zo f*cking dankbaar voor wat Jacco met die notchplastiek voor mijn knie en daarmee ook voor mij als persoon heeft betekend. 

Een investering in de toekomst

Voetbalschoenen. Ik stipte het onderwerp al kort aan in de inleiding van deze blog. Ze staan voor mij symbool voor zoveel meer dan sport. Ze staan voor elke dag dat ik twijfelde, maar tóch doorging. De vooruitgang die maandenlang onzichtbaar bleef. Voor de strijd die niemand ziet. Het doorzetten als niemand kijkt. Ze staan voor hoop en perspectief. Voor het verlangen om weer vrij te kunnen bewegen. En ook voor het vertrouwen dat Jacco vorige week naar mij uitsprak. Overtuigd. Duidelijk. “Go for it. Trakteer jezelf. Ik sta achter je. Gun jezelf dat perspectief”, zei hij. Alle seinen staan op groen. Hij gelooft in mij. Dus bestelde ik eindelijk de schoenen waar ik al een tijdje op aan het azen was, maar steeds niet durfde te bestellen. Nu heb ik ze in bezit.

Ze staan symbool voor herstel. Fysiek én mentaal. Voor het terugpakken van wie ik ben. Voor de sporter in mij. Voor strijdlust. Voor trots. Voor vertrouwen in mijn eigen kracht. En voor de toekomst.

Toen ik geblesseerd raakte, verloor ik niet alleen mijn bewegingsvrijheid, maar ook een stukje van mezelf. Revalideren is topsport, nog meer als alles tegenzit. Maar nu... is er eindelijk vertrouwen. Vertrouwen op een terugkeer.

Dus ja, het zijn 'maar' voetbalschoenen, maar voor mij zijn ze:
- Het begin van het einde van een lange, zware periode.
- De mentale switch van overleven naar vooruitkijken.
- De belofte aan mezelf dat ik er álles aan ga doen.
- Het lef om te dromen, ook al was ik daar eerder soms al mee gestopt.
- De overtuiging: ik kom terug.
- En bovenal: het terugwinnen van mijn vrijheid.

Ze krijgen een prominente plek, zodat ik er regelmatig naar kan kijken en ik mezelf steeds weer kan herinneren aan dat ene doel: Voetballen. Niemand hoeft mij te vertellen dat ik geen garantie op een terugkeer heb, dat weet ik zelf ook wel, maar het vuur brandt als nooit tevoren.

Als positieve afsluiter van deze blog wil ik graag een liedje delen dat ik onlangs op Spotify ontdekte. De tekst voelt alsof het speciaal is geschreven voor de fase waarin ik mij nu bevind:

"The road may get rough, the climb might be steep
But every single challenge is a promise you'll keep
To yourself, to your heart, to the fire inside
Keep pushing forward, don't let it hide."